Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι…





Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι… Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.



Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι… Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο
Δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες, αγαπητοί “επώνυμοι” άνθρωποι του θεάματος! Απλή και ξεκάθαρη η διαπίστωσή μου... Να είστε σίγουροι πως δε μπορούμε να καταλάβουμε ούτε στο ελάχιστο αυτό που βιώνουν καθημερινά αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Απλώς φανταζόμαστε... Και οι δημοσιογράφοι, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί, οι παρουσιαστές – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας - ομολογώ πως διαθέτετε μεγάλες δόσεις φαντασίας!

Μιλώ για μια φωτoγραφία σε ένα εξώφυλλο περιοδικού και για όσα διαβάζει κανείς σε αυτό. Τη βλέπετε τη φωτογραφία. Το περιοδικό δεν το αγόρασα... Δε ξέρω τι γράφει μέσα και ούτε θέλω να μάθω. Θα είμαι σύντομος... για να αποφύγω τις ακρότητες!
Εσύ έχασες το σπίτι σου;

Έφυγες μακριά από την πατρίδα σου με πέντε πράγματα μέσα σε μια τσάντα;

Έζησες τη φρίκη του πολέμου;

Είδες την ιστορία του τόπου σου... να σε αποχαιρετά;

Είδες μπροστά σου... να σκοτώνονται άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά;

Αισθάνθηκες φόβο για τη ζωή σου, για τη ζωή των δικών σου ανθρώπων...

Ξέρεις πως είναι να μη μπορείς να κλάψεις... μπροστά από τον τάφο των δικών σου ανθρώπων;

Πείνασες;

Άπλωσες το χέρι... στην ελεημοσύνη;

Κινδύνευσες να πνιγείς;

Είδες την αξιοπρέπειά σου να κουρελιάζεται;


Κουράστηκα με την απαρίθμηση. Μπορώ να πω πολλά ακόμα. Κατεβατά... Θα καταλάβετε; Είμαι τόσο εκνευρισμένος που αρνούμαι και τα παραπάνω να τα βάλω σε μια σειρά! Μερικούς από σας τους σταρ... που βλέπω στη φωτογραφία σας εκτιμώ ακόμα. Δε θα έπρεπε! Αλλά εγώ... σας εκτιμώ! Λέω: “Einmal ist keinmal”. Σε σας απευθύνομαι! Τι πάθατε; Γιατί να υπάρξει μια τέτοια φωτογραφία; Θέλατε να προκαλέσετε και να φέρετε το προσφυγικό στο προσκήνιο;

Δεν είναι στο προσκήνιο;

Πιστεύετε πως θα ευαισθητοποιηθεί κάποιος με τις στημένες πόζες σας; Πότε θα συνειδητοποιήσετε επιτέλους την ασημαντότητά σας;

Κρίμα... για την αισθητική σας!

Το να στήνεσαι και να φωτογραφίζεσαι για ένα περιοδικό που επανακυκλοφορεί, το να ντύνεσαι πρόσφυγας και ναυαγοσώστης για να πουλήσει πολλά αντίτυπα το συγκεκριμένο περιοδικό – με τη συγκεκριμένη θεματολογία - δείχνει ξεκάθαρα πως δεν έχεις καμία σχέση με τους πρόσφυγες.

Κρίμα... για την ιδεολογία σας!

Γιατί δεν έβαλε η αρχισυντάκτρια τα πρόσωπα των προσφύγων που περιμένουν να ανταμώσουν με το όνειρο, εκείνους κι εκείνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε άθλιες συνθήκες στα σύνορα... στο εξώφυλλο της; Μας ενημερώνει πως οι δημοσιογράφοι τους έκαναν ρεπορτάζ... Αυτό το ρεπορτάζ να το δω και στο εξώφυλλο! Να ξέρω τι θα αγοράσω!
Μήπως θα αγριευόταν ο κόσμος... και δε θα αγόραζαν το περιοδικό;

Δεν πέρασαν ακόμα οι απόκριες, φίλτατοι!

Μήπως είστε καρναβάλια... και ετοιμάζεστε για κάποια βραδινή έξοδο;

Μήπως το εξώφυλλο αυτό ήταν για την Πρωταπριλιά;


Δεν υπάρχει πειστική απάντηση.

Ο λόγος σε σας... Τίτλοι τέλους!

Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία!




Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο

Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Καθαρά Δευτέρα... ή – αν το θέλετε - Καθαρή Δευτέρα σήμερα. Χθες ήταν της Αγίας Υπομονής... Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες... για σήμερα και για χθες! 14 Μαρτίου δείχνει το ημερολόγιο που έχω στο γραφείο μου. Εμείς σε λίγο θα βγούμε σε βουνά και σε παραθαλάσσιες περιοχές να γιορτάσουμε με τις λαγάνες, τους ταραμάδες και τα τουρσιά μας και οι Αμερικάνοι θα γιορτάσουν την ημέρα κλεισμένοι στα σπίτια τους με τις μπριζόλες και τα... Άλλο αετό θα πετάμε εμείς και άλλο αυτοί...

Κι ο ανυποψίαστος Έλληνας αναγνώστης προβάλει αμέσως τα λογικά ερωτήματά του. Γιατί μπριζόλα, βρε παιδί μου; Δε θα μπορούσε δηλαδή να είναι το μοσχαρίσιο μπιφτέκι ή το χοιρινό σουβλάκι – καλαμάκι στη θέση της μπριζόλας; Μάλλον όχι... Έχουν σουβλάκια – καλαμάκια οι Αμερικάνοι, φίλτατε; Και αυτή η έρμη η μπριζόλα δε θα συνοδεύεται από κάτι; Σκέτη μπριζόλα... δε λέει. Λίγες πατατούλες ή ρυζάκι... Μια ακόμα “ξενόφερτη ημέρα” μάς χαιρετά, δοκιμάζει την υπομονή κάποιων σε περίοδο οικονομικής κρίσης, μας κάνει να χαμογελάμε και να προσπαθούμε να “μετρήσουμε” το χιούμορ μας. Και το χιούμορ του καθενός πιάνει σφικτά το κουρασμένο χέρι του υποκειμενισμού και προχωρά στον ανήφορό του. Κι αυτό που κάποιος από εμάς το αντιμετωπίζει ως ένα αστείο... θίγει κάποιον άλλον - καθώς το παίρνει πολύ σοβαρά - κι ο καυγάς της ιδεολογικής και της αισθητικής αντιπαράθεσης σέρνει το χορό.

Το παραμυθάκι ξεκινά! Μια φορά κι έναν καιρό... ζούσε στην μακρινή Αμερική κάποιος εφευρετικός άνθρωπος. Αυτός ήθελε να δημιουργήσει κάτι... κι όλος ο πλανήτης να μιλά για αυτό το κάτι. Οι άνθρωποι θέλουν να εντυπωσιάσουν και νοιάζονται πολύ για την υστεροφημία τους. Τι να κάνει, τι να κάνει... Ξαφνικά σκέφτηκε να καθιερώσει μια παγκόσμια ημέρα... ακριβώς ένα μήνα μετά την γιορτή των ερωτευμένων! Κάτι που να “υπονομεύει” τα λουλούδια, τα λούτρινα αρκουδάκια και τις καρδούλες της γιορτής των ερωτευμένων... 24 Μαρτίου, η παγκόσμια ημέρα της μπριζόλας και της πεοληχείας... κι ο λόγος μου πλέον συνειρμικός. Μερικοί από μας είναι αισιόδοξοι και πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια, στις αγαθές προθέσεις... και στις καλύτερες μέρες! Αν ευχηθώ σε κάποιες “ζωηρές” κυρίες χρόνια πολλά... θα με βρίσουν ή όχι; Ανάλογα... Θα είναι Ελληνίδες ή Αμερικάνες; Στις “ήσυχες” να πω καλή Σαρακοστή; Αύριο θα βάλουν όλοι κάτι στο στόμα τους; Τα νέα παιδιά τα έχουμε μάθει να λένε χρόνια πολλά την Καθαρή Δευτέρα; Δεν έχουν μαγειρέψει μπριζόλα για τον σύζυγό ή τον εραστή τους οι Ελληνίδες; Και δεν έχουν κάνει ποτέ... Αυτολογοκρίνομαι! Τέρμα οι συνειρμοί...

Δυστυχώς ή ευτυχώς η υποκρισία και η σοβαροφάνεια δε μας επιτρέπει να μιλάμε σε ένα επίπεδο διαφορετικό. Ο καθένας από μας – θιασώτης ή πολέμιος του ψεύδους - ενστερνίζεται ένα επίπεδο επικοινωνίας με τους γύρω του... στο οποίο υπάρχουν συμβάσεις και κανόνες που δύσκολα μπορεί να παραβεί. Κάθεσαι σε μια παρέα και σίγουρα δε λες... στην κυρία που έχεις απέναντι: “Εσείς μαντάμ, πως τα πάτε με την πεολειχία;” Απορρίπτουμε με ευκολία και δεχόμαστε με ευκολία... Πέρασε η γιορτή της γυναίκας και δεν ήταν λίγες εκείνες οι γυναίκες που με τα κείμενα και τα σχόλιά τους αποδόμησαν και τη συγκεκριμένη γιορτή! Για αυτή τη “γιορτή” της μπριζόλας δεν ακούω πολλά... Δε θα τη ξέρουν ακόμα πολλοί! Κι είναι μια “γιορτή” που δεν καθιερώθηκε λόγω των αγώνων... Να την αποδομήσουμε κι αυτήν ή μήπως θα ήταν καλύτερο να δείξουμε αδιαφορία;

Κι οι συνειρμοί γιορτάζουν... Όσες φορές δείξαμε αδιαφορία... την πατήσαμε! Οι Αμερικάνοι χασάπηδες θα είναι οι μόνοι που χαίρονται... Οι δικοί μας κρεοπώλες βρίσκονται σε μαρασμό; Έχει ο κόσμος χρήματα για να αγοράσει κρέας; Γάλα, ψωμί... Γίνομαι λαϊκιστής; Λίγοι είναι αυτοί που νηστεύουν... το 2016. Ή μήπως περνάμε σε μια περίοδο αναγκαστικής νηστείας; Άλλο πράγμα η γιορτή και άλλο η παγκόσμια ημέρα, παίδες! Με το ένα και με το άλλο... αποδομήσαμε τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας! Άτακτες οι σκέψεις μου... Κι η λέξη “άτακτος” είναι μια λέξη με διττή σημασία! Τα συμπεράσματα δικά σας, δικοί σας και οι συνειρμοί...
Καλή Σαρακοστή να έχουμε!

Τι βαθμό θα πάρω...αγαπητέ αναγνώστη;




Τι βαθμό θα πάρω...αγαπητέ αναγνώστη; Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο


Πρόταση κάνω και δε θέλω να γελάσετε! Να αρχίσετε να βαθμολογείτε και τα άρθρα που δημοσιεύονται στα διάφορα ΜΜΕ. Να λέτε το άρθρο του τάδε παίρνει 5 πόντους και του δείνα 15... Πόντοι, βαθμοί... δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό! Φροντίζω για την εκτόνωσή σας. Προτείνω να καλείτε και άλλους “βαθμολογητές” να εκφράσουν “ελεύθερα” την άποψή τους περί του θέματος, να διαφωνήσετε και να συμφωνήσετε... κι αν το πράγμα πάρει στο τέλος άγριες διαστάσεις να έχετε σε εφεδρεία και μερικούς “αναβαθμολογητές” οι οποίοι θα προσφέρουν τα φώτα τους.


 
Μη με ρωτήσετε... αν ειρωνεύομαι. Σαφέστατα και ειρωνεύομαι...

Μια χώρα βαθμολογεί τις προσπάθειες των άλλων με περισσή αυστηρότητα. Επικρίνει, στοχοποιεί, χλευάζει. Μια χώρα βαθμολογείται... από Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και διάφορους οργανισμούς... και “θεσμούς”.


Βαθμοί από το 1 έως το 20, από το 1 έως το 10 και από το 1 έως το 5... για όλα τα γούστα, βαθμοί αραδιασμένοι μέσα στο τεράστιο καλάθι του δημοκρατικού πλουραλισμού. Κι ο βαθμός... ξέρετε καλά πως δε χρειάζεται πάντα αιτιολόγηση. Ένα νούμερο είναι, βρε παιδιά! Το κοπανάς και τελειώνεις! Δε μπορεί να καταλάβει ο άλλος γιατί έβαλες 5 στα δέκα... κι όχι 8 στα δέκα. Δικό του το πρόβλημα! Ο βαθμός διαμορφώνει κλίμα – θετικό ή αρνητικό - και ο “βαθμολογητής” χαίρεται με τις αντιδράσεις... εκείνων που τσιμπούν το δόλωμα της πετονιάς του. Σε λίγες περιπτώσεις αιτιολογεί επαρκώς αυτό που δεν του άρεσε. Να μη κάνω λόγο για τις αρνητικές βαθμολογίες... μετά από κατεβατά θετικών σχολίων!

Οι άνθρωποι... χρειάζονται ψυχίατρο!


Βαθμολογεί η επιτροπή ταλέντων στο τάδε τηλεπαιγχνίδι, βαθμολογεί η κυρία που έχει διαβάσει ένα βιβλίο – μπορεί και να μη το έχει διαβάσει - που τυχαία έπεσε στα χέρια της ή το αγόρασε... και με σχετική ευκολία, με ύφος ειδικού... αποφαίνεται για την αξία του, βαθμολογεί ο τύπος που βλέπει δωρεάν ταινίες σε κινηματογράφους ή εκείνη η τύπισσα που έχει δωρεάν είσοδο στα θέατρα από το χ ηλεκτρονικό περιοδικό, το οποίο μοιράζει δωρεάν προσκλήσεις στα θεάματα.

Είμαστε αυστηροί με τους άλλους και “χαραροί” με τον εαυτό μας!

Να το πω ακόμα μία φορά;

Είμαστε αυστηροί με τους άλλους και “χαλαροί” με τον εαυτό μας...


Οι αυτόκλητοι σωτήρες – ειδικοί προσπαθούν να αναδείξουν ταλέντα ή να προστατέψουν το αναγνωστικό κοινό... Κι οι κριτικές θεάτρου και κινηματογράφου μπαίνουν σε καλούπια! Μια ξύλινη γλώσσα... η γλώσσα της “κριτικής”! Και για να μην έχουν και πρόβλημα με κάποιον οι άνθρωποι δε δηλώνουν... κριτικοί. Λένε τη γνώμη τους σε πρωινές ή μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης οι “πανελίστες”... Χλευασμός!

Να πω κι εγώ σήμερα τη γνώμη μου για τα άτομα που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν ή να μείνω μακριά από περσόνες που με το ζόρι κρατιέσαι... να μη γελάσεις με τα λεγόμενα ή τα γραφόμενά τους;



Όταν είσαι καθηγητής τη βαριέσαι τη φιλοσοφία και την εξουσία του βαθμού. Από ένα σημείο και μετά αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει νόημα και ουσία ο βαθμός... Έλα όμως που υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει να βαθμολογούν τα πάντα και γέμισε το διαδίκτυο από “βαθμολογητές” και “βαθμολογήτριες”. Το ερώτημά μου προκύπτει σχεδόν αβίαστα: “Αυτούς τους γραφικούς τύπους και τα αφεντικά τους ποιος θα τους βαθμολογήσει για την ποιότητα και την φερεγγυότητά τους; Ποιος θα αξιολογήσει τις “καλές” προθέσεις τους και την υποτιθέμενη ανιδιοτέλειά τους; Ποιος θα μιλήσει στο κοινό για τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες και τις εμμονές τους;”



Έχω κι άλλα ερωτήματα...

Ποιος θα βαθμολογήσει τα ελληνικά τους; Θα πάρουν κάποτε το απολυτήριο στο χέρι; Ποιος θα ασχοληθεί με την πρωτοτυπία των τίτλων τους; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει... τη βλακεία τους;


Σωτήρας δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε και θα γίνω...


Για μια ακόμα φορά - λυπάμαι που το ομολογώ - δεν έχω απαντήσεις!

Τα social media... αυνανίζονται!


Τα social media... αυνανίζονται! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Τα social media... αυνανίζονται!
Άπειρες ηλεκτρονικές εφημερίδες και περιοδικά, το καθένα με το δικό του πάγκο... σε μια λαϊκή αγορά που λειτουργεί – με τα αφεντικά, τους παραγιούς και τις παρακόρες - όλες τις μέρες της βδομάδας!

“Αφεντικά” σοβαρά, “αφεντικά” βλαχαδερά... “αφεντικά” αμόρφωτα!

Παντού ετοιμοπόλεμοι συντάκτες και συντάκτριες του διαδικτύου να διαλαλούν το εμπόρευμα τους... να σε περιμένουν στη γωνία με τον κακό λόγο στο στόμα... για τον πάγκο του διπλανού ή για το ήθος του ανθρώπου που ψωνίζει από τον απέναντι.

Ο καλός λόγος ίσως... για τους ημέτερους, για όσους ξέρω ή θέλω να γνωρίσω. Σε εκείνους τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, η ρόκα και οι λαχανίδες δωρίζονται αφειδώς...

Οι περισσότεροι από τους γράφοντες... “γράφουν δωρεάν”, υποτίθεται πως επενδύουν στο μέλλον του ονόματός της, στην μελλοντική επωνυμία τους!

Ονειρεύονται ξύπνιοι...

Ποια λοιπόν η μόνη ανταμοιβή τους;

Η αναγνωσιμότητα... μετά τις φωνές και το ξεπούλημα της φτωχής τους πραμάτειας είναι η μόνη ανταμοιβή!

“Αν βάλω έναν πιασάρικο τίτλο και κράξω... μπορεί να έχω και δέκα χιλιάδες επισκέψεις. Χτυπήματα, like, κοινοποιήσεις... Κι αν πιάσω στο στόμα μου τον πετυχημένο επώνυμο ή τον εξαφανισμένο – “κακομοίρη” που για χρόνια βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας... γαλλικές σαμπάνιες στην Μύκονο θα ανοίξω.”

Περιμένουν σαν τα κοράκια να βρουν την είδηση... - να αναμασήσουν την ίδια είδηση - και τότε κατεβάζουν με θράσος τα μοδάτα “παντελόνια της σκέψης τους” και αναμένουν ανυπόμονα τις αντιδράσεις του κοινού!

Το κοινό για μια ακόμα φορά διχάζεται...

Μέρος του κοινού χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει!

Κι εκείνοι χαίρονται με τους κανιβαλισμούς τους...

Κρίμα... για όλους αυτούς τους αλάνθαστους κριτές!

Και κρίμα και ντροπή!

Τη μία μέρα βρίζεις έναν άνθρωπο... και την άλλη – όταν δεν υπάρχει στη ζωή – ψάχνεις να βρεις μέρος για να ξεράσεις την συμπόνοια σου ανάμεσα στους άλλους διδάσκοντες της “δημιουργικής υμνογραφίας...”.

Αποτυχημένη και ξεδοντιάρα η υμνογραφία σας, παίδες!

Τόσες κοινοποιήσεις έλαβε η βρισιά και ο εξευτελισμός... τόσες η αναγγελία του θανάτου και τα αίτια...

Θα μου πείτε: “γράφουν νέοι ταλαντούχοι, άτομα σοβαρά με μια λαμπρή καριέρα...”.

Θα σας πω: “δε γράφονται αλήθειες ψυχής, οι περισσότεροι δημιουργούν την είδηση, την φωτίζουν όπως και όσο θέλουν... το μακιγιάζ είναι παλιομοδίτικο... θα σας πω πολλά... και βαριέμαι!”

Κι εγώ τι κάνω;

Γιατί χάνω τον χρόνο μου... και συνεχίζω να γράφω;

Ρωτήστε τον δογματισμό μου! Αυτός και οι ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα... με αναγκάζουν να επιμένω.

Μήπως στο τέλος γίνω γραφικός;

Μπορεί να είμαι γραφικός και να μη το ξέρω...

Η γιαγιά μου έλεγε: “να μη γλύφεις εκεί που φτύνεις.”

Φτύνω σε αρωματικά χαρτομάντιλα για να μου περνάει ο θυμός και ποτέ στα μούτρα ενός διάσημου... ή μη διάσημου!

Δε φτύνω την ανθρώπινη ύπαρξη... παρά μόνο τις ελεεινές συμπεριφορές και τις κάλπικες ιδεολογίες.

Κάποιες φορές φτύνω στο πάτωμα...

Τα κοπάδια μας έχουν κακούς βοσκούς... βοσκούς που δε θα τους έγλυφαν ούτε τα σκυλιά τους!

Αν δε σπάσεις ΑΥΓΑ... ΟΜΕΛΕΤΑ δεν κάνεις!








Αν δε σπάσεις ΑΥΓΑ... ΟΜΕΛΕΤΑ δεν κάνεις! Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Το ζήτημα που θα μπορούσε να μπει σε συζήτηση είναι το κατά πόσο θέλουμε να κάνουμε μια ομελέτα – έστω και πρόχειρη, έστω και άνοστη... - ή αν μας αρκεί να διατηρούμε τα αβγά που διαθέτουμε στα “ράφια” των ψυγείων μας και να περιμένουμε τη στιγμή... που θα χαλάσουν.

Ποιος ασχολείται μετά... με τα κλούβια αβγά;

Να αρχίσω λοιπόν την παράθεση των άτακτων σκέψεών μου... αισιόδοξα. Και θα τελειώσω αισιόδοξα... παρόλο που όσα θα μοιραστώ μαζί σας δεν είναι και τα πλέον ευχάριστα πράγματα.

Από που πηγάζει αυτή η αισιοδοξία μου;

Θα πω τις δικές μου αλήθειες!

Θα σπάσουν άραγε τα φρέσκα αβγά με τις αλήθειες μου ή θα ξεσκεπάσουν την κατακτημένη “αδιαφορία” μου;

Εννοώ αβγά... που να προέρχονται από τα δικά μου ψυγεία.

Είναι κοινός τόπος πως πολλές φορές μάς είναι αρεστοί όσοι δε μας ενοχλούν, όσοι μας λένε μόνο αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Με την πρώτη ευκαιρία εμείς και ο κύκλος μας... στήνουμε γλέντι και χαριεντιζόμαστε. Ο ένας χαϊδεύει τα αυτιά του άλλου... τζουγκρίζοντας τα γερά ποτήρια των φιλοφρονήσεων! Παρόλο που δεν είμαστε βασιλιάδες, ένας κύκλος αυλικών μάς ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Συμφωνεί κουνώντας με νόημα το κεφάλι με τα λεγόμενά μας και επικροτεί με περισσή θέρμη την στάση και τις επιλογές μας.

Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που μας επαινούν για πράγματα που εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να ντρεπόμασταν...

Μπράβο στους έλληνες αγρότες που κλείνουν δρόμους και παράδρομους... διεκδικώντας τα δικαιώματά τους!
Σας παραπληροφορώ... καθώς οι παράδρομοι είναι ορθάνοιχτοι!


Μπράβο στους μαθητές των σχολείων μας που κάνουν καταλήψεις!

Μπράβο σε εκείνους τους συγγραφείς που κάθονται με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφουν... μόνο για τα χρήματα! Μπράβο και σε κείνους που το βιβλίο τους το κάνει βιβλίο ο επιμελητής του εκδοτικού οίκου... Μαγκιά τους!

Μπράβο στους τάδε και τους δείνα...

Σκεφτήκαμε που αποσκοπούν όλοι αυτοί οι έπαινοι και τα μπράβο;

Όλο το δίκιο υπάρχει αφημένο στη μία πλευρά της ζυγαριάς κι όλο το άδικο μαζεμένο στην άλλη;

Κι όμως...
Οι αγρότες σαφώς και έχουν τα δίκια τους, αλλά με το να κλείνουν τους δρόμους τα χάνουν! Άκουσα πως θα κατέβουν στο Σύνταγμα για να πιέσουν την κυβέρνηση. Και σε αυτό τους τον αγώνα θα έχουν δίπλα τους τα ΜΜΕ... Δε θέλουν να σπάσουν αυγά... - λέω εγώ - και να έρθουν αντιμέτωποι με τις αλήθειες!

Μια φωνή με παρακινεί να αφήσω τους μαθητές και τους συγγραφείς στην ησυχία τους και να κοιτάξω τον εαυτό μου! Θα υπακούσω λοιπόν...
Πολλές φορές δεν έσπασα αβγά για να μη χάσω “κεκτημένα” κι έκανα τα στραβά μάτια. Πολλές φορές πάλι... είπα αυτό που πίστεψα, έσπασαν τα αβγά στη στιγμή, ομελέτα δεν έγινε... και η επαφή με κάποια άτομα... κόπηκε.

Τις αλήθειες μας δε τις δέχονται οι γονείς, τα παιδιά, οι φίλοι μας...
Ξεφεύγω όμως...
Άκουγα τους επαίνους για το άτομό μου με επιφύλαξη. Από ένα σημείο και μετά είπα πως καλό θα ήταν να σέβομαι τον εαυτό μου λιγάκι περισσότερο και να αφεθώ. Τι εννοώ; Να ακούω τον καλό λόγο... και να μην είμαι καχύποπτος. Να μη κοιτώ συνέχεια τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα και να μη ψάχνω την πέμπτη ή την έκτη ανάγνωση των λόγων κάποιου. Κούνια που με κούναγε... Το αποτέλεσμα; Μηνύματα θετικά, μηνύματα κολακευτικά που με ανάγκαζαν να ψηλώσω μερικούς πόντους... και στο τέλος σχεδόν πάντα να έρχομαι αντιμέτωπος με τα “ανταποδοτικά τέλη!”
Το ξέρω καλά το “δούναι και λαβείν” - και ορθογραφία των αρχαίων ελληνικών ξέρω – το ξέρω καλά το “do ut des”...

Σου ζητώ να με βοηθήσεις σε κάτι, να με γνωρίσεις με κάποιους ανθρώπους και στο τέλος... σε κατηγορώ απροκάλυπτα σε αυτούς που με γνώρισες!
Έκανες μια χαρά τη δουλειά σου... και τώρα παίζεις μπάλα σε άλλα γήπεδα. Ανέβηκες κατηγορία και σιγά σιγά αλλάζεις τους παίκτες, τους προπονητές και τους διαιτητές. “Σε παρακαλώ να γράψεις έναν καλό λόγο για το βιβλίο μου, να με καλέσεις στην εκπομπή σου, να μου το παρουσιάσεις...” κι όταν ανταμώνουν με την άρνησή σου λέγοντας τους πως δεν μπορείς να το κάνεις... σου κόβουν δίχως δεύτερη σκέψη την καλημέρα και την καλησπέρα!
Τα κοπλιμέντα “τα δικά σου” θα πετάξουν για άλλα αυτιά...

Που είναι το αισιόδοξο σε όλα αυτά;
Αναγκάζω τους άλλους να σπάσουν οι ίδιοι τα αυγά... και να με αφήσουν κι εμένα ήσυχο. Βλέπουν καθαρά πως δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τον γράφοντα. Μόνο με την δουλειά τους, με τη σκληρή δουλειά μας μόνο... θα κερδίσουμε πράγματα!
Αυτοί που έχουν τις φιλοδοξίες και βαριούνται να δουλέψουν οφείλουν να διατηρούν τα αβγά σε θερμοκρασία ψύξης και να λούζονται κάθε μέρα με τις πικάντικες και μη... ομελέτες των άλλων. Όχι εγώ!

Ομελέτα τα έκανα όλα...

Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ...



Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ... Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Ρίξτε μια ματιά μόνο στην παραπάνω νοσταλγική φωτογραφία κι αφήστε την μνήμη σας ελεύθερη. Η φαντασία δε χρειάζεται... μπορεί να παραμείνει σε αδράνεια! Μην αυτολογοκρίνεστε... σαν κι εμένα! Κάθε φορά που πάω να μιλήσω για το παρελθόν και να το συγκρίνω με το παρόν... δεν είναι λίγοι εκείνοι ενοχλούνται και με σταματούν!

“Πέρασαν αυτά. Ζήσε το σήμερα” μου λένε... κι εγώ υποχωρώ και αλλάζω αμέσως θέμα.

Το ζω το σήμερα... αλλά έχω και μια εμμονή με τα παλιά. Όταν γράφω... η σκέψη μού γυρνά την πλάτη και ταξιδεύει μόνη της στα δρομάκια του παρελθόντος. Δε μου ζητά την άδεια. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, τα χρόνια στο πανεπιστήμιο... τα χρόνια που πέρασαν από πάνω ή από δίπλα μου... σπρώχνονται στα καταστρώματα των πλοίων, στις αποβάθρες των τρένων και στους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων.

Τον ταλαιπωρήσαμε αρκετά τον εαυτό μας... αλλά δε μας ένοιαζε.

Το χθες λοιπόν σας κουνά – μας κουνά - το μαντίλι... Δεν είμαι από εκείνους που κοιτούν πίσω... για να πάρουν δύναμη ώστε να αντέξουν τον παρόν τους. Ούτε για να πω: “ωραία πέρασα” και να κάνω τη “φιγούρα” μου στους άλλους! Λίγες είναι οι φορές που προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές του παρόντος χρόνου με τα ληγμένα “φάρμακα” του παρελθόντος.

“Ήσουν νέος... αλλά τώρα που δεν είσαι πια νέος μπορείς να κάνεις όσα δεν έκανες ως νέος” λέει ο ένας. Να τα κάνω τώρα όσα δεν έκανα τόσο καιρό; “Κι αν φανείς γελοίος... τότε πως θα το μαζέψεις” τον προλαβαίνει ο άλλος...

Στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό μας έντυναν με το ζόρι... καρναβάλια για να απαθανατίσουν την ασπρόμαυρη στιγμή, στο γυμνάσιο και το λύκειο... είχα ήδη “σοβαρέψει” αρκετά. Για τα έγχρωμα χρόνια του πανεπιστημίου δίνει ο καθένας από μας τη δική του μετάφραση... Τι σκέπτομαι; Να ντυθώ καρναβάλι τώρα... σε μια εποχή που η σοβαροφάνεια, ο καθωσπρεπισμός και η αρνητική διάθεση γιορτάζει με την πρώτη ευκαιρία;

Με περιμένουν στη γωνία!

Κι αν ντυθώ... τι να ντυθώ; Πουλημένος πολιτικός, άστεγος, παπάς ή περσόνα των ΜΜΕ; Το αφήνω για αργότερα... ίσως για τα τελευταία -ήντα...

Μεγάλωσα... αλλά μάλλον εγώ δεν το αισθάνομαι!

Παλιά δεν είχα πρόβλημα να κάνω κάτι... αλλά να ομολογήσω στους άλλους πως το έκανα. Πως θα το έβλεπαν οι άλλοι, μήπως αυτά που έκανα είχαν επιπτώσεις για την καριέρα μου... Ένα βουνό περιορισμοί κι ένας λόφος λεκτικές απαγορεύσεις!

Σήμερα ομολογώ στον εαυτό μου και στους άλλους όλα όσα κάνω και γελώ! Δε δίνω δεκάρα για τον απόηχο των λεγομένων μου. Τι κρατώ για μένα; Τις σκέψεις μου... Αυτές δεν τις μοιράζομαι με κανέναν, παρόλο που κάποιοι από τους φίλους και τους γνωστούν νομίζουν πως είμαι ιδιαίτερα εξωστρεφής. Αλλάζω στις σκέψεις μου φορέματα και κοστούμια, τις στολίζω με καπέλα και γάντια... και στο τέλος τις χαρίζω στους αναγνώστες μου.

Τι κι αν οι αναγνώστες δεν είναι φίλοι μου...

Οι ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ, ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ… και η Νοημοσύνη μας.





Οι ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ, ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ… και η Νοημοσύνη μας. Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Το σύνθημα δίδεται από τον εμπνευσμένο δημοσιογράφο μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού και οι κτηνοτρόφοι εκτελούν κατά γράμμα όσα είχαν συμφωνηθεί πίσω από τις τηλεοπτικές κάμερες. Το γάλα... στην άσφαλτο!
Αυτό το πίσω... είναι που μας δημιουργεί το πρόβλημα!
Πίσω από τις φθαρμένες κουρτίνες κατοικεί η αλήθεια, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι προθέσεις, τα θέλω, τα απαγορευμένα, η άλογη λογική, το αυτονόητο με διαφορετική φορεσιά, ο εγωισμός, τα συμφέροντα...
Μπροστά από τις μεταξωτές κουρτίνες κάνουν παρέλαση η περηφάνεια, η καριέρα, η ιδεολογία, η ρητορική, η δεοντολογία, το χιούμορ, η μεγαλοψυχία... Βάλτε μόνοι σας τα εισαγωγικά...

Δύο στρατόπεδα τόσο μακριά... και τόσο κοντά το ένα με το άλλο!

Βλέποντας το βίντεο με τους κτηνοτρόφους και το δημοσιογράφο... στην αρχή γέλασα με τη ψυχή μου και στη συνέχεια – ομολογώ πως το προσπάθησα αρκετά ώστε... να αποφύγω τον εκνευρισμό - θυμήθηκα τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου στην Καβάλα. Σε τρία πράγματα ήταν στα σίγουρα δογματική.

“Θεός” της ο Ανδρέας και “Αγίες”... η τηλεόραση και η φιλενάδα της η Κούλα!  Για τον Ανδρέα δεν σου επέτρεπε να της πεις και πολλά. Σου τον έκοβε τον αέρα! Την θυμάμαι να παρακολουθεί στην τηλεόραση την επιστροφή του...

Όταν άκουγε μια είδηση από τα ΜΜΕ της εποχής την πίστευε... κι αν προσπαθούσες να την μεταπείσεις, σε έβαζε στη μαύρη λίστα. Την φέρνω με νοσταλγία μπροστά στα μάτια μου: “Το είπαν στην τηλεόραση... Λέει η τηλεόραση ψέματα; Το είδα και το άκουσα! Για χαζή με περνάς;” Ξέρεις εσύ την αλήθεια και δεν τη ξέρουν στην τηλεόραση;”

Αδιανόητο να φανταστεί το μυαλό της πως υπάρχουν και σκηνοθετημένες ειδήσεις. Η τηλεόραση, η Κούλα και ο Ανδρέας δεν έλεγαν ποτέ ψέματα! Την Κούλα την αφήνω στην άκρη... Για τον Ανδρέα δε μιλώ γιατί δε θέλω να την ταράξω εκεί που βρίσκεται...  Για την τηλεόραση όμως θα πω πέντε κουβέντες!

Η σκηνοθετική άποψη περί του θέματος έχει αλλάξει. Τι εννοώ; Η τηλεόραση έγινε “εξωστρεφής” και βγήκε στους δρόμους. Αν πάει κάπου... σίγουρα θα υπάρξει και γεγονός. Οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους ξέροντας καλά πως θα βγουν να μιλήσουν στα κανάλια! Κι είναι δημοκρατικό να δίνεις τον λόγο σε ομάδες που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και μπράβο της. Τι δεν είναι δημοκρατικό; Να μετατρέπεις τον άλλο από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο και να γίνεσαι εσύ ο μοναδικός και αυτόκλητος πρωταγωνιστής – υπερασπιστής των δικαίων μας.
Στόχος σου φίλτατε δημοσιογράφε, είναι... η τηλεθέαση!
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν αυτού του είδους είναι οι “μεγάλοι πρωταγωνιστές”... που δε σέβονται όλους εμάς τους κοινούς θνητούς!

Έχουμε κριτική στάση απέναντί τους ή είμαστε απλώς παθητικοί αποδέκτες των προκάτ μηνυμάτων τους;  Μπορούμε άραγε στα σημερινά χρόνια να έχουμε κριτική στάση;  Μπορεί να μη πιστεύουμε όλα όσα ακούμε... αλλά έχουμε συνηθίσει να τα μεταφέρουμε ως επιχειρήματα στις συζητήσεις με τους φίλους και τους γνωστούς μας.
Μεταφέρω μια είδηση που δεν πιστεύω... Μεταφέρω στους άλλους αυτό που είδα στην τηλεόραση! Τι ακριβώς είδα;  Τους κτηνοτρόφους να διαμαρτύρονται και σε ένδειξη διαμαρτυρίας να χύνουν το γάλα στους δρόμους. Έτυχε... να δω και τον δημοσιογράφο να δίνει το σύνθημα.  Το 1, 2, 3, μαρς... ήταν μια ατυχής στιγμή! Λεπτομέρειες! Σε λίγες μέρες όλα θα ξεχαστούν... Εξακολουθεί ο συγκεκριμένος κύριος να ασκεί το λειτούργημα;
Τα δικά μου ερωτήματα είναι μάλλον ανόητα... και δε θα τα απαντήσει κανείς ποτέ!

Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου.





Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.

Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Είμαστε περίεργα όντα! Θα μου πείτε: “τώρα το κατάλαβες εσύ;” Κι εγώ δε θα απαντήσω στο προβοκατόρικο ερώτημά σας...

Δευτέρα σήμερα... κι η Θεσσαλονίκη στα άσπρα. Άσπρη μέρα φαινομενικά... μέρα που ταράζει τις μουντές στιγμές της καθημερινότητάς μας. Αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, δρόμοι κλειστοί, άκρατος εκνευρισμός, καραμπόλες αρκετές. Τα ραδιόφωνα στα καλύτερά τους! Κι εγώ να προσπαθώ να καταπολεμήσω το άγχος μου...

Δεν τα πάω καλά με την οδήγηση...

Πηγαίνω από τις επτά και μισή στο σχολείο, κινδυνεύω να χάσω σε κάποια σημεία της διαδρομής τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου εξαιτίας του παγετού και γύρω στις οκτώ αισθάνομαι και τυχερός καθώς...την γλυτώνω από το πέσιμο.

Μέχρι εδώ όλα καλά!

Δε χαίρομαι ούτε το χιόνι, ούτε το τοπίο...

Ποιο ήταν το λάθος μου;

Βάζω μια φωτογραφία στο facebook με το χιονισμένο τοπίο! Κι η φωτογραφία αυτή – τραβηγμένη από το παλαιάς τεχνολογίας κινητό μου τηλέφωνο - εκνευρίζει αφάνταστα αρκετούς ευαισθητοποιημένους διαδικτυακούς φίλους κι αρχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα – από ειρωνικά έως διδακτικά - στο imbox.

Να τους πω... πως τα διάβαζα πίνοντας καφέ στο σπίτι μου... καθώς σήμερα δεν κάναμε μάθημα!

Διάλεξα μία από τις κούπες που βλέπετε στη φωτογραφία... και κοίταζα έξω από το παράθυρο! Σκεπτόμουν θετικά! Έβαλα και μουσική... Έφαγα και κάτι τυρόπιτες... Τα ομολογώ όλα!

Η ώρα περνά, τα μηνύματα διαδέχονται το ένα το άλλο... αλλά στον “τοίχο” μου κανένας δεν εκφράζεται αρνητικά!

“Βαρεθήκαμε να βλέπουμε φωτογραφίες με χιόνι...”
Τι του απαντάς τώρα; Δεν είμαστε και Αλάσκα... ρε φίλε!

“Δε σκέπτεσαι πως υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους;”
Κι εγώ διερωτώμαι πως μια φωτογραφία με ένα χιονισμένο τοπίο μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες συνειρμικές σκέψεις!

“Άλλοι κάθονται αναπαυτικά στα σαλόνια τους κι άλλοι δεν έχουν έναν χώρο...”
Κρυφές κάμερες τοποθέτησαν στο σπίτι μου; Σκέφτηκα πως κάτι δεν κάνω καλά. Ξέρω πως υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης... ξέρω και τι θα πει εθελοντισμός. Τί θα πρέπει να κάνω για να δείχνω υπεύθυνος στα μάτια μερικών; Να φωτογραφίζομαι κάθε φορά που βοηθώ... και να το κοινοποιώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ανόητες σκέψεις! Ο καθένας από μας κάνει αυτό που θέλει και αυτό που μπορεί... όλες τις μέρες του χρόνου!

Δε λέμε δημόσια όσα κάνουμε! Υπάρχει και η πραγματική ζωή... η ζωή που δεν κατοικεί στις πολυκατοικίες του διαδικτύου. Δε βγαίνουμε φωτογραφίες μαζί με τους άστεγους για να δείξουμε πως είμαστε φιλάνθρωποι...

Γιατί άραγε να θυμηθώ τους άστεγους μόνο την μέρα που χιονίζει; Οι δήμοι της χώρας μας προνοούν για χώρους που οι άστεγοι μπορούν... Ευτυχώς! Να τα λέμε και τα καλά! Σας αναφέρω πράγματα που ξέρετε... και σας κουράζω!

Το ζητούμενο για μένα τούτη την ώρα είναι η “μετάφραση” της στάσης μερικών συνανθρώπων μου. Και δε θα μασήσω τα λόγια μου...

Μιζέρια!

Κατάθλιψη..
.

Δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δραπετεύσει έστω και για λίγο από τα δεσμά του και να χαρεί με ένταση τη στιγμή. Η ζωή μας είναι στιγμές! Όλοι μας έχουμε προβλήματα! Αυτά τα ξέρει η οικογένεια και οι φίλοι μας... Άνθρωποι που αισθάνονται άσχημα... όταν βλέπουν τους άλλους να χαίρονται θεωρώ πως έχουν μέγα πρόβλημα!

Να το κοιτάξετε, παίδες!

Δε σας απάντησα με μήνυμα... αλλά πιστεύω πως πήρατε απάντηση στα ερωτήματά σας. Αυτή την απάντηση έχω... Αν σας δω να βάζετε καμιά φωτογραφία σε ταβέρνα θα σας υπενθυμίσω γράφοντας στον “τοίχο” σας πως... υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε.

Μη φωτογραφίζετε τα σαλόνια σας…





Μη φωτογραφίζετε τα σαλόνια σας… Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο. www.kulturosupa.gr



Μη φωτογραφίζετε τα σαλόνια σας…  Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Πρώτο θέμα των τελευταίων ημερών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι οι συντάξεις... αλλά ένα σαλόνι στην Πεύκη της Αττικής. Έγινε μέγα θέμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές... Για να το πω καλύτερα... η επίπλωση ενός δωματίου παραδόθηκε στην αρένα του δημόσιου διαλόγου και της αισθητικής! Καναπέδες, καρέκλες, κουρτίνες, τραπέζια, πίνακες - και λόγω των ημερών... ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος – στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Να ρωτήσω το γιατί;
Το ρώτησα σε αρκετούς το γιατί...
Κάποιοι μου είπαν πως το συγκεκριμένο σαλόνι προκάλεσε το κοινό αίσθημα και πως σε τέτοιες εποχές οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Πώς ακριβώς πρέπει να μεταφράσω τα λόγια τους; Μήπως μου λένε έμμεσα να κρύβουμε αυτά που έχουμε και μάλιστα να αισθανόμαστε και άσχημα για όσα έχουμε αποκτήσει με κόπο εμείς και οι γονείς μας;
Πληρώνουμε ή δεν πληρώνουμε – όσοι ακόμα μπορούμε να πληρώνουμε - τα χαράτσια για τα σπίτια, τα εξοχικά και τα αυτοκίνητά μας;
Και η μάζα αποφάσισε πως προκαλεί την κοινή γνώμη το συγκεκριμένο σαλόνι... και εκτονώνεται. Ερωτήματα πολλά! Γιατί δεν ενώνεται αυτή η μάζα απέναντι στην ανακολουθία των λόγων και των έργων της πολιτικής. Γιατί δεν ενδιαφέρεται για την αισθητική της σημερινής βουλής; Τι λέει για τα τηλεοπτικά κανάλια που εδώ και τόσα χρόνια δεν πληρώνουν μία δραχμή στο δημόσιο; Η μοιρασμένη μάζα φαίνεται πως δε δίνει δεκάρα τσακιστή για το ξεπούλημα της χώρας μας και το μόνο που κάνει είναι να γελά με τις “κατάρες” κάποιων ιεραρχών.
Για τις λίστες που μπάζουν και βγάζουν ονόματα... ούτε λόγος!
Εγώ πάλι – μέρος αυτής της αδρανούς μάζας εδώ και καιρό – για να σας “διασκεδάσω” περισσότερο λέω τα δικά μου...
Γιατρειά δε βλέπω...
Ας μη βγάζουμε φωτογραφίες γύρω από τα γιορτινά τραπέζια με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες... γιατί υπάρχει κόσμος που πεινά.
Κάνε κάτι για να μη πεινά...
Ας μη στηνόμαστε με πάσης φύσεως χαμόγελα μπροστά σε αρχαιολογικούς χώρους ή τουριστικά αξιοθέατα... γιατί η πλειονότητα των συμπατριωτών μας δεν είναι σε θέση να ταξιδέψει.
Σελίδες μπορώ να γεμίσω με αποτροπές, προτροπές και απαγορεύσεις...
Κάτι τελευταίο! Μη βγάζετε φωτογραφίες με τα ταίρια σας... διότι στην εποχή μας κυκλοφορεί απέραντη μοναξιά και κάποιοι λογικό είναι να ζηλεύουν!
Η λογική παραθερίζει σε τόπους μακρινούς...
Κατανοώ πως υπάρχει κόσμος που περνά αφάνταστα δύσκολα, κατανοώ πως όλοι ζοριζόμαστε ώστε να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας... αλλά μέχρι ένα σημείο. Η μιζέρια μας έχει ξεπεράσει τα όρια! Θα δω το σκαλιστό χρυσαφί σαλόνι του άλλου στο διαδίκτυο και θα ζηλέψω που ο δικός μου ο καναπές δεν έχει τέτοια κρόσια; Είμαστε σοβαροί; Θα ζηλέψω και θα πέσω στα πατώματα από κατάθλιψη... με τους καθρέπτες και τους πολυελαίους του ανθρώπου;
Κι επειδή θα ζηλέψω... - αν ζηλέψω - έχω το δικαίωμα να αρχίσω να σχολιάζω την αισθητική του;
Το έχω το δικαίωμα... αν δε θίγω την ανθρώπινη φύση!
Το συμπέρασμά μου όμως κατοικεί σε άλλη γειτονιά. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να δείχνει αυτό που είναι ή αυτό... που θα ήθελε να είναι για τα μάτια των άλλων και να εισπράττει την κριτική τους!
Όμως για μια ακόμα φορά λειτουργήσαμε ως αγέλη...
Λέει ο ένας, ο άλλος συμπληρώνει και ο τρίτος δεν κρατιέται...
Κι οι φωτογραφίες που έκαναν παρέλαση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ... δεν είχαν μόνο καρέκλες, χαλιά και τραπέζια. Φιλοξενούσαν και ανθρώπους... Μια γυναίκα που δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει τα δυο παιδιά της... κι ένα μικρό παιδί!
Και μη πει κάποιος πως γίνομαι μελό...
Κάλυψαν οι “αναμεταδότες” της σπουδαίας είδησης το πρόσωπο του παιδιού;
Μα θα μου πείτε... ο πατέρας του κοινοποίησε την φωτογραφία! Σωστά! Ρίξτε μια φευγαλέα ματιά στις φωτογραφίες που εσείς κοινοποιείτε. Απεικονίζουν την καθημερινότητά σας ή μήπως αυτό που εσείς θέλετε να περάσετε ως καθημερινότητα...
Πάντα κάτι έχουμε να πούμε...
Πάντα θα έχουμε κάτι να πούμε και να δικαιολογήσουμε τις επιλογές και τα πιστεύω μας!
Καλή χρονιά!

Τα λόγια της Πωλίνας...



Κι επειδή με ρωτούν πολλοί τι είπε η κυρα Πωλίνα... δικό σας!!!





 

Η κυρά Πωλίνα, το δημιουργικό φαγητό, η παραπληροφόρηση... και η Θεσσαλονίκη.


Η κυρά Πωλίνα, το δημιουργικό φαγητό, η παραπληροφόρηση... και η Θεσσαλονίκη. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο. www.kulturosupa.gr

Η κυρά Πωλίνα, το δημιουργικό φαγητό, η παραπληροφόρηση... και η Θεσσαλονίκη. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Η κυρά Πωλίνα εξ Αθηνών... έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και δε θέλω αντιρρήσεις από κανέναν σας – Βόρειο ή Νότιο - γιατί και θα πιαστούμε στα χέρια και θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια. Εξηγώ... Έγραψε κάτι... μια έγκυρη εφημερίδα του εξωτερικού, μας έδωσε την πρωτιά στο φαγητό εμάς τους Θεσσαλονικείς κι αμέσως το εσωτερικό γίγνεσθαι της γυναικός αναστατώθηκε. Επαναστάτησε η Πωλίνα με το άκουσμα της χαλκευμένης είδησης! Δεν την χώρεσε το “είναι” της μια τόσο μεγάλη και κατάφορη αδικία κι ο στόμας της άρχισε να επιχειρηματολογεί.

Με το δίκιο του το ευγενές κοράσιον προβληματίζεται στο άρθρο της και απορεί για την παραπληροφόρηση!

Εγώ πιστεύω ακράδαντα πως κάποιος Θεσσαλονικιός λάδωσε τα γρανάζια της αλλοδαπής... για αυτή την πρωτιά.

Το δημιουργικό φαγητό λοιπόν – πάντα κατά Πωλίναν - υπάρχει μόνο στην Αθήνα και όχι εδώ πάνω σε μας. Εμείς οι βόρειοι – λέει η λίαν ενημερωμένη και λίαν προβληματισμένη Πωλινάρα - είμαστε ακόμα στο στάδιο του πειραματισμού.

Το στομάχι μας λοιπόν... βιώνει με όλους αυτούς τους άκρατους πειραματισμούς μια εξαιρετικά δύσκολη εφηβεία.

Λίαν καλώς, Πωλίνα μου!
Εύγε!
Επαρχία παιδί μου...

Με ξεστράβωσες, βρε θηρίο, με τη λάμψη της αυτόφωτης σκέψης σου! Τα πήρα στο κρανίο με την αναξιοκρατία... Σου δηλώνω – κι εγώ δεν είμαι από εκείνους που λένε και ξελένε - πως εμένα δε θα με κάνουν τα διάφορα οινομαγειρεία πειραματόζωό τους. Που φτάσαμε... Να δοκιμάζουν δηλαδή οι σεφ το “μελλοντικό” δημιουργικό φαγητό στις δικές μου τις πλάτες... να αδειάζουν οι δικές μου τσέπες κι εγώ το βόδι να κοιμάμαι όρθιος...

Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου, Πωλινάκι!

Την παρακάτω ανοιχτή επιστολή σου την αφιερώνω γιατί μου έφτιαξες το απόγευμα. Σε παρακαλώ, μη με πάρεις στα σοβαρά. Ένας ανόητος είμαι που πειραματίζεται με τη γραφή, προσπαθώντας να συντάξει ένα γράμμα... με απώτερο σκοπό να εξασκηθεί στο ευθυμογράφημα...

Δεν ξέρω... αν θα τα καταφέρω!
Κυρά Πωλίνα μου
Ως επαρχιώτης, κομπλεξικός και συμπλεγματικός σε ευχαριστώ που με ξεστράβωσες. Μου άνοιξες τα μάτια, με έβγαλες από το έρεβος και με οδήγησες στα χωράφια του φωτός! Έμαθα ο απολίτιστος μεσήλικας... τώρα στα πρώτα -ήντα μου και το “δημιουργικό φαγητό”. Εγώ ξέρεις... είμαι ένας προβληματικός συγγραφέας που προσπαθεί να διδάξει... κάτι που πιστεύει πως τελικά δε διδάσκεται.

Ξέρεις πώς το λένε αυτό;
Δημιουργική γραφή...
Θα με περνάς για ηλίθιο... κι έχεις τα δίκια σου!
Πάρε το παρακάτω σόφισμα και κάνε ομελέτα τους συνειρμούς σου!

Ο Αθηναίος μάγειρας του δημιουργικού φαγητού τι ακριβώς πιστεύει για τις δημιουργίες του; Πιστεύει πως τρώγονται από μεγάλη μερίδα κόσμου; Εγώ λέω... πως δεν τρώγονται καθώς ο περισσότερος κόσμος – άκουσες κάτι για οικονομική κρίση – δεν είναι σε θέση να βάλει το χέρι στην τσέπη και να πληρώσει τις δημιουργικές πινελιές του.

Εδώ ταιριάζει αυτό για τα μεταξωτά βρακιά - πιάτα, βρε Πωλίνα! Τα οπίσθιά μας δυστυχώς δεν είναι πλέον αρκετά επιδέξια... και πάψαμε προ πολλού να φοράμε μεταξωτά εσώρουχα.

Φόροι, χαράτσια, σήματα αυτοκινήτων...
Άστα... Δε θέλω σοβαρές κουβέντες!
Είμαι λαϊκιστής, Πωλινάρα μου!

Αλλά εσένα το πρόβλημά σου δεν είναι αυτό! Επίτηδες τόση ώρα εστιάζω αλλού γιατί εκεί με πήγε το ευθυμογράφημα και είπα να μην αυτολογοκριθώ. Εσύ τα πήρες... με την παραπληροφόρηση, κουκλίτσα μου!

Σε γυάλα ζεις, βρε θηρίο;

Δεν έχεις ακούσει τίποτα για τις σικέ ειδήσεις; Πως λέμε αγώνες σικέ... Τι αθώα κοπέλα που είσαι... Μάθε πως όπως υπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα που στήνουν ειδήσεις – με το αζημίωτο φυσικά... - υπάρχουν τέτοια χαμερπή στοιχεία και στο εξωτερικό!

Άκου τα επόμενα σχέδια μου...
Θα κάνω έρανο, θα μαζέψω αρκετά χρήματα και θα βάλω όλες τις γερμανικές εφημερίδες – έγκυρες και μη - να γράψουν πως εμείς εδώ πάνω έχουμε καλύτερο κλίμα από την Αθήνα και πως κάτω έχετε υπερβολική υγρασία!

Θα σκάσεις από τη ζήλια σου...

Θα πληρώσουμε εμείς για το κέφι μας... κι κάνε εσύ τα δικά σου.

Θα βάλω τούρκικες εφημερίδες και περιοδικά να γράψουν πως το μουσείο του Λευκού Πύργου κόβει καθημερινά περισσότερα εισητήρια από το μουσείο της Ακρόπολης...

Και στο τέλος θα πω πως η δική μας δημιουργική γραφή εδώ πάνω είναι σε καλύτερα επίπεδα από τη δική σας και πως εσείς πειραματίζεστε...

Είσαι ευχαριστημένη;
Σοβαρέψου...
Μη μας το παίζεις... “από μπρος παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα...”
Δε τρώμε δημιουργικό κουτόχορτο, ούτε έχουμε μείνει στο σιδηρόδρομο της Τρικουπικής εποχής, κουκλίτσα μου!
Σου εύχομαι να περάσεις ένα δημιουργικό Σαββατοκύριακο!