Τα χαμόγελα της νίκης και της ήττας

Βλέπετε χρώματα;
Πάρα πολλά τα χρώματα!
Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο...
Χαρούμενα χρώματα!
Χαμόγελα μικρών Γερμανών... το 1971!
Καθώς κοίταζα τη συγκεκριμένη φωτογραφία - είμαι μέλος σε κάποιες γερμανικές ομάδες του Facebook - οι συνειρμοί με επισκεύτηκαν απρόσκλητοι.
Δεν τους έκλεισα την πόρτα...
Γύρισα πίσω τον χρόνο...
Το 1971 ήμουν 7 ετών και πήγαινα στην πρώτη τάξη του 11ου Δημοτικού Σχολείου της Καβάλας. Δηλαδή ήμουν περίπου στην ίδια ηλικία με τα παιδιά της φωτογραφίας.
Εμείς λοιπόν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου κι αυτοί οι χαμένοι...
Οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο! Ή μήπως δε θυμάμαι καλά; 
Εμείς να κάνουμε μάθημα σε μια τάξη με τσιμεντένιο δάπεδο, να καίμε τη ξυλόσομπα στο φουλ για να ζεσταθούμε και να τρώμε ξύλο με τη βέργα...
Και τα χαστούκια για την τήρηση της απόλυτης πειθαρχίας να πέφτουν βροχή...
Και φυσικά αποστήθιση! Πόσα ποιήματα είχαμε μάθει...
Και φυσικά διδασκαλία μιας μονόπλευρης ιστορίας!
Κι όταν δε καταλαβαίναμε τι έλεγε ο δάσκαλος δε τολμούσαμε να ρωτήσουμε!
Κι αυτοί - οι ηττημένοι του πολέμου - να κάθονται σε δάπεδο...
Να έχουν το ελεύθερο να χαμογελούν μπροστά στο δάσκαλό τους; 
Κι όλοι οι δάσκαλοί μας... φορούσαν γραβάτες!
Κανένα χρώμα στη ζωή μας.
Δε θυμάμαι να φόρεσα έντονο χρώμα... εκείνα τα μαύρα χρόνια.
Κι οι συμμαθητές μου δε φορούσαν έντονα χρώματα! 
Μας εκπαίδευσαν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην φέρνουμε αντιρρήσεις, να μη λέμε γνώμη αντίθετη με την κρατούσα άποψη.
Κι αν τη λέμε... απλώς να τη λέμε!
Ευτυχώς που στην πορεία κάποιοι βάλαμε μόνοι τα χρώματα στη ζωή μας!
Όσο και να το προσπαθήσουν οι άλλοι... δε θα καταφέρουν τώρα πια να μας ξεγελάσουν...
Μας αρέσει το πορτοκαλί και το κίτρινο...
Λατρεύουμε τις αποχρώσεις του πράσινου και του μπλέ.
Επιλέγουμε το κόκκινο...
Στους μίζερους πολιτικούς μας χαρίζουμε το μαύρο, το ροζ του παρελθόντος και εκείνο το καφέ - σκ@τί του μέλλοντός τους... 

Ο χρόνος είναι ένα συναίσθημα...



Ο χρόνος λοιπόν είναι ένα συναίσθημα. Πως αισθάνεσαι την αγάπη και το μίσος, τον κορεσμό και την έλλειψη, τη ζήλεια και τη συμπόνια… έτσι αισθάνεσαι και το χρόνο με τα «πάνω» του και με τα «κάτω» του.
Πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο και οι παλιοί συμμαθητές μου στη Καβάλα οργάνωσαν μια μικρή γιορτή. Να βρεθούμε όλοι μαζί και να τιμήσουμε το χρόνο που πέρασε ή μήπως να κατανοήσουμε το προσωπικό μας χρόνο μέσα από τα αινιγματικά πρόσωπα των άλλων;
Δε το νομίζω… Απλώς μία γιορτή…
Περάσαμε καλά!
Κάποιοι δεν ήρθαν…
Κάποιους δε τους βρήκαν για να τους ειδοποιήσουν. Δεν ήξεραν τη διεύθυνσή τους!
Κάποιοι δε θα ήθελαν να δουν τα πρόσωπα των παλαιών τους συμμαθητών.
Κάποιοι δήλωσαν οικογενειακά προβλήματα.
Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν οι καθρέπτες… θα μπορούσαμε να πείσουμε τους γύρω πως  ο χρόνος και οι υποδιαιρέσεις του είναι συναισθήματα…
Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω πίσω!
Δε θέλω να αναπολώ τις στιγμές του χθες και να λέω: «τι ωραία που ήτανε τότε».
Θα το ξαναπώ και θα το ξαναγράψω! Ο άνθρωπος διαθέτει μια καταπληκτική ικανότητα. Ο άνθρωπος ωραιοποιεί το παρελθόν στις συζητήσεις και στις συναντήσεις του παρόντος.
Θέλω το παρόν, ζω για το παρόν και φυσικά μου αρέσει αφάνταστα το παρόν…
Κι όταν λέω «παρόν» βάζω μέσα και τις αναμνήσεις του κοντινού παρελθόντος… Μέσα στο δικό μου παρόν... και το βλέμμα που αγναντεύει τα σχέδια των επόμενων μηνών! Το δικό μου το παρόν – αυτό το αιρετικό παρόν - τα έχει βρει με τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μου και περνά την καλύτερη περίοδο του παρόντος του!
Με δυο λόγια… Περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου…
Αν με ρωτούσατε πριν από πέντε χρόνια τα ίδια θα σας έλεγα! Πριν από δέκα; Τα ίδια… Πριν από είκοσι; Τα ίδια… Δεν έχει να κάνει ούτε με την οικονομική κρίση ούτε με τίποτα… Είναι καθαρά φιλοσοφικό το ζήτημα...