Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι…





Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι… Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.



Πρόσφυγες δεν είστε! Είστε αφελείς, καρναβάλια ή... ηλίθιοι… Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο
Δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες, αγαπητοί “επώνυμοι” άνθρωποι του θεάματος! Απλή και ξεκάθαρη η διαπίστωσή μου... Να είστε σίγουροι πως δε μπορούμε να καταλάβουμε ούτε στο ελάχιστο αυτό που βιώνουν καθημερινά αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Απλώς φανταζόμαστε... Και οι δημοσιογράφοι, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί, οι παρουσιαστές – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας - ομολογώ πως διαθέτετε μεγάλες δόσεις φαντασίας!

Μιλώ για μια φωτoγραφία σε ένα εξώφυλλο περιοδικού και για όσα διαβάζει κανείς σε αυτό. Τη βλέπετε τη φωτογραφία. Το περιοδικό δεν το αγόρασα... Δε ξέρω τι γράφει μέσα και ούτε θέλω να μάθω. Θα είμαι σύντομος... για να αποφύγω τις ακρότητες!
Εσύ έχασες το σπίτι σου;

Έφυγες μακριά από την πατρίδα σου με πέντε πράγματα μέσα σε μια τσάντα;

Έζησες τη φρίκη του πολέμου;

Είδες την ιστορία του τόπου σου... να σε αποχαιρετά;

Είδες μπροστά σου... να σκοτώνονται άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά;

Αισθάνθηκες φόβο για τη ζωή σου, για τη ζωή των δικών σου ανθρώπων...

Ξέρεις πως είναι να μη μπορείς να κλάψεις... μπροστά από τον τάφο των δικών σου ανθρώπων;

Πείνασες;

Άπλωσες το χέρι... στην ελεημοσύνη;

Κινδύνευσες να πνιγείς;

Είδες την αξιοπρέπειά σου να κουρελιάζεται;


Κουράστηκα με την απαρίθμηση. Μπορώ να πω πολλά ακόμα. Κατεβατά... Θα καταλάβετε; Είμαι τόσο εκνευρισμένος που αρνούμαι και τα παραπάνω να τα βάλω σε μια σειρά! Μερικούς από σας τους σταρ... που βλέπω στη φωτογραφία σας εκτιμώ ακόμα. Δε θα έπρεπε! Αλλά εγώ... σας εκτιμώ! Λέω: “Einmal ist keinmal”. Σε σας απευθύνομαι! Τι πάθατε; Γιατί να υπάρξει μια τέτοια φωτογραφία; Θέλατε να προκαλέσετε και να φέρετε το προσφυγικό στο προσκήνιο;

Δεν είναι στο προσκήνιο;

Πιστεύετε πως θα ευαισθητοποιηθεί κάποιος με τις στημένες πόζες σας; Πότε θα συνειδητοποιήσετε επιτέλους την ασημαντότητά σας;

Κρίμα... για την αισθητική σας!

Το να στήνεσαι και να φωτογραφίζεσαι για ένα περιοδικό που επανακυκλοφορεί, το να ντύνεσαι πρόσφυγας και ναυαγοσώστης για να πουλήσει πολλά αντίτυπα το συγκεκριμένο περιοδικό – με τη συγκεκριμένη θεματολογία - δείχνει ξεκάθαρα πως δεν έχεις καμία σχέση με τους πρόσφυγες.

Κρίμα... για την ιδεολογία σας!

Γιατί δεν έβαλε η αρχισυντάκτρια τα πρόσωπα των προσφύγων που περιμένουν να ανταμώσουν με το όνειρο, εκείνους κι εκείνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε άθλιες συνθήκες στα σύνορα... στο εξώφυλλο της; Μας ενημερώνει πως οι δημοσιογράφοι τους έκαναν ρεπορτάζ... Αυτό το ρεπορτάζ να το δω και στο εξώφυλλο! Να ξέρω τι θα αγοράσω!
Μήπως θα αγριευόταν ο κόσμος... και δε θα αγόραζαν το περιοδικό;

Δεν πέρασαν ακόμα οι απόκριες, φίλτατοι!

Μήπως είστε καρναβάλια... και ετοιμάζεστε για κάποια βραδινή έξοδο;

Μήπως το εξώφυλλο αυτό ήταν για την Πρωταπριλιά;


Δεν υπάρχει πειστική απάντηση.

Ο λόγος σε σας... Τίτλοι τέλους!

Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία!




Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο

Τα σαρακοστιανά, οι μπριζόλες και... η πεοληχεία! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Καθαρά Δευτέρα... ή – αν το θέλετε - Καθαρή Δευτέρα σήμερα. Χθες ήταν της Αγίας Υπομονής... Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες... για σήμερα και για χθες! 14 Μαρτίου δείχνει το ημερολόγιο που έχω στο γραφείο μου. Εμείς σε λίγο θα βγούμε σε βουνά και σε παραθαλάσσιες περιοχές να γιορτάσουμε με τις λαγάνες, τους ταραμάδες και τα τουρσιά μας και οι Αμερικάνοι θα γιορτάσουν την ημέρα κλεισμένοι στα σπίτια τους με τις μπριζόλες και τα... Άλλο αετό θα πετάμε εμείς και άλλο αυτοί...

Κι ο ανυποψίαστος Έλληνας αναγνώστης προβάλει αμέσως τα λογικά ερωτήματά του. Γιατί μπριζόλα, βρε παιδί μου; Δε θα μπορούσε δηλαδή να είναι το μοσχαρίσιο μπιφτέκι ή το χοιρινό σουβλάκι – καλαμάκι στη θέση της μπριζόλας; Μάλλον όχι... Έχουν σουβλάκια – καλαμάκια οι Αμερικάνοι, φίλτατε; Και αυτή η έρμη η μπριζόλα δε θα συνοδεύεται από κάτι; Σκέτη μπριζόλα... δε λέει. Λίγες πατατούλες ή ρυζάκι... Μια ακόμα “ξενόφερτη ημέρα” μάς χαιρετά, δοκιμάζει την υπομονή κάποιων σε περίοδο οικονομικής κρίσης, μας κάνει να χαμογελάμε και να προσπαθούμε να “μετρήσουμε” το χιούμορ μας. Και το χιούμορ του καθενός πιάνει σφικτά το κουρασμένο χέρι του υποκειμενισμού και προχωρά στον ανήφορό του. Κι αυτό που κάποιος από εμάς το αντιμετωπίζει ως ένα αστείο... θίγει κάποιον άλλον - καθώς το παίρνει πολύ σοβαρά - κι ο καυγάς της ιδεολογικής και της αισθητικής αντιπαράθεσης σέρνει το χορό.

Το παραμυθάκι ξεκινά! Μια φορά κι έναν καιρό... ζούσε στην μακρινή Αμερική κάποιος εφευρετικός άνθρωπος. Αυτός ήθελε να δημιουργήσει κάτι... κι όλος ο πλανήτης να μιλά για αυτό το κάτι. Οι άνθρωποι θέλουν να εντυπωσιάσουν και νοιάζονται πολύ για την υστεροφημία τους. Τι να κάνει, τι να κάνει... Ξαφνικά σκέφτηκε να καθιερώσει μια παγκόσμια ημέρα... ακριβώς ένα μήνα μετά την γιορτή των ερωτευμένων! Κάτι που να “υπονομεύει” τα λουλούδια, τα λούτρινα αρκουδάκια και τις καρδούλες της γιορτής των ερωτευμένων... 24 Μαρτίου, η παγκόσμια ημέρα της μπριζόλας και της πεοληχείας... κι ο λόγος μου πλέον συνειρμικός. Μερικοί από μας είναι αισιόδοξοι και πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια, στις αγαθές προθέσεις... και στις καλύτερες μέρες! Αν ευχηθώ σε κάποιες “ζωηρές” κυρίες χρόνια πολλά... θα με βρίσουν ή όχι; Ανάλογα... Θα είναι Ελληνίδες ή Αμερικάνες; Στις “ήσυχες” να πω καλή Σαρακοστή; Αύριο θα βάλουν όλοι κάτι στο στόμα τους; Τα νέα παιδιά τα έχουμε μάθει να λένε χρόνια πολλά την Καθαρή Δευτέρα; Δεν έχουν μαγειρέψει μπριζόλα για τον σύζυγό ή τον εραστή τους οι Ελληνίδες; Και δεν έχουν κάνει ποτέ... Αυτολογοκρίνομαι! Τέρμα οι συνειρμοί...

Δυστυχώς ή ευτυχώς η υποκρισία και η σοβαροφάνεια δε μας επιτρέπει να μιλάμε σε ένα επίπεδο διαφορετικό. Ο καθένας από μας – θιασώτης ή πολέμιος του ψεύδους - ενστερνίζεται ένα επίπεδο επικοινωνίας με τους γύρω του... στο οποίο υπάρχουν συμβάσεις και κανόνες που δύσκολα μπορεί να παραβεί. Κάθεσαι σε μια παρέα και σίγουρα δε λες... στην κυρία που έχεις απέναντι: “Εσείς μαντάμ, πως τα πάτε με την πεολειχία;” Απορρίπτουμε με ευκολία και δεχόμαστε με ευκολία... Πέρασε η γιορτή της γυναίκας και δεν ήταν λίγες εκείνες οι γυναίκες που με τα κείμενα και τα σχόλιά τους αποδόμησαν και τη συγκεκριμένη γιορτή! Για αυτή τη “γιορτή” της μπριζόλας δεν ακούω πολλά... Δε θα τη ξέρουν ακόμα πολλοί! Κι είναι μια “γιορτή” που δεν καθιερώθηκε λόγω των αγώνων... Να την αποδομήσουμε κι αυτήν ή μήπως θα ήταν καλύτερο να δείξουμε αδιαφορία;

Κι οι συνειρμοί γιορτάζουν... Όσες φορές δείξαμε αδιαφορία... την πατήσαμε! Οι Αμερικάνοι χασάπηδες θα είναι οι μόνοι που χαίρονται... Οι δικοί μας κρεοπώλες βρίσκονται σε μαρασμό; Έχει ο κόσμος χρήματα για να αγοράσει κρέας; Γάλα, ψωμί... Γίνομαι λαϊκιστής; Λίγοι είναι αυτοί που νηστεύουν... το 2016. Ή μήπως περνάμε σε μια περίοδο αναγκαστικής νηστείας; Άλλο πράγμα η γιορτή και άλλο η παγκόσμια ημέρα, παίδες! Με το ένα και με το άλλο... αποδομήσαμε τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά μας! Άτακτες οι σκέψεις μου... Κι η λέξη “άτακτος” είναι μια λέξη με διττή σημασία! Τα συμπεράσματα δικά σας, δικοί σας και οι συνειρμοί...
Καλή Σαρακοστή να έχουμε!

Τι βαθμό θα πάρω...αγαπητέ αναγνώστη;




Τι βαθμό θα πάρω...αγαπητέ αναγνώστη; Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο


Πρόταση κάνω και δε θέλω να γελάσετε! Να αρχίσετε να βαθμολογείτε και τα άρθρα που δημοσιεύονται στα διάφορα ΜΜΕ. Να λέτε το άρθρο του τάδε παίρνει 5 πόντους και του δείνα 15... Πόντοι, βαθμοί... δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό! Φροντίζω για την εκτόνωσή σας. Προτείνω να καλείτε και άλλους “βαθμολογητές” να εκφράσουν “ελεύθερα” την άποψή τους περί του θέματος, να διαφωνήσετε και να συμφωνήσετε... κι αν το πράγμα πάρει στο τέλος άγριες διαστάσεις να έχετε σε εφεδρεία και μερικούς “αναβαθμολογητές” οι οποίοι θα προσφέρουν τα φώτα τους.


 
Μη με ρωτήσετε... αν ειρωνεύομαι. Σαφέστατα και ειρωνεύομαι...

Μια χώρα βαθμολογεί τις προσπάθειες των άλλων με περισσή αυστηρότητα. Επικρίνει, στοχοποιεί, χλευάζει. Μια χώρα βαθμολογείται... από Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και διάφορους οργανισμούς... και “θεσμούς”.


Βαθμοί από το 1 έως το 20, από το 1 έως το 10 και από το 1 έως το 5... για όλα τα γούστα, βαθμοί αραδιασμένοι μέσα στο τεράστιο καλάθι του δημοκρατικού πλουραλισμού. Κι ο βαθμός... ξέρετε καλά πως δε χρειάζεται πάντα αιτιολόγηση. Ένα νούμερο είναι, βρε παιδιά! Το κοπανάς και τελειώνεις! Δε μπορεί να καταλάβει ο άλλος γιατί έβαλες 5 στα δέκα... κι όχι 8 στα δέκα. Δικό του το πρόβλημα! Ο βαθμός διαμορφώνει κλίμα – θετικό ή αρνητικό - και ο “βαθμολογητής” χαίρεται με τις αντιδράσεις... εκείνων που τσιμπούν το δόλωμα της πετονιάς του. Σε λίγες περιπτώσεις αιτιολογεί επαρκώς αυτό που δεν του άρεσε. Να μη κάνω λόγο για τις αρνητικές βαθμολογίες... μετά από κατεβατά θετικών σχολίων!

Οι άνθρωποι... χρειάζονται ψυχίατρο!


Βαθμολογεί η επιτροπή ταλέντων στο τάδε τηλεπαιγχνίδι, βαθμολογεί η κυρία που έχει διαβάσει ένα βιβλίο – μπορεί και να μη το έχει διαβάσει - που τυχαία έπεσε στα χέρια της ή το αγόρασε... και με σχετική ευκολία, με ύφος ειδικού... αποφαίνεται για την αξία του, βαθμολογεί ο τύπος που βλέπει δωρεάν ταινίες σε κινηματογράφους ή εκείνη η τύπισσα που έχει δωρεάν είσοδο στα θέατρα από το χ ηλεκτρονικό περιοδικό, το οποίο μοιράζει δωρεάν προσκλήσεις στα θεάματα.

Είμαστε αυστηροί με τους άλλους και “χαραροί” με τον εαυτό μας!

Να το πω ακόμα μία φορά;

Είμαστε αυστηροί με τους άλλους και “χαλαροί” με τον εαυτό μας...


Οι αυτόκλητοι σωτήρες – ειδικοί προσπαθούν να αναδείξουν ταλέντα ή να προστατέψουν το αναγνωστικό κοινό... Κι οι κριτικές θεάτρου και κινηματογράφου μπαίνουν σε καλούπια! Μια ξύλινη γλώσσα... η γλώσσα της “κριτικής”! Και για να μην έχουν και πρόβλημα με κάποιον οι άνθρωποι δε δηλώνουν... κριτικοί. Λένε τη γνώμη τους σε πρωινές ή μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης οι “πανελίστες”... Χλευασμός!

Να πω κι εγώ σήμερα τη γνώμη μου για τα άτομα που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν ή να μείνω μακριά από περσόνες που με το ζόρι κρατιέσαι... να μη γελάσεις με τα λεγόμενα ή τα γραφόμενά τους;



Όταν είσαι καθηγητής τη βαριέσαι τη φιλοσοφία και την εξουσία του βαθμού. Από ένα σημείο και μετά αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει νόημα και ουσία ο βαθμός... Έλα όμως που υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει να βαθμολογούν τα πάντα και γέμισε το διαδίκτυο από “βαθμολογητές” και “βαθμολογήτριες”. Το ερώτημά μου προκύπτει σχεδόν αβίαστα: “Αυτούς τους γραφικούς τύπους και τα αφεντικά τους ποιος θα τους βαθμολογήσει για την ποιότητα και την φερεγγυότητά τους; Ποιος θα αξιολογήσει τις “καλές” προθέσεις τους και την υποτιθέμενη ανιδιοτέλειά τους; Ποιος θα μιλήσει στο κοινό για τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες και τις εμμονές τους;”



Έχω κι άλλα ερωτήματα...

Ποιος θα βαθμολογήσει τα ελληνικά τους; Θα πάρουν κάποτε το απολυτήριο στο χέρι; Ποιος θα ασχοληθεί με την πρωτοτυπία των τίτλων τους; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει... τη βλακεία τους;


Σωτήρας δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε και θα γίνω...


Για μια ακόμα φορά - λυπάμαι που το ομολογώ - δεν έχω απαντήσεις!