Πόσο κοστίζει μια θέση στη βιτρίνα



Μερικές φορές κάποιοι τα λένε καλύτερα από εμάς!!!!!!!!! 
Σε αυτές τις περιπτώσεις αναφέρουμε το όνομα τους και παραθέτουμε τις σκέψεις τους...
Από Ελευθεροτυπία λοιπόν...

Τιμοκατάλογο προβολής βιβλίων έχουν τα βιβλιοπωλεία

Πόσο κοστίζει μια θέση στη βιτρίνα

Με τι κριτήρια τοποθετείται ένα βιβλίο σε βιτρίνα; Από τι εξαρτάται η παράταση της παραμονής του στους πάγκους; Τι χρειάζεται για να υψωθεί ένας πύργος με αντίτυπα του ίδιου τίτλου σε περίοπτη θέση, δίπλα στο ταμείο ή στην είσοδο του καταστήματος;
Σε μια ιδανική εποχή, σε μια ιδανική κοινωνία, θα περίμενε κανείς ότι τα βιβλιοπωλεία, που χαίρουν καλής φήμης ως ζωντανά και ενημερωμένα, θα είχαν ειλικρινείς σχέσεις με την πελατεία τους. Οτι θα αναδείκνυαν, με άλλα λόγια, τις πιο ενδιαφέρουσες από τις νέες κυκλοφορίες εμπιστευόμενα την κρίση του προσωπικού τους, ότι δεν θα δημιουργούσαν ψεύτικες εντυπώσεις για την εμπορική απήχηση ορισμένων έργων, ότι θα σφυρηλατούσαν τη φυσιογνωμία της επιχείρησής τους υποστηρίζοντας χωρίς αντάλλαγμα ό,τι θα άξιζε να διαβαστεί.
Αλματώδης αύξηση
Η πικρή αλήθεια είναι πως η λογική του σουπερμάρκετ έχει αγγίξει προ πολλού το «προϊόν» του βιβλίου. Η αλματώδης αύξηση της βιβλιοπαραγωγής στα χρόνια της πλαστής ευημερίας, σε συνδυασμό με την εξάπλωση των μεγάλων αλυσίδων και την ένταση του εκδοτικού ανταγωνισμού, οδήγησε στην ανάπτυξη καινοφανών για το χώρο μεθόδων μάρκετινγκ. Άλλο όμως να υποψιάζεσαι τι συμβαίνει, και άλλο να 'xεις μπροστά σου φρέσκους τιμοκαταλόγους και να διαπιστώνεις με τα μάτια σου πόσο ακριβώς αποτιμάται η κάθε προσφερόμενη υπηρεσία.
Ιδού μερικά παραδείγματα. Η βιτρίνα του «Παπασωτηρίου» επί της Πανεπιστημίου παραχωρείται έναντι 200 ευρώ τη βδομάδα, ενώ στα καταστήματα του Mall και του Golden Hall, έναντι 150 ευρώ. Το ίδιο ποσό, 150 ευρώ, απαιτείται και για μια ντάνα ογδόντα αντιτύπων που θα λειτουργεί σαν κράχτης στα παραπάνω βιβλιοπωλεία επί ένα δεκαπενθήμερο. Οσο για την προβολή ενός τίτλου στο υποκατάστημα του αεροδρομίου επί έναν μήνα, αυτή αποτιμάται στα 1.500 ευρώ. Στις παραπάνω τιμές δεν συμπεριλαμβάνεται ο ΦΠΑ (23%).
Ανάλογη πολιτική ακολουθεί και το «Public», όπως και ο «Ιανός». Προς τα έξω, ο επικεφαλής του τελευταίου, Ν. Καρατζάς, περιγράφει τη κατάσταση ως εξής: «Η πολιτική χρεώσεων αφορά ειδικούς χώρους, ειδικές θέσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος εκδότης για να προβάλει περαιτέρω κάποιο βιβλίο, αν το κρίνει απαραίτητο. Τα συγκεκριμένα σημεία προβολής διατίθενται και με ειδικές εκπτώσεις, ανάλογα με τη χρονική περίοδο, το συνδυασμό των προβολών αλλά και την ευρύτερη συνεργασία με τον εκδότη».
Ωστόσο, στο σχετικό φυλλάδιο αναφέρεται ρητά ότι «η προβολή σε πάγκο σε κεντρικό σημείο» και η «προβολή σε επιδαπέδιο πύργο» στα καταστήματα της Σταδίου και της Αριστοτέλους αντίστοιχα, κοστίζουν 1.000 ευρώ αν πρόκειται για το Δεκέμβριο, 800 ευρώ για τον Σεπτέμβριο και 500 ευρώ για τους υπόλοιπους μήνες, χωρίς να υπολογίζεται ο ΦΠΑ. Η προβολή στην κεντρική βιτρίνα κοστίζει από 130 ώς 1.800 ευρώ, ανάλογα με τη σεζόν και με την ποσότητα των τοποθετούμενων αντιτύπων, ενώ στη βιτρίνα με τις παιδικές εκδόσεις οι τιμές κυμαίνονται μεταξύ 80 και 1.080 ευρώ.
Στο χορό μπήκε πρόσφατα και ο «Ευριπίδης», ένα από τα καλύτερα βιβλιοπωλεία του Χαλανδρίου, που μόλις απέκτησε νέο υποκατάστημα στην Κηφισιά, προτείνοντας, πέρα από την ανάρτηση διαφημιστικών μπάνερ, προωθητικές ενέργειες του τύπου «Ο εκδότης του μήνα» ή το «Βιβλίο του μήνα». Όπως λέει ο ιδιοκτήτης του, Θ. Βασιλόπουλος, «οι πρακτικές αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές...». Ο Βαγγέλης Τρικεριώτης, πάντως, από την «Πρωτοπορία», προτιμά «μια συμφωνία στα ίσα μ' έναν εκδότη, παρά την υιοθέτηση ανάλογων πρακτικών», ενώ ο ιδιοκτήτης της «Πολιτείας», Νίκος Λιβέριος, μολονότι μπήκε κάποια στιγμή στο δίλημμα, αποφάσισε να απέχει: «Θεωρήσαμε καλύτερο να προτείνουμε τι αρέσει σ' εμάς, παρά να δεσμευόμαστε από τέτοιες συμφωνίες με τον εκδοτικό κόσμο».

Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος


30 ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΠΕΤΟΥΝ 

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΟ 

ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ «Το ταξίδι ενός 

χαρτονομίσματος» είχε 

αναπάντεχα καλό 

προορισμό!

Η συλλογή διατίθεται δωρεάν στο κοινό δίχως τα εμπόδια που προβάλλουν οι παραδοσιακοί εκδοτικοί οίκοι
Περί τα τέλη καλοκαιριού, οι εκδόσεις «Σαΐτα», ένα πρωτότυπο εκδοτικό εγχείρημα με ιδρυτή τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου, γέννημα Κατερίνης και θρέμμα Καβαλιώτη, είχαν προκηρύξει έναν πρωτότυπο διαγωνισμό με θέμα «Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος». Οι συμμετέχοντες καλούνταν με διηγήματα που δε θα ξεπερνούσαν τις 1.000 λέξεις να λάβουν μέρος σε μία νοηματικά ενιαία ιστορία με επίκεντρό της το «ταξίδι ενός χαρτονομίσματος»…
Και, έτσι έγινε. Με την έλευση τη νέας χρονιάς, 30 διηγήματα υπό τον γενικό τίτλο του διαγωνισμού ξεκίνησαν να πετούν ελεύθερα στο διαδίκτυο σε μία συλλογή η οποία διατίθεται στο κοινό δωρεάν μέσω της επίσημης ιστοσελίδας των εκδόσεων (www.saitapublications.gr) τόσο για online ανάγνωση όσο και με τη δυνατότητα ο χρήστης να «κατεβάσει» ολόκληρο το βιβλίο (σε μορφή PDF), ενώ όπως σημειώνει ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου σχετικά με το περιεχόμενο της συλλογής «όπως ταξιδεύουν οι ιδέες, οι νότες, οι άνθρωποι, ο νους, η σκέψη, έτσι και τα χρήματα ταξιδεύουν συνεχώς χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για την πορεία που ακολουθούν, τα προβλήματα που πιθανόν φέρνουν, τις συνειδήσεις τις οποίες αλλοιώνουν, την ανακούφιση από δυσάρεστες καταστάσεις, την αισιοδοξία, τη δύναμη, το κύρος, το πάθος, τη λύτρωση, την ενοχή, την εκμετάλλευση.».
Αναλυτικότερα, με διηγήματά τους συμμετείχαν στην έκδοση οι Εύη Αγγελακοπούλου, Τάσος Αγγελίδης – Γκέντζος, Γιούλη Αλεξίου, Φίλιππος Γαλιάσος, Μάνος Γραφανάκης, Γιάννης Γρηγοριάδης, Άννα Δεληγιάννη – Τσιουλπά, Ειρήνη Δερμιτζάκη, Ελντίνα Ελευθεριάδου, Λάσκαρης Ζαράρης, Μιχαήλ Ζωντός, Μίνως – Αθανάσιος Καρυωτάκης, Εύα Κασιάρου, Παναγιώτης Κουντουράς, Σπύρος Κουτσοσπύρος, Βασιλική Λαμπρίδου, Χριστίνα Λουλά, Γιάννης Μαμαλιόγκας, Δέσποινα Μητσοπούλου, Οδυσσέας Γκρέι (ψευδώνυμο), Κυριάκος Παναγιώτου, Κάλλια Παπαδοπούλου, Θεοδόσης Παπαϊορδανίδης, Γιώργος Σαββανάκης, Λευτέρης Σαββινίδης, Πέτρος Σαλαβασίδης, Ρωμανός Σκλαβενίτης – Πιστοφίδης, Ευγενία Τριανταφυλλίδου, Παναγιώτα Φλώρου και Μανόλης Χουρσανίδης, ενώ τον σχεδιασμό του εξωφύλλου πραγματοποίησε η Αλίκη Λαζαρίδου, την επιμέλεια – διορθώσεις ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου και την σελιδοποίηση η Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη. Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω εγχείρημα τράβηξε την προσοχή και της εκπαιδευτικής κοινότητας με το 1ο Λύκειο Συκεών Θεσσαλονίκης να συμμετέχει σ” αυτό, βάσει του Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής που υλοποίησε, ενώ όπως σημειώνεται εκ μέρους των συμμετεχόντων: «Μέσα από παιχνίδι προσεγγίσαμε το θέμα γράψαμε, σβήσαμε, ξαναγράψαμε, προσθέσαμε, αφαιρέσαμε και στο τέλος, καταλήξαμε και συμμετέχουμε». Μάλιστα, από τα εννιά συνολικά μαθητικά διηγήματα που υποβλήθηκαν, τα πέντε (τέσσερα ατομικά και ένα συλλογικό) συμπεριλήφθηκαν τελικά στη συλλογή.
Με την νέα αυτή έκδοση, λοιπόν, οι εκδόσεις «Σαΐτα» συνεχίζουν τον πρωταρχικό σκοπό δημιουργίας τους, όπως αυτός είχε σχολιαστεί εκ μέρους του ιδρυτή τους, δηλαδή «τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα νέων συγγραφέων, ξεπερνώντας τα εμπόδια που θέτουν οι παραδοσιακοί εκδοτικοί οίκοι θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό», ενώ, όπως φαίνεται, σταδιακά γίνεται πράγματι εφικτό να «επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις εκδότη – συγγραφέα – αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς».
Πηγή: www.evdomi.gr


Θεατρική κριτική για το "Ποδήλατο στο χωριό."

Χαστούκι στο κατεστημένο η παράσταση του Πέρη Μιχαηλίδη “Ποδήλατο στο χωριό”, που είδαμε και σχολιάζουμε.
Κυριακή, 06 Ιανουάριος 2013
Σε έναν όμορφο χώρο τέχνης και πολιτισμού στο Βοτανικό, στο υπόγειο μικρό Θέατρο τουBeton 7, παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη το “Ποδήλατο στο χωριό ” της Penelope Skinner σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη. Αυτή την παράσταση είδε και σχολιάζει πλουσιοπάροχα η Kulturosupa.
Χαστούκι στο κατεστημένο η παράσταση του Πέρη Μιχαηλίδη “Ποδήλατο στο χωριό”, που είδαμε και σχολιάζουμε.
Το να κρίνει κάποιος “σχετικός με τα πράγματα” μια θεατρική παράσταση σε ένα πρώτο επίπεδο μπορεί να γίνει πανεύκολα και σχεδόν άκοπα. Βλέπουμε το έργο, αναφέρουμε τεκμηριωμένα αυτά που μας άρεσαν κι αυτά που δε μας άρεσαν, τα παραθέτουμε στη σειρά, στη συνέχεια τα βάζουμε πάνω σε μια ζυγαριά – στη ζυγαριά που την έχουμε ρυθμισμένη σύμφωνα με τα προσωπικά μας υποκειμενικά αισθητικά κριτήρια – και στο τέλος καταλήγουμε στο υποκειμενικό συμπέρασμα!
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν στις μέρες μας και εκείνες οι θεατρικές δουλειές – μια από αυτές είναι η πρωτοποριακή παράσταση του Πέρη Μιχαηλίδη “Ποδήλατο στο χωριό” - των οποίων η εμπνευσμένη σκηνοθετική ματιά σε αναγκάζει να δεις περισσότερο βαθιά, δηλαδή ουσιαστικά σε υποχρεώνει να αφαιρέσεις από το οπτικό σου θέαμα την παρατημένη κρούστα ή εκείνα τα λεπτά προστατευτικά φύλλα του περιτυλίγματος για να προχωρήσεις... ένα βήμα παρακάτω, βάζοντας σε λειτουργία τις κοιμισμένες αισθήσεις και τον συμβατικά σκεπτόμενο νου σου, με απώτερο – έτσι τουλάχιστον φαντάζομαι εγώ - σκοπό να διακρίνεις τα σήματα της ευαίσθητης ισορροπίας των διαφορετικών επιπέδων της “οπτικής ανάγνωσης” που σου “προτείνει”.
Θα πρέπει να σημειώσω εξαρχής πως σε τούτη την παράσταση γελάς! Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Μη παρασυρθείτε από τα γραφόμενά μου και θεωρήσετε πως είναι κάποιο βαρύγδουπο έργο!
Κι επιστρέφω στη δική μου ματιά...
Κάποιοι από τους θεατές είναι λογικό και φυσικό να έμειναν μόνο στο πρώτο επίπεδο της παράστασης και να σχημάτισαν ξεκάθαρη γνώμη, κάποιοι άλλοι πάλι να προσπέρασαν προς στιγμήν μερικά από τα εμπόδια του φαινομενικού και να στάθηκαν λίγο παραπέρα, να παρατήρησαν κάποια από τα μηνύματα που ξεπηδούν πλάγια από την παράσταση... και κάποιοι τρίτοι να προσέγγισαν και να προέκτειναν ακόμα κι αυτά τα τόσο περίεργα και ενδόμυχα που ίσως να είχε ο δημιουργός μέσα στο μυαλό του!
Σε έναν όμορφο χώρο τέχνης και πολιτισμού στο Βοτανικό, στο υπόγειο μικρό Θέατρο τουBeton 7, παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη το “Ποδήλατο στο χωριό ” της PenelopeSkinner σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη.
Η υπόθεση του έργου αυτού δεν στάθηκε ικανή... ώστε να με πείσει πως έχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία ή πως προβάλλει μέσα από τις ορατές γραμμές της κάποιο αναμενόμενο βαθυστόχαστο νόημα...
Ίσως και για αυτό το λόγο ο σκηνοθέτης να προτίμησε να εισάγει στο έργο την συνειδητή πρόταξη – προώθηση κι ενός δεύτερου επιπέδου “ανάγνωσης”... κάτω ή πάνω, δεξιά ή αριστερά από το αναμενόμενο, το ορατό, το σύνηθες και το φαινομενικό.
Αρμονική και σπουδαία... αυτή η συγκατοίκηση των επιπέδων!
Ο μύθος του έργου: Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Τζον (Σπύρος Περδίου) και η Μπέκυ (Νίκη Λειβαδάρη), καταφεύγουν σε ένα χωριό έξω από τη πόλη περιμένοντας τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού. Ο Τζον αφιερώνεται ολοκληρωτικά στα βιβλία εγκυμοσύνης που διαβάζει μετά μανίας, παραμελώντας εμφανώς τη γυναίκα του. Οι ερωτικές ανησυχίες  της Μπέκυ σε συνδυασμό με τους ενοχλητικά περίεργους “υπερπροστατευτικούς” γείτονες του μικρού χωριού (Ναταλία Καλημερατζή, Ορέστης Τρίκας), μετατρέπουν την φαινομενικά ήρεμη ατμόσφαιρα της οικίας του ζευγαριού σε ένα σκοτεινό εφιάλτη.
Στην παράσταση τούτη διαφαίνεται καθαρά η γνωστή υποκρισία που διακρίνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Θα σταθώ λιγάκι σε αυτό το τόσο ευαίσθητο σημείο... Ένα ζευγάρι μένει μαζί, ο άντρας αρνείται να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του, επειδή θεωρεί πως θα βλάψει το παιδί που έχει μέσα στην κοιλιά της και μετά την άρνησή του... της λέει με το πιο γλυκό του χαμόγελο πόσο πολύ την αγαπά.

Χαστούκι στο κατεστημένο η παράσταση του Πέρη Μιχαηλίδη “Ποδήλατο στο χωριό”, που είδαμε και σχολιάζουμε.
Η ανθρώπινη υποκρισία ευτελίζεται από τον σκηνοθέτη της παράστασης...
Ο σκηνοθέτης χλευάζει...
Αρνείται την ερωτική τους συνεύρεση ο Τζον λέγοντας πως είναι κουρασμένος, πως έχει πονοκέφαλο, πως ... κι όμως της λέει πως την αγαπά!
Ο σκηνοθέτης χαμογελά!
Η αμηχανία στα πρόσωπα των θεατών, οι περίεργες ματιές και οι ανείπωτες σκέψεις σχημάτισαν νοητά πολλούς ομόκεντρους κύκλους.
Και μετά από αυτό το αθόρυβο χαστούκι, ύστερα από αυτό το μη αναμενόμενο σήμα ο άνθρωπος που υποστηρίζει πως δε θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του, φαντάζεται την δική του ύπαρξη να κινείται ανάμεσα στα αποστειρωμένα έπιπλα του λιτού θεατρικού χώρου, έπιπλα τα οποία καλύπτονται από άκρη σε άκρη από διαφανές πλαστικό...
Ένα πλαστικό... για να μας προφυλάξει από τι άραγε;
Το πλαστικό είναι και ευτελές!
Απομακρύνεται σταδιακά το άτομο από την κοινωνία εκείνης της αποστειρωμένης βεβαιότητας, προσπερνά με φόρα τους πρώτους κατανοητούς συμβολισμούς και αφήνει το πάθος των “θέλω” και των “πιστεύω” του να σκαρφαλώσει στα διαφορετικά μπαλκόνια ενός άλλου επιπέδου δράσης και σκέψης.
Ο σκηνοθέτης δείχνει χαρούμενος...
Ο διαχρονικός αυτός διαχωρισμός του έρωτα και της αγάπης που προβάλλεται ξεκάθαρα μέσα από το έργο, παρόλο που ισχύει και στις μέρες μας, δεν είναι ούτε διακριτός με το γυμνό μυωπικό μας μάτι, αλλά και ούτε αποδεκτός από τους πολλούς!
Ένα ακόμα χαστούκι...
Οι περισσότεροι από εμάς εγκλωβίζουμε προσεκτικά τα αφανέρωτα συναισθήματά της ψυχής μας μέσα στα χρησιμοποιημένα κουτιά που μας τα κληροδότησαν με καμάρι οι προηγούμενες γενιές, τα οποία για καλό και για κακό – για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας - τα φυλάγουμε μακριά από τους άλλους.
Θέλουμε κι εμείς να τα χαρίσουμε στα παιδιά μας!
Υπομένω, υπομένεις, υπομένει...
Θα υπομένω, θα υπομένεις, θα υπομένει...
Νομίζω πως ο σκηνοθέτης μας φλερτάρει έντονα με τη διαφοροποίηση και πως φτύνει κατάμουτρα τον έρμο τον κανόνα...
Αγαπούσε λοιπόν ο Τζον τη γυναίκα του με τον δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο και η γυναίκα του παρόλο που είχε ερωτευτεί με πάθος έναν άλλον άντρα, παρόλο που πλάγιαζε στο κρεβάτι μαζί με τον άλλο, αγαπούσε τον άντρα της...
Το άλογο, το περίεργο, το ανοίκειο και το ανερμήνευτο παρευλαύνουν!
Η ποικιλομορφία και η πολυσημία των προσωπικών συναισθημάτων... ανέκαθεν βασάνιζε τους ανθρώπους!
Το βασίλειο της ιδιοτέλειας!
Κι ο “ευγενικός” σύζυγος για να κρατά σε μια ήρεμη κατάσταση τη γυναίκα του, ο σύζυγος των ισορροπιών της ρουτίνας, αυτός που δεν έκανε έρωτα μαζί της... σκεπτόμενος το παιδί που θα γεννούσε η γυναίκα του, της έδινε χωρίς δεύτερη σκέψη να πίνει συνέχεια “τσάι”... ή καλύτερα κάποια βότανα “καταπραϋντικά”...
Μήπως τελικά αντικρύζουμε αυτό που καλούμε ζωή μέσα από τα τεράστια γυαλιά των γνωστών εμμονικών παραισθήσεων, των εκεντρικών ιδεοληψιών και της δογματικής ιδεολογίας μας, που μας επισκέπτονται απρόσκλητες κατά καιρούς;
Η λειτουργία του χαπιού, του αντίδοτου, η φιλοσοφία της αντικατάστασης...
Το έπος της συνήθειας!
Η λογική του να πω στον άλλο αυτό που λαχταρά η ψυχή του να ακούσει, να του προσφέρω αυτά που μπορεί να αντέξει το μυαλό του και να του δώσω εκείνα που είναι πρόθυμος να δεχτεί!
Κι όσο περισσότερο νομίζω πως ανακαλύπτω, τόσο περισσότερο αισθάνομαι τον χλευασμό του σκηνοθέτη!
Και η γυναίκα του πρωταγωνιστή μας ηρεμούσε προς στιγμήν.
Το μαρτύριο του επαναλαμβανόμενου!
Η φιλοσοφία της επανάληψης και τα οφέλη της...
Και μετά ακόμα ένα φλυτζάνι τσάι...
Και το μάτι του δίπλα ονομάζει ισορροπία... αυτό που αντικρύζει!
Αυτό που καθημερινά λέμε τόσα απλά...
Πολλές φορές έτυχε... για να μη μας χαλάσουν το χατήρι, για να μη μας δυσαρεστήσουν με την άκομψη συμπεριφορά τους, να μας χρυσώνουν το άσπρο χάπι με σκοπό να αντέξουμε στο χρόνο και να βαστάξουμε πάνω από τις κουρασμένες πλάτες μας αυτό που τόσο εύκολα οριοθετούμε ως πραγματικότητα.
Κι ο οπαδός της πρώτης ανάγνωσης παίρνει τον λόγο και καταθέτει...
Αυτό που έκανε τελικά ο άντρας στη γυναίκα του... ήταν κακό, αλλά και η γυναίκα στον άντρα της δε φέρθηκε σωστά, εφόσον δεν του ομολόγησε η ίδια την εξωσυζυγική σχέση της, την αμαρτωλή εκείνη συνεύρεση με το μεγάλο ερωτικό πάθος...
Κάθε πότε μας επισκέπτεται το ανεξέλεκτο πάθος;
Μία φορά, άντε δύο...
Κι επιλέγει να το απολαύσει, γνωρίζοντας βέβαια το άδοξο τέλος του!
Μας χλευάζει πάλι ο σκηνοθέτης!
Πόσο ανόητοι φαινόμαστε με τα όρια που βάζουμε...
Ο σκηνοθέτης επιλέγει να μη δώσει το τέλος του έργου κατά τη συγγραφέα. Προτιμά να επέμβει δραστικά στο κείμενο και να μας χαρίσει ένα άκρως περίεργο τέλος, ένα τέλος που μπορεί να αποτελέσει την αρχή... πάμπολλων συζητήσεων.
Ίσως αυτό να ήταν και το ζητούμενο.
Και στο τέλος έρχεται λοιπόν η μυστήρια κατάληξη, το μη αναμενόμενο, το τέλος που αυτοσυστήνεται ως μη τέλος, εκείνο το τέλος που η αύρα του καταλαμβάνει ολόκληρη την σκηνή του θεάτρου, αλλά και τα καθίσματα των θεατών!
Και σκέπτεται ο θεατής πως έγινε τώρα αυτό...
Γιατί να μας ξαφνιάζει ο δημιουργός;
Δε τις θέλουμε τις ανατροπές που επιβάλλουν οι άλλοι στις ζωές μας!
Το τέλος του καθένα μας δεν είναι το αναμενόμενο και το προγραμματισμένο, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το εισάγουμε σε στέρεα γύψινα καλούπια και να το περιμένουμε μέχρι να μας φανερωθεί, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι για αυτό!
Το μυστηριακό αυτό τέλος μας οδηγεί σε σκέψεις που ίσως και να μη κάναμε ποτέ αν ο δημιουργός της παράστασης επέλεγε τελικά να μας δώσει το συμβατικό τέλος το οποίο είχε επιλέξει η συγγραφέας.
Το συμβατικό δείχνει να μη τον αφορά!
Ή θα είχε χωρίσει το ζευγάρι ή θα τη συγχωρούσε ο άντρας και θα έμεναν μαζί!
Η σύμβαση δεν αφορά τον ευρηματικό δημιουργό του νέου κειμένου!
Κάνει λοιπόν ακόμα μια μεγάλη τομή, την τελευταία... και μας αφήνει άναυδους.
Μα γιατί τώρα να δοθεί αυτό το τέλος και όχι κάποιο άλλο;
Γιατί λοιπόν να μην ερωτεύεται εσένα αυτή που αγαπάς σαν τρελλός, αυτή που της κάνεις όλα τα χατήρια και της έχεις προσφέρει τα πάντα και να πηγαίνει να σπαταλά το χρόνο της με τα “σκουπίδια” που την περιτριγυρίζουν;
Μπορείς άραγε να δώσεις κάποια πειστική απάντηση - εξήγηση στα τεράστια “γιατί” που ξεπηδούν σε χρόνο μη καθορισμένο από τις τρύπες της ύπαρξης;
Δεν το νομίζω!
Η τέχνη τελικά δεν απέχει από τη ζωή!
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών έξοχες!
Ο σύζυγος Σπύρος Περδίου με εκείνο το χαμόγελο που αγκάλιαζε ολόκληρο το φωτεινό του πρόσωπο μας έδειξε τι θα πει καλός ηθοποιός. Τα εκφραστικά του μέσα λιτά, η ιδιαίτερη φωνή του κινούνταν με ακρίβεια στα μονοπάτια του φυσιολογικού, η ταιριαστή κίνησή του δεν έδειχνε να ξεπερνά το όριο και παρόλα αυτά απογείωσε τον κεντημένο ρόλο του μέσα στη σφαίρα της αδιόρατης ειρωνίας και στα μήκη της πρωτοπόρας υπέρβασης. Μη αγγίζοντας -με τα χέρια ή με τα μάτια- σχεδόν καθόλου σε ολόκληρο το έργο τη γυναίκα του, μας έδειξε πως αυτός είναι ο μέγας συνδετικός κρίκος που κρατά τα μαγικά κλειδιά της παράστασης σε εγρήγορση και επιφυλακή. Και η απρόσμενη αλλαγή του προς το τέλος του έργου μας υποχρεώνει να θαυμάσουμε για μια ακόμα φορά την υποκριτική του δεινότητα.
Η σύζυγος Νίκη Λειβαδάρη σκόρπισε το υποκριτικό της ταλέντο σε όλες τις μεριές του υπόγειου θεάτρου. Σε όλες τις σκηνές, σε όλες τις φάσεις – στο γέλιο, στο κλάμα, στην αμηχανία, στην έκπληξη, στην απόγνωση, στο πάθος... ήταν πραγματικά υπέροχη. Μπράβο της!
Καλή σκηνική παρουσία είχαν και οι άλλοι ηθοποιοί της παράστασης(Ναταλία ΚαλημερατζήΟρέστης Τρίκας και Ανθή Τσιρούκη.)
Η Ανθή Τσιρούκη μου έδωσε την εντύπωση πως έπαιζε ένα ρόλο που δεν τον είχε κατακτήσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Μπορώ βέβαια να το δικαιολογήσω, εφόσον ο ρόλος της ήταν μόνο ένα μικρό πέρασμα από τη σκηνή!
Η Ναταλία Καλημερατζή ήταν καλή, αλλά προτίμησε να κρατήσει ακίνητο και στατικό τον ρόλο της μέσα στα όρια μιας σίγουρης φόρμας. Δεν τόλμησε να σπάσει την πετυχημένη – κατακτημένη μανιέρα και να την ταξιδέψει “η υπόσταση της θεατρικής της ψυχής” σε εκείνα τα τόσο αιχμηρά ανεβοκατεβάσματα της συναισθηματικής φόρτισης και στα σκαμπανεβάσματα των μεταπτώσεων μιας παραβατικής ευαισθησίας!
Ο νεαρός και ταλαντούχος Ορέστης Τρίκας έπαιξε καλά και πειστικά τον δύσκολο ομολογουμένως ρόλο του!
Σε κάποια – λίγα ευτυχώς - σημεία της παράστασης πίστεψα πως οι δευτεραγωνιστές υπερβάλλουν και πως το υπερβολικό δε φάνταζε ως φυσικό!
Δε θα αναφέρω εκείνες τις μαγικές λεπτομέρειες της υποκριτικής τέχνης των ηθοποιών, λεπτομέρειες που διέκρινα τη στιγμή που προσπαθούσα να μεταφράσω το δήλον και το άδηλον, ακολουθώντας τους μεταβλητούς κώδικες της αισθησιαρχίας, καθώς θα χρειαζόμουν πολύ χώρο και χρόνο.
Νομίζω πως τελικά είπα ελάχιστα για αυτή την τόσο σπουδαία παράσταση!
Νομίζω πως η κριτική μου είναι ανολοκλήρωτη, επειδή δεν ανέφερα βασικά πράγματα...
Βαθμολογία
7 στα 10
Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος, είδε και σχολίασε για την Kulturosupa.

Συντελεστές
Μετάφραση: Αγγελική Γκαλμπένη
Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης
Κοστούμια: Αλεξία-Γκλόρια Σαπέρα
Μουσική επιμέλεια και Β. σκηνοθέτη: Ανθή Τσιρούκη
Φωτισμοί: Scott Thomas
Φωτογράφιση: Νικόλας Σταυρόπουλος
Β. Ενδυματολόγου: Κέλλυ Νικολάου

Παίζουν: 
Σπύρος Περδίου, Νίκη Λειβαδάρη, Ναταλία Καλημερατζή, Ορέστης Τρίκας, Ανθή Τσιρούκη

Διάρκεια Παραστάσεων: από 11 Δεκεμβρίου 2012 έως 29 Ιανουαρίου 2013
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη, 9 μμ
Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος 10 ευρώ
Πρώτη παράσταση: Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012
Κρατήσεις: 210 7512625