Τι κι αν είναι οφθαλμοφανές;

Μερικά πράγματα μας αρέσει να πιστεύουμε πως φαίνονται με τη πρώτη ματιά!
Και παρόλο που διακρίνονται ολοκάθαρα τα αρνητικά τους σημεία εμείς οι "μεγαλόψυχοι" συνεχίζουμε να τα αντέχουμε, να τα υπομένουμε και μερικές φορές να τα λιβανίζουμε κιόλας.
Θέατρο του παραλόγου η εγγενής λιποψυχία μας!
Κακό θέατρο του παραλόγου!
Περίεργο ον ο σύγχρονος άνθρωπος... ο άνθρωπος της περιβόητης οικονομικής κρίσης!
Βλέπεις πως αυτό που έχεις δίπλα, πάνω, δεξιά ή αριστερά από σένα δεν είναι και τόσο καλό...
Αυτό το οποίο σε κυβερνά, αυτό με το οποίο συνεργάζεσαι, αυτό το οποίο αγαπάς, αυτό το οποίο σιχαίνεσαι...
Σου λένε και κάποιοι άλλοι πως δεν είναι και τόσο καλό...
Βλέπεις πόσο εύκολα μπορείς να εκτεθείς!
Κι εσύ λες πως τα ξέρεις όλα αυτά - μπορεί και να τα ξέρεις κάπου στο βάθος - και προχωράς...
Ξέρεις εσύ τι κάνεις!
Το κολύμπι ανάμεσα στις ακαθαρσίες είναι της μόδας...
Κουβαλάμε καθημερινά τους ανθρώπους "μας", κουβαλάμε τις συνήθειες τους, κουβαλάμε και τις συμπεριφορές τους...
Μια νεοελληνική κοινωνία που περιμένει να λάβει χώρα το μέγα θαύμα!
Θα περιμένει και θα περιμένει...
Ας περιμένει!
Δε θα ανοίξω εγώ την πόρτα, λέει ο ανώνυμος...
Δε θα με τσιμπήσουν εμένα οι σφήγκες, λέει ο δήθεν διάσημος...  
Κάνω παρέα με ανθρώπους που μπορεί και να έχουν κλέψει...
Μέχρι να αποδειχτεί ότι ο τάδε... έχει ο Θεός!
Δύσκολα και αποκρουστικά τα καταληκτικά συμπεράσματα μιας φιλοσοφίας των χαλαρών οπισθίων!
Άχρηστες οι κοπιώδεις προσπάθειες της κατανόησης...
Καθένας σε τούτη τη ζωή είναι μόνος...
Σιγά το θέσφατο!
Μόνος έρχεται στη ζωή και μόνος πεθαίνει, δίχως φυσικά να διαισθανθεί στο ελάχιστο την οδυνηρή ματαιότητα των πραγμάτων!
Εκατό φορές τα έχουμε πει...
Και θα τα λέμε... μέχρι να αλλάξει κάτι!
Ο εγωισμός ξεχειλίζει και κυλά στα πεζοδρόμια...
Εγώ λέω το σωστό κι εσύ λες το λάθος!
Περαστικά μας...  

Αρώματα...

Η "Γλυκιά Εκδίκηση" πήρε πλέον τον δρόμο της.
Μακάρι να το λέγαμε αυτό και για μας τους ανθρώπους!
Η πρώτη παρουσίαση στην Αθήνα έλαβε χώρα και σιγά σιγά το τρίτο μου μυθιστόρημα τραβά την ανηφοριά... για τα βιβλιοπωλεία.
Τα συναισθήματα μου σαφώς και συγκρούονται... Μοιραία κάνω τις συγκρίσεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις που προκύπτουν από τις καταραμένες τις συγκρίσεις με ταλανίζουν.
Στην παρουσίαση των "Ψυχών" που είχα κάνει στην Αθήνα μπορεί και να είχα χαρεί περισσότερο... Να φταίει η εποχή μας;
Να φταίει η ηλικία μου;
Που να ξέρω εγώ τι φταίει...
Να κάθομαι και να μετράω στο ταξίδι της επιστροφής τη χαρά...
Χάρηκα με το διαφορετικό!
Θα σας πως τα δύο πράγματα - για άλλους ίσως ασήμαντα - που μου έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη από αυτό το σύντομο ταξίδι μου στην Αθήνα.
Πρώτη ανάμνηση... το υπέροχο άρωμα από τις Νεραντζιές... Περπατούσα στο Ζάππειο, στο Σύνταγμα, στον Περισσό... και δε χόρταινα με τίποτα αυτό το άρωμα...
Γύρισα πίσω και θυμήθηκα τα χρόνια που δούλευα στην Αθήνα...
1989, 1990, 1991...
Πέρασαν πολλά χρόνια κι εγώ δεν το κατάλαβα...
Το ίδιο άρωμα μετά από είκοσι χρόνια!
Είχα την αίσθηση πως ο χρόνος προσπαθούσε να με ξεγελάσει...
Κι η δεύτερη ανάμνηση σήμερα το πρωί... τη στιγμή που κατέβαινα από το σπίτι μου για να πάρω τον ηλεκτρικό!
Κυριακή πρωί στις εννιά παρά τέταρτο έναν κύριος - πρέπει να ήταν πάνω από τα 75 - καθάριζε τα τζάμια του Οδοντιατρείου της κόρης του.
Ο Έλληνας πατέρας...
Σταμάτησα και τον ρώτησα και μου είπε πως βοηθά το παιδί του... Να ξεκουραστεί σήμερα Σάββατο...
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά...
Σε ένα από τα επόμενα μυθιστορήματά μου κάποιος ήρωας θα μυρίζει αυτό θεσπέσιο άρωμα από τις νεραντζιές και κάποιος πατέρας θα καθαρίζει τα παράθυρα της κόρης του...
Βρήκα έναν πρωταγωνιστή και έναν δευτεραγωνιστή, βρήκα τόπο και χρόνο για να τους εναποθέσω...
Να ευχαριστήσω αυτούς που διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο μου στην χθεσινή παρουσίαση, δηλαδή τον Σπύρο Περδίου, την Φιλίτσα Καλογεράκου και την Μαρία Χανιώτου.
Να ευχαριστήσω την Ελένη και την Μαίρη Κεκροπούλου για την παρουσίαση...
Να ευχαριστήσω τους αναγνώστες μου και τους συγγραφείς που με τίμησαν με την παρουσία τους!
Πολλά πολλά ευχαριστώ στην Άννα Τζωρτζάτου που μου πρότεινε να παρουσιάσω το νέο μου μυθιστόρημα στην έκθεση ομορφιάς που διοργάνωσε με τόση επιτυχία μέσα το Ζάππειο Μέγαρο.
Και τέλος...
Ευχαριστώ τα ανώνυμα και μη ορατά αρώματα και τα εξίτηλα μαζί με τα ανεξήτιλα χρώματα της έμπνευσής μου...
Όλους αυτούς τους ανώνυμους και ανώνυμες που με κάνουν να γράφω με την παρουσία τους και μόνο...
Δε θα πω περισσότερα...

Αφίσες της Παρουσίασης στο Ζάππειο!!!!!

Σε λίγες μέρες θα παρουσιάσω το τρίτο μου μυθιστόρημα στην Αθήνα.
Χαίρομαι...
Είναι ένα βιβλίο που το έγραψα με μεράκι! Μου πήρε πάνω από δύο χρόνια η συγγραφή του!
Πολλά πρόσωπα, πολλές ζωές...
Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές ζωές...
Τις συναντώ στα νιάτα τους, τις συναντώ ξανά στα χρόνια της σύνταξης...
Βλέπω από απόσταση την πορεία της ζωής τους!
Θέλουν να εκδικηθούν τους άντρες τους...
Να εκδικηθούν με πάθος τις παράνομες σχέσεις τους...
Να αισθανθούν κι αυτές κάποια στιγμή δικαιωμένες...
Δε θέλουν πολλά!
Δε θέλουν και λίγα...
Δε θέλετε πολλά, δε θέλετε και λίγα...
Και στο εξώφυλλο... μια ανθοδέσμη!
Η χαρά που περιμένει η κάθε γυναίκα...
Κάθε γυναίκα ονειρεύεται το γάμο... στην παιδική της ηλικία...
Η ζωή φαίνεται σαν ένα μπουκέτο με λουλούδια...
Τι κρίμα που δεν είναι αληθινός ο παραπάνω συμβολισμός!
Μακάρι να ήταν...