Τα social media... αυνανίζονται!


Τα social media... αυνανίζονται! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Τα social media... αυνανίζονται!
Άπειρες ηλεκτρονικές εφημερίδες και περιοδικά, το καθένα με το δικό του πάγκο... σε μια λαϊκή αγορά που λειτουργεί – με τα αφεντικά, τους παραγιούς και τις παρακόρες - όλες τις μέρες της βδομάδας!

“Αφεντικά” σοβαρά, “αφεντικά” βλαχαδερά... “αφεντικά” αμόρφωτα!

Παντού ετοιμοπόλεμοι συντάκτες και συντάκτριες του διαδικτύου να διαλαλούν το εμπόρευμα τους... να σε περιμένουν στη γωνία με τον κακό λόγο στο στόμα... για τον πάγκο του διπλανού ή για το ήθος του ανθρώπου που ψωνίζει από τον απέναντι.

Ο καλός λόγος ίσως... για τους ημέτερους, για όσους ξέρω ή θέλω να γνωρίσω. Σε εκείνους τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, η ρόκα και οι λαχανίδες δωρίζονται αφειδώς...

Οι περισσότεροι από τους γράφοντες... “γράφουν δωρεάν”, υποτίθεται πως επενδύουν στο μέλλον του ονόματός της, στην μελλοντική επωνυμία τους!

Ονειρεύονται ξύπνιοι...

Ποια λοιπόν η μόνη ανταμοιβή τους;

Η αναγνωσιμότητα... μετά τις φωνές και το ξεπούλημα της φτωχής τους πραμάτειας είναι η μόνη ανταμοιβή!

“Αν βάλω έναν πιασάρικο τίτλο και κράξω... μπορεί να έχω και δέκα χιλιάδες επισκέψεις. Χτυπήματα, like, κοινοποιήσεις... Κι αν πιάσω στο στόμα μου τον πετυχημένο επώνυμο ή τον εξαφανισμένο – “κακομοίρη” που για χρόνια βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας... γαλλικές σαμπάνιες στην Μύκονο θα ανοίξω.”

Περιμένουν σαν τα κοράκια να βρουν την είδηση... - να αναμασήσουν την ίδια είδηση - και τότε κατεβάζουν με θράσος τα μοδάτα “παντελόνια της σκέψης τους” και αναμένουν ανυπόμονα τις αντιδράσεις του κοινού!

Το κοινό για μια ακόμα φορά διχάζεται...

Μέρος του κοινού χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει!

Κι εκείνοι χαίρονται με τους κανιβαλισμούς τους...

Κρίμα... για όλους αυτούς τους αλάνθαστους κριτές!

Και κρίμα και ντροπή!

Τη μία μέρα βρίζεις έναν άνθρωπο... και την άλλη – όταν δεν υπάρχει στη ζωή – ψάχνεις να βρεις μέρος για να ξεράσεις την συμπόνοια σου ανάμεσα στους άλλους διδάσκοντες της “δημιουργικής υμνογραφίας...”.

Αποτυχημένη και ξεδοντιάρα η υμνογραφία σας, παίδες!

Τόσες κοινοποιήσεις έλαβε η βρισιά και ο εξευτελισμός... τόσες η αναγγελία του θανάτου και τα αίτια...

Θα μου πείτε: “γράφουν νέοι ταλαντούχοι, άτομα σοβαρά με μια λαμπρή καριέρα...”.

Θα σας πω: “δε γράφονται αλήθειες ψυχής, οι περισσότεροι δημιουργούν την είδηση, την φωτίζουν όπως και όσο θέλουν... το μακιγιάζ είναι παλιομοδίτικο... θα σας πω πολλά... και βαριέμαι!”

Κι εγώ τι κάνω;

Γιατί χάνω τον χρόνο μου... και συνεχίζω να γράφω;

Ρωτήστε τον δογματισμό μου! Αυτός και οι ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα... με αναγκάζουν να επιμένω.

Μήπως στο τέλος γίνω γραφικός;

Μπορεί να είμαι γραφικός και να μη το ξέρω...

Η γιαγιά μου έλεγε: “να μη γλύφεις εκεί που φτύνεις.”

Φτύνω σε αρωματικά χαρτομάντιλα για να μου περνάει ο θυμός και ποτέ στα μούτρα ενός διάσημου... ή μη διάσημου!

Δε φτύνω την ανθρώπινη ύπαρξη... παρά μόνο τις ελεεινές συμπεριφορές και τις κάλπικες ιδεολογίες.

Κάποιες φορές φτύνω στο πάτωμα...

Τα κοπάδια μας έχουν κακούς βοσκούς... βοσκούς που δε θα τους έγλυφαν ούτε τα σκυλιά τους!

Αν δε σπάσεις ΑΥΓΑ... ΟΜΕΛΕΤΑ δεν κάνεις!








Αν δε σπάσεις ΑΥΓΑ... ΟΜΕΛΕΤΑ δεν κάνεις! Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Το ζήτημα που θα μπορούσε να μπει σε συζήτηση είναι το κατά πόσο θέλουμε να κάνουμε μια ομελέτα – έστω και πρόχειρη, έστω και άνοστη... - ή αν μας αρκεί να διατηρούμε τα αβγά που διαθέτουμε στα “ράφια” των ψυγείων μας και να περιμένουμε τη στιγμή... που θα χαλάσουν.

Ποιος ασχολείται μετά... με τα κλούβια αβγά;

Να αρχίσω λοιπόν την παράθεση των άτακτων σκέψεών μου... αισιόδοξα. Και θα τελειώσω αισιόδοξα... παρόλο που όσα θα μοιραστώ μαζί σας δεν είναι και τα πλέον ευχάριστα πράγματα.

Από που πηγάζει αυτή η αισιοδοξία μου;

Θα πω τις δικές μου αλήθειες!

Θα σπάσουν άραγε τα φρέσκα αβγά με τις αλήθειες μου ή θα ξεσκεπάσουν την κατακτημένη “αδιαφορία” μου;

Εννοώ αβγά... που να προέρχονται από τα δικά μου ψυγεία.

Είναι κοινός τόπος πως πολλές φορές μάς είναι αρεστοί όσοι δε μας ενοχλούν, όσοι μας λένε μόνο αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Με την πρώτη ευκαιρία εμείς και ο κύκλος μας... στήνουμε γλέντι και χαριεντιζόμαστε. Ο ένας χαϊδεύει τα αυτιά του άλλου... τζουγκρίζοντας τα γερά ποτήρια των φιλοφρονήσεων! Παρόλο που δεν είμαστε βασιλιάδες, ένας κύκλος αυλικών μάς ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Συμφωνεί κουνώντας με νόημα το κεφάλι με τα λεγόμενά μας και επικροτεί με περισσή θέρμη την στάση και τις επιλογές μας.

Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που μας επαινούν για πράγματα που εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να ντρεπόμασταν...

Μπράβο στους έλληνες αγρότες που κλείνουν δρόμους και παράδρομους... διεκδικώντας τα δικαιώματά τους!
Σας παραπληροφορώ... καθώς οι παράδρομοι είναι ορθάνοιχτοι!


Μπράβο στους μαθητές των σχολείων μας που κάνουν καταλήψεις!

Μπράβο σε εκείνους τους συγγραφείς που κάθονται με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφουν... μόνο για τα χρήματα! Μπράβο και σε κείνους που το βιβλίο τους το κάνει βιβλίο ο επιμελητής του εκδοτικού οίκου... Μαγκιά τους!

Μπράβο στους τάδε και τους δείνα...

Σκεφτήκαμε που αποσκοπούν όλοι αυτοί οι έπαινοι και τα μπράβο;

Όλο το δίκιο υπάρχει αφημένο στη μία πλευρά της ζυγαριάς κι όλο το άδικο μαζεμένο στην άλλη;

Κι όμως...
Οι αγρότες σαφώς και έχουν τα δίκια τους, αλλά με το να κλείνουν τους δρόμους τα χάνουν! Άκουσα πως θα κατέβουν στο Σύνταγμα για να πιέσουν την κυβέρνηση. Και σε αυτό τους τον αγώνα θα έχουν δίπλα τους τα ΜΜΕ... Δε θέλουν να σπάσουν αυγά... - λέω εγώ - και να έρθουν αντιμέτωποι με τις αλήθειες!

Μια φωνή με παρακινεί να αφήσω τους μαθητές και τους συγγραφείς στην ησυχία τους και να κοιτάξω τον εαυτό μου! Θα υπακούσω λοιπόν...
Πολλές φορές δεν έσπασα αβγά για να μη χάσω “κεκτημένα” κι έκανα τα στραβά μάτια. Πολλές φορές πάλι... είπα αυτό που πίστεψα, έσπασαν τα αβγά στη στιγμή, ομελέτα δεν έγινε... και η επαφή με κάποια άτομα... κόπηκε.

Τις αλήθειες μας δε τις δέχονται οι γονείς, τα παιδιά, οι φίλοι μας...
Ξεφεύγω όμως...
Άκουγα τους επαίνους για το άτομό μου με επιφύλαξη. Από ένα σημείο και μετά είπα πως καλό θα ήταν να σέβομαι τον εαυτό μου λιγάκι περισσότερο και να αφεθώ. Τι εννοώ; Να ακούω τον καλό λόγο... και να μην είμαι καχύποπτος. Να μη κοιτώ συνέχεια τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα και να μη ψάχνω την πέμπτη ή την έκτη ανάγνωση των λόγων κάποιου. Κούνια που με κούναγε... Το αποτέλεσμα; Μηνύματα θετικά, μηνύματα κολακευτικά που με ανάγκαζαν να ψηλώσω μερικούς πόντους... και στο τέλος σχεδόν πάντα να έρχομαι αντιμέτωπος με τα “ανταποδοτικά τέλη!”
Το ξέρω καλά το “δούναι και λαβείν” - και ορθογραφία των αρχαίων ελληνικών ξέρω – το ξέρω καλά το “do ut des”...

Σου ζητώ να με βοηθήσεις σε κάτι, να με γνωρίσεις με κάποιους ανθρώπους και στο τέλος... σε κατηγορώ απροκάλυπτα σε αυτούς που με γνώρισες!
Έκανες μια χαρά τη δουλειά σου... και τώρα παίζεις μπάλα σε άλλα γήπεδα. Ανέβηκες κατηγορία και σιγά σιγά αλλάζεις τους παίκτες, τους προπονητές και τους διαιτητές. “Σε παρακαλώ να γράψεις έναν καλό λόγο για το βιβλίο μου, να με καλέσεις στην εκπομπή σου, να μου το παρουσιάσεις...” κι όταν ανταμώνουν με την άρνησή σου λέγοντας τους πως δεν μπορείς να το κάνεις... σου κόβουν δίχως δεύτερη σκέψη την καλημέρα και την καλησπέρα!
Τα κοπλιμέντα “τα δικά σου” θα πετάξουν για άλλα αυτιά...

Που είναι το αισιόδοξο σε όλα αυτά;
Αναγκάζω τους άλλους να σπάσουν οι ίδιοι τα αυγά... και να με αφήσουν κι εμένα ήσυχο. Βλέπουν καθαρά πως δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τον γράφοντα. Μόνο με την δουλειά τους, με τη σκληρή δουλειά μας μόνο... θα κερδίσουμε πράγματα!
Αυτοί που έχουν τις φιλοδοξίες και βαριούνται να δουλέψουν οφείλουν να διατηρούν τα αβγά σε θερμοκρασία ψύξης και να λούζονται κάθε μέρα με τις πικάντικες και μη... ομελέτες των άλλων. Όχι εγώ!

Ομελέτα τα έκανα όλα...

Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ...



Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ... Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Ρίξτε μια ματιά μόνο στην παραπάνω νοσταλγική φωτογραφία κι αφήστε την μνήμη σας ελεύθερη. Η φαντασία δε χρειάζεται... μπορεί να παραμείνει σε αδράνεια! Μην αυτολογοκρίνεστε... σαν κι εμένα! Κάθε φορά που πάω να μιλήσω για το παρελθόν και να το συγκρίνω με το παρόν... δεν είναι λίγοι εκείνοι ενοχλούνται και με σταματούν!

“Πέρασαν αυτά. Ζήσε το σήμερα” μου λένε... κι εγώ υποχωρώ και αλλάζω αμέσως θέμα.

Το ζω το σήμερα... αλλά έχω και μια εμμονή με τα παλιά. Όταν γράφω... η σκέψη μού γυρνά την πλάτη και ταξιδεύει μόνη της στα δρομάκια του παρελθόντος. Δε μου ζητά την άδεια. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, τα χρόνια στο πανεπιστήμιο... τα χρόνια που πέρασαν από πάνω ή από δίπλα μου... σπρώχνονται στα καταστρώματα των πλοίων, στις αποβάθρες των τρένων και στους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων.

Τον ταλαιπωρήσαμε αρκετά τον εαυτό μας... αλλά δε μας ένοιαζε.

Το χθες λοιπόν σας κουνά – μας κουνά - το μαντίλι... Δεν είμαι από εκείνους που κοιτούν πίσω... για να πάρουν δύναμη ώστε να αντέξουν τον παρόν τους. Ούτε για να πω: “ωραία πέρασα” και να κάνω τη “φιγούρα” μου στους άλλους! Λίγες είναι οι φορές που προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές του παρόντος χρόνου με τα ληγμένα “φάρμακα” του παρελθόντος.

“Ήσουν νέος... αλλά τώρα που δεν είσαι πια νέος μπορείς να κάνεις όσα δεν έκανες ως νέος” λέει ο ένας. Να τα κάνω τώρα όσα δεν έκανα τόσο καιρό; “Κι αν φανείς γελοίος... τότε πως θα το μαζέψεις” τον προλαβαίνει ο άλλος...

Στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό μας έντυναν με το ζόρι... καρναβάλια για να απαθανατίσουν την ασπρόμαυρη στιγμή, στο γυμνάσιο και το λύκειο... είχα ήδη “σοβαρέψει” αρκετά. Για τα έγχρωμα χρόνια του πανεπιστημίου δίνει ο καθένας από μας τη δική του μετάφραση... Τι σκέπτομαι; Να ντυθώ καρναβάλι τώρα... σε μια εποχή που η σοβαροφάνεια, ο καθωσπρεπισμός και η αρνητική διάθεση γιορτάζει με την πρώτη ευκαιρία;

Με περιμένουν στη γωνία!

Κι αν ντυθώ... τι να ντυθώ; Πουλημένος πολιτικός, άστεγος, παπάς ή περσόνα των ΜΜΕ; Το αφήνω για αργότερα... ίσως για τα τελευταία -ήντα...

Μεγάλωσα... αλλά μάλλον εγώ δεν το αισθάνομαι!

Παλιά δεν είχα πρόβλημα να κάνω κάτι... αλλά να ομολογήσω στους άλλους πως το έκανα. Πως θα το έβλεπαν οι άλλοι, μήπως αυτά που έκανα είχαν επιπτώσεις για την καριέρα μου... Ένα βουνό περιορισμοί κι ένας λόφος λεκτικές απαγορεύσεις!

Σήμερα ομολογώ στον εαυτό μου και στους άλλους όλα όσα κάνω και γελώ! Δε δίνω δεκάρα για τον απόηχο των λεγομένων μου. Τι κρατώ για μένα; Τις σκέψεις μου... Αυτές δεν τις μοιράζομαι με κανέναν, παρόλο που κάποιοι από τους φίλους και τους γνωστούν νομίζουν πως είμαι ιδιαίτερα εξωστρεφής. Αλλάζω στις σκέψεις μου φορέματα και κοστούμια, τις στολίζω με καπέλα και γάντια... και στο τέλος τις χαρίζω στους αναγνώστες μου.

Τι κι αν οι αναγνώστες δεν είναι φίλοι μου...