Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ...

Ένα ΤΑΞΙΔΙ σε όλα αυτά που έκανες στο ΧΘΕΣ... Από τον ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ.

Ρίξτε μια ματιά μόνο στην παραπάνω νοσταλγική φωτογραφία κι αφήστε την μνήμη σας ελεύθερη. Η φαντασία δε χρειάζεται... μπορεί να παραμείνει σε αδράνεια! Μην αυτολογοκρίνεστε... σαν κι εμένα! Κάθε φορά που πάω να μιλήσω για το παρελθόν και να το συγκρίνω με το παρόν... δεν είναι λίγοι εκείνοι ενοχλούνται και με σταματούν!

“Πέρασαν αυτά. Ζήσε το σήμερα” μου λένε... κι εγώ υποχωρώ και αλλάζω αμέσως θέμα.

Το ζω το σήμερα... αλλά έχω και μια εμμονή με τα παλιά. Όταν γράφω... η σκέψη μού γυρνά την πλάτη και ταξιδεύει μόνη της στα δρομάκια του παρελθόντος. Δε μου ζητά την άδεια. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, τα χρόνια στο πανεπιστήμιο... τα χρόνια που πέρασαν από πάνω ή από δίπλα μου... σπρώχνονται στα καταστρώματα των πλοίων, στις αποβάθρες των τρένων και στους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων.

Τον ταλαιπωρήσαμε αρκετά τον εαυτό μας... αλλά δε μας ένοιαζε.

Το χθες λοιπόν σας κουνά – μας κουνά - το μαντίλι... Δεν είμαι από εκείνους που κοιτούν πίσω... για να πάρουν δύναμη ώστε να αντέξουν τον παρόν τους. Ούτε για να πω: “ωραία πέρασα” και να κάνω τη “φιγούρα” μου στους άλλους! Λίγες είναι οι φορές που προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές του παρόντος χρόνου με τα ληγμένα “φάρμακα” του παρελθόντος.

“Ήσουν νέος... αλλά τώρα που δεν είσαι πια νέος μπορείς να κάνεις όσα δεν έκανες ως νέος” λέει ο ένας. Να τα κάνω τώρα όσα δεν έκανα τόσο καιρό; “Κι αν φανείς γελοίος... τότε πως θα το μαζέψεις” τον προλαβαίνει ο άλλος...

Στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό μας έντυναν με το ζόρι... καρναβάλια για να απαθανατίσουν την ασπρόμαυρη στιγμή, στο γυμνάσιο και το λύκειο... είχα ήδη “σοβαρέψει” αρκετά. Για τα έγχρωμα χρόνια του πανεπιστημίου δίνει ο καθένας από μας τη δική του μετάφραση... Τι σκέπτομαι; Να ντυθώ καρναβάλι τώρα... σε μια εποχή που η σοβαροφάνεια, ο καθωσπρεπισμός και η αρνητική διάθεση γιορτάζει με την πρώτη ευκαιρία;

Με περιμένουν στη γωνία!

Κι αν ντυθώ... τι να ντυθώ; Πουλημένος πολιτικός, άστεγος, παπάς ή περσόνα των ΜΜΕ; Το αφήνω για αργότερα... ίσως για τα τελευταία -ήντα...

Μεγάλωσα... αλλά μάλλον εγώ δεν το αισθάνομαι!

Παλιά δεν είχα πρόβλημα να κάνω κάτι... αλλά να ομολογήσω στους άλλους πως το έκανα. Πως θα το έβλεπαν οι άλλοι, μήπως αυτά που έκανα είχαν επιπτώσεις για την καριέρα μου... Ένα βουνό περιορισμοί κι ένας λόφος λεκτικές απαγορεύσεις!

Σήμερα ομολογώ στον εαυτό μου και στους άλλους όλα όσα κάνω και γελώ! Δε δίνω δεκάρα για τον απόηχο των λεγομένων μου. Τι κρατώ για μένα; Τις σκέψεις μου... Αυτές δεν τις μοιράζομαι με κανέναν, παρόλο που κάποιοι από τους φίλους και τους γνωστούν νομίζουν πως είμαι ιδιαίτερα εξωστρεφής. Αλλάζω στις σκέψεις μου φορέματα και κοστούμια, τις στολίζω με καπέλα και γάντια... και στο τέλος τις χαρίζω στους αναγνώστες μου.

Τι κι αν οι αναγνώστες δεν είναι φίλοι μου...