Ο τελευταίος απολογισμός.


















 Η λέξη τελευταίος... δε μου πολυαρέσει!
Το τελευταίο τσιγάρο μου πριν από περίπου ένα χρόνο... δε

 το θυμάμαι!
Και πάντα πίστευα πως θα το θυμάμαι...
Τελευταίος μαθητής δεν υπήρξα ποτέ!
Τη τελευταία φορά που την πάτησα... δε θέλω να τη θυμάμαι!
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους “φοβερούς” τύπους που 

όταν τους ρωτάς για τα ελαττώματά τους σου λένε στα 

σίγουρα... τα δύο παρακάτω;
Είμαι ευκολόπιστος...”
Είμαι τελειομανής!”
Ευτυχώς που δεν είμαι το ένα... και δοξάζω το Θεό που δε 

θέλω με τίποτε να γίνω το άλλο!
Και συνεχίζω...
Τα τελευταία λόγια των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά 

μου δεν τα θυμάμαι... ίσως γιατί δεν ήταν τα πιο σημαντικά!
Μου αρέσει όμως πολύ το τέλος, αφού αν δεν υπάρξει τέλος, 

δε θα υπάρξει και αρχή...
Είμαι για δέσιμο!
Μου αρέσει το τέλος και δε μου αρέσει το τελευταίος!
Θα μπορούσα να το αναλύσω, αυτά όμως τα έγραψα... και 

κάποιοι τα διαβάσατε...
Περί απολογισμών λοιπόν ο λόγος!
Να τους πραγματώσουμε παίδες και τους προσωπικούς μας 

απολογισμούς τούτες τις τελευταίες ώρες του χρόνου, τη 

στιγμή που ακόμα μια πληθωρική χρονιά έρχεται με φόρα 

κατά πάνω μας και το πλέον σίγουρο είναι πως η αφεντιά της 

θα αράξει επί μακρόν πάνω στις ανθεκτικές πλάτες μας.
Το 2013 έρχεται...
Κανείς δε μπορεί να το σταματήσει!
Κι εγώ - ο ουσιαστικά και φαινομενικά ανόητος, - αισιόδοξος 

από τη φύση μου, πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλά 

για μας και για την πατρίδα μας...
Δεν είναι κακό ο καθένας από εμάς να προσπαθεί - με τις 

προσωπικές του δυνάμεις, με το μυαλό που διαθέτει και με τις

εμπειρίες που του έλαχαν - να κατανοήσει μερικώς κάποια 

βασικά πράγματα για τον εαυτό του, ούτε είναι κακό να 

θελήσει να βελτιώσει το παρόν του παρόντος του!
Προσπάθειες λοιπόν...
Το 2012 μας κουνά με νόημα άσπρα και μαύρα μαντίλια... και 

μας αποχαιρετά...
Τα άσπρα μαντίλια είναι της μια χρήσης...
Τρέχω από πίσω του με το καλάθι των αχρήστων και μαζεύω 

τα πεταμένα... για να τα μεταμορφώσω κάποτε σε λόγο!
Τι συνέβη άραγε στον καθένα μας, τι ακριβώς σκέφτηκε, τι 

ουσιαστικό, πρωτόγνωρο ή δημιουργικό βίωσε τη χρονιά που 

σε λίγο θα κλειδώσουμε στα δωμάτια του παρελθόντος μας,

 που διαφοροποιήθηκε από τους υπόλοιπους θνητούς και σε 

τι, με ποιο τρόπο κατάφερε τελικά να ξεπεράσει τα ακάνθινα 

εμπόδια μέσα σε αυτή τη χρονιά... μόνο αυτός και η ματωμένη 

συνείδησή του θα το γνωρίζει.
Την ταλαιπωρούμε πολύ τη συνείδησή μας τούτες τις 

δύσκολες ώρες!
Άλλοι παντρευτήκατε μέσα στο δίσεκτο 2012, άλλοι πάλι χωρίσατε  

άλλοι ερωτευτήκατε...
Έρωτας με ανταπόκριση...
Έρωτας χωρίς ανταπόκριση!
Έρωτας με σήμερα...
Έρωτας με σήμερα και αύριο...
Έρωτας χωρίς σήμερα και χωρίς αύριο!
Όλα κατανοητά, όλα αποδεκτά!
Κι οι λογαριασμοί του σπιτιού και του εξοχικού απλήρωτοι!
Κι οι κοινωνικές διακρίσεις ακόμα πιο έντονες...
Αυτό με κάνει να χάνω τη λογική μου!
Κι η υποκρισία των περισσοτέρων να έχει κάθε βράδυ την 

τιμητική της!
Και τα κοπλιμέντα της ομάδας να παίρνουν και να δίνουν...
Το 2012 δεν ήθελα και – σε συνεννόηση πάντα με την 

εκδότριά μου - δεν έβγαλα κάποιο καινούργιο μυθιστόρημα.
Ήθελα να χαρώ αυτό που έβγαλα το 2011!
Να το διαβάσουν πολλοί και να αισθανθούν όλα εκείνα τα 

συναισθήματα που αισθάνθηκα εγώ...
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους αναγνώστες των “Ψυχών” μου!
Εσείς με ξέρετε περισσότερο...
Θα βγάλω λοιπόν για όλους εσάς το 2013 ένα μυθιστόρημα 

που θα μιλά για τη γυναικεία εκδίκηση...
Θα με ρωτήσετε...
Είναι η εκδίκηση “προνόμιο” των γυναικών;
Η εκδίκηση... είναι ένα συναίσθημα των αδυνάτων...
Δεν έγραψα τόσο όσο θα ήθελα μέσα στο 2012, σίγουρα δεν 

έκανα όλα αυτά που θα ήθελα...
Ποιος τα έκανε άλλωστε...
Καλή μας χρονιά!






















































































Τα πέτρινα Χριστούγεννα!!!

«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.
Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2012
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του συγγραφέα Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. Δείτε το, διαβάστε το και κοινοποιήστε το στο προφίλ σας και ένας από εσάς, κερδίζει μια 2πλη πρόσκληση για θεατρική παράσταση επιλογής σας*
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.


Η Θεσσαλονίκη δεν είχε φορέσει τα καλά της ρούχα κι είχε αφήσει στη παλιά ντουλάπα της εκείνο το τεράστιο γιορτινό καπέλο με το μακρύ τούλι… από το φόβο μήπως προκαλέσει τα παιδιά και τα εγγόνια της. «Δεν ήταν ο καιρός για φιέστες», όπως έλεγαν με την πρώτη ευκαιρία οι σκυθρωποί και σκυμμένοι άνθρωποι των νοτισμένων δρόμων της.

Άλλος δεν είχε που να κοιμηθεί το βράδυ, κάποιον άλλον τον έδιωχναν χωρίς εξήγηση από τη δουλειά του κι άλλος πάλι δεν είχε να δώσει ούτε ένα ποτήρι γάλα στο παιδί του.

Σκεπτόταν η συμπρωτεύουσα όλες εκείνες τις «ταμπέλες» των παρελθόντων ετών και θλιβόταν αφάνταστα. Αυτή ήταν κάποτε η φτωχομάνα του βορρά, αυτή ήταν εκείνη που την αποκαλούσαν οι επισκέπτες της και… ερωτική. Και καθώς σκεπτόταν όλα αυτά τα τόσο στενάχωρα, τη στιγμή που έριχνε το βλέμμα της πάνω από το ερειπωμένο κέντρο της σκέφτηκε να δράσει και πράξει διαφορετικά…

Δραστηριοποιήθηκε λοιπόν η ευγενική κυρία μας. Το πρώτο της βήμα θα ήταν να ενημερωθεί επαρκώς γύρω από την τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση. Άρχισε λοιπόν να παίρνει στο τηλέφωνο κάποιες μικρές πόλεις και χωριά της Ευρώπης και να τους μιλά με τις ώρες… Ήθελε να μάθει από πρώτο χέρι για το τι συμβαίνει σε άλλους τόπους και ίσως βλέποντας τη συνολική κατάντια… να έπαιρνε κι αυτή λιγάκι από το θάρρος τους!

Ντράπηκε πολύ για τη σκέψη της...

Μια μικρή χιονισμένη πόλη στα περίχωρα του Όσλο, το διάσημο Holmenkollen, μια πόλη που είναι γνωστή για το μουσείο της… όχι μόνο σε ολόκληρη τη Νορβηγία, αλλά σε ολάκερη την Ευρώπη κι ακόμα πιο μακριά… της έδωσε την ιδέα.

Το πρώτο μουσείο γύρω από το σκι σε ολόκληρο τον κόσμο ανήκε στο Holmenkollen!

Εντυπωσιάστηκε η λυπημένη Θεσσαλονίκη με τη φιλοσοφία και τις ιδέες της νέας της φιλενάδας.

Μέσα σε όλα τα άλλα της ανέφερε πως εκείνη με νύχια και με δόντια κρατά ανοιχτό το ιστορικό χιονοδρομικό της κέντρο και πως οφείλει να κρατήσει γερά τις «ταμπέλες» τους παρελθόντος της και να μη τις παραχωρήσει με τη πρώτη ευκαιρία σε εκείνους τους τυχάρπαστους απατεωνίσκους που μάζευαν τώρα τελευταία τα κλειδιά από τις εισόδους των πόλεων.
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Ο καθένας τους λοιπόν έπρεπε πάση θυσία να κρατήσει τα δικά του κεκτημένα…

Τι θα κρατούσε άραγε η Θεσσαλονίκη μας;

Μα φυσικά θα προσπαθούσε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τη ερωτική και αγαπησιάρικη διάθεσή της, μιας που στο τελευταίο διάστημα δε θα μπορούσε να είναι και πολύ περήφανη για το φτωχομάνα…

Ύστερα από αρκετή σκέψη πλησίασε τυχαία έναν νεαρό γύρω στα είκοσι πέντε και του είπε…

-     Μικρέ, θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο.

-    Ποια είσαι εσύ, κυρά μου; Ούτε σε βλέπω, ούτε μπορώ να καταλάβω από πού έρχεται η φωνή σου…

-         Δεν έχει σημασία ποια είμαι. Τι θέλεις να σου δώσω για να γίνεις ευτυχισμένος;

-    Χρήματα…

-       Δε θέλεις δηλαδή να δυο χαρίσω την αγάπη;

-     Τι να την κάνω την αγάπη! Η αγάπη δεν τρώγεται…

-     Μπορώ να σου χαρίσω μόνο αγάπη…

-     Έχω κάνει εγώ τα κουμάντα και τους υπολογισμούς μου!


-         Εδώ και χρόνια έχω οργανώσει τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να κάνω και φυσικά τι δεν πρέπει να κάνω!

-    Τα χρήματα καλέ μου, τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι…

-    Δε τη θέλω την αγάπη σου!
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Κι η Θεσσαλονίκη μας πείσμωσε… κι ερωτεύτηκε τον νέο.

Τον σκεπτόταν όλη μέρα, ήθελε να είναι συνέχεια από πάνω του, να παρατηρεί την κάθε του κίνηση…

Πόσο θα ήθελε να της ρίξει κι αυτός ένα ερωτικό βλέμμα!

Πως όμως να ερωτευθεί ένας «αέρας ύπαρξης» κάτι που είχε σάρκα και οστά;

Άρχισε να θυμώνει με τους ανθρώπους και να διαμαρτύρεται έντονα κατά τη στιγμή εκείνη που είχε κάτσει πάνω από τα Κάστρα της για να ξαποστάσει λιγάκι: «Καλά αυτοί οι άνθρωποι πάντα προτάσσουν τις ταμπέλες τους και δε μπορούν να ξεκολλήσουν ούτε για μια στιγμή από αυτές. Και σε μένα τη δόλια κόλλησαν δύο πράγματα οι παππούδες τους και είμαι τώρα υποχρεωμένη να αποδείξω στους τωρινούς ότι είμαι όλα αυτά που έχουν στην φαντασία τους .»

Ξαναπλησίασε με λαχτάρα που περίσσευε τον νεαρό. Δεν έλεγε να το βάλει κάτω…

-         Αν κάποτε με ερωτευτείς, θα σου δείξω άλλους δρόμους, θα πορευτούμε μαζί…

-         Δε θέλω…

-         Τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

-         Τίποτα δε με τρομάζει! Εγώ μπορώ να ερωτευτώ μόνο μια ωραία γυναίκα. Μια πλούσια και πανέμορφη γυναίκα με τέλειες αναλογίες!

-         Κι η ψυχή;

-         Η ψυχή δε γερνάει. Το σώμα είναι αυτό που θα γεράσει σε μερικά χρόνια!

-         Πόσο λάθος κάνεις…

Τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του…

Ήταν μια ακόμα βροχερή παραμονή Χριστουγέννων!

Το δένδρο τους είχε αρκετά δώρα από κάτω…

Το τηλέφωνό του χτυπούσε ασταμάτητα για τις συμβατικές και μη ευχές…

Το βλέμμα του ήταν χαμένο μέσα στους ήχους!

Τι κρίμα που δεν είχε επικοινωνία με τα δικά του πρόσωπα!
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Ο καθένας τους καρφωμένος στον προσωπικό του χώρο, ο καθένας αφημένος στον κόσμο του, ο καθένας περίμενε να γιορταστούν τα Χριστούγεννα και να ξεμπερδεύει…

Να περάσουν αυτές οι μέρες και να ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους…

Να γίνουν όλα όπως πριν…

Μπήκε στο δωμάτιό του και στάθηκε δίπλα στο δάκρυ που κυλούσε από το κατακόκκινο μάγουλό του…

Το φύσηξε απαλά για να στεγνώσει…

- Εγώ σου είπα πως σ’ αγαπώ, αλλά εσύ δε με πίστεψες!

- Που είσαι;

- Χρόνια πολλά!

- Γιατί να μη σε βλέπω…

- Γιατί οι άνθρωποι δε μπορείτε να ξεφύγετε από τις αγκυλώσεις του μυαλού σας! Αν τα καταφέρεις και τις ξεπεράσεις κάποτε μικρέ, τότε θα με δεις…

- Θα το προσπαθήσω…

- Ποτέ μην υπόσχεσαι… Δεν είσαι καλός στα ψέματα!

Κι η Θεσσαλονίκη γύρισε στα λημέρια του αιθέρα και πήρε πάλι στο τηλέφωνο το Holmenkollen για να του ανακοινώσει την νέα της απόφαση. Θα κρατούσε για πάντα την «ταμπέλα» της φτωχομάνας. Αν οι πολίτες της ήταν με μισογεμάτο το στομάχι - που ξέρεις - μπορεί και κάποτε να έκαναν την υπέρβαση και να ερωτευόντουσαν παραβατικά…

Παραβατικά, αλλά άδολα και αληθινά…
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος.
Ο φιλόλογος - συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος και μαθητές του από τον Όμιλο Πολιτισμού του Αμερικανικού Κολεγίου "Ανατόλια" σχολιάζουν τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας.

Χρόνος

Για μια ακόμα φορά κάθομαι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και κρατώντας στο χέρι μου μια κούπα με ζεστό κόκκινο κρασί προσπαθώ να λύσω τα δικά μου "προβλήματα πολυτελείας" και να συνηθίσω στην παρέα του χρόνου. Να εντάξω μέσα στον αγαπημένο μου χώρο την ύπαρξη και την ουσία του. Να συνηθίσω δηλαδή να στέκομαι δίπλα σε κάτι που με αναγκάζει να υποχωρώ και το οποίο με υποχρεώνει ευγενικά να συμπεριφέρομαι κατά τη δική του βούληση;
Μάλλον δε θα του κάνω τη χάρη...
Ποτέ δεν του έκανα το χατίρι  μέχρι σήμερα!
Κι όμως...
Ενώ τα έχω ξεκαθαρίσει τα πράγματα - παίρνοντας στα σοβαρά και το συναίσθημα και τη λογική - κι έχω πάρει εδώ και καιρό τις αποφάσεις μου... η νέα αμφιβολία παρεμβάλει τα αιχμηρά παράσιτά της για να δημιουργήσει στους θεατές την εντύπωση του μη κατακτημένου.
Κι έρχονται να με επισκεφτούν ο εγωισμός και η απαισιοδοξία...
Κι αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα της νοσηρής εφευρετικότητας κάποιων ανθρώπινων υπάρξεων δε μου δίνει και πολλά περιθώρια χρόνου... για να το απομυθοποιήσω.
Δε θέλω το χρόνο και αναζητώ τα περιθώριά του...
Κι εκεί που λες πως όλες οι σκέψεις σου είναι καταληκτικές - και φυσικά το καταληκτικό προσεγγίζει το καταπληκτικό - έρχονται τα πάνω κάτω και δημιουργείται ένας πανικός άνευ προηγουμένου μέσα στα σκοτεινά κελάρια της σκέψης.
Πότε είπαμε πως είναι αυτή η συντέλεια του κόσμου;
Πόσο καιρό έχω ακόμα για να κάνω μερικά πραγματάκια που θα ήθελα και δεν τα πρόφτασα;
Να πω δεν έχω τίποτα...
Όλους αυτούς που έχω δίπλα μου και τους αγαπώ... τους το λέω και τους το δείχνω καθημερινά!
Κι ο χρόνος λιώνει τις επιλογές μας για να μας εκδικηθεί...
Υποστηρίζει στους οπαδούς του πως τον σπαταλάμε...
"Τον ξοδεύουμε άδικα" λέει...
Είναι κι αυτό μια άποψη!
Η άποψη του χρόνου!

Σκέψεις


Η φιλοσοφική θεώρηση ενός δεδηλωμένου προβληματισμού για τα πράγματα που παραπέμπουν συνειρμικά σε ιδεολογίες και συναισθήματα είναι λογικό να θεωρεί πως συνωστίζεται σε χώρους μέσα στους οποίους κυριαρχεί μια πληθώρα από ετερογενείς ψευδαισθήσεις.
Το αληθινό φαντάζει ψεύτικο τις πιο πολλές φορές...
Το tertio comparationem της εκάστοτε αλήθειας δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το μέγεθος και την έκταση αυτής της τόσο γενναίας αισθαντικής υποκειμενικότητας, με αποτέλεσμα να οδηγείται νομοτελειακά σε πρόχειρες γενικεύσεις και σε γενικούς αφορισμούς, οι οποίοι το μόνο που κατορθώνουν είναι να βοηθούν πρόσκαιρα την δεδηλωμένη και ως εσωτερική προσωπική ηρεμία του ατόμου...
Το ψεύτικο κραυγάζει στις διαφορετικές αυλές των προσωπικών μας επιλογών με έναν τόσο αιρετικό και ανοίκειο τρόπο, προσπαθώντας εξαρχής να πείσει με τα πλούσια θέλγητρά του την παρουσιαζόμενη και ως αντικειμενικότητα της κριτικής θεώρησης, πως μεταφέρει στους ταλαιπωρημένους ώμους του το άχθος μιας άλλης καινής αλήθειας!
Θολώνει τα νερά το "αληθινό"...
Ταράζει τα νερά το μη "αληθινό"...
Πως είναι δυνατό να πορεύεται ο σύγχρονος άνθρωπος με ασφάλεια μέσα σε δρόμους τόσο γλιστερούς και επικίνδυνους, να αφουγκράζεται τους αστεϊσμούς του δήθεν θεωρητικού του υπόβαθρου και να μην έχει στο μυαλό του πως θα μπορούσε να συμβεί το παραπλήσιο τούτο ή απλώς το τοιούτον - ή μέρος αυτού - στον διπλανό ή στον παραδιπλανό του τριγυρινού!
Η απλούστευση και μετέπειτα η μερική κατανόηση όλων των θετικών και των αρνητικών σημείων μιας εμμονικής συμπεριφοράς προϋποθέτει την σταθερή ύπαρξη μίας νοητής δειγματοληπτικής αποθήκης ανάλυσης των εμπειριών, από την οποία θα αποκομίζει το άτομο εκείνα τα στοιχεία που θα είναι σε θέση στο συγκεκριμένο χωρόχρονο να του δημιουργούν τις ασφαλείς προϋποθέσεις της σωστής επιλογής, μιας επιλογής που θα κρίνεται φυσικά... με τα μέτρα και τα σταθμά της πολύ ιδιαίτερης προσωπικής στιγμής.
Η λεκτική φόρμουλα είναι δύσκολο να περιγράψει το σύνθετο του ανθρώπινου συναισθήματος καθώς τις πιο πολλές φορές οι απαιτήσεις της κοινής λογικής μας υποχρεώνουν να στραφούμε προς την αποδοχή μιας γενικευμένης αντίληψης μόνο και μόνο για να εντάξουμε τον εαυτό μας στο πολυπαθές σύνολο του συμβιβασμού ή σε μέρος αυτού!

Το αεράκι και η καμινάδα




Ένα ακόμα παραμύθι πέταξε κοντά στις παιδικές μου μνήμες…
Οι εκδόσεις Σαΐτα απελευθέρωσαν το τρίτο κατά σειρά παραμύθι της Ευρυδίκης Αμανατίδου στην Καβάλα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Κι αυτό το ταξίδι λοιπόν ξεκινά από την Καβάλα μας!  
Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος που ένας νέος και τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου, απελευθερώνει συχνά πυκνά αξιόλογες δημιουργίες από τις εκδόσεις του.
Τελικά στα τόσο δύσκολα χρόνια που περνάμε τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια…
Δε θέλω να πιστέψω σε αυτό που μου σερβίρουν τόσο κυνικά, δε θέλω να συμπαραταχτώ με τη μιζέρια τους, δε θέλω να γίνω ένας από δαύτους…
Θυμάμαι τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, τότε που ο παππούς μου έφερνε στο σπίτι μας το περιοδικό «Ρομάντζο»… το άνοιγα και διάβαζα το παραμύθι…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς…
Κι εγώ τι θα ξεστομίσω στους αυριανούς μαθητές μου;
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαμε σε μια χώρα κοιμισμένη, μια χώρα του καναπέ…
Να φυσήξει ένας άλλος αέρας!
Στο παραμύθι της κυρίας Αμανατίδου όλοι το περιμένουν αυτό το χαρούμενο, δροσιστικό αεράκι. Λυτρωτικό θα το βάπτιζα εγώ… Να τρέξει προς όλες τις κατευθύνσεις, να πετάξει, να φυσήξει. Κι αυτό είναι αλήθεια πως βιάζεται πολύ. Τα όνειρα και τα ταξίδια το καλούν. Ώσπου… Εκείνη έχει φορεσιά κόκκινη με περίεργα σχέδια και ένα μαύρο τριγωνικό καπέλο. Μια καμινάδα πραγματικά ξεχωριστή. Όμορφη αλλά φαντασμένη. Συναντιούνται ή καλύτερα το αεράκι πέφτει επάνω της. Και τότε, όλα τα πράγματα αλλάζουν.
Κι εμείς το περιμένουμε το αεράκι…
Κάποτε μιλούσαν για τον αέρα της αλλαγής…
Οι λέξεις έχουν χάσει πια τα νοήματά τους!
Μπράβο στη συγγραφέα – δε θα σας κρύψω πως είναι καλή μου φίλη – για την τόσο τρυφερή της ιστορία. Μια ιστορία για τη φιλία, την προσφορά, τον σεβασμό και την αγάπη.
Αλλά και μια φανταστική αλληγορία για το διαφορετικό…
Ίσως ένας μικρός και αθόρυβος ύμνος προς το διαφορετικό…
Πόσο εύκολο είναι μία λέξη ή μία κίνηση να φέρει ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ…
Πολλά τα δάκρυα…
Παντού τα δάκρυα…
Θέλω να πιστεύω πως θα στερέψουν κάποτε τα δάκρυα.
Θέλω να ελπίζω πως θα περισσέψουν τα χαμόγελα…




 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Μαίρη Ραζή

του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου  (από www.avecnews.gr )
Μερικούς ανθρώπους τους εκτιμάς!
Κάποιους άλλους πάλι τους εκτιμάς περισσότερο… και τους θαυμάζεις… και τους σέβεσαι…
mairy_razi_1 Παίρνεις κάθε τόσο ιδέες από το δρόμο που χάραξαν για τη ζωή τους, ζωντάνια από την ενεργητικότητά τους, κλέβεις χωρίς την παραμικρή τύψη τη φιλοσοφία τους.
Αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε – πολιτεία και πολίτες - να τους έχουμε μπροστά μας στις δύσκολες και στις λιγότερο δύσκολες ώρες.
Σήμερα που ζούμε αυτές τις τόσο περίεργες στιγμές… υπάρχουν  ανάμεσά μας και οι σπινθήρες του ορθολογισμού, αλλά και οι λάμψεις της αισθησιαρχίας!
Ένα βράδυ η Μαίρη Ραζή μετά το τέλος της παράστασής της – για την οποία θα μας μιλήσει στη συνέχεια - με γοητεύει για μια ακόμα φορά με το λόγο της.
Λόγια που έκλεψα αμέσως από τον τοίχο της στο Facebook και σας τα προσφέρω…
«Άντε Χαρικλάκι πως με γέλασες, άντε γεια σου μου την έσκασες...»  και συνεχίζει… «το αφιερώνω στους 153 βουλευτές που αλλά μας είπαν κι άλλα έκαναν. Εγώ τουλάχιστον το τραγούδαγα σήμερα σ’  ένα γεμάτο θέατρο μ’ όλους τους δρόμους κλειστούς γύρω - γύρω…  Αχ και το ευχαριστήθηκα... Ευχαριστώ τον κόσμο που μας παρακολουθεί…» 
Τέτοιους αληθινούς ανθρώπους, τέτοιους καλλιτέχνες… χρειάζεται η πατρίδα μας!
Χαίρομαι πολύ για την κουβέντα μας! Είστε από τους ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ για την συνέπεια που έχουν επιδείξει στις επιλογές τους!Θα αρχίσω με την τωρινή κρίση… Την οικονομική κρίση που ταλανίζει
το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων. Προηγήθηκε μια κρίση αξιών κι αυτή η

κρίση – αόρατη από τους πολλούς - έφερε στο προσκήνιο την οικονομική κρίση;
Kι εγώ χαίρομαι για την κουβέντα μας. Η κρίση ταλανίζει όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι η κρίση αξίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική κρίση. Η ψεύτικη οικονομική άνεση οδήγησε και στην απαξία γιατί αξία είχε μόνον όποιος είχε λεφτά και οικονομική επιφάνεια, αυτοκίνητο, ρούχα κλπ… όχι βιβλία, τέχνη… πολιτική συνείδηση. Εξαγόραζες τα πάντα με λεφτά… υλικά κι όχι πνευματικά… Πριν την κρίση διάβασα ένα βιβλίο «το δόγμα του σοκ» κι έπαθα σοκ! Θέλουνε να γίνουμε Αργεντινή για να μας χειραγωγούν… ειδικά την παιδεία και την υγεία…

Οι περισσότεροι θα σας θυμούνται από κάποιους ρόλους
«δευτεραγωνίστριας» στην τηλεόραση. Εκπληκτικές βέβαια… οι ερμηνείες σας!
Πως γίνεται όμως ένας ηθοποιός να είναι «δευτεραγωνιστής»
στην τηλεόραση και πρωταγωνιστής στο θέατρο; Νομίζω κυρία Ραζή,
πως αποτελείτε μια μοναδική περίπτωση ηθοποιού!

Γίνεται γιατί στην τηλεόραση δεν μετράει καθόλου τι κάνεις στο θέατρο. Δεν τους ενδιαφέρει, δεν το ξεύρουν, δεν τους αφορά. Εγώ δεν έπαιξα πρώτα τηλεόραση και μετά θέατρο. Εγώ έκανα πάντα θέατρο κι έχω πρωταγωνιστήσει σε 50 έργα. Υπάρχουν εξαίρετοι ηθοποιοί που δεν παίζουν καθόλου στην τηλεόραση γιατί δε θέλουν ή δεν τους θέλουν… αφού δεν τους γνωρίζουν οι παράγοντες.
mery_razi_4
Είστε ένας υπηρέτης της τέχνης, μια υπηρέτρια της τέχνης,
αν το θέλετε… Υπήρξε κάποια στιγμή στην καριέρα σας που να
κουραστήκατε τόσο… ώστε να σκεφτείτε την αποχώρησή
σας από το σανίδι;

Στη ζωή δε γίνεται τίποτα εύκολα, αν τα παρατήσεις… πεθαίνεις. Εγώ είμαι ηθοποιός. Τι να παρατήσω την τέχνη μου; Τι να γίνω; Αυτό που με εκφράζει είναι το θέατρο. Η τέχνη μου δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμένα… ούτε όταν σταματήσεις να παίζεις σταματάς να είσαι ηθοποιός. Από τι να κουραστώ; Δεν επιτρέπω σε κανέναν και σε καμιά συνθήκη να με αποπροσανατολίσει, να με παρασύρει… Εγώ πάω κουρασμένη στο θέατρο κι όταν ανεβαίνω στη σκηνή ξεκουράζομαι!
Οι περισσότεροι άνθρωποι – πόσο μάλλον οι ηθοποιοί – είμαστε
λιγάκι ματαιόδοξοι. Η δική σας ματαιοδοξία διαισθάνομαι πως είναι
κάπως παραβατική… αλλά και μοναδική! Θα ήθελα να μας την περιγράψετε!

Eγώ… όπως οι περισσότεροι από μας είμαι λίγο ματαιόδοξη, αλλά δεν το καταλαβαίνω, το θεωρώ φυσιολογικό. Η ανάγκη της έκφρασης μου μπορεί να θεωρηθεί ματαιοδοξία, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ και δεν με απασχολεί ούτε ο χαρακτηρισμός, ούτε το αρνητικό σχόλιο… και γενικά είμαι τόσο αισιόδοξη που έχω μια υπέρβαση σε ό,τι κάνω και λέω.

Καλές σχέσεις με το σινάφι;  Άριστες; Συμβατικές; Κακές; Ουδέτερες;
Κατανοώ πως το σινάφι δεν είναι μια συμπαγής μάζα…
Θέλω να ακούσω τι εισπράττει η Μαίρη Ραζή από τους άλλους και πως το
μεταφράζει αυτό το κάτι… όταν είναι μόνη.

Άριστες! Βρίσκομαι στη μεγάλη και ζεστή αγκαλιά του θεάτρου. Είναι η οικογένεια μου, με φωνάζουν Μαιρούλα, εισπράττω αγάπη, πολλή αγάπη, συμπαράσταση, εκτίμηση και τους ευχαριστώ γιατί και στα δύσκολα με βοηθούν… Μπορεί γενικώς να μας κατηγορούν ό τι κουτσομπολεύουμε αρνητικά ο ένας τον άλλον… ε σε μια οικογένεια συμβαίνουν και εσωτερικοί καυγάδες…
Για να έχει κάποιος ηθοποιός στο θέατρο μια λαμπρή πορεία σαν τη δική σας
θα πρέπει να έχει κάποιους πιστούς συνεργάτες. Θα μας μιλήσετε για αυτούς;

Νομίζω ότι χωρίς έναν βασικό πυρήνα συνεργατών μόνιμων δεν μπορούν να σταθούν ομάδες καλλιτεχνικές για πολλά χρονιά όπως η δική μας. Χρειάζεται πίστη κι αφοσίωση στους στόχους και στις καλλιτεχνικές ανησυχίες. Τι να πω για τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς που στάθηκαν στο πλευρό του Θεάτρου Πρόβα… Τους ευχαριστώ όλους! Υπάρχει τέτοια αγαπησιάρικη σχέση μεταξύ μας… χωρίς ίχνος ανταγωνισμού, αλλά ο καθένας μας εργάζεται, εκφράζεται ελευθέρα με έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας με πολλή αγάπη και φροντίδα. Συνεννοούμαστε με τα μάτια!
mery_razi_3 Μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας σας;
Όταν έπαιξα πρώτη φορά την Παμφίλη στους Επιτρέποντες του Μενάνδρου στο αρχαίο θέατρο της Σικυώνας μούδιασαν τα χέρια μου και δεν μπορούσα να κρατήσω το μωρό. Όταν φτιάξαμε το Θέατρο της οδού Ερμού και το εγκαινιάσαμε με τη Λοκαντιέρα κι όταν ύστερα από 17 χρόνια αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το κτήριο… το 1999 ύστερα από τους σεισμούς… έκλαιγα κι έλεγα ότι καταστράφηκα, αλλά ο άνθρωπος είναι θηρίο. Συνέχισα χωρίς διακοπή τη δραστηριότητα του θεάτρου και ξανά προς τη δόξα τραβά. Βρήκα άλλο κτήριο κι έφτιαξα το θέατρο και τη σχολή θεάτρου «Πρόβα».
Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή πάνω στο σανίδι για σας και
ποια για τους κριτικούς του θεάτρου;

Για τους κριτικούς καμία. Με τίμησαν όλοι οι σπουδαίοι κριτικοί με υμνητικές κριτικές, με αγάπη. Δε θυμάμαι κακή κριτική ποτέ, αλλά και πάλι… ούτε θα μεγάλωνα ούτε θα μίκρυνα σαν καλλιτέχνης. Εγώ προχωράω, υπηρετώ και ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω. Χειρότερη στιγμή… όταν ο πατέρας μου ήταν ετοιμοθάνατος στην εντατική κι εγώ έπαιζα, χόρευα και τραγούδαγα επί σκηνής. Δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ, αλλά μετά από λίγο ξεχνιόμουν κι αυτό βοήθησε πολύ. Ξόρκιζα το φόβο του θανάτου μέσα από την τέχνη μου.
Η καλύτερη ατάκα κριτικού που γράφτηκε ή ειπώθηκε για σας; 
Ευχαριστώ όλους που με τίμησαν, αλλά θα αναφερθώ σε μια του κ. Γεωργουσόπουλου. Έγραψε ότι είμαι γεννημένη για να παίξω όλες τις μεσογειακές μανάδες όταν έπαιξα τη Φλαντώ και μακάρι να το κάνω γιατί είναι υποχρέωση μου. Από τότε έπαιξα τη Δράκαινα, τη Λούπα, τη Γιότη, τώρα τη Ρόζα., αλλά αυτή έβαζε το τραγούδι ακόμα και πριν από το παιδί της…
mery_eskenazi_kraounakis
Στη τέχνη μετρούν και οι προθέσεις… ή μόνο το αποτέλεσμα που
προκύπτει από τις προθέσεις; 

Ίσως, αλλά ποιες προθέσεις; Οι προθέσεις κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αυτό είναι που μετράει. Μπορεί να χεις καλές προθέσεις, αλλά κακό αποτέλεσμα. Κι έπειτα τι έγινε… έχεις δικαίωμα στην τέχνη σου να έχεις και κακά αποτελέσματα, να μην ενδιαφέρουν το κοινό, να μην επικοινωνούν…
Και μια κριτική για την κριτική που ασκείται από όλους προς όλους…
Ένας λόγος ενάντια στην σαλαμοποίηση…

Από τη στιγμή που εκτίθεσαι πρέπει να ακούς τους πάντες και τα πάντα, αλλά φυσικά δε λαμβάνεις υπόψη σου ούτε τα καλά, ούτε τα κακά σχόλια ενός άσχετου. Εμένα δεν με αφόρα. Εγώ εκτιμώ το κριτήριο ορισμένων ανθρώπων που αγαπώ και σέβομαι. Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαι με τις μπούρδες του καθενός που νομίζει ότι τα ξέρει όλα… Ε καλά κάνει, έχει δικαίωμα να λέει τη γνώμη του, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε εξισώσεις προς τα κάτω για να γίνουμε ίσοι κι όμοιοι.
Μιλήστε μας για το έργο που έχετε ανεβάσει. Θα ήθελα οι αναγνώστες
μας να μάθουν τα πάντα για αυτή την παράσταση. 

Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά με τον πολυβραβευμένο Παναγιώτη Μεντή, ένα συγκλονιστικό κείμενο που καταγράφει την ψυχολογία της γυναίκας αυτής. Με τρόπο φοβερό ο Μεντής γνωρίζει σε βάθος όλες τις ηρωίδες του, αναλύει με πιο απέριττο τρόπο την ψυχολογία τους… Όταν διάβασα το κείμενο του δεν κοιμήθηκα, τον ξύπνησα για να του πω ότι ερωτεύτηκα το ρόλο και το αποτέλεσμα είναι αγαπησιάρικο, τρυφερό, ανθρώπινο. Μια γυναίκα ανεξάρτητη, αντράκι, τσαούσα, τσαμπουκαλού, μπεσαλού, ελεύθερη στο μυαλό και στο σώμα, υπέροχη, με φωνή αηδονιού, σαν την Κάλλας, απλή, χωρίς φκιασίδια, με όπλα τη φωνή και το ταλέντο της, χωρίς τερτίπια. Ευχαριστώ τον Σωτήρη Τσόγκα που με σκηνοθέτησε, τον Σταμάτη Κραουνάκη που έγραψε τα υπέροχα τραγούδια. Τα τραγουδάω με τον πιανίστα Δημήτρη Καραβίτη. Πιστεύω ότι θα γίνουν σουξέ. Ευχαριστώ τον Άρη Βλάχο που μου δίδαξε όλα τα τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση… Χαρικλάκι, Δημητρούλα, Γιατί φουμάρω κοκαΐνη, του Μάνθου ο Τεκές, Πατρινιά, Γκαρσόν… Λέω και τον Τσακιτζή στα τούρκικα… σας προσκαλώ να τη δείτε, αν και συζητάμε να ρθουμε Θεσσαλονίκη.
STAMATHS_KRAOYNAKHS_MAIRH_RAZH_SWTHRHS_TSOGKAS_PANAGIWTHS_MENTHS
Κυρία Ραζή, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμάμαι δύο πράγματα από σας.
Το πρώτο είναι η φωνή σας… και το δεύτερο το γέλιο σας! Και η φωνή και
το γέλιο κινούνται μέσα σε φοβερές αντιθέσεις…
και καταφέρνουν να ισορροπούν υπέροχα! Το τραγικό συναντά το κωμικό,
ενώνεται κατά ένα περίεργο τρόπο μαζί του κι εσείς βρίσκεστε στο ξέφωτο αυτής
της τόσο λαμπρής ένωσης… κατ’ εμέ πάντα όλα αυτά…
Σας ενδιαφέρει καθόλου η υστεροφημία σας; 

Ότι έκανα το έκανα επειδή το διάλεξα, επειδή το ήθελα, επειδή γούσταρα. Και στη δουλειά μου και στην προσωπική μου ζωή έβαζα στόχους που με γέμιζαν χωρίς να λογαριάζω το αποτέλεσμα, αλλά πίστευα ότι αυτό που κάνω είναι καλό τουλάχιστον για μένα και δεν προδόθηκα. Μπορεί να προδόθηκα και να πικράθηκα από ανθρώπους, αλλά όχι από τη δουλεία μου. Από τα όνειρα μου εκφράστηκα κι εκφράζομαι όπως μου ρχεται κι αυτό δεν μπορεί να το εμποδίσει ούτε η κρίση, ούτε η μιζέρια, ούτε η έλλειψη χρημάτων. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου είναι ελευθέρα και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι λοιπόν μπήκα στο καράβι της ζωής. Ταξιδεύω και αν  η υστεροφημία μου είναι καλή θα πει ότι κάτι άφησα πίσω μου. Προτείνω στους νέους να μην το βάζουν κάτω και να είναι ελεύθεροι στο μυαλό, στο πνεύμα, και στο σώμα. Να μην δρουν υστερόβουλα.
mery_razi2
Αφού σας ευχαριστήσω κι αφού δηλώσω για μια ακόμα φορά την συμπάθεια και
τον θαυμασμό μου προς το πρόσωπό σας, θα ήθελα να κλείσω την κουβέντα μας
με την προσωπική φιλοσοφία σας!
Για μένα… απώτερος σκοπός στη ζωή του κάθε ανθρώπου είναι η ευτυχία! Για σας;  


Η ευτυχία κι η ελευθερία δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Δεν μπορείς να χτίζεις ευτυχία πάνω στα συντρίμμια κάποιου άλλου, ούτε ελευθερία  καταπατώντας ελευθέριες. Πιστεύω ότι η ευτυχία δεν είναι μόνον όταν έχεις λεφτά. Έχω δει πλούσιους να κλαίνε... Αλλά τα λεφτά βοηθάνε να είσαι ευτυχισμένος σε βίλα κι όχι σε ένα υπόγειο, να δεις καλύτερα την υγεία σου, να σπουδάσεις σε  καλά σχολεία, να ταξιδέψεις για να αλλάξεις εντυπώσεις. Μεγάλη υπόθεση το χρήμα, αλλά δε φέρνει πάντα κι ευτυχία. Ο έρωτας, η πείνα, ο πόνος κι η χαρά, η υγεία, ο θάνατος, είτε είσαι πλούσιος είτε όχι το ίδιο είναι. Συνήθως ευτυχία θεωρούμε… όταν είμαστε ερωτευμένοι… Εγώ ευτυχία θεωρώ πολλά μικρά πράγματα, μια καλή κουβέντα με φίλους κτλ. Εγώ θέλω να είμαι υγιής, να κρατάω τους φίλους μου, να κολυμπάω, να παίζω θέατρο και να γελάω όπως τόσα ωραία περιγράψατε μ’ αυτήν την περίεργη φωνή που ποτέ δεν έχει καπνίσει και θέλω το μυαλό μου να το χρησιμοποιώ για να μην κάνω λάθη και να μην παρεκτρέπομαι από τους στόχους μου. Νομίζει κανείς ότι είμαι χύμα, αλλά δεν γίνεται τίποτα χωρίς πρόγραμμα. Θα ήθελα να μην έχω τόσο άγχος για ότι κάνω, αλλά δεν το ελέγχω… Τελειώνοντας… έχω αδυναμία στις γρήγορες μηχανές, στα γρήγορα αυτοκίνητα και στα μακρινά ταξίδια. Έχω πάει Ινδία, Μπανγκόκ, Σιγκαπούρη, Σεντόζα, Ντουμπάι, εξωτικά νησιά Μπαλί  κι άνοιξε κι άλλο το μυαλό μου. Η ζωή είναι ωραία!

www.avecnews.gr

Η σχέση μου με το περίεργο και το παράλογο…




Τα κείμενα ενός συγγραφέα έχουν άραγε κάποιους νοητούς αποδέκτες ή μήπως εστιάζουν σε συγκεκριμένους αποδέκτες με ονοματεπώνυμο;
Τα κείμενα και οι απόψεις ενός αρθρογράφου;
Τι εννοώ;
Γράφω κάτι και μέσα στο μυαλό μου έχω μια κατάσταση που θέλω να θίξω ή ένα συναίσθημα που επιθυμώ να μοιραστώ…
Και μέσα στο μυαλό μου στοχεύω απροκάλυπτα σε ένα πρόσωπο ή σε μια κοινωνική ομάδα… που λαχταρώ να διαβάσει αυτά που γράφω.
Μπορεί και να μη τα διαβάσει ποτέ!
Θα το ομολογήσω!
Θέλω να με διαβάσουν οι αστυνομικοί και οι ταξιτζήδες, θέλω να προβληματίσω τον τάδε…
Εγώ όμως λειτουργώ και κάπως περίεργα…
Δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος!
Κατά τη στιγμή της γραφής έχω απέναντί μου το νοητό σημείο της έμπνευσης μου, το οποίο χαστουκίζω με τις ατάκες μου ή το χαϊδεύω με τις παρατεταμένες παύσεις…
Άρα και κανείς να μη με διαβάσει… μικρό το κακό για μένα!
Λόγος προς τους πολιτικούς, τους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς, τους επιστήμονες!
Λόγος προς τους νοήμονες…
Λόγος που δε γειτνιάζει με τα δόγματα!
Λόγος προς τον απλό άνθρωπο του σήμερα…
Το περίεργο και το παράταιρο για μερικούς ανθρώπους… δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε παράταιρο.
Υποκειμενικό δηλαδή είναι το περίεργο και το παράταιρο στα σημερινά μνημονιακά χρόνια.
Το Σάββατο που μας πέρασε είχα κατέβει για μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ήθελα να περπατήσω και να σκεφτώ… κι εκεί που δεν το περίμενα «τράκαρα» με δύο περίεργα.
Μπαίνω σε ένα ταξί για να προσεγγίσω τον ασαφή μου προορισμό κι ο οδηγός του - με άγριο και καθόλου ευγενικό ύφος – μου λέει πως πρέπει να φορέσω τη ζώνη μου.
Τη φορώ και του λέω κάπως ειρωνικά…
«Εσείς δε θα βάλετε τη ζώνη σας;»
Ξέρετε τι μου απάντησε;
Μου είπε ο συμπαθής κύριος πως οι ταξιτζήδες και οι αστυνομικοί δεν είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να φορούν ζώνη εντός του δακτυλίου της πόλης…
Θα βάλει τη ζώνη του μόνο… αν θα βγει στον περιφερειακό!
Τα έψαξα και είχε δίκιο ο άνθρωπος!
Αν ήμουν ταξιτζής ή αστυνομικός θα θεωρούσα πως μια τέτοια απόφαση με προσβάλει κατάφορα!
Το κράτος γιατί να χαλαλίζει τη ζωή των οδηγών ταξί και των αστυνομικών;
Δεν την έχει ανάγκη τη ζωή αυτών των ανθρώπων;
Τι ακριβώς κάνουν τα σωματεία τους για αυτή την απόφαση της πολιτείας;
Μήπως η παθητικότητα που δείχνουν αποδεικνύει… εκτός από την χαρά τους  και την παιδεία μας;
Και το κράτος τι είπαμε… πως πράττει;
Πάει λοιπόν το πρώτο περίεργο…
Το φάγαμε!
Θα περάσω στο δεύτερο για να αποφύγω το παράλογο…
Κατεβαίνω από το ταξί και πέφτει πάνω μου ένας αλλοδαπός για να με ενημερώσει… πως παρακάτω έχει ανοίξει ένα καινούργιο ενεχυροδανειστήριο.
Το βλέπω…
Έπεσαν πολλά χρήματα για να γίνει αυτό το μαγαζί…
Μήπως κυρίες και κύριοι, ούτε αυτό μου το αντάμωμα θα πρέπει να το θεωρήσω περίεργο;
Θα φύγω με το παράλογο και μετά θα με κατηγορήσετε!
Θα το κλέψω το παράλογο...
Τα μόνα μαγαζιά που κάνουν εγκαίνια το τελευταίο διάστημα είναι αυτά!
Σκεφτείτε πολύ, προβληματιστείτε όσο αντέχετε και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα!
Τέτοια ή περίπου τέτοια… θα είναι η ανάπτυξη που μας υπόσχονται οι τρικολόρε ταγοί της χώρας μας;
Ποιος ήταν ο αποδέκτης των λόγων μου;
Ίσως το παράλογο!
Στην παρούσα φάση με ενδιαφέρει μόνο η συναναστροφή μου με το παράλογο!
Θα το ξαναπώ…
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι…