Ο τελευταίος απολογισμός.

 Η λέξη τελευταίος... δε μου πολυαρέσει!

Το τελευταίο τσιγάρο μου πριν από περίπου ένα χρόνο... δε

 το θυμάμαι!

Και πάντα πίστευα πως θα το θυμάμαι...

Τελευταίος μαθητής δεν υπήρξα ποτέ!

Τη τελευταία φορά που την πάτησα... δε θέλω να τη θυμάμαι!

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους “φοβερούς” τύπους που 

όταν τους ρωτάς για τα ελαττώματά τους σου λένε στα 

σίγουρα... τα δύο παρακάτω;

“Είμαι ευκολόπιστος...”

“Είμαι τελειομανής!”

Ευτυχώς που δεν είμαι το ένα... και δοξάζω το Θεό που δε 

θέλω με τίποτε να γίνω το άλλο!

Και συνεχίζω...

Τα τελευταία λόγια των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά 

μου δεν τα θυμάμαι... ίσως γιατί δεν ήταν τα πιο σημαντικά!

Μου αρέσει όμως πολύ το τέλος, αφού αν δεν υπάρξει τέλος, 

δε θα υπάρξει και αρχή...

Είμαι για δέσιμο!

Μου αρέσει το τέλος και δε μου αρέσει το τελευταίος!

Θα μπορούσα να το αναλύσω, αυτά όμως τα έγραψα... και 

κάποιοι τα διαβάσατε...

Περί απολογισμών λοιπόν ο λόγος!

Να τους πραγματώσουμε παίδες και τους προσωπικούς μας 

απολογισμούς τούτες τις τελευταίες ώρες του χρόνου, τη 

στιγμή που ακόμα μια πληθωρική χρονιά έρχεται με φόρα 

κατά πάνω μας και το πλέον σίγουρο είναι πως η αφεντιά της 

θα αράξει επί μακρόν πάνω στις ανθεκτικές πλάτες μας.

Το 2013 έρχεται...

Κανείς δε μπορεί να το σταματήσει!

Κι εγώ - ο ουσιαστικά και φαινομενικά ανόητος, - αισιόδοξος 

από τη φύση μου, πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλά 

για μας και για την πατρίδα μας...

Δεν είναι κακό ο καθένας από εμάς να προσπαθεί - με τις 

προσωπικές του δυνάμεις, με το μυαλό που διαθέτει και με τις

εμπειρίες που του έλαχαν - να κατανοήσει μερικώς κάποια 

βασικά πράγματα για τον εαυτό του, ούτε είναι κακό να 

θελήσει να βελτιώσει το παρόν του παρόντος του!

Προσπάθειες λοιπόν...

Το 2012 μας κουνά με νόημα άσπρα και μαύρα μαντίλια... και 

μας αποχαιρετά...

Τα άσπρα μαντίλια είναι της μια χρήσης...

Τρέχω από πίσω του με το καλάθι των αχρήστων και μαζεύω 

τα πεταμένα... για να τα μεταμορφώσω κάποτε σε λόγο!

Τι συνέβη άραγε στον καθένα μας, τι ακριβώς σκέφτηκε, τι 

ουσιαστικό, πρωτόγνωρο ή δημιουργικό βίωσε τη χρονιά που 

σε λίγο θα κλειδώσουμε στα δωμάτια του παρελθόντος μας,

 που διαφοροποιήθηκε από τους υπόλοιπους θνητούς και σε 

τι, με ποιο τρόπο κατάφερε τελικά να ξεπεράσει τα ακάνθινα 

εμπόδια μέσα σε αυτή τη χρονιά... μόνο αυτός και η ματωμένη 

συνείδησή του θα το γνωρίζει.

Την ταλαιπωρούμε πολύ τη συνείδησή μας τούτες τις 

δύσκολες ώρες!

Άλλοι παντρευτήκατε μέσα στο δίσεκτο 2012, άλλοι πάλι χωρίσατε  

άλλοι ερωτευτήκατε...

Έρωτας με ανταπόκριση...

Έρωτας χωρίς ανταπόκριση!

Έρωτας με σήμερα...

Έρωτας με σήμερα και αύριο...

Έρωτας χωρίς σήμερα και χωρίς αύριο!

Όλα κατανοητά, όλα αποδεκτά!

Κι οι λογαριασμοί του σπιτιού και του εξοχικού απλήρωτοι!

Κι οι κοινωνικές διακρίσεις ακόμα πιο έντονες...

Αυτό με κάνει να χάνω τη λογική μου!

Κι η υποκρισία των περισσοτέρων να έχει κάθε βράδυ την 

τιμητική της!

Και τα κοπλιμέντα της ομάδας να παίρνουν και να δίνουν...

Το 2012 δεν ήθελα και – σε συνεννόηση πάντα με την 

εκδότριά μου - δεν έβγαλα κάποιο καινούργιο μυθιστόρημα.

Ήθελα να χαρώ αυτό που έβγαλα το 2011!

Να το διαβάσουν πολλοί και να αισθανθούν όλα εκείνα τα 

συναισθήματα που αισθάνθηκα εγώ...

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους αναγνώστες των “Ψυχών” μου!

Εσείς με ξέρετε περισσότερο...

Θα βγάλω λοιπόν για όλους εσάς το 2013 ένα μυθιστόρημα 

που θα μιλά για τη γυναικεία εκδίκηση...

Θα με ρωτήσετε...

Είναι η εκδίκηση “προνόμιο” των γυναικών;

Η εκδίκηση... είναι ένα συναίσθημα των αδυνάτων...

Δεν έγραψα τόσο όσο θα ήθελα μέσα στο 2012, σίγουρα δεν 

έκανα όλα αυτά που θα ήθελα...

Ποιος τα έκανε άλλωστε...

Καλή μας χρονιά!