Τα πέτρινα Χριστούγεννα!!!

«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2012

«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του συγγραφέα Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. Δείτε το, διαβάστε το και κοινοποιήστε το στο προφίλ σας και ένας από εσάς, κερδίζει μια 2πλη πρόσκληση για θεατρική παράσταση επιλογής σας* Η Θεσσαλονίκη δεν είχε φορέσει τα καλά της ρούχα κι είχε αφήσει στη παλιά ντουλάπα της εκείνο το τεράστιο γιορτινό καπέλο με το μακρύ τούλι… από το φόβο μήπως προκαλέσει τα παιδιά και τα εγγόνια της. «Δεν ήταν ο καιρός για φιέστες», όπως έλεγαν με την πρώτη ευκαιρία οι σκυθρωποί και σκυμμένοι άνθρωποι των νοτισμένων δρόμων της. Άλλος δεν είχε που να κοιμηθεί το βράδυ, κάποιον άλλον τον έδιωχναν χωρίς εξήγηση από τη δουλειά του κι άλλος πάλι δεν είχε να δώσει ούτε ένα ποτήρι γάλα στο παιδί του. Σκεπτόταν η συμπρωτεύουσα όλες εκείνες τις «ταμπέλες» των παρελθόντων ετών και θλιβόταν αφάνταστα. Αυτή ήταν κάποτε η φτωχομάνα του βορρά, αυτή ήταν εκείνη που την αποκαλούσαν οι επισκέπτες της και… ερωτική. Και καθώς σκεπτόταν όλα αυτά τα τόσο στενάχωρα, τη στιγμή που έριχνε το βλέμμα της πάνω από το ερειπωμένο κέντρο της σκέφτηκε να δράσει και πράξει διαφορετικά… Δραστηριοποιήθηκε λοιπόν η ευγενική κυρία μας. Το πρώτο της βήμα θα ήταν να ενημερωθεί επαρκώς γύρω από την τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση. Άρχισε λοιπόν να παίρνει στο τηλέφωνο κάποιες μικρές πόλεις και χωριά της Ευρώπης και να τους μιλά με τις ώρες… Ήθελε να μάθει από πρώτο χέρι για το τι συμβαίνει σε άλλους τόπους και ίσως βλέποντας τη συνολική κατάντια… να έπαιρνε κι αυτή λιγάκι από το θάρρος τους! Ντράπηκε πολύ για τη σκέψη της... Μια μικρή χιονισμένη πόλη στα περίχωρα του Όσλο, το διάσημο Holmenkollen, μια πόλη που είναι γνωστή για το μουσείο της… όχι μόνο σε ολόκληρη τη Νορβηγία, αλλά σε ολάκερη την Ευρώπη κι ακόμα πιο μακριά… της έδωσε την ιδέα. Το πρώτο μουσείο γύρω από το σκι σε ολόκληρο τον κόσμο ανήκε στο Holmenkollen! Εντυπωσιάστηκε η λυπημένη Θεσσαλονίκη με τη φιλοσοφία και τις ιδέες της νέας της φιλενάδας. Μέσα σε όλα τα άλλα της ανέφερε πως εκείνη με νύχια και με δόντια κρατά ανοιχτό το ιστορικό χιονοδρομικό της κέντρο και πως οφείλει να κρατήσει γερά τις «ταμπέλες» τους παρελθόντος της και να μη τις παραχωρήσει με τη πρώτη ευκαιρία σε εκείνους τους τυχάρπαστους απατεωνίσκους που μάζευαν τώρα τελευταία τα κλειδιά από τις εισόδους των πόλεων. Ο καθένας τους λοιπόν έπρεπε πάση θυσία να κρατήσει τα δικά του κεκτημένα… Τι θα κρατούσε άραγε η Θεσσαλονίκη μας; Μα φυσικά θα προσπαθούσε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τη ερωτική και αγαπησιάρικη διάθεσή της, μιας που στο τελευταίο διάστημα δε θα μπορούσε να είναι και πολύ περήφανη για το φτωχομάνα… Ύστερα από αρκετή σκέψη πλησίασε τυχαία έναν νεαρό γύρω στα είκοσι πέντε και του είπε… -     Μικρέ, θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο. -    Ποια είσαι εσύ, κυρά μου; Ούτε σε βλέπω, ούτε μπορώ να καταλάβω από πού έρχεται η φωνή σου… -         Δεν έχει σημασία ποια είμαι. Τι θέλεις να σου δώσω για να γίνεις ευτυχισμένος; -    Χρήματα… -       Δε θέλεις δηλαδή να δυο χαρίσω την αγάπη; -     Τι να την κάνω την αγάπη! Η αγάπη δεν τρώγεται… -     Μπορώ να σου χαρίσω μόνο αγάπη… -     Έχω κάνει εγώ τα κουμάντα και τους υπολογισμούς μου! … -         Εδώ και χρόνια έχω οργανώσει τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να κάνω και φυσικά τι δεν πρέπει να κάνω! -    Τα χρήματα καλέ μου, τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι… -    Δε τη θέλω την αγάπη σου! Κι η Θεσσαλονίκη μας πείσμωσε… κι ερωτεύτηκε τον νέο. Τον σκεπτόταν όλη μέρα, ήθελε να είναι συνέχεια από πάνω του, να παρατηρεί την κάθε του κίνηση… Πόσο θα ήθελε να της ρίξει κι αυτός ένα ερωτικό βλέμμα! Πως όμως να ερωτευθεί ένας «αέρας ύπαρξης» κάτι που είχε σάρκα και οστά; Άρχισε να θυμώνει με τους ανθρώπους και να διαμαρτύρεται έντονα κατά τη στιγμή εκείνη που είχε κάτσει πάνω από τα Κάστρα της για να ξαποστάσει λιγάκι: «Καλά αυτοί οι άνθρωποι πάντα προτάσσουν τις ταμπέλες τους και δε μπορούν να ξεκολλήσουν ούτε για μια στιγμή από αυτές. Και σε μένα τη δόλια κόλλησαν δύο πράγματα οι παππούδες τους και είμαι τώρα υποχρεωμένη να αποδείξω στους τωρινούς ότι είμαι όλα αυτά που έχουν στην φαντασία τους .» Ξαναπλησίασε με λαχτάρα που περίσσευε τον νεαρό. Δεν έλεγε να το βάλει κάτω… -         Αν κάποτε με ερωτευτείς, θα σου δείξω άλλους δρόμους, θα πορευτούμε μαζί… -         Δε θέλω… -         Τι είναι αυτό που σε τρομάζει; -         Τίποτα δε με τρομάζει! Εγώ μπορώ να ερωτευτώ μόνο μια ωραία γυναίκα. Μια πλούσια και πανέμορφη γυναίκα με τέλειες αναλογίες! -         Κι η ψυχή; -         Η ψυχή δε γερνάει. Το σώμα είναι αυτό που θα γεράσει σε μερικά χρόνια! -         Πόσο λάθος κάνεις… Τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του… Ήταν μια ακόμα βροχερή παραμονή Χριστουγέννων! Το δένδρο τους είχε αρκετά δώρα από κάτω… Το τηλέφωνό του χτυπούσε ασταμάτητα για τις συμβατικές και μη ευχές… Το βλέμμα του ήταν χαμένο μέσα στους ήχους! Τι κρίμα που δεν είχε επικοινωνία με τα δικά του πρόσωπα! Ο καθένας τους καρφωμένος στον προσωπικό του χώρο, ο καθένας αφημένος στον κόσμο του, ο καθένας περίμενε να γιορταστούν τα Χριστούγεννα και να ξεμπερδεύει… Να περάσουν αυτές οι μέρες και να ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους… Να γίνουν όλα όπως πριν… Μπήκε στο δωμάτιό του και στάθηκε δίπλα στο δάκρυ που κυλούσε από το κατακόκκινο μάγουλό του… Το φύσηξε απαλά για να στεγνώσει… - Εγώ σου είπα πως σ’ αγαπώ, αλλά εσύ δε με πίστεψες! - Που είσαι; - Χρόνια πολλά! - Γιατί να μη σε βλέπω… - Γιατί οι άνθρωποι δε μπορείτε να ξεφύγετε από τις αγκυλώσεις του μυαλού σας! Αν τα καταφέρεις και τις ξεπεράσεις κάποτε μικρέ, τότε θα με δεις… - Θα το προσπαθήσω… - Ποτέ μην υπόσχεσαι… Δεν είσαι καλός στα ψέματα! Κι η Θεσσαλονίκη γύρισε στα λημέρια του αιθέρα και πήρε πάλι στο τηλέφωνο το Holmenkollen για να του ανακοινώσει την νέα της απόφαση. Θα κρατούσε για πάντα την «ταμπέλα» της φτωχομάνας. Αν οι πολίτες της ήταν με μισογεμάτο το στομάχι - που ξέρεις - μπορεί και κάποτε να έκαναν την υπέρβαση και να ερωτευόντουσαν παραβατικά… Παραβατικά, αλλά άδολα και αληθινά… Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος. Ο φιλόλογος - συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος και μαθητές του από τον Όμιλο Πολιτισμού του Αμερικανικού Κολεγίου "Ανατόλια" σχολιάζουν τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας.