Χρόνος

Για μια ακόμα φορά κάθομαι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και κρατώντας στο χέρι μου μια κούπα με ζεστό κόκκινο κρασί προσπαθώ να λύσω τα δικά μου "προβλήματα πολυτελείας" και να συνηθίσω στην παρέα του χρόνου. Να εντάξω μέσα στον αγαπημένο μου χώρο την ύπαρξη και την ουσία του. Να συνηθίσω δηλαδή να στέκομαι δίπλα σε κάτι που με αναγκάζει να υποχωρώ και το οποίο με υποχρεώνει ευγενικά να συμπεριφέρομαι κατά τη δική του βούληση;
Μάλλον δε θα του κάνω τη χάρη...
Ποτέ δεν του έκανα το χατίρι  μέχρι σήμερα!
Κι όμως...
Ενώ τα έχω ξεκαθαρίσει τα πράγματα - παίρνοντας στα σοβαρά και το συναίσθημα και τη λογική - κι έχω πάρει εδώ και καιρό τις αποφάσεις μου... η νέα αμφιβολία παρεμβάλει τα αιχμηρά παράσιτά της για να δημιουργήσει στους θεατές την εντύπωση του μη κατακτημένου.
Κι έρχονται να με επισκεφτούν ο εγωισμός και η απαισιοδοξία...
Κι αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα της νοσηρής εφευρετικότητας κάποιων ανθρώπινων υπάρξεων δε μου δίνει και πολλά περιθώρια χρόνου... για να το απομυθοποιήσω.
Δε θέλω το χρόνο και αναζητώ τα περιθώριά του...
Κι εκεί που λες πως όλες οι σκέψεις σου είναι καταληκτικές - και φυσικά το καταληκτικό προσεγγίζει το καταπληκτικό - έρχονται τα πάνω κάτω και δημιουργείται ένας πανικός άνευ προηγουμένου μέσα στα σκοτεινά κελάρια της σκέψης.
Πότε είπαμε πως είναι αυτή η συντέλεια του κόσμου;
Πόσο καιρό έχω ακόμα για να κάνω μερικά πραγματάκια που θα ήθελα και δεν τα πρόφτασα;
Να πω δεν έχω τίποτα...
Όλους αυτούς που έχω δίπλα μου και τους αγαπώ... τους το λέω και τους το δείχνω καθημερινά!
Κι ο χρόνος λιώνει τις επιλογές μας για να μας εκδικηθεί...
Υποστηρίζει στους οπαδούς του πως τον σπαταλάμε...
"Τον ξοδεύουμε άδικα" λέει...
Είναι κι αυτό μια άποψη!
Η άποψη του χρόνου!