Επίσκεψη στο Εσπερινό Λύκειο της Καλλιθέας!!!

Η χαρά μου είναι τεράστια που μίλησα για την δημιουργική γραφή και για την "Διαφορετική Ελένη" στους μαθητές του Εσπερινού Λυκείου της Καλλιθέας.
Μια διαφορετική βραδιά με ένα διαφορετικό ακροατήριο...
Μια βραδιά γεμάτη με διαφορετικά αρώματα!
Η σχολική σύμβουλος, η διευθύντρια και οι καθηγητές του σχολείου με έκαναν να αισθανθώ θαυμάσια.
Τους ευχαριστώ!!! 
Θαύμασα και ζήλεψα τις ανθρώπινες σχέσεις τους... 
Θαύμασα και ζήλεψα τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τα παιδιά!Αυτοί είναι οι πραγματικοί δάσκαλοι και τους αξίζουν πολλά
μπράβο!
Αγαπούν τα παιδιά!
Είδα την ματιά τους...
Είδα την αγωνία τους!
Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα όνειρά τους!
Να σταματήσω εδώ και να μην πω τίποτε άλλο...
Να μην κάνω τις συγκρίσεις...
Να ευχηθώ σε αυτούς τους ανθρώπους να τους έχει ο Θεός καλά και να συνεχίσουν...
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι δάσκαλοι της οξείας και της περισπωμένης...
Είναι δάσκαλοι ψυχής!
Ευχαριστώ την φίλη Χρύσα Μπαλαμπάνη για την ευκαιρία που  
μου πρόσφερε...
Ευχαριστώ τους μαθητές του Εσπερινού Λυκείου της Καλλιθέας για τον τρόπο με τον οποίο με αντιμετώπισαν!


 
 

Ζήτω το "χιούμορ"!!!

Δηλώνω πως δεν είμαι υποστηρικτής κανενός σωτήρα και εθνοσωτήρα. Ο καθένας από μας - κατά την δική μου εκτίμηση πάντα - οφείλει να κινείται στο αρκετά δύσκολο σήμερα ακουμπώντας μόνο πάνω στο δικό του μυαλό και στη δική του ψυχή.
Ο καθένας από μας κρίνεται από τους άλλους!
Με ενδιαφέρει πολύ να διακρίνω - δύσκολο το βλέπω - τα όρια του αστείου...
Περί του γελοίου... έχω σχεδόν καταλήξει!
Προκαλεί το γέλιο ή το χαμόγελο των συνανθρώπων μου η παραπάνω ασπρόμαυρη φωτογραφία που κάνει τις βόλτες της σε πολλές από τις σελίδες του διαδικτύου;
Γελάω δηλαδή με τα δικά μου χάλια και αναμένω... να έρθουν οι καλύτερες ημέρες;
Αποστροφή μπορεί να προκαλέσει σε κάποιους που δεν συμφωνούν με μια τέτοια πρόταση αισθητικής;
Αηδία;
Τι γίνεται με την παιδεία μας;
Με την υγεία;
Όλα πάνε μια χαρά κι εμείς έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας;
Οι άτεγκτοι "δημοσιογράφοι" γιατί δεν προβάλουν πρότυπα προς την κοινωνία, αλλά εξακολουθούν να κάνουν γνωστούς στο πανελλήνιο τους γόνους των δημόσιων προσώπων;
Ποιος να είναι άραγε ο εμπνευσμένος δημιουργός της παραπάνω φωτογραφίας, ώστε να τού κατατεθούν σε τραπεζικό λογαριασμό τα κέρδη από τα χαμένα του πνευματικά δικαιώματα;
Μπορεί άραγε να αποτελέσει και η παραπάνω εικόνα πνευματική δημιουργία και να μου ζητηθούν κι εμένα δικαιώματα;
Τουλάχιστον θα μάθουμε τον δημιουργό!
Δεν υπάρχουν άλλες ειδήσεις και ασχολούμαι με...
Απέναντι σε κάποια πράγματα αισθάνομαι αδύναμος!
Αισθάνομαι αδύναμος με την υποκρισία και με την ηλιθιότητα!
Αισθάνομαι αδύναμος απέναντι σε όλους αυτούς τους κυρίους χαμαιλέοντες που φωτογραφιζόταν τα προηγούμενα χρόνια με νυν φυλακισμένους, που ζητούσαν τα ωραία ρουσφέτια τους από τους παλιούς τους φίλους... και νυν φυλακισμένους, που...
Άπειρα τα που και τα πως και τα γιατί...
Τι περιμένουμε σε αυτή την χώρα;
Να γίνει κάτι μαγικό και να επιστρέψουμε όλοι μαζί στην προτέρα κατάσταση. Να έχουμε χρήματα στην τσέπη μας, να τρέχουν τα ρουσφέτια μας, να περνάμε όλοι καλά... να τρώμε και να πίνουμε με δανεικά!
Ξεχάστε το το όνειρο!
Τα πράγματα δε θα γίνουν ποτέ όπως ήταν πριν...
Και για αυτό ίσως και να έχει κάποιο μερίδιο ευθύνης η δική μας απάθεια, η δική μας ανοχή...
Δεν είμαι μάντης κακών ειδήσεων, αλλά πραγματιστής!
Κι εμείς αντί να αγωνιστούμε για κάτι πιο δίκαιο, αντί να αντιδράσουμε απέναντι στις φοβερές αδικίες που συναντάμε κάθε μέρα στο διάβα μας καθόμαστε και δίνουμε βάση στις δηλώσεις ενός τραγουδιστή...
Και το κάνουμε μέγα θέμα!
Και θα πει κάποιος πως το ίδιο κάνω κι εγώ...
Μπορεί και να έχει δίκιο...
Μπορεί να μην έπρεπε να ασχοληθώ καθόλου με το θέμα!
Τι με ενοχλεί;
Ποιο είναι αυτό που με έκανε να μιλήσω τούτη τη στιγμή;
Αυτή την κυρία της φωτογραφίας την αντιμετωπίζουν με απαξία...
Ούτε την ξέρω, ούτε θέλω να την μάθω ποτέ!
Είναι όμως ντροπή να χρησιμοποιείς ένα πρόσωπο - μόνο και μόνο επειδή είναι κόρη κάποιου - για να κάνεις τους άλλους να γελάσουν!
Κι οι άλλοι γελούν!
Κι εσύ χαίρεσαι, επειδή γελούν...
Και με άλλους γελάσαμε κάποτε!
Και τα γέλια δεν μας βγήκαν σε καλό...
Ξέχασα...
Τον κύριο Γιωργάκη κάποιοι τον έλεγαν "χαζό" και μετά μάς τον παρουσίασαν "πανέξυπνο"...
Για τον κύριο Κωστάκη άλλαζαν τις γνώμες τους σαν τα φουστάνια!
Συνήθισαν τόσα χρόνια να κρύβονται καλά κάποιοι κύριοι της "ενημέρωσης" κάτω από τα φουστάνια του νεποτισμού και δεν μπορούν να ξεφύγουν...
Και σε τούτη την περίπτωση ο νεποτισμός δουλεύει...
Ανάποδα... αλλά δουλεύει!

Πως να τα βάλεις με έναν Ωκεανό...

Η δημιουργική γραφή και οι όποιες προεκτάσεις της στην ψυχή και στον νου του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με αυτήν είναι αυτές που απασχολούν όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα την σκέψη μου.
Ωκεανός σκέψεων και συναισθημάτων!
Τα ερωτήματα του μυαλού πολλά, άλλα δείχνουν - και ίσως να είναι - απλά και άλλα πάλι όχι και τόσο απλά!
Σε άλλα από αυτά οι απαντήσεις έρχονται αυθόρμητα στο στόμα και σε άλλα...
Αρχίζω να ξετυλίγω το κουβάρι... 
Με ποιο τρόπο να διδάξεις λοιπόν στους μαθητές σου  να γράφουν διηγήματα, ποιήματα  ή ακόμα και μυθιστορήματα;
Κάποιοι θέλουν να γράψουν και θεατρικό έργο!
Πως να τους πείσεις πως εσύ μπορείς να τους φτάσεις μέχρι ένα σημείο και πως από εκεί και πέρα τους αφήνεις μόνους...
Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν σωτήρες, κυρίες και κύριοι!
Δεν θα τους κρατάς το χέρι στο δικό τους ταξίδι...
Δε σε χρειάζονται στο ταξίδι τους!
Μοναχικός ο δρόμος, μοναχικοί και οι παράδρομοι της γραφής!
Μοναχική και η δημιουργία μέσω της δημιουργικής γραφής! 
Η βιβλιογραφία περί του θέματος αρκετά πλούσια και οι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς με τη δημιουργική γραφή πραγματικά εξαιρετικοί!
Τα έχουν πει σχεδόν όλα...
Στηρίζεσαι λοιπόν εσύ ως "δάσκαλος" και με τα δύο σου πόδια στους τόπους της υπάρχουσας βιβλιογραφίας και προχωράς;
Είναι και η δημιουργική γραφή μια ακόμα προσπάθεια μετωπικής διδασκαλίας;
Ποια θα είναι η δική σου προσφορά σε αυτή την ιστορία;
Κι η σκέψη κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και δεν ξέρει που να σταματήσει...
Υπάρχει κάποια βαθιά ουσία στη μορφή αυτής της διαφορετικής διδασκαλίας ή απλώς τα δύο μέρη συμφωνούν γύρω από κάποιους βασικούς κώδικες;
Γύρω από αυτούς τους κώδικες σε ένα πρώτο επίπεδο περιφέρουν την γνώση και την φαντασία τους, για να τις μετασχηματίσουν αργότερα σε γραπτό λόγο; 
Η αιρετική μου διάθεση προσπαθεί να περάσει αυτή την γραφή σε διαφορετικούς δρόμους...
Πολλά είναι τα ερωτήματα που κατασκηνώνουν αυθαίρετα γύρω από το μυαλό μου, λιγότερες φυσικά οι απαντήσεις μου γύρω από αυτά!
Γιατί να μη γράψει κάποιος με τον δικό του τρόπο και γιατί να  επιθυμεί να διδαχθεί  κάποιους κανόνες - προτάσεις, κάποιες φόρμες - προτάσεις... που ίσως θα ακολουθήσει με την γραφή του;
Νομίζω πως κατέληξα κάπου!
Είναι μια από τις λίγες φορές που η σκέψη μου καταλήγει...
Ανασφάλεια και φόβος για την κριτική!
Φόβος...
Φοβάται την απόρριψη...
Προσπαθεί με κάθε τρόπο να καλύψει την ανασφάλειά του μέσα από κάποιους "κανόνες" και να αισθανθεί πως εκτίθεται λιγότερο σε φίλους και σε γνωστούς εφόσον ακολουθεί πλέον την "πεπατημένη"...
Το πρόβλημα του υποκειμένου είναι η έκθεση του προς τους φίλους και τους γνωστούς;
Κι αυτό αφορά μόνο την γραφή;
Η κακή κριτική που θα εισπράξει από κάποιους θα έχει αντίκτυπο στους ανθρώπους με τους οποίους έχει στενή σχέση...
Μας ενδιαφέρουν οι γύρω μας...
Σκεπτόμαστε τόσο πολύ το μέλλον κι αφήνουμε το παρόν να περνάει από δίπλα μας χωρίς να μας αγγίζει...
Και η πεπατημένη που ακολουθεί ο "μαθητευόμενος συγγραφέας" δύναται να έχει πολλά κεφάλια προς κατανάλωση...
Αν σου πουν κάτι οι "κακοήθεις" φίλοι σου, το αντικρούεις με σθένος αυτό το κάτι... κόβοντας ένα από τα κεφάλια που απέκτησες...
Λες πως το διδάχτηκες...
Κι αισθάνεσαι ανάλαφρα...
Αισθάνεσαι πως πατάς γερά στα πόδια σου!
Άκουσα αρκετές φορές να μου λένε: "μα αυτό που μας λέτε τώρα, εγώ το κάνω!"
Εφαρμόζει κάτι που δεν του έχει πει κανένας, κάτι που το βρήκε με τις δυνάμεις τις δικές του κι αυτό το κάτι αποκτά αξία, αποκτά την αξία του, όταν του το λέει ο "δάσκαλος"...
Κι ο μαθητής είναι σίγουρος πως ο δάσκαλος είναι ασφαλής!
Αυτό είναι όμως η δημιουργική γραφή;
Ίσως τελικά να είναι και αυτό!
Ίσως αυτή η γραφή να είναι και το ξεκλείδωμα των συναισθημάτων και των σκέψεων...
Υπήρχαν τα συναισθήματα...
Υπήρχαν και οι σκέψεις...
Κι όταν έρθει η ώρα κι ο μαθητής απομακρυνθεί από τον δάσκαλο... θα αντάμωσει για άλλη μια φορά με την ανασφάλεια...
Κι ο δάσκαλος θα του πει πως πρέπει να γίνει φίλος με την κυρία, να την αποδεχτεί και να κρατήσει τις αποστάσεις του...
Μιλήστε στον πληθυντικό με την ανασφάλειά σας κι όλα θα πάνε περίφημα!






 

Το ευχαριστώ στην Ελένη Στασινού!






Μία βραβευμένη συγγραφέας με πλούσιο και αναγνωρισμένο συγγραφικό έργο λέει καλά λόγια για το δεύτερο μυθιστόρημα ενός άλλου συγγραφέα...
Για ένα δικό μου μυθιστόρημα!
Τα καλά λόγια είναι κάτι περισσότερο από καλά! Λόγια που δεν περιμένει να ακούσει κανείς, λόγια που ονειρεύεται να ακούσει έστω και για μία φορά στη ζωή ο καθένας από εμάς για το έργο του...
Ο συγγραφέας που ακούει αυτά τα καλά λόγια δεν είναι κάποιος που έχει φτάσει κάπου...
Πολλές είναι οι φορές που τα καλά λόγια τα οποία ακούμε από τους άλλους... ξεχνιούνται με το πέρασμα του χρόνου και δείχνουν να έχουν χάσει την αξία τους...
Άφησα τον χρόνο να περάσει κι αυτά τα λόγια δε λένε να φύγουν από τα αυτιά μου!
Τα λόγια της Ελένης Στασινού θα τα θυμάμαι για πάντα!
Δε θα τα θυμάμαι επειδή είναι μια εγκωμιαστική κριτική για τις "Ψυχές που δεν τις ζέστανε η Αγάπη", αλλά επειδή αυτά τα λόγια τα είπε η συγκεκριμένη γυναίκα.
Ήρθα στην Αθήνα και την ευχαρίστησα... με μια επίσκεψη στο σπίτι της!
Μιλήσαμε για λογοτεχνία, γελάσαμε... μου έκανε το τραπέζι!
Χάρηκα πολύ που βρέθηκα με την Ελένη και με τον συντροφό της τον Λευτέρη!
Χάρηκα την κουβέντα μας και για μια ακόμα φορά θαύμασα τον τρόπο που σκέπτονται κάποιοι άνθρωποι! 
Την ευχαριστώ τώρα και δημόσια!
Δε θέλω να σας κουράσω με πολλά λόγια...
Σας χαρίζω την κριτική της γενναιόδωρης Ελένης για τις "Ψυχές που δεν τις ζέστενε η Αγάπη."
 


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

  Ο καιρός της συγγραφής είναι ένας απολύτως εγωϊστικός καιρός. Τότε ο γράφων ζει σε κόσμο που αναπλάθει, ή αναδημιουργεί, ή καταστρέφοντας διορθώνει. Τότε είναι αυτός και αυτός. Οι άλλοι υπάρχουν υποτυπωδώς κι όποιος πει το αντίθετο θεωρώ πως δεν κάνει τίποτε αρκετά επαρκώς. Συγγράφω σημαίνει θυσιάζω. Σχέσεις ιδιαίτερες, κοινωνικές οφειλές, προσωπικά δρώμενα αγαπημένα. Συγγράφω ση...μαίνει συλλέγω πληροφορίες για το θέμα μου, διαβάζω για το θέμα μου, δεν αναλώνομαι τουτέστιν με άλλο γράφημα, διότι υπάρχει Μόνο όραση εσωτερική και εξωτερική που αφορά στον προσωπικό σκοπό. Τον καιρό της συγγραφής σωρρεύεις τους κόπους (γραφήματα) των άλλων. Σε κοιτούν αυτοί οι κόποι χλευαστικά κάποτε, σαν τους πνευματικούς τους δημιουργούς... Άλλοτε, αν ανήκουν στην κατηγορία των προαναφερθέντων γραφημάτων (αν έγιναν με θυσίες) περιμένουν με υπομονή να έρθει ο χρόνος τους. Τώρα λοιπόν ήταν ο χρόνος που ανάμεσα σε πάμπολλα πονήματα άπλωσα το χέρι και πήρα το βιβλίου του ΑΛΛΟΥ. Και Βρέθηκα Αλλού. Για ώρες, μέρες, ξανά και ξανά. Καθόρισα και ωράριο ανάγνωσης. Τίποτε δεν θα με εμπόδιζε ή θα με έφερνε πίσω. Και χάρηκα. Χάρηκα όχι μόνο επιδερμικά. Χάρηκα για αυτήν την ίδια την λογοτεχνία. Διότι όσο και να προσπαθούν κάποιοι να την πληγώνουν, προσθέτοντας της ξέφτια, η δουλεύοντας την ύπουλα ως σαράκια, αυτή Δεν λαβώνεται διότι κάποιοι την υπηρετούν ως αληθινοί "θεράποντες" Κι εκεί να δείς την γλώσσα την Ελληνική να απογειώνει τις πνευματικές διεργασίες που υπηρετεί, κι εκεί να δείς τα συγγραφικά τεχνάσματα, εκεί να δεις τα νοήματα τα δυσκολότερα πως απαλοίφουν τις αιχμές και γίνονται εύληπτα, εκεί οι εικόνες, και η ιστορία μέσα και πίσω και πάνω από πρόσωπα, κι εκεί να δεις χαρτογράφηση χαρακτήρων, και άποψη συγγραφική. Και ταξείδι στον τόπο, τον χρόνο, την ψυχή του ανθρώπου....Με τέτοιο έργο ΑΛΛΟΥ, είναι που λες τίποτε δεν χάθηκε στον χώρο μας. Φτάνεις να ζηλέψεις και στιγμές του, θάθελες να είχες την αντοχή να επεξεργαστείς τέτοια πολυπλοκότητα υπόθεσης, προσώπων, εκφραστικών μέσων... Χάρηκα με όλες τις αισθήσεις μου. Αυτή την χαρά θα έπρεπε να εισπράττουμε από την Λογοτεχνία. Σ' ευχαριστώ δημιουργέ.
Και μιλάω για τον συγγραφέα ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ και το βιβλίο του "ΨΥΧΈΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΕΣΤΑΝΕ ΑΓΑΠΗ"








Παρουσίαση ενός λογοτεχνικού βιβλίου!!!



 

Καλησπέρα!


Να πω στους φίλους και στις φίλες που έχω απέναντί μου πως η σημερινή παρουσίαση βιβλίου είναι για μένα η πρώτη μου παρουσίαση...

Δεν έχω παρουσιάσει άλλον συγγραφέα!

Γιατί αυτό;

Μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω τα γραπτά άλλων συγγραφέων και να τα παρουσιάσω στο κοινό με τα δικά μου καθαρά υποκειμενικά – και πολλές φορές δογματικά - κριτήρια.

Όταν μου είπε ο Νικόλας να παρουσιάσω το βιβλίο της Μαρίας Φαρμάκη “Αλήθειες Παράλληλες” δέχτηκα με χαρά... κι αυτή η ανακόλουθη στάση μου μού έκανε εντύπωση! Έψαξα στη συνέχεια το ζήτημα όσο μπορούσα και κατέληξα με την λογική μου πως δέχτηκα να παρουσιάσω τη συγγραφέα και το βιβλίο της για πάρα πολλούς λόγους...

Η συγγραφέας είναι από την Καβάλα... κι εγώ είμαι από την Καβάλα!

Η συγγραφέας είναι φιλόλογος... κι εγώ είμαι φιλόλογος!

Η συγγραφέας βγάζει το πρώτο της βιβλίο όχι σε μικρή ηλικία... κάτι τέτοιο έκανα κι εγώ!

Μπορώ να σας πω κι άλλα κοινά που βρήκα...

Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα στον κοινό νου!

Μα καλά τόσο εγωιστής είναι αυτός ο τύπος που έχουμε απέναντί μας, ώστε να θέλει να παρουσιάσει δημόσια αυτά που νομίζει πως προσεγγίζουν την δική του πορεία ή αυτά που συνάδουν με τις δικές του σκέψεις;

Καθόλου...

Μπορώ όμως να μιλήσω για κάποιες αόρατες εκλεκτικές συγγένειες του μεταφυσικού που ίσως να έχουν κάποιοι άνθρωποι μεταξύ τους...

Πιστεύω από τα λυκειακά χρόνια ακόμα πως δεν υπάρχουν αλήθειες... και στηρίζω με πάθος στα γραπτά μου κείμενα πως η αλήθεια του καθενός διαμορφώνεται από το παρελθόν, το παρόν και την ιδεολογία του!

Να το διατυπώσω καλύτερα...

Η αλήθεια μας παίρνει σάρκα και οστά, η αλήθεια μας ντύνεται μέσα από την ιδεολογία του παρελθόντος και του παρόντος μας!

Διαφαίνεται άραγε η εκάστοτε ιδεολογία σε όλα τα έργα των σύγχρονων δημιουργών;

Η Μαρία Φαρμάκη με τον τίτλο της “Αλήθειες παράλληλες” με πήγε αμέσως κάπου αλλού... Κέντρισε αφάνταστα από την πρώτη στιγμή την περιέργειά μου ο τίτλος του βιβλίου της! Σε πρώτη φάση δείχνει η συγγραφέας πως δέχεται πολλές αλήθειες! Και μάλιστα αυτές οι αλήθειες δηλώνονται πως είναι παράλληλες...

Ακόμα δεν έχω αρχίσει να διαβάζω το βιβλίο, αλλά δεν την θεωρώ οπαδό ενός πλουραλισμού που φωτογραφίζει σε άλλο χρόνο, αλλά πάντα από την ίδια οπτική γωνία τα “θύματά” του, πάντα με βάση την διαίσθησή μου και μόνο όλα αυτά...

Πάω στο οπισθόφυλλο του καλαίσθητου βιβλίου για να αντλήσω κάποιες πληροφορίες...

Έξι και μία διαφορετικές πραγματικότητες, που ξετυλίγονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα. Έξι και μία ακολουθίες γεγονότων, που δεν ταυτίζονται, αλλά διαπλέκονται μέσα στον χρόνο και περνούν μέσα από κανάλια φτιαγμένα από το ίδιο υλικό.”

Έξι και ένα = επτά...

Το επτά είναι ένας μαγικός αριθμός...

Λατρεύω το 7...

6 οι μέρες της εβδομάδας και το 7, η έβδομη μέρα δηλαδή, είναι η Κυριακή;

Οι μέρες της βδομάδας είναι επτά, ξετυλίγονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα κάνουμε τα ίδια πράγματα αυτές τις μέρες...

Δουλεύουμε, μαλώνουμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, μας προδίδουν και προδίδουμε...

Η παραπάνω αλληγορία με έκανε να κοιτώ για ώρα το εξώφυλλο και τον τίτλο του μυθιστορήματος...

Οι μέρες λοιπόν της εβδομάδας κατά την δική μου θεώρηση δεν πρέπει να ταυτίζονται, αλλά να διαπλέκονται μέσα στον χρόνο ακόμα κι αν περνούν μέσα από κανάλια φτιαγμένα από το ίδιο υλικό...

Ποια να είναι άραγε αυτά τα κανάλια;

Διαφορετικά κανάλια... πιστεύω πως είναι για τον καθέναν μας...

Θεώρησα πως τα κανάλια της Μαρίας θα γειτνιάζουν με τα δικά μου κανάλια...

Διάβασα το οπισθόφυλλο κι ένα σενάριο κατασκήνωσε μέσα στις γωνίες του μυαλού μου! Ήθελα να μπω στη θέση της, να διαβάσω την σκέψη της και να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γράψει...

Η διαστροφή μου αυτή με έκανε να έχω τα λόγια από το οπισθόφυλλο για πάνω από μια εβδομάδα στο μυαλό μου, να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω και να αρνούμαι να διαβάσω το βιβλίο...

Ανατροπές που ούτε η ζωή ούτε κι οι ήρωες ανέχονται να μένουν σε εκκρεμότητα.”

Κι εγώ άφηνα σε εκκρεμότητα την ανάγνωση!

Θα μπορούσα να σας μιλώ για τον πριν από την ανάγνωση χρόνο για ώρες και να σας κάνω κοινωνούς των σκέψεών μου...

Δεν έχει όμως σημασία ούτε αυτό...

Ήθελα να δω πως χειρίζεται τον τόπο και τον χρόνο η συγγραφέας Μαρία Φαρμάκη!

Ήθελα να δω αν εμβαθύνει με τα λόγια και τις πράξεις των ηρώων της σε ψυχολογικά και φιλοσοφικά θέματα!

Αν αγαπάει τους ήρωές της...

Ήθελα να διακρίνω, αν μετά από αυτό το κείμενο η συγγραφέας ξεφόρτωσε την εμπειρία και τα συναισθήματά της...

Ήθελα να δω πως φέρεται στον αφηγητή της!

Ήθελα να διακρίνω τον αφηγητή από την συγγραφέα, παρόλο που θα έψαχνα μετά μανίας κάτω από δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις κάποιων σελίδων της για να ξεσκεπάσω τα καμουφλαρισμένα εσώψυχα...

Ήθελα να ξεγυμνώσω την σκέψη της!

Νομίζω πως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με αποζημίωσε!

Ο λόγος μου υποκειμενικός και μόνο υποκειμενικός!

Υποκειμενικός, αλλά αληθινός...

Αρχίζω λοιπόν την ανάγνωση...

Στη δεύτερη κιόλας σελίδα, διαβάζω τη λέξη Δευτέρα... Ο χρόνος που σκεπτόμουν με χαιρετά!

Το “δεύτερο πρόγραμμα” στο ραδιόφωνο... είναι ένα ακόμα σημείο που το “ήξερα”...

Στην τρίτη σελίδα λάμπει ο τόπος... Θεσσαλονίκη και Καβάλα! Σχεδόν σε όλα τα μυθιστορήματα μου έχω σαν τόπο δράσης την Καβάλα...

Το σπίτι του Στέφανου στην Καβάλα μου φέρνει στο νου το δικό μου πατρικό σπίτι και την γιαγιά μου που δεν βρίσκεται στη ζωή με ένα μπρίκι στο χέρι...

Προσπαθώ να διαβάσω κι όχι να ταυτιστώ με αυτά που διαβάζω! Πάω παρακάτω...

Βλέπω πως ο ήρωας κάνει αναδρομές στο παρελθόν, στα χρόνια της αθωότητας...

Μου καρφώνεται στο μυαλό μια ανεξήγητη εμμονή... με την λέξη “αμπέχονο”. Δεν την έγραψε τυχαία η Μαρία Φαρμάκη! Κάτι θα λέει στην ίδια η παραπάνω λέξη... Προσπαθώ να καταλάβω το τι! Δεν κατέληξα πουθενά...

Μία ολόκληρη μέρα και δεν έχω ξεπεράσει την τριακοστή σελίδα!

Το alter ego του παρελθόντος μου έχει πάρει την σκυτάλη από τα χέρια μου και νομίζω πως ο Στέφανος του χθες, αλλά και του σήμερα με γνωρίζει...

Δεν αρνήθηκα κανένα όνειρο και κανέναν ρομαντισμό. Αντιστέκομαι όσο μπορώ...” λέει ο ήρωάς της...

Η αλήθεια η δική μου λέει: “τι κρίμα πως δεν αντισταθήκαμε όσο θα μπορούσαμε να αντισταθούμε...”

Μια ολόκληρη γενιά θα ταυτίσει την ανάσα των ονείρων της με τα λόγια της Μαρίας...

Δεν είναι αυτό από μόνο του μια τεράστια επιτυχία για την συγγραφέα;

Μέγιστη η επιτυχία της, με το “κατηγορώ” του δεκαεπτάχρονου στην αρχή του βιβλίου! Κι αυτός ο δεκαεπτάχρονος νεαρός μας κατηγορεί όλους με τον δικό του μοναδικό τρόπο, χωρίς βέβαια να μας δείχνει με το δάκτυλο!

Κρύβομαι...

Βασανίζει τις ψυχές των ηρώων της σε παρόν και παρελθόν και εντάσσει με τέχνη την φιλοσοφική προσέγγιση και τις προεκτάσεις για τις οποίες έκανα μια νύξη πριν από λίγο... σε πάρα πολλά σημείου του βιβλίου. Όταν αναφέρει με απλότητα: “πείστηκες δηλαδή κι εσύ να το φιλοσοφήσεις, όπως βολεύει στο σύστημα!” σε αναγκάζει να σταματήσεις την ανάγνωση και να σκεφτείς...

Το βιβλίο δεν είναι πια δικό της...

Ο αναγνώστης ταυτίζεται με κομμάτια του, ο αναγνώστης βλέπει τις ευαισθησίες και τις λεπτές αποχρώσεις μια ιδεολογίας μέσα από τις σελίδες του...

Ακόμα μία επιτυχία για την κυρία Φαρμάκη!

Έχω πεισθεί πως η κάποια συγγένεια είναι ορατή! Ήξερε τι θα με συγκινούσε;

Μας συγκινεί, επειδή τα συναισθήματά της είναι καθαρά, συναισθήματα που δεν κρύβονται πίσω από τα συγγραφικά τεχνάσματα του ευπώλητου ποιοτικού ή του ευπώλητου εμπορικού μυθιστορήματος...

Δεν την αντέχει άλλο την αυτοκριτική!” λέει παρακάτω... κι εγώ είναι αδύνατο να συνεχίσω με αυτόν τον τρόπο την ανάγνωση του βιβλίου κρατώντας σημειώσεις φιλολογικές και σημειώσεις ψυχής... γιατί η παρουσίαση μου θα είναι ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω στο βιβλίο “Αλήθειες παράλληλες”!

Θα αποστασιοποιηθώ και θα διαβάσω, σκέπτομαι...

Κι η καλοδουλεμένη ιστορία της Μαρίας κυλά με έναν μαγικό τρόπο!

Συμβιβάζομαι με την ιδέα να σταματώ και να ξανασταματώ...

Μου αρέσει αυτό το ταξίδι!

Η ιστορία του ενός μπλέκει με την ιστορία του άλλου και μέσα από τις ιδέες και τα συναισθήματα των ηρώων δημιουργείται ένα ψηφιδωτό, θέσεων, απόψεων, αντιλήψεων...

Θα μπορούσε η συγγραφέας να σταθεί σε έναν οριζόντιο άξονα, να σταματήσει τον χρόνο της αφήγησής της σε μήνες ή σε βδομάδες ενός έτους και να γράψει περισσότερα από ένα μυθιστορήματα... με το υλικό που φαίνεται πως κρύβει η σκέψη και η ψυχή της.

Αυτό το βιβλίο έχει υλικό για δέκα μυθιστορήματα!

Ήθελε να τα χωρέσει όλα αυτά μέσα σε ένα βιβλίο, το πρώτο της βιβλίο...

Λένε κάποιοι πως δεν πρέπει να κρίνεις ένας συγγραφέα από το πρώτο του βιβλίο, γιατί μερικοί σε αυτό τα έχουν πει όλα... Με την περίπτωση της Μαρίας Φαρμάκη φυσικά και δε συμβαίνει κάτι τέτοιο...

Οι ιστορίες της μεστές, ο λόγος της κατανοητός, το στυλ προσωπικό! Δε μιλώ βέβαια για την γλώσσα... Αυτή την θεωρώ δεδομένη από μία φιλόλογο με την δική της εμπειρία.

Η Μαρία Φαρμάκη δεν είναι μία συγγραφέας που ψάχνει στις σελίδες του διαδικτύου για να περιγράψει τον τόπο μιας σελίδας του μύθου της! Φαίνεται πως έχει περπατήσει με ξυπόλητα τα πόδια της ψυχής και του μυαλού στις καλοστημένες περιγραφές της...

Κι ο χρόνος της δεν κινείται μέσα στο ψέμα!

Αυτό που γράφει κυρίες και κύριοι, είναι λογοτεχνία!

Έχω πλήρη γνώση και συναίσθηση όσω λέω!

Δε γράφουν όλοι οι συγγραφείς του σήμερα λογοτεχνία, ούτε φυσικά διαβάζουν όλοι οι αναγνώστες του σήμερα λογοτεχνία! Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους... αυτή η γραφή είναι λογοτεχνική!

Εφευρίσκει τον μύθο και εντάσσει την πείρα της ιδεολογίας της μέσα σε αυτόν με έναν ανιδιοτελή τρόπο...

Δεν έχει σκοπό να σε ξαφνιάσει με περιττές ακρότητες, αλλά προσπαθεί να σε κάνει να σκεφτείς και ίσως να αναθεωρήσεις... Θέλει να μοιραστεί μαζί σου πράγματα από το παρελθόν και ίσως με τούτον τον τρόπο να προσπαθεί... να στηρίξει και να στηριχθεί!

Μερικές φράσεις από το οπισθόφυλλο!

Ένας μικρόκοσμος από επτά διαφορετικούς ανθρώπους...”

Για άλλους η μοναξιά είναι εκεί, για να την παλεύουν, όσο παλεύεται...”

Παλεύουν για την ισορροπία με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά!”

Στο μυαλό μου όταν διαβάζω ένα λογοτεχνικό έργο βάζω πάντα ένα συρματόπλεγμα. Από την μία μεριά υπάρχει ο λόγος, αυτά που μας λέει ο γραφιάς... Η άλλη μεριά είναι η πορεία του γραφιά, η σκέψη που βγαίνει μέσα από τον λόγο, αλλά και η σκέψη που κρύβεται πίσω από τον λόγο!

Στο κείμενο που σας παρουσίασα έκανα ένα βήμα πιο πέρα... Η σκέψη της Μαρίας βάζει την άρνηση και την κατάφαση σε ορατά σημεία... Αυτό την κάνει να ξεχωρίζει από πολλούς... Γιατί αυτές οι αρνήσεις της, κυρίως οι αρνήσεις... της χαρίζουν την κρίση και την επιλογή...

Η μέγιστη επιτυχία για μένα...

Σας έδωσα σε γενικές γραμμές την γεύση που πήρα από τις αράδες της, τον αέρα που ανέπνευσα από την καθαρότητα μιας ουσίας ξεχασμένης από τους πολλούς...

Την ευχαριστώ!!

Ευχαριστώ τον Νικόλα και τον Γιάννη, επειδή επέλεξαν να εκδώσουν ένα τέτοιο βιβλίο!

Και κάτι τελευταίο!

Όσο και να φαίνεται περίεργο κι έρωτας έχει την δική του αξιοπρέπεια, την δική του ιδεολογία!

Δε θα πω τίποτα άλλο!

Σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας το βιβλίο “Αλήθειες παράλληλες” της Μαρίας Φαρμάκη!

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο αυτό το βιβλίο και περιμένω με χαρά το επόμενο!





Γιουβέτσι με λαχανικά!!!

 
Σε μια Ελλάδα στην οποία γίνεται το έλα να δεις κάτω από τα τραπέζια... το καλύτερο πράγμα που έχει να κάνει κανείς, αν βέβαια δε χορεύει τα βράδια πάνω στα τραπέζια των νυχτερινών κέντρων, είναι να βάλει τα πόδια του πάνω στο τραπέζι της βεράντας του και να αγναντεύει το τοπίο που έχει απέναντί του!
Αυτά που θα συμβαίνουν κάτω από τα πόδια του μάλλον δε θα τα μάθει ποτέ του!
Κι αυτά που γίνονται κάθε τόσο πίσω από την πλάτη μας δεν υπάρχει περίπτωση να τα ανταμώσουμε...
Τι γίνεται όμως με όλα αυτά που τα βλέπουμε και τα ζούμε;
Υπάρχουν δικαιολογίες για αυτά;
Διάβασα κάπου και το κράτησα: "με τα υπονοούμενα τα πας μια χαρά, τα αυτονόητα είναι αυτά που δεν καταλαβαίνεις!"
Όλοι θα καταλάβετε αυτά που κρύβονται κάτω από τα λόγια μου, αλλά...
Χάθηκε το αυτονόητο και δεν κάνουμε και τίποτα για να το βρούμε! 
Κοιτάς τα χάλια των άλλων ανθρώπων από κάποια απόσταση ασφαλείας κι αισθάνεσαι καλύτερα με τα δικά σου χάλια;
Και ποιό είναι το σημερινό τοπίο της Ελληνικής πραγματικότητας, κυρίες και κύριοι;
Αποφασίσαμε πως βάλαμε όλους τους κλέφτες πολιτικούς στην φυλακή και έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας!
Τιμωρήθηκαν όλοι αυτοί που είχαν την κουτάλα της εξουσίας στα χέρια τους... και τιμωρήθηκαν επειδή βέβαια δοκίμασαν λιγάκι... φαγητό από την κουτάλα!
Όλοι οι άλλοι ελεύθεροι και καθαροί...
Λευκές περιστερές!
Και περνάμε σε άλλα θέματα εφόσον λύσαμε τα βασικά! 
Η δολοφονία των δύο νεαρών και η αποχώρηση μιας κυρίας από γνωστή τηλεοπτική εκπομπή κυριαρχούν στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης της χώρας μας.
Πάνε περίπατο τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας και μας δίνεται μια ευκαιρία ανάπαυλας!
Κουράστηκε ο κόσμος με τα ίδια και τα ίδια και θέλει και κάτι για αλλαγή...
Δοξάζω τον Θεό που δε με σκότωσαν ακόμα, λέει η φωνή του ανθρώπου που τον έχουν γονατίσει τα προβλήματα...
Οι παλιοί έλεγαν πως θέλουν να πάνε μια βολτούλα για να πάρουν λιγάκι τον αέρα τους! 
Οι ειδήσεις λοιπόν έρχονται στο προσκήνιο αυθόρμητα για να αλλάξει ο κόσμος τον αέρα του...
Οι κάθε είδους δημοσιογράφοι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα θέσεις, προθέσεις, σκέψεις, απόψεις, συμπεριφορές...
Ο λόγος τους ακολουθεί με σεβασμό τα χνάρια της κάθε είδησης και φυσικά δεν μπορεί αυτός ο λόγος να στέκει απέναντι στο κοινό αίσθημα...
Αυτούς που μέχρι χθες τους έβριζαν με τα χειρότερα λόγια τολμούν και τους παρουσιάζουν σήμερα διαφορετικά!
Ο άνθρωπος και η φύση του έχει για αυτούς πάρα πολλά πρόσωπα και αμέτρητα προσωπεία...
Η κατάστασή τους αγγίζει πολλές φορές τα όρια της παρανοϊκής συμπεριφοράς και ίσως να τους έκανε καλό η επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο!
Η δεινότητα του λόγου τους δείχνει να είναι καταπληκτική και η επιχειρηματολογία τους άψογη για τους αδαείς!
Η όλη κατάσταση δείχνει να είναι εκτός ελέγχου!
Μια έτσι και μια γιουβέτσι...
Και το γιουβέτσι του νεοέλληνα έχει και τα λαχανικά του...
Κι υπάρχουν και κάποιες ανόητες τηλεοπτικές περσόνες που δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε το μαγείρεμα... 
Όλα μαγειρεύονται, κυρίες και κύριοι!
Εσείς όμως δε θα δείτε ποτέ πως μαγειρεύεται το γιουβέτσι με τα λαχανικά...
Τι κερδίσατε τόσα χρόνια τώρα που γνωρίζατε μόνο το γιουβετσάκι με κρέας;
Τα πόδια πάνω στο τραπέζι λοιπόν και μακριά η ματιά μας...
Ζήτω το Ελληνικό γιουβέτσι!