Οι σκέψεις που ακολούθησαν την πρώτη μου εντύπωση σχεδόν κοινότυπες.
Πόρτες που τις χάραξε ο χρόνος!
Πόσοι άνθρωποι του χθες μπήκαν και βγήκαν από αυτές τις πόρτες χαρούμενοι, πόσοι πάλι λυπημένοι, πόσα τα μυστικά που κρύβουν στους κόλπους τους αυτές οι πόρτες;
Κι όμως...
Σπάνια κατορθώνουμε να λειτουργήσουμε μόνο με το συναίσθημα. Ή μήπως είμαστε έρμαια των προσωπικών μας συναισθημάτων και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε;
Η λογική είναι αυτή που μας επαναφέρει σε μια κατάσταση όπου η ακατέργαστη σύμβαση θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ή το συναίσθημα;
Μικρός ή μεγάλος... δεν έχει και τόση σημασία!
Ένας απολογισμός που θα μας αναγκάσει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω.
Δύσκολο το βλέπω να παραμένουμε ακίνητοι...
Πόρτες που άνοιξαν χωρίς καμία δυσκολία από μόνες τους, πόρτες που έμειναν ορθάνοιχτες και κανείς δεν μπήκε μέσα, πόρτες που κλείδωσαν από έξω τους ενδιαφερόμενους.
Κάποιοι μου λένε πως ώρες ώρες λειτουργώ αυτοκαταστροφικά! Μπορεί να έχουν και δίκιο!
Ένα λοιπόν από αυτά τα στοιχεία... έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία του σπασμένου γυαλιού. Ενώ δηλαδή μπορώ να το κολλήσω και να μην φαίνεται τίποτα, εγώ αποφεύγω να το κάνω και κάθομαι και το κοιτάω σπασμένο.
Μερικές φορές εγώ είμαι αυτός... που έσπασε το γυαλί!
Τι μανία είναι κι αυτή!
Να κοιτάω νοσταλγικά το σπασμένο γυαλί και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τις αιτίες και τους σκοπούς των προθέσεων σε ένα διαφορετικό επίπεδο...
Μάταιος χρόνος, ίσως χάσιμο του προσωπικού μου χρόνου... όπως θέλετε μπορείτε να το πείτε!
Κάποτε βαριέμαι - κουράζομαι είναι το σωστό ρήμα - και γυρνάω απότομα την σελίδα.
Άρα που καταλήγουμε;
Συμπέρασμα αυθαίρετο, συμπέρασμα που δεν προκύπτει από προκείμενες...
Δε χρειάζεται να πετάξεις την πόρτα...
Άλλαξέ της μια κλειδαριά...
Είναι κι αυτό μια προστασία!
Ένας συμβιβασμός που σου δίνει με το κιλό τις ψευδαισθήσεις...