Η γοητεία μιας πόρτας...


Κάπου στο διαδίκτυο... είδα αυτό το όμορφο κολάζ. Πόρτες από το Αϊβαλί. Για λίγα λεπτά της ώρας έμεινα να τις χαζεύω χωρίς να κάνω την παραμικρή σκέψη.
Οι σκέψεις που ακολούθησαν την πρώτη μου εντύπωση σχεδόν κοινότυπες.
Πόρτες που τις χάραξε ο χρόνος!
Πόσοι άνθρωποι του χθες μπήκαν και βγήκαν από αυτές τις πόρτες χαρούμενοι, πόσοι πάλι λυπημένοι, πόσα τα μυστικά που κρύβουν στους κόλπους τους αυτές οι πόρτες;
Άφησα την "φιλοσοφία" της κλειδαρότρυπας για τα περιθώρια της ιστορικής έρευνας και προχώρησα...
Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουμε να κλείσουμε με μανία τις εύθραυστες  πόρτες της ψυχής μας και να αφήσουμε έξω από αυτές τα πρόσωπα κι εκείνες τις καταστάσεις που νομίζουμε πως δεν μας κάνουν καλό.
Κι όμως...
Σπάνια κατορθώνουμε να λειτουργήσουμε μόνο με το συναίσθημα. Ή μήπως είμαστε έρμαια των προσωπικών μας συναισθημάτων και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε;
Η λογική είναι αυτή που μας επαναφέρει σε μια κατάσταση όπου η ακατέργαστη σύμβαση θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ή το συναίσθημα;
Άφησα πίσω τα σοφιστικά ερωτήματα και προχώρησα ένα βήμα...
Τελείωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές και για μια ακόμα φορά οι ετερόκλητες σκέψεις του μυαλού προσπαθούν να τραβήξουν μια γραμμή κάτω από τα πεπραγμένα, να κάνουν κοινώς την σούμα... με απώτερο σκοπό να έρθει στο φως της ημέρας ένας ακόμα απολογισμός.
Μικρός ή μεγάλος... δεν έχει και τόση σημασία!
Ένας απολογισμός που θα μας αναγκάσει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω.
Δύσκολο το βλέπω να παραμένουμε ακίνητοι...
Και να πάλι οι πόρτες στο προσκήνιο!
Πόρτες που άνοιξαν χωρίς καμία δυσκολία από μόνες τους, πόρτες που έμειναν ορθάνοιχτες και κανείς δεν μπήκε μέσα, πόρτες που κλείδωσαν από έξω τους ενδιαφερόμενους.
Έχω αρκετά κακά στοιχεία στον χαρακτήρα μου, στοιχεία όμως που κάνουν κακό σε μένα και όχι στους άλλους.
Κάποιοι μου λένε πως ώρες ώρες λειτουργώ αυτοκαταστροφικά! Μπορεί να έχουν και δίκιο!
Ένα λοιπόν από αυτά τα στοιχεία... έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία του σπασμένου γυαλιού. Ενώ δηλαδή μπορώ να το κολλήσω και να μην φαίνεται τίποτα, εγώ αποφεύγω να το κάνω και κάθομαι και το κοιτάω σπασμένο.
Μερικές φορές εγώ είμαι αυτός... που έσπασε το γυαλί!
Τι μανία είναι κι αυτή!
Να κοιτάω νοσταλγικά το σπασμένο γυαλί και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τις αιτίες και τους σκοπούς των προθέσεων σε ένα διαφορετικό επίπεδο...
Μάταιος χρόνος, ίσως χάσιμο του προσωπικού μου χρόνου... όπως θέλετε μπορείτε να το πείτε!
Κάποτε βαριέμαι - κουράζομαι είναι το σωστό ρήμα - και γυρνάω απότομα την σελίδα.
Και τα ερωτήματα προκύπτουν αυτόματα!
Πόσες σελίδες θα γυρίσω ακόμα;
Πόσες πόρτες θα κλείσω;
Θα έχω το κουράγιο να ανοίξω άλλες πόρτες;
Κι αν ανοίξω άλλες, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα δεν θα φτάσω;
Τα σπασμένα γυαλιά στέκονται στο πάτωμα κι εγώ να προσπαθώ να μην τα πατήσω!
Και πολλά από αυτά να ξέρω πως είναι κομμάτια της ισορροπίας μου... Πολλά από αυτά φέρνουν στον νου πανέμορφες εικόνες του παρελθόντος!
Βλέπω τις πόρτες και το μυαλό μου βρίσκεται σε αδιέξοδο!
Δεν βλέπω να καταλήγω πουθενά!
Δεν είναι τυχαίο που στο κολάζ φιλοξενούνται μόνο εξώπορτες! Αυτές μάλλον ανοίγουν πιο εύκολα, διότι έχουν την πολυτέλεια να πετάξουν το μπαλάκι... στις εσωτερικές πόρτες!
Άρα που καταλήγουμε;
Συμπέρασμα αυθαίρετο, συμπέρασμα που δεν προκύπτει από προκείμενες... 
Δε χρειάζεται να πετάξεις την πόρτα...
Άλλαξέ της μια κλειδαριά...
Είναι κι αυτό μια προστασία!
Ένας συμβιβασμός που σου δίνει με το κιλό τις ψευδαισθήσεις...
 
 
  

Απίθανες ιστορίες της Θεσσαλονίκης...



Πριν από λίγες ώρες διάβασα την παρακάτω ανακοίνωση και χάρηκα πολύ.
 
"Με ιδιαίτερη συγκίνηση αλλά και ενθουσιασμό είμαστε πλέον στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε τα ονόματα των νικητών στον τελευταίο μεγάλο διαγωνισμό διηγημάτων “Θεσσαλονίκη: Απίθανες Ιστορίες της Πόλης μας” που διοργανώσαμε σε συνεργασία με την ομάδα της ιστοσελίδας www.impossible.gr
Έτσι, από τις περισσότερες από 150 συμμετοχές, ξεχώρισαν με τα κείμενα τους οι 40 που ακολουθούν (τα ονόματα είναι σε αλφαβητική σειρά):

Αθανάσιος Πανέλας, Αθηνά Κολπονδίνου, Αίγλη Μαλόνε, Άννα Φαχαντίδου, Απόστολος Λαγαρίας, Βάσια Μακρυδάκη, Βίκη Κοσμοπούλου, Γιάννης Δασκαλάκης, Γιώργος Λάγκωνας, Γλυκερία Κακούρη, Δήμητρα Ιντζεβίδου, Δημήτρης Αντωνίου, Δημήτρης Νότας, Έλενα Αργαλιά, Ευαγγελία Γεναράκη, Εύη Μπίνα, Ηλίας Τσιάρας, Θανάσης Ράπτης, Θανάσης Τζιντζιάς, Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Κατερίνα Θεμελάκη, Κων/να Γούλα, Μαρία Μακροβασίλη, Μαρία Μιχαηλίδου, Μαρία Πατσάγγουρα, Μαυρομματάκης Δημήτριος, Νίκος Κυριακίδης, Νίκος Τακόλας, Νίνα Ζαφειρίου, Όλγα Παπαδοπούλου, Παναγιώτα Κουτσουλάρη, Παναγιώτα Παπαδοπούλου, Σκαρλάτου Μιροσλάβα, Στέλλα Καλατζή, Στέργιος Μαρουλής, Σωτηρία Βασιλείου, Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος, Χάρης Γεωργάκης, Χρυσάνθη Τσιάμτση και Χρυσόστομος Πατωνίδης.

Σύντομα θα ανακοινωθούν οι λεπτομέρειες για την ημερομηνία έκδοσης του συλλογικού βιβλίου όπου και θα δημοσιευτούν τα διηγήματα των 40. Τέλος, και όσον αφορά τους τρεις πρώτους νικητές, τα ονόματα τους θα αποκαλυφτούν την βραδιά της βιβλιοπαρουσίασης σε κεντρικό χώρο της Θεσσαλονίκης
Για ακόμη μια φορά, ένα απίθανα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που συμμετείχατε στον διαγωνισμό αλλά και που αγκαλιάσατε ο καθένας με τον τρόπο του και αυτή μας την προσπάθεια."





 

"Ανθρώπων Έργα".


 
Η συνέντευξη μου στη Χρύσα Μπαλαμπάνη για το ηλεκτρονικό περιοδικό "Ανθρώπων Έργα". Μιλήσαμε για βιβλία και όχι μόνο! Το να γυρίζεις πίσω στον χρόνο και να θυμάσαι σίγουρα σε μελαγχολεί. Υπάρχουν όμως και στιγμές που αισθάνεσαι κάποια χαρά...
Τους ευχαριστώ για την φιλοξενία! 


 
 

 
 
 
 

"Κριτικοί" βιβλίου... του κώλου!!!


Και λίγα λέω...
"Κριτικοί" βιβλίου του κώλου!
Και για να εξηγούμαστε από την αρχή δεν μιλάμε για εκείνους τους ανθρώπους που διαβάζουν ένα βιβλίο και λένε, αν τους άρεσε ή δεν τους άρεσε, ή γιατί τους άρεσε ή δεν τους άρεσε... σε κάποιες ομάδες του facebook. Μιλάμε για ανθρώπους τυπικά αμόρφωτους - δεν ξέρω αν έχουν καν απολυτήριο από το λύκειο - που δηλώνουν "κριτικοί."
Τώρα θα μου πείτε πως μιλώ για τυπικά και όχι για ουσιαστικά αμόρφωτους. Μα φυσικά και μιλώ για τυπικά αμόρφωτους ανθρώπους! Δεν θα περάσω να κρίνω σε ένα δεύτερο στάδιο την όποια ουσία των προθέσεων ή της άγνοιάς τους, αν δεν πληρούνται πρώτα οι τυπικές προϋποθέσεις.
Δεν μπορείς να χτίσεις ένα σπίτι, αν δεν έχεις πτυχίο από το Πολυτεχνείο!
Δεν μπορείς να διδάξεις, αν δεν είσαι καθηγητής... 
Ο κριτικός οφείλει - μιλώ για το αυτονόητο - να έχει σπουδάσει!
Στην πατρίδα μας δυστυχώς τα έχουμε ισοπεδώσει όλα. Για να ασκήσεις επίσημα την κριτική σου και να θέλεις να έχεις κάτω από το όνομα σου τον τίτλο του κριτικού τέχνης, βιβλίου, θεάτρου, κινηματογράφου... ούτε μανάβης μπορείς να είσαι ούτε χασάπης. Εκτός κι αν έχεις κάνει τις σπουδές σου, τα μεταπτυχιακά σου... κι επειδή δεν βρήκες δουλειά ή επειδή δεν το γούσταρες... δουλεύεις κάπου αλλού!
Μπορώ εγώ να μπω μέσα σε ένα χασάπικο, να πάρω τον μπαλτά και να αρχίσω να κόβω κρέας;
Κι ο κόσμος βλακωδώς πείθεται...
Κι οι συγγραφείς λένε πως παρασύρονται και τους αρέσει...
Τους αρέσει να τους γλύφουν οι αυλοκόλακες!
Αυτοί οι επιτήδειοι τύποι πλησιάζουν με περισσή μαεστρία τους συγγραφείς, τους κολακεύουν στην αρχή, τους γράφουν καλές κριτικές για τα βιβλία τους στην συνέχεια και στο τέλος τους χρησιμοποιούν!
Δεν με ενοχλεί καθόλου να είναι κάποιος αμόρφωτος, ούτε το υποτιμώ. Θα υποτιμούσα τους γονείς μου, οι οποίοι δεν έχουν σπουδάσει! Υποτιμώ όμως αφάνταστα τον αμόρφωτο που θέλει να το παίξει μορφωμένος, αυτόν που προσπαθεί να προσεγγίσει συγγραφείς με σκοπό το προσωπικό του συμφέρον, παίζοντάς το... "κριτικός" βιβλίου.
Μέσα στο χάος του διαδικτύου που να ξέρει κανείς αν αυτός που παρουσιάζεται ως μέγας κριτικός... είναι μια πατάτα!
Κι αυτοί που είναι αναγνωρισμένοι κριτικοί και μπαίνουν στην ίδια λίστα με αυτά τα χαμερπή όντα τι έχουν να πουν;
Δες ήξερες... δε ρώταγες;
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι συγγραφείς... με ψεύτικα βιογραφικά στοιχεία.  Γράφουν στα αυτιά των βιβλίων τους για σπουδές που δεν έκαναν!
Καλά δεν ντρέπονται λιγάκι οι γελοίες περσόνες;
Σε αυτούς τους συγγραφείς... αξίζουν οι παραπάνω κριτικοί!
Μια χαρά τα πάνε μεταξύ τους!
Κώλος και βρακί...
Και το ερώτημα: δεν φοβάμαι μήπως αποκτήσω εχθρούς με όλα αυτά που γράφω;
Καθόλου!
Έχω συγκεκριμένο επάγγελμα εδώ και 27 χρόνια και ένσημα από αυτό το επάγγελμα. Οι σπουδές μου στην φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ τυπικά μου επιτρέπουν να κριτικάρω βιβλία - φίλων και μη - αλλά δεν το κάνω.
Γιατί;
Εφόσον κι εγώ γράφω, έχω την σεμνότητα να δηλώνω πως λέω την γνώμη μου για ένα βιβλίο άλλου συγγραφέα και δεν δηλώνω με έπαρση κριτικός...
Σεμνός είπαμε πως είμαι και όχι σεμνότυφος!
"Κριτικοί" του κώλου λοιπόν...
Και στο διά ταύτα!
Που αποσκοπούν οι μάγκες του κώλου;
Να κάνουν γνωριμίες, να βγάζουν τα βιβλία τους... και να παίρνουν και κανένα ευρώ από τους διάφορους και τις διάφορες για να πουν τον καλό τον λόγο!
Καλό ξημέρωμα!

Αντί να μιλάς... πήγαινε και μάζεψε κεράσια!!!

Το παρακάτω κείμενο είναι αυτοαναφορικό, αλλά έχει αποδέκτες με όνομα και επώνυμο!
Η αυτοαναφορικότητα σε τέχνη και σε μη τέχνη...
Οι άνθρωποι - φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι -  είναι αυτοί που είναι και θα αλλάξουν τις ιδέες και τις χυδαίες συμπεριφορές τους - αν κάποτε γίνει αυτό - μόνο με τα στραπάτσα και τα χαστούκια που αφειδώς θα τους προσφέρει το πέρασμα του χρόνου.
Θα μεγαλώσουν... και θα μάθουν.
Κι αν πάλι δεν μάθουν αυτοί, θα μάθουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους!
Κοιτούν μονάχα την βόλεψή τους...
Στο μυαλό μου... οι εκλογές, οι εξετάσεις στα σχολεία όλης της χώρας και το καλοκαίρι!
Αφήνω έξω τον ωχαδερφισμό, τον ωφελιμισμό, την ψευτιά, την δουλικότητα, τον ωφελιμισμό, τον αριβισμό, τον νεποτισμό, τον κονφορμισμό... 
Κουράστηκα!
Κι αρχίζουμε με τις εκλογές!
Όλοι υπήρξαν νικητές στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση!
Τι είναι κι αυτή η καύλα του νικητή και της πρωτιάς!
Όλοι θέλουν να διεκδικήσουν το αλάθητο και να γευτούν τις δόξες που τους οφείλονται...
Σε αυτές τις εκλογές οι ταγοί λειτούργησαν έξυπνα, γιατί έβαλαν μέσα στα ψηφοδέλτια των δημοτικών εκλογών πάρα πολύ κόσμο. Να ψηφίσεις αυτόν που γνωρίζεις... Έναν γιατρό που κάποτε σε βοήθησε, τον καθηγητή των παιδιών σου, τον μηχανικό που σου έβγαλε παράνομα την άδεια για το υπόγειο ή το ημιυπόγειο, τον άνεργο...
Κι εσύ είχες την "ηθική" υποχρέωση να μη φανείς αγνώμων.
Στις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές ψήφιζες πρόσωπα!
Στις Ευρωεκλογές πάλι για πρώτη φορά όφειλες να σταυρώσεις κάποιον... Για καλό το έκαναν οι άνθρωποι! Τόσα χρόνια μας σταύρωσαν αυτοί... να αισθανθούμε κι εμείς κάποια εξουσία! Και σταυρώσαμε όλους τους διάσημους, δηλαδή αυτούς που έδειχνε η τηλεόραση και τα συμφέροντα μιας άρρωστης εξουσίας, δηλαδή πολλούς τενεκέδες... κι αφήσαμε στην απέξω εκείνους τους ανθρώπους που άξιζαν...
Τόσο ηλίθιοι είμαστε;
Κι αν σας έλεγα πως δεν έχω την διάθεση και την αντοχή να προσπαθήσω να πείσω κανέναν για τις ξεπερασμένες απόψεις - θέσεις μου, θα ακουγόμουν παραιτημένος;
Ίσως απαισιόδοξος;
Μια χαρά είμαι μέσα στην δική μου ηλιθιότητα!
Και το ερώτημα έρχεται στο στόμα...
Γιατί οι δικές μου απόψεις να είναι οι σωστές;
Καλό και αυτό!
Ο καθένας ας πιστεύει σε αυτά που γουστάρει κι ας αναλάβει και το κόστος των επιλογών του!
Το ίδιο θα πράξω κι εγώ!
Οι εξετάσεις στα σχολεία κάποτε θα τελειώσουν, παίδες!
Κανείς δεν αντιδρά για το νέο σύστημα!
Ποιά είναι λοιπόν η λύση;
Φεύγω σε μερικές μέρες για το Πήλιο...
Θα μαζέψω τα κεράσια και τα βύσσινα από την αυλή μου... και θα φτιάξω μαρμελάδες και γλυκό του κουταλιού!
 

Η τράπεζα αίματος, η τράπεζα σπέρματος και η τράπεζα των ηλιθίων...

Η Τράπεζα αίματος... σωτήρια! 
Η Τράπεζα σπέρματος... σωτήρια!
Η Τράπεζα θεμάτων... να κλαις και να γελάς μαζί!
Και στις τρεις τράπεζες δίνεις δωρεάν από το περίσσευμα σου και στην συνέχεια χαίρεσαι με την κοινωνική σου προσφορά. 
Κι αυτός που παίρνει δείχνει... πως δεν έχει περίσσευμα!
Έδωσαν λοιπόν και κάποιοι συνάδερφοι τα δικά τους θέματα στην τράπεζα του υπουργείου παιδείας κι αυτή χωρίς να τα ελέγξει τα δέχτηκε στους φιλόξενους κόλπους της.
Και ερωτώ εγώ ο ανόητος!
Αν θέλεις να δώσεις αίμα δεν οφείλεις να καλύπτεις και κάποιες προϋποθέσεις;
Για το σπέρμα... δεν το συζητώ!
Δεν μπορείς να είσαι "άσφαιρος" και να θέλεις να γίνεις δωρητής σπέρματος... 
Όλοι αυτοί που έδωσαν τα θέματά τους για αυτή την τράπεζα δεν θα έπρεπε να περάσουν από κάποια αξιολόγηση μαζί με την πλουσιοπάροχη πραμάτεια τους;
Υπήρξαν πολύ καλά θέματα!
Υπήρξαν όμως και κάποιοι που έδωσαν θέματα με σκοπό να πιάσουν αδιάβαστο τον μαθητή. Σκοπός του καθηγητή είναι να φέρνει στο φως όλα αυτά που έχει κατανοήσει ο μαθητής, σκοπός του καθηγητή είναι να βοηθήσει τον μαθητή να αφομοιώσει τα ουσιαστικά και όχι να προσπαθεί να τον πιάσει αδιάβαστο ρωτώντας τον κάποιες ανούσιες λεπτομέρειες.
Μα τόσο κομπλεξικοί είστε, βρε παιδιά;
Ίσως από αλλού θα έπρεπε  να την εισπράξετε την χαμένη σας αυτοπεποίθηση και αλλού να αναζητήσετε την αυτοεπιβεβαίωση. Τι θέλατε να δείξετε, αγαπητοί μου θεματοδότες;
Θέλεις να δείξεις πως ξέρεις!
Αυτονόητο είναι...  να ξέρεις, εφόσον είσαι καθηγητής!
Έλα όμως που στην πατρίδα μας το αυτονόητο έχει καταντήσει να είναι προσόν!
Ή μήπως δεν ξέρεις;
Μήπως δεν μπορείς να απαντήσεις στις ερωτήσεις σου;
Ένας μαθητής οφείλει να ξεπερνά τις παγίδες του φιλολόγου, του μαθηματικού, του φυσικού, του βιολόγου...
Υπεράνθρωπος είναι ο μαθητής των δεκαπέντε;
Και να δηλώσω πως δεν είμαι οπαδός του πατερναλισμού!
Για την προχειρότητα του υπουργείου και τον υπουργό δεν θα πω τίποτα!
Δε θα χαλάσω τζάμπα το σάλιο μου...
Εύχομαι οι αναλήψεις από αυτή την τράπεζα να μη μας οδηγήσουν στο γκρεμό...
Ούτε κινδυνολόγος είμαι! 
 

Σοφία Βόικου - Το Μυστικό της Καταιγίδας

 
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ.
( Ο λόγος είναι προφορικός...)
Το “Μυστικό της Καταιγίδας” είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της Σοφίας Βόικου. Οι λέξεις του τίτλου “μυστικό” και “καταιγίδα” από μόνες τους σε προκαλούν αμέσως να αναρωτηθείς...
Ποιο να είναι αυτό το μυστικό και μάλιστα τι σχέση μπορεί να έχει με ένα φυσικό φαινόμενο, με μια καταιγίδα; Κυριολεκτική ή μεταφορική είναι αυτή η καταιγίδα... ή μήπως και τα δύο μαζί;
Η απορία σας θα λυθεί στο τέλος του βιβλίου!
Δε θα αποκαλύψω το μυστικό της καταιγίδας!

Ο τόπος...
Ένα μικρό νησί κάπου κοντά στην Ρόδο... Στο παρελθόν κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου είχαν πατήσει το πόδι τους εκεί... Ιταλοί και Γερμανοί. Στη δεκαετία του 1980 το επισκέπτονται ακόμα Ιταλοί και Γερμανοί;
Ίσως ως τουρίστες... ίσως πάλι όχι!
Κάποτε αυτό το νησί των Δωδεκανήσων ενσωματώνεται στην πατρίδα μας. Δεν υπάρχει άλλος τόπος για την μοναχική Κλειώ. Η Κλειώ που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο... Μόνο αυτό το μικρό νησί κυριαρχεί σε όλο το έργο, ένα νησί... με τις αμαρτίες του, αλλά και με τις ομορφιές του!
Η ελληνική φύση, οι αυλές των σπιτιών, το καπετανόσπιτο με την ιστορία του, η εκκλησία με τους αμαρτωλούς πιστούς, τα στενά δρομάκια της χώρας, τα παλιά σπίτια και οι αναμνήσεις τους, το ηφαίστειο... και φυσικά η θάλασσα με τα καλά της και τα κακά της!
Όλα τα πράγματα έχουν την καλή και την κακή πλευρά τους!
Και ο έρωτας...
Ο χρόνος...
Το μακρινό χθες... κάπου στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κοντινό χθες, δηλαδή οι ξέγνοιαστες δεκαετίες του 1980 και... ίσως του 1990.
Κι οι δύο αυτοί χρόνοι μπλέκονται με εξαίρετο τρόπο και νομίζεις πως ζεις παράλληλα σε δύο επίπεδα. Για μένα αυτό το πάντρεμα, το αρμονικό πάντρεμα του χρόνου... είναι και η μεγάλη επιτυχία της συγγραφέως.
Τα πρόσωπα...
Τρία τα επίπεδα.
Τα πρόσωπα του χθες ένα πρώτο επίπεδο, τα πρόσωπα του χθες που δρουν όμως και στο σήμερα του αφηγητή ένα δεύτερο επίπεδο και το τρίτο επίπεδο... τα πρόσωπα που δρουν και κινούνται μόνο στο σήμερα του αφηγητή.
Οι περισσότεροι από το 1945 περνούν στο 1980... Το δεύτερο επίπεδο κατά την προσωπική μου κρίση είναι αυτό που φαίνεται να κάθεται (να κυριαρχεί) πάνω στα άλλα δύο! Μήπως στο τέλος της ανάγνωσης ο αναγνώστης θα αναθεωρήσει;
 
Το μυστικό.
Δεν είναι ένα το μυστικό. Είναι πολλά. Κι αυτά τα μυστικά βγαίνουν στο φως του ήλιου ένα ένα για να μπορέσεις να αιτιολογήσεις ως αναγνώστης την θέση τους μέσα στο κείμενο. Ανακαλύπτεις... κι εκεί που νομίζεις πως κατάλαβες τη σχέση των προσώπων, εκεί που νομίζεις πως το παζλ έχει συμπληρωθεί στο μυαλό σου... κάτι γίνεται και έχεις μπροστά σου την νέα ανατροπή! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία του συγγραφέα, τότε τι είναι επιτυχία;

Η πλοκή.
Η πλοκή είναι φανταστική! Δένει αρμονικά τον τόπο, τον χρόνο και όλα τα πρόσωπα. Αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό στην Σοφία! Δεν υπάρχει μέσα στο μυθιστόρημα κάτι άχρηστο, κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να αφαιρεθεί χωρίς να αλλοιωθεί η αρτιότητα του έργου. Όλα έχουν τον λόγο της ύπαρξής τους.
Η αφηγήτρια – αφηγητής βρίσκεται σε έναν άλλον χρόνο. Στη δεκαετία του 1980... Είπα στη Σοφία πως πρέπει να την αγαπά πολύ εκείνη την εποχή... με τον σκαραβαίο της τον Πελεγκρίνο να κυριαρχεί στα συναισθήματα της νιότης...
Η Κλειώ λοιπόν με τον παππού της, την αδερφή της, την Πηνελόπη – Πιπίτσα, τους φίλους της... και έναν πατέρα που βρίσκεται μακριά από το νησί. Ναυτικός ο πατέρας της! Η Κλειώ που δεν γνώρισε μάνα – η γιαγιά την μεγάλωσε – ένας άνθρωπος σε απόλυτη ισορροπία. Είναι εντυπωσιακό! Ένας άνθρωπος κοινός... μια δασκάλα που ζει το σήμερα σε ένα μικρό νησί, αποδέχεται με έναν δικό της μοναδικό τρόπο -το διαφορετικό- και... ισορροπεί!
Η Κατερίνα είναι η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος. Γιατί; Λόγω του παρελθόντος της, της σχέσης της με τους ζωντανούς και τους πεθαμένους, του τρόπου της ζωής και των επιλογών της, του πείσματός της, της ψυχής της, του κουράγιου της, των βασάνων της, του τρόπου που βρίσκει η συγγραφέας για να την λυτρώσει, της τόλμης της, των συναισθημάτων της.
Μπορώ να πω και πολλά άλλα...
Δεν σου κουνά το δάχτυλο λέγοντάς σου “εγώ είμαι η πρωταγωνίστρια”, αναγκάζεσαι όμως να το δεχθείς δίχως να σου το επιβάλει.
Υπερισχύει των άλλων χαρακτήρων!
Κι ερχόμαστε σε πρόσωπα του χωριού... Οι περιγραφές της Σοφίας για τόπους και πρόσωπα είναι πάρα πολύ καλές. Τον Λογγίνο τον καντηλανάφτη είναι σαν να τον είχα δίπλα μου σε όλη την ανάγνωση του μυθιστορήματος. Όταν τελείωσα το βιβλίο και τον έφερα στην μνήμη... στεκόταν ολοζώντανος μπροστά μου. Οι λιγοστές κουβέντες του με την παπαδιά, ο φόβος του για τον πρόεδρο και τον παπά, η μεγάλη αγάπη του για την Αννιώ!
Δεν θα πω πια είναι η Αννιώ...
Η αγάπη του Λογγίνου για την Κατερίνα! Τον βλέπω να είναι ξαπλωμένος μέσα στην εκκλησιά, να κοιτά πίσω από τις τριανταφυλλιές του κήπου της Κατερίνας, να μπαίνει στην αυλή της Αννιώς και να κάθεται στο στρώμα της, να αγναντεύει την θάλασσα...
 
Έρωτας.
Η συγγραφέας μας δίνει όλες τις μορφές του έρωτα!
Ο έρωτας που πραγματώθηκε στο παρελθόν κι ο έρωτας ο ανικανοποίητος... ο έρωτας που δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τον αποδέκτη του!
Ο έρωτας ο αγνός... και ο βιασμός...
Τα αποτελέσματα του έρωτα!
Ο έρωτας που έχει ως σκοπό του το κέρδος από την μια μεριά και ο άδολος έρωτας από την άλλη...
Η αποχή από τον έρωτα...
Ο έρωτας που δεν θέλεις να ζήσεις για να έχεις στο μυαλό σου μόνο την ανάμνησή του...
Τι μπορεί να κάνει κάποιος για τον έρωτα! Μέχρι που μπορεί να φτάσει; Τι θα ήθελε να κάνει κάποιος για τον έρωτα και δεν το κάνει;
Ο έρωτας στα άτομα μεγαλύτερων ηλικιών...
Ο έρωτας είναι αυτός που κινεί τα νήματα της σκέψης και των συναισθημάτων.

Να πω στην Σοφία ένα μεγάλο Μπράβο για το αρτιότατο μυθιστόρημά της και να της ευχηθώ το “Μυστικό της Καταιγίδας” να διαβαστεί από πάρα πολλούς αναγνώστες. Να βρουν μέσα στις σελίδες του όλα αυτά που βρήκα εγώ... κι ακόμα περισσότερα!
Είμαι σίγουρος για αυτό! 
 
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος
 
 

 
 
 
 
 

Καλή επιτυχία, Σοφία!!!

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται ένας μικρός - μεγάλος χαμός στα ΜΜΕ! Λογικό και αναμενόμενο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ο χρόνος τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς για τους υποψηφίους. Παντού - ακόμα και στο facebook - υποψήφιοι και υποψήφιες προσπαθούν να μας "κερδίσουν"...
Άλλοι από αυτούς δείχνουν καλοί, άλλοι ίσως λιγότερο καλοί, άλλοι απλώς συμπαθητικοί, άλλοι πάλι φιλόδοξοι ή εμετικά ευγενικοί και άλλοι κακοί ή ψεύτικοι.
Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για όλα όσα διαβάζεις!
Δεν πρέπει να πιστεύεις όλα όσα σου υπόσχονται!
Είναι ανόητο τα μάτια σου να φορούν μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά...
Τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά αρκετούς υποψήφιους δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους του Νομού Θεσσαλονίκης. Πολλοί από αυτούς - όπως η φίλη και συνάδερφός μου στο σχολείο Κωνσταντίνα Γούλα που είναι υποψήφια στον Δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη  - άνθρωποι με ευαισθησίες, ήθος και αγαθές προθέσεις.
Τους εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία στον αγώνα τους.
Θα επέλεγα να τους ψηφίσω, αλλά ψηφίζω στην Αθήνα.
Θα ήθελα όμως στο κείμενό μου αυτό να εστιάσω την σκέψη μου μόνο σε μία υποψήφια δημοτική σύμβουλο και να καταθέσω την προσωπική μου θέση - υποστήριξη για αυτήν.
Κι η θέση αυτή δηλώνω πως είναι κάτι παραπάνω από θετική!
Ο λόγος μου δεν θα έχει καμία υπερβολή και σε καμία περίπτωση δεν θα είναι μυθιστορηματικός!
Για τους κακόπιστους κριτές - επικριτές των λόγων μου δηλώνω πως δεν αποσκοπώ πουθενά με το συγκεκριμένο μου κείμενο. Δεν ξέρω αν την επόμενη χρονιά θα συνεχίσω να κάνω την εκπομπή που έχω στο εθελοντικό ραδιόφωνο!
Ξεκινώ...
Η Σοφία Ασλανίδου είναι η Πρόεδρος της ΔΕΠΘΕ, δηλαδή της Δημοτικής Τηλεόρασης και των Δημοτικών Ραδιοφώνων fm 100 και fm 100,6 της Θεσσαλονίκης.
Το πως έτυχε να την γνωρίσω εγώ και τι ήταν αυτό που εκτίμησα στην προσωπικότητα της συγκεκριμένης κυρίας είναι αυτό που θέλω να σας περιγράψω. Η Σοφία είναι ένα σεμνότατο άτομο που ξέρει να σε ακούει και δεν μιλά σχεδόν ποτέ για τον εαυτό της. Είναι οπαδός του "εμείς" και όχι του "εγώ!" Συνδυάζει περίφημα το όραμα με τον πραγματισμό καθώς κατάφερε να δημιουργήσει μαζί με τους συνεργάτες της το πρώτο εθελοντικό ραδιόφωνο στην χώρα μας. Η ίδια μιλά με σεμνότητα για το έργο της κι αυτό νομίζω πως τα λέει όλα. 
Και συνεχίζω...
Προσπαθούσαμε με τους μαθητές μου να συνδέσουμε - στο μάθημα της  ερευνητικής εργασίας - την εκπαίδευση με τα ΜΜΕ και βρήκαμε πως με το συγκεκριμένο "θέμα" είχε ασχοληθεί η κυρία Ασλανίδου. Δεν την ήξερα... και φυσικά δεν με ήξερε! Έψαξα στο διαδίκτυο για το συγγραφικό της έργο και με έκπληξη διαπίστωσα πως ήταν η υπεύθυνη της Δημοτικής Τηλεόρασης. Πήρα τηλέφωνο στον σταθμό και την ζήτησα. Δεν περίμενα αυτό που ακολούθησε! Μου μίλησε σαν να με ήξερε από χρόνια, μου έδωσε τις πληροφορίες που της ζήτησα και ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμά μου. Ήρθε στο σχολείο μας και παρακολούθησε τους μαθητές μου να παρουσιάζουν την εργασία τους στο τέλος του πρώτου τετραμήνου.
Μίλησε στα παιδιά για την σχέση της εκπαίδευσης με τα ΜΜΕ. Γνωρίσαμε το όνειρο της, το εθελοντικό Ραδιόφωνο  fm 100,6 και τότε εγώ - σχεδόν με θράσος - της πρότεινα στο επόμενο τετράμηνο να προσπαθήσω μαζί με τους μαθητές μου  να συνδέσουμε την εκπαίδευση, όχι με τις ηλεκτρονικές εφημερίδες, αλλά με το ραδιόφωνο.
Χάρηκε!
Μας απάντησε αμέσως θετικά!
Μας έδωσε ραδιοφωνικό χρόνο και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε τα "Αιρετικά Μαθήματα Πολιτισμού"! Κι όταν τελείωσε η σχολική χρονιά κι εγώ θέλησα να συνεχίσω αυτή την εκπομπή, της υπέβαλα την πρόταση μου.
Κι η πρόταση για μια εκπομπή πολιτισμού εγκρίθηκε!
Δεν την είχα δει πάνω από δύο φορές όλο αυτό το διάστημα!
Κανένας δεν μίλησε, κανένας δεν μεσολάβησε...
Μου φάνηκε αφύσικο όλο αυτό...
Δεν χρειάστηκε το "μέσον"...
Πάνω από ένα χρόνο κάνω την εκπομπή στον fm 100,6 και δεν δέχτηκα την παραμικρή παρέμβαση από την Σοφία. Και μιλάμε φυσικά για ένα δημοτικό μέσο!
Πάντα με ένα χαμόγελο η ίδια, πάντα με χαμόγελο και όλοι οι εργαζόμενοι του Δημοτικού Ραδιοφώνου, άνθρωποι ζεστοί που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν εμάς τους εθελοντές! 
 
Θα κλείσω το κείμενό μου παραθέτοντας μερικές αλήθειες που τις είδα γραμμένες στον "τοίχο" της στο facebook.
 
Καλή επιτυχία, Σοφία!
Την αξίζεις!
 
"Παλέψαμε να κρατήσουμε τα δημοτικά ΜΜΕ με την σθεναρή βούληση του Δημάρχου και τα καταφέραμε. Δεν υποσχεθήκαμε  ότι θα γίνουν BBC, ARTE, CNN. Υποσχεθήκαμε ότι θα είναι μια αξιοπρεπής παρουσία στον οπτικακουστικό χώρο. Θεωρητικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα μπορώ να μιλήσω για εντιμότητα, σεβασμό στον πολίτη, στην διαφορετικότητα, στον αντίπαλο, στον αδύναμο. Η εικόνα έχει τη γλώσσα της, η σκηνοθεσία... πληροφορεί γι αυτό προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε τις τηλεοπτικές εικόνες με σύνεση. Αναβαθμίσαμε τα δημοτικά ΜΜΕ σε πρόγραμμα και σε υλικοτεχνική υποδομή με τα μισά χρήματα. Συνεργαζόμαστε με μεγάλους οπτικοακουστικούς φορείς(ΤV5), ανοιγόμαστε σε συνεργασίες και συμπαραγωγές με μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς (βλ Κορεατική ΤV) Συμμετέχουμε ως ισότιμοι εταίροι σε διεθνή συνέδρια (βλ INPUT,CLEMI ) και συμμετέχουμε σε μεγάλες διοργανώσεις του δήμου(βλ γιορτή πολυγλωσσίας, μαραθώνιος) Ανοίξαμε τα ραδιόφωνα περισσότερο στους πολίτες δημιουργήσαμε το εθελοντικό ραδιόφωνο 100.6 και υποσχόμαστε ότι θα γίνουμε ακόμη καλλίτεροι ακούγοντας την κριτική των πολιτών."

 
 

Μοιάζω με βόδι;;;


Πρωτομαγιά... ή Πρωταπριλιά έχουμε σήμερα;
Δεν έχουμε μνήμη...
Μάθαμε να σωπαίνουμε και να συμβιβαζόμαστε με το παράλογο!!!
Δε θα μιλήσω για τα σοβαρά και τα μεγάλα...
Αυτά τα είπαμε πολλές φορές!
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ένας κομπλεξικός συγγραφέας ζήλεψε πολύ...
Σε κάποια βραβεία... για μυθιστορήματα... ο "κόσμος" ανάμεσα στα άλλα... επέλεξε να ψηφίσει και την μαντάμ που είχε μιλήσει κάποτε για τους τζαμπατζήδες!!!
Ναι είναι αλήθεια!!!
Το "κακό" έγινε καλό...
Έδειξε να θυμώνει με τον κόσμο...
Μήπως ψήφισε κάποια κουλτουριάρικη αγέλη, μήπως αυτοί που την έβριζαν κατάλαβαν το λάθος τους κι εκτίμησαν το συγγραφικό της ταλέντο...
Πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του!
Μήπως τελικά κι αυτοί που δεν πληρώνουν τα διόδια... βοήθησαν με τον τρόπο τους;
Σκέφτηκε να γράψει κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα...
Κι αυτοί που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους... μέσα θα ήταν!
Κι όσοι αφήνουν απλήρωτα τα χαράτσια της ΔΕΗ...
Σε όσους είπε τον προβληματισμό του ο ζηλιάρης του έλεγαν να μην ασχοληθεί...
Μην τα βάζεις με τους δράκους... του είπε ο ένας!
Πρόσεχε τα τέρατα... συμπλήρωσε ο άλλος!
Κι αυτός έβαλε την γάτα που δεν είχε... να κλαίει!!!
Καλά να είμαστε και - όσοι θέλουμε - να γελάμε!!!






 

ΤΑΣΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ ΓΚΕΝΤΖΟΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ DRTV ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ


Αγκάθια...

 
Μεγάλη βδομάδα... κι ακόμα ένα Πάσχα κάθεται πάνω στην πλάτη μας!
Οι σκέψεις μου πολλές και αντιφατικές... 
Δεν θα πω ούτε πολλά, ούτε σοφά λόγια!
Δεν είναι αυτονόητο ότι και του χρόνου θα μας τιμήσει η Μεγάλη Τετάρτη... ή η Μεγάλη Πέμπτη με την παρουσία της!
Ποιος από μας γνωρίζει πως θα είναι τα πράγματα για τον ίδιο ή για τους δικούς του ανθρώπους σε ένα χρόνο από τώρα;
Κι εμείς οι κοινοί θνητοί που έχουμε εστιάσει την επιλεκτική μας όραση προς το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας μάλλον ξεχνάμε πως δεν μπορούμε  να σταματήσουμε τον χρόνο!
Δεν είμαι απαισιόδοξος... 
Το μόνο ίσως που περνά από το χέρι μας... είναι να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και να δώσουμε ευχές στους άλλους κι αυτές οι ευχές... να είναι ευχές της ψυχής μας.
Είμαι αισιόδοξος!
Εύχομαι λοιπόν όλοι να είμαστε καλά στην υγεία μας, να εκτιμήσουμε τα θετικά κομμάτια του παρόντος, να αγαπήσουμε βαθιά τον εαυτό μας, να ζούμε το παρόν μέσα στο παρόν... και τις γιορτινές μέρες του χρόνου να ανταλλάσσουμε πάντα αληθινές ευχές.
Δήλωσα πολλές φορές πως είμαι δογματικός!
Γιατί άραγε να διάλεξα την συγκεκριμένη εικόνα - κάρτα για να σας ευχηθώ;
Κάποιοι άνθρωποι δεν θα πιάσουν στα χέρια τους μαχαίρι και πιρούνι αυτές τις άγιες μέρες, κάποιοι άνθρωποι θα πληγώσουν τους δικούς τους και άλλοι θα πληγωθούν...
Τα πιρούνια και τα μαχαίρια του λαού έχουν αγκάθια!
Τα κουτάλια κάποιων άλλων είναι χρυσά...
Θα ήθελα τα αγκάθια να γδάρουν τις λείες επιφάνειες και να διεκδικήσουν τον χώρο τους...
Δεν το βλέπω να γίνεται και λυπάμαι...
Είμαι όμως και πραγματιστής!
Η πολιτική ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να είναι ένα μέσο για να εξυπηρετήσει κάποιος τα προσωπικά του συμφέροντα!
Η πολιτική σκηνή της πατρίδας μας - εξαιρέσεις φωτεινές φυσικά πάντα θα υπάρχουν - εξακολουθεί να μαζεύει γύρω της μέτριους, σοβαροφανείς, δήθεν, κομπλεξικούς και σκουπίδια...
Είμαι και ρομαντικός ο άτιμος...
Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο διαφορετικό, σε έναν κόσμο περισσότερο ανθρώπινο... χιλιόμετρα μακριά από τις μάσκες του συμφέροντος!
Ευτυχώς που υπάρχει ο κόσμος των μυθιστορημάτων μου...
Καλό Πάσχα!!!  

"Να μη ξεχάσουμε να ζήσουμε" είχα διαβάσει κάποτε σε έναν τοίχο...


Καιρό έχω να γράψω...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά καιρό έχω να γράψω σε τούτο το blog!
Τα πάντα στην σημερινή εποχή τα βιώνουμε μόνοι μας ή μαζί με άλλους - σε κάποια διάσταση διαφορετική - ως μεγιστοποιημένα και τραγικά.
Βλέπω και ακούω σχεδόν παντού αντιδράσεις υπερβολικές, γκρίνιες ατελείωτες, φωνές παράταιρες, παράπονα...
Όλοι θέλουν να τους καταλάβουν οι άλλοι και να τους αποδώσουν αμέσως όλα αυτά που τους αξίζουν...
Την υγεία μας να έχουμε, λέω εγώ!
Αν είμαστε γεροί κι όλα τα άλλα θα έρθουν να μας συναντήσουν!
Κι αν δεν έρθουν, δεν ήταν να έρθουν...
Οι πάντες περιμένουν λοιπόν να ακούσουν τον καλό τον λόγο από τα χείλη του άλλου - του φίλου, του γνωστού, του άγνωστου - και μάλλον καλό λόγο δεν ακούνε!
Περιμένουν καθημερινά να έρθει κάτι που δεν έρχεται...
Γιατί τα λέω όλα αυτά Παρασκευή πρωί;
Βαρέθηκα να χαμογελώ στους ανθρώπους που γκρινιάζουν στα προφίλ τα δικά τους και των άλλων... για τους ανθρώπους κι όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος κάνουν κι ένα like στην είδηση του θανάτου του!
Μερικές φορές και η χαρά είναι γκρίνια...
Αν η χαρά δεν είναι αληθινή...
Βαρέθηκα όλους αυτούς που θεωρούν πως αδικήθηκαν κατάφορα από την ζωή, όλους αυτούς που κραυγάζουν πως δεν τους δόθηκαν οι ευκαιρίες...
Βαρέθηκα εκείνους που βλέπουν γύρω τους συνομωσίες!
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που πιστεύουν πως είναι τόσο σημαντικοί, ώστε οι άλλοι να ασχολούνται συνέχεια μαζί τους!
Βαρέθηκα τους κόλακες και τους αποδέκτες των γραφομένων τους!
Σκέπτομαι αυτά με τα οποία καταπιάστηκα... και με όσα ακόμα θα ασχοληθώ μέσα στον Φεβρουάριο και καταλαβαίνω πως όλα - καλά και κακά - είναι δικές μου επιλογές...
Αν θέλω τα πραγματοποιώ κι αν πάλι δεν τα γουστάρω κάθομαι στο σπιτάκι μου και γράφω τις ιστορίες μου για το συρτάρι μου!
Κάθομαι στο σπιτάκι μου και είμαι μια χαρά, εφόσον τα έχω εγώ καλά με τον εαυτό μου... 
Δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν για να πάω μερικά βήματα παρακάτω!
Ας μην πάω και παρακάτω...
Και μια φωνή μέσα μου κραυγάζει πως ο χρόνος αντί να με μαλακώσει με το πέρασμά του μάλλον με κάνει περισσότερο κυνικό!
Κάνω αυτό που κάνω, επειδή με ευχαριστεί στην τάδε φάση της ζωής μου και όχι για να αρέσει στους άλλους...
Δεν κάνω κάτι για να μου σφίξουν οι άλλοι το χέρι και να πάρω τα συγχαρητήρια!
Δε βλέπω τι κάνουν οι άλλοι!
Δε ζηλεύω...
Αν αυτό που κάνω δεν αρέσει σε κάποιους - σε λίγους ή σε πολλούς... - το θεωρώ λογικό! Δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει καθόλου τι λένε οι άλλοι και... η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει.
Συγνώμη για το θράσος της σκέψης μου και για την προβολή του αυτονόητου, αλλά αυτή είναι η αλήθεια η δική μου μέσα στον παρόντα χρόνο!
Δεν θέλω να φιλοξενήσω στα λόγια μου τον διδακτισμό...
Αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι σκέψεις μου, να μην τις διαβάσει...
Κι εγώ δε διαβάζω πάρα πολλά...
Δεν θα καθίσω να γκρινιάζω ούτε για την κρίση του βιβλίου, ούτε θα λέω πως  ο τάδε συγγραφέας πούλησε περισσότερα από μένα επειδή τον προωθεί καλύτερα ο εκδοτικός του οίκος...
Κρίνουμε και κρινόμαστε!
Ζούμε...
"Να μην ξεχάσουμε να ζήσουμε" είχα διαβάσει κάποτε σε έναν τοίχο!
 

21 του Φλεβάρη στο Books - Toys.


Χαίρομαι που την Παρασκευή στις 21 του Φλεβάρη θα παρουσιάσω στη Λέσχη Ανάγνωσης Books - Toys στον Εύοσμο το μυθιστόρημα "Όσα ποτέ δεν είπαμε."
Χαίρομαι επειδή θα μιλήσω για ένα βιβλίο που έγραψα μαζί με την Ευρυδίκη Αμανατίδου, την Χρυσούλα Λουλοπούλου και τον Δημήτρη Νίκου.
Θα έρθουν να με επισκεφτούν οι στιγμές της δημιουργίας του χθες...
Καλοδεχούμενες όλες οι αναμνήσεις!
Οι αναμνήσεις θα φύγουν, θα με προσπεράσουν, θα τις προσπεράσω... και θα πάμε στην επόμενη στάση!!!
Κι άλλη στάση μετά...
Μακάρι το τέρμα να απέχει...
Μακάρι να κάνω πολλές ακόμα στάσεις μέχρι να φτάσω σε αυτό!
Ευχαριστώ το βιβλιοπωλείο Books - Toys για την πρόσκληση!!!
 
 

Μακάρι φέτος να είμαι περισσότερο ώριμος!!!

Τα χρόνια περνούν...
Γεννήθηκα το 1964 και έχουμε πατήσει... στο 2014.
Θυμάμαι πολλά από τα ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας που μας οδήγησαν στην τωρινή μας κατάσταση!
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου... στα πενήντα!
Μην νομίσετε όμως πως είναι και κάτι που να θέλει επιστημονική διερεύνηση...
Το λες, το πετάς από πάνω σου και γελάς με την καρδιά σου... σαν να μην το πιστεύεις!
Πενήντα!
Το πενήντα προκύπτει από την ταυτότητα κι εσύ αισθάνεσαι... άντε τριάντα!
Πολλά λέω...
Γυρνώ την σκέψη μου... πίσω στην Καβάλα και στα ανέμελα για τους πολλούς χρόνια του Δημοτικού σχολείου.
Και του Γυμνασίου...
Και του Λυκείου...
Η συχωρεμένη η γιαγιά μου, όταν περνούσε και η ημέρα των Φώτων... μού υπενθύμιζε πως σε μία μέρα θα πήγαινα στο σχολείο. Τι σπαστικό! 
Θυμάμαι κι όλη την γειτονιά να πίνει καφέ στο σπίτι μας και να μου εύχεται...
Πρόσωπα που θα μείνουν για πάντα στην μνήμη μου!
Ήρωες των μυθιστορημάτων μου πολλοί από αυτούς...
Ένα ωραίο παρελθόν, το παρελθόν το δικό μου, εκτός της ζωής...
Και χαρά και λύπη αισθανόμουν μικρός για την επόμενη μέρα του  Αγίου Ιωάννη... που θα πήγαινα και πάλι στο σχολείο!
Ούτε χαρά, ούτε λύπη... από ένα σημείο και μετά...
Προσπάθησα - και το κατάφερα - να μην έχω συναισθήματα για αυτή την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού...
Μου έδινε κι αυτή την χιλιοφορεμένη ευχή όλη η γειτονιά που την κουβαλώ τόσα χρόνια μαζί μου: "μακάρι να σε φωτίσει ο Θεός και φέτος να είσαι πιο ώριμος..."
Και σήμερα, αν με έναν μαγικό τρόπο εμφανιζόντουσαν μπροστά μου όλοι οι αγαπημένοι των παιδικών μου χρόνων, αγαπημένοι που δεν βρίσκονται στην ζωή, το ίδιο θα μου έλεγαν...
Ακόμα δεν ξέρω, αν τελικά κατάφερα να ωριμάσω...
Τώρα που το σκέπτομαι θεωρώ ωριμότητα... το να μην έχω καλά ή κακά συναισθήματα για κάποια πράγματα, να μην μπορούν να με αγγίξουν κάποιες καταστάσεις, να μη δίνω δεκάρα για τα λόγια κάποιων!
Ήμουν ώριμος τόσα χρόνια και δεν το είχα πάρει χαμπάρι;
Χιούμορ!
Ίσως στο μέλλον ανταμώσω με κάποια άλλη σκέψη...
Τα τελευταία χρόνια - μια που δεν υπάρχει κανείς για να μου δώσει την ίδια ευχή - κάνω εγώ την ευχή αυτή για τον εαυτό μου!
Μακάρι φέτος να είμαι περισσότερο ώριμος!
 
Θα σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου "Το κουζλούκι και ο πάππος ο Τζότζος", [Εκδόσεις Ωκεανός, 2009], για να καταλάβετε γιατί όλοι μού ευχόντουσαν να με φωτίσει ο Θεός και να είμαι περισσότερο ώριμος...
 
Τηλέφωνα δεν είχαν πολλοί στα σπίτια τους...
Είχαν όμως κάποιοι από την γειτονιά...
Στις φάρσες είχα πάντα κοινό και συνεργούς...
Τα ονόματα είναι διαφορετικά...
 
"Ναι, με ακούτε; Σταμάτα Χαράλαμπε, δεν με ακούει ο άνθρωπος!"
"Ακούω..."
"Έχετε μια αγγελία στην Εφημερίδα Μακεδονία και ενδιαφέρομαι! Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά μόλις τώρα έπεισα τον άνδρα μου και φοβάμαι μήπως αλλάξει γνώμη!"
"Ακούω!"
"Πουλάτε μια ντολάπα και θέλουμε να την πάρουμε για το παιδικό δωμάτιο. Παντρεύτηκε ο γιος μας πριν μια βδομάδα κι εγώ θέλω μια ντολάπα για το δωμάτιό του..."
"Δεν είχατε ντουλάπα;"
"Είχα, αλλά την έδωσα στην αδερφή μου στα Μουδανιά, επειδή ήταν μικρή! Ο Χαράλαμπος ήθελε να την πάρουμε καινούργια, τώρα όμως τα βρήκαμε. Σας παρακαλώ!"
"Τι θέλετε, κυρία μου!"
"Να μας πείτε πως είναι η ντολάπα για να δούμε, αν μας κάνει! Σας παρακαλώ!"
"Είναι τετράφυλλη από ξύλο καρυδιάς, σε καλή κατάσταση, με συρτάρια στο ένα φύλλο και ράφια στο διπλανό..."
"Αχ, ωραία! Σταμάτα Χαράλαμπε, να ρωτήσω για τις βελέντζες της θείας Μαριάνθης! Ή καλύτερα πάρτε τον σύζυγό μου. Πάρ' το..."
"Ναι, καλησπέρα! Πήγαινε μέσα, Χρυσούλα, να μιλήσω με τον κύριο! Με ακούτε;"
"Τι θα γίνει, θα το ξενυχτήσουμε, ρε θείο;"
"Όχι! Δύο ερωτησούλες ακόμα και κλείνουμε! Χωράει βελέντζες, είστε σίγουρος;"
"Ναι!"
"Κι εσένα βρε παλιομαλάκα που μας ακούς τόση ώρα νομίζοντας πως είμαστε βλάχοι και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, σε χωράει να σε βάλω μέσα και να σε γαμώ μέχρι το πρωί! Αρχίδι..."
 
Ακόμα γελώ που το σκέπτομαι!
Καλή χρονιά!