Μακάρι φέτος να είμαι περισσότερο ώριμος!!!

Τα χρόνια περνούν...
Γεννήθηκα το 1964 και έχουμε πατήσει... στο 2014.

Θυμάμαι πολλά από τα ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας που μας οδήγησαν στην τωρινή μας κατάσταση!

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου... στα πενήντα!

Μην νομίσετε όμως πως είναι και κάτι που να θέλει επιστημονική διερεύνηση...

Το λες, το πετάς από πάνω σου και γελάς με την καρδιά σου... σαν να μην το πιστεύεις!

Πενήντα!
Το πενήντα προκύπτει από την ταυτότητα κι εσύ αισθάνεσαι... άντε τριάντα!
Πολλά λέω...

Γυρνώ την σκέψη μου... πίσω στην Καβάλα και στα ανέμελα για τους πολλούς χρόνια του Δημοτικού σχολείου.

Και του Γυμνασίου...

Και του Λυκείου...

Η συχωρεμένη η γιαγιά μου, όταν περνούσε και η ημέρα των Φώτων... μού υπενθύμιζε πως σε μία μέρα θα πήγαινα στο σχολείο. Τι σπαστικό! 

Θυμάμαι κι όλη την γειτονιά να πίνει καφέ στο σπίτι μας και να μου εύχεται...

Πρόσωπα που θα μείνουν για πάντα στην μνήμη μου!

Ήρωες των μυθιστορημάτων μου πολλοί από αυτούς...

Ένα ωραίο παρελθόν, το παρελθόν το δικό μου, εκτός της ζωής...

Και χαρά και λύπη αισθανόμουν μικρός για την επόμενη μέρα του  Αγίου Ιωάννη... που θα πήγαινα και πάλι στο σχολείο!

Ούτε χαρά, ούτε λύπη... από ένα σημείο και μετά...

Προσπάθησα - και το κατάφερα - να μην έχω συναισθήματα για αυτή την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού...

Μου έδινε κι αυτή την χιλιοφορεμένη ευχή όλη η γειτονιά που την κουβαλώ τόσα χρόνια μαζί μου: "μακάρι να σε φωτίσει ο Θεός και φέτος να είσαι πιο ώριμος..."

Και σήμερα, αν με έναν μαγικό τρόπο εμφανιζόντουσαν μπροστά μου όλοι οι αγαπημένοι των παιδικών μου χρόνων, αγαπημένοι που δεν βρίσκονται στην ζωή, το ίδιο θα μου έλεγαν...

Ακόμα δεν ξέρω, αν τελικά κατάφερα να ωριμάσω...

Τώρα που το σκέπτομαι θεωρώ ωριμότητα... το να μην έχω καλά ή κακά συναισθήματα για κάποια πράγματα, να μην μπορούν να με αγγίξουν κάποιες καταστάσεις, να μη δίνω δεκάρα για τα λόγια κάποιων!

Ήμουν ώριμος τόσα χρόνια και δεν το είχα πάρει χαμπάρι;

Χιούμορ!

Ίσως στο μέλλον ανταμώσω με κάποια άλλη σκέψη...

Τα τελευταία χρόνια - μια που δεν υπάρχει κανείς για να μου δώσει την ίδια ευχή - κάνω εγώ την ευχή αυτή για τον εαυτό μου!

Μακάρι φέτος να είμαι περισσότερο ώριμος!

 

Θα σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου "Το κουζλούκι και ο πάππος ο Τζότζος", [Εκδόσεις Ωκεανός, 2009], για να καταλάβετε γιατί όλοι μού ευχόντουσαν να με φωτίσει ο Θεός και να είμαι περισσότερο ώριμος...

 

Τηλέφωνα δεν είχαν πολλοί στα σπίτια τους...

Είχαν όμως κάποιοι από την γειτονιά...

Στις φάρσες είχα πάντα κοινό και συνεργούς...

Τα ονόματα είναι διαφορετικά...

 

"Ναι, με ακούτε; Σταμάτα Χαράλαμπε, δεν με ακούει ο άνθρωπος!"

"Ακούω..."

"Έχετε μια αγγελία στην Εφημερίδα Μακεδονία και ενδιαφέρομαι! Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά μόλις τώρα έπεισα τον άνδρα μου και φοβάμαι μήπως αλλάξει γνώμη!"

"Ακούω!"

"Πουλάτε μια ντολάπα και θέλουμε να την πάρουμε για το παιδικό δωμάτιο. Παντρεύτηκε ο γιος μας πριν μια βδομάδα κι εγώ θέλω μια ντολάπα για το δωμάτιό του..."

"Δεν είχατε ντουλάπα;"

"Είχα, αλλά την έδωσα στην αδερφή μου στα Μουδανιά, επειδή ήταν μικρή! Ο Χαράλαμπος ήθελε να την πάρουμε καινούργια, τώρα όμως τα βρήκαμε. Σας παρακαλώ!"

"Τι θέλετε, κυρία μου!"

"Να μας πείτε πως είναι η ντολάπα για να δούμε, αν μας κάνει! Σας παρακαλώ!"

"Είναι τετράφυλλη από ξύλο καρυδιάς, σε καλή κατάσταση, με συρτάρια στο ένα φύλλο και ράφια στο διπλανό..."

"Αχ, ωραία! Σταμάτα Χαράλαμπε, να ρωτήσω για τις βελέντζες της θείας Μαριάνθης! Ή καλύτερα πάρτε τον σύζυγό μου. Πάρ' το..."

"Ναι, καλησπέρα! Πήγαινε μέσα, Χρυσούλα, να μιλήσω με τον κύριο! Με ακούτε;"

"Τι θα γίνει, θα το ξενυχτήσουμε, ρε θείο;"

"Όχι! Δύο ερωτησούλες ακόμα και κλείνουμε! Χωράει βελέντζες, είστε σίγουρος;"

"Ναι!"

"Κι εσένα βρε παλιομαλάκα που μας ακούς τόση ώρα νομίζοντας πως είμαστε βλάχοι και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, σε χωράει να σε βάλω μέσα και να σε γαμώ μέχρι το πρωί! Αρχίδι..."

 

Ακόμα γελώ που το σκέπτομαι!

Καλή χρονιά!