Μαριάνθη Μαυρομουστάκη

Ομάδα δημιουργικής γραφής της Χ.Α.Ν.Θ

Όταν σου κάνουν τέτοια δώρα... αισθάνεσαι τυχερός!
Πολλά ευχαριστώ για το πανέμορφο κείμενο, Μαριάνθη!

Χαίρομαι τόσο πολύ που τα μαθήματα της δημιουργικής γραφής μίλησαν στο μυαλό και στην ψυχή σας!

Χρόνια πολλά!!!

Στον δάσκαλό μας

με αγάπη

Ο ήλιος έκαιγε. Η τσάπα κτύπαγε με πείσμα ξεβολεύοντας τις πέτρες που στέριωναν για καιρό στο χώμα. Ο ιδρώτας έσταζε χαρίζοντας την πρώτη δροσιά στο χωράφι. Απ’ τα χαράματα ο κυρ’ Τάσος έβγαζε με πείσμα ότι δεν ταίριαζε στο όνειρο. Βάλθηκε αυτό το μικρό άγονο κομμάτι γης να το κάνει τον καρπερότερο λαχανόκηπο του χωριού . Είδε και πίστεψε αυτά που προσπέρασαν οι άλλοι. Ήξερε πως ήθελε φροντίδα και αγάπη για να δώσει ότι έκρυβε αυτός ο μικρός τόπος γης.

Τα χέρια πονούσαν και φουσκάλιασαν, μα το πείσμα ήταν μεγαλύτερο από τον πόνο. Μια μέλισσα ζουζούνισε και ένας κορυδαλλός έστειλε κουράγιο. Το άγριο θυμάρι θυμιάτισε την λειτουργία και την στόλισε με πεταλουδένια άμφια. Τα μάτια χαμογελούσαν κάτω απ’ το ψάθινο καπέλο και ο νους ταξίδευε στο καρπερό πράσινο. Τίποτα δεν θα πήγαινε χαμένο. Οι παραπονεμένες πέτρες θα ’βρισκαν θέση απαραίτητη στα σύνορα του κόπου. Σήμερα βάλθηκε να τελειώσει με το καθάρισμα. Από αύριο θ’ άρχιζε το όργωμα. Είχε το κουράγιο και τον γλυκό λόγο της γυναίκας του. Άσε τους άλλους να λένε το αντίθετο. Αυτός θέλει γι’ αυτό μπορεί. Πίστευε ότι σ’ αυτούς τους κόπους είχε την ευλογία Του.

Οι μέρες πέρασαν με δουλειά και επιμονή. Ήρθε η πολυπόθητη ώρα. Χάραξε τα αυλάκια με την πρωινή δροσερή πνοή και έβαλε τα όρια για τα φυντάνια. Μόλις τέλειωσε άραξε κάτω απ’ την γέρικη ελιά και απόλαυσε μ’ όλες τις αισθήσεις του το έργο. Άνοιξε το παγούρι και κατέβασε μια γερή γουλιά νερό. Τ’ άξιζε μέχρι την τελευταία σταγόνα. Χάιδεψε με το βλέμμα τα μικρά φυτά που περίμεναν στοιχισμένα στα καφάσια κάτω απ’ την δροσιά. «Το δείλι , το δείλι» είπε, «είναι η καλύτερη ώρα για το φύτεμα».

Το σχέδιο ολοκληρώθηκε και το πράσινο χαλί σκέπασε το χώμα. Όλα σε συμμετρία , ποτισμένα σάλευαν με τ’ αεράκι. Τέλειωσε όπως κι η μέρα. Γονάτισε και σήκωσε το βλέμμα ψηλά. Αντάμωσαν τα μάτια την κορφή του βουνού. Ένιωσε σαν να καθόταν πάνω της. Έστειλε ένα ευχαριστώ ψυχής. Χάραξε μ’ αγάπη δρόμους ανάπτυξης για τα φυντάνια του. Πίστευε σ’ αυτά. Τα ‘δωσε περιποίηση και αγάπη . Θα ‘διναν καρπούς. Σίγουρα. Άλλα πολλούς κι’ άλλα λίγους. Δεν είχε σημασία. Καθείς με την προσφορά του. Τίποτα δεν θα έμενε άχρηστο. Οι ρίζες ποτισμένες με θεϊκή ενέργεια και γάλα της μάνας γης.

Σηκώθηκε σαν παιδί, μάζεψε τα σύνεργα, φορτώθηκε το βάρος τους και πριν ξεκινήσει για τον γυρισμό έστειλε ευχή για γόνιμο χρόνο στα πράσινα παιδιά του. Συνόδεψε τον δρόμο για το σπίτι με γλυκό σφύριγμα.

 

Μαριάνθη Μαυρομουστάκη

Θεσσαλονίκη 28/12/2013