Παρουσίαση ενός λογοτεχνικού βιβλίου!!!

 

Καλησπέρα!

Να πω στους φίλους και στις φίλες που έχω απέναντί μου πως η σημερινή παρουσίαση βιβλίου είναι για μένα η πρώτη μου παρουσίαση...

Δεν έχω παρουσιάσει άλλον συγγραφέα!

Γιατί αυτό;

Μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω τα γραπτά άλλων συγγραφέων και να τα παρουσιάσω στο κοινό με τα δικά μου καθαρά υποκειμενικά – και πολλές φορές δογματικά - κριτήρια.

Όταν μου είπε ο Νικόλας να παρουσιάσω το βιβλίο της Μαρίας Φαρμάκη “Αλήθειες Παράλληλες” δέχτηκα με χαρά... κι αυτή η ανακόλουθη στάση μου μού έκανε εντύπωση! Έψαξα στη συνέχεια το ζήτημα όσο μπορούσα και κατέληξα με την λογική μου πως δέχτηκα να παρουσιάσω τη συγγραφέα και το βιβλίο της για πάρα πολλούς λόγους...

Η συγγραφέας είναι από την Καβάλα... κι εγώ είμαι από την Καβάλα!

Η συγγραφέας είναι φιλόλογος... κι εγώ είμαι φιλόλογος!

Η συγγραφέας βγάζει το πρώτο της βιβλίο όχι σε μικρή ηλικία... κάτι τέτοιο έκανα κι εγώ!

Μπορώ να σας πω κι άλλα κοινά που βρήκα...

Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα στον κοινό νου!

Μα καλά τόσο εγωιστής είναι αυτός ο τύπος που έχουμε απέναντί μας, ώστε να θέλει να παρουσιάσει δημόσια αυτά που νομίζει πως προσεγγίζουν την δική του πορεία ή αυτά που συνάδουν με τις δικές του σκέψεις;

Καθόλου...

Μπορώ όμως να μιλήσω για κάποιες αόρατες εκλεκτικές συγγένειες του μεταφυσικού που ίσως να έχουν κάποιοι άνθρωποι μεταξύ τους...

Πιστεύω από τα λυκειακά χρόνια ακόμα πως δεν υπάρχουν αλήθειες... και στηρίζω με πάθος στα γραπτά μου κείμενα πως η αλήθεια του καθενός διαμορφώνεται από το παρελθόν, το παρόν και την ιδεολογία του!

Να το διατυπώσω καλύτερα...

Η αλήθεια μας παίρνει σάρκα και οστά, η αλήθεια μας ντύνεται μέσα από την ιδεολογία του παρελθόντος και του παρόντος μας!

Διαφαίνεται άραγε η εκάστοτε ιδεολογία σε όλα τα έργα των σύγχρονων δημιουργών;

Η Μαρία Φαρμάκη με τον τίτλο της “Αλήθειες παράλληλες” με πήγε αμέσως κάπου αλλού... Κέντρισε αφάνταστα από την πρώτη στιγμή την περιέργειά μου ο τίτλος του βιβλίου της! Σε πρώτη φάση δείχνει η συγγραφέας πως δέχεται πολλές αλήθειες! Και μάλιστα αυτές οι αλήθειες δηλώνονται πως είναι παράλληλες...

Ακόμα δεν έχω αρχίσει να διαβάζω το βιβλίο, αλλά δεν την θεωρώ οπαδό ενός πλουραλισμού που φωτογραφίζει σε άλλο χρόνο, αλλά πάντα από την ίδια οπτική γωνία τα “θύματά” του, πάντα με βάση την διαίσθησή μου και μόνο όλα αυτά...

Πάω στο οπισθόφυλλο του καλαίσθητου βιβλίου για να αντλήσω κάποιες πληροφορίες...

“Έξι και μία διαφορετικές πραγματικότητες, που ξετυλίγονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα. Έξι και μία ακολουθίες γεγονότων, που δεν ταυτίζονται, αλλά διαπλέκονται μέσα στον χρόνο και περνούν μέσα από κανάλια φτιαγμένα από το ίδιο υλικό.”

Έξι και ένα = επτά...

Το επτά είναι ένας μαγικός αριθμός...

Λατρεύω το 7...

6 οι μέρες της εβδομάδας και το 7, η έβδομη μέρα δηλαδή, είναι η Κυριακή;

Οι μέρες της βδομάδας είναι επτά, ξετυλίγονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα κάνουμε τα ίδια πράγματα αυτές τις μέρες...

Δουλεύουμε, μαλώνουμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, μας προδίδουν και προδίδουμε...

Η παραπάνω αλληγορία με έκανε να κοιτώ για ώρα το εξώφυλλο και τον τίτλο του μυθιστορήματος...

Οι μέρες λοιπόν της εβδομάδας κατά την δική μου θεώρηση δεν πρέπει να ταυτίζονται, αλλά να διαπλέκονται μέσα στον χρόνο ακόμα κι αν περνούν μέσα από κανάλια φτιαγμένα από το ίδιο υλικό...

Ποια να είναι άραγε αυτά τα κανάλια;

Διαφορετικά κανάλια... πιστεύω πως είναι για τον καθέναν μας...

Θεώρησα πως τα κανάλια της Μαρίας θα γειτνιάζουν με τα δικά μου κανάλια...

Διάβασα το οπισθόφυλλο κι ένα σενάριο κατασκήνωσε μέσα στις γωνίες του μυαλού μου! Ήθελα να μπω στη θέση της, να διαβάσω την σκέψη της και να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γράψει...

Η διαστροφή μου αυτή με έκανε να έχω τα λόγια από το οπισθόφυλλο για πάνω από μια εβδομάδα στο μυαλό μου, να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω και να αρνούμαι να διαβάσω το βιβλίο...

“Ανατροπές που ούτε η ζωή ούτε κι οι ήρωες ανέχονται να μένουν σε εκκρεμότητα.”

Κι εγώ άφηνα σε εκκρεμότητα την ανάγνωση!

Θα μπορούσα να σας μιλώ για τον πριν από την ανάγνωση χρόνο για ώρες και να σας κάνω κοινωνούς των σκέψεών μου...

Δεν έχει όμως σημασία ούτε αυτό...

Ήθελα να δω πως χειρίζεται τον τόπο και τον χρόνο η συγγραφέας Μαρία Φαρμάκη!

Ήθελα να δω αν εμβαθύνει με τα λόγια και τις πράξεις των ηρώων της σε ψυχολογικά και φιλοσοφικά θέματα!

Αν αγαπάει τους ήρωές της...

Ήθελα να διακρίνω, αν μετά από αυτό το κείμενο η συγγραφέας ξεφόρτωσε την εμπειρία και τα συναισθήματά της...

Ήθελα να δω πως φέρεται στον αφηγητή της!

Ήθελα να διακρίνω τον αφηγητή από την συγγραφέα, παρόλο που θα έψαχνα μετά μανίας κάτω από δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις κάποιων σελίδων της για να ξεσκεπάσω τα καμουφλαρισμένα εσώψυχα...

Ήθελα να ξεγυμνώσω την σκέψη της!

Νομίζω πως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με αποζημίωσε!

Ο λόγος μου υποκειμενικός και μόνο υποκειμενικός!

Υποκειμενικός, αλλά αληθινός...

Αρχίζω λοιπόν την ανάγνωση...

Στη δεύτερη κιόλας σελίδα, διαβάζω τη λέξη Δευτέρα... Ο χρόνος που σκεπτόμουν με χαιρετά!

Το “δεύτερο πρόγραμμα” στο ραδιόφωνο... είναι ένα ακόμα σημείο που το “ήξερα”...

Στην τρίτη σελίδα λάμπει ο τόπος... Θεσσαλονίκη και Καβάλα! Σχεδόν σε όλα τα μυθιστορήματα μου έχω σαν τόπο δράσης την Καβάλα...

Το σπίτι του Στέφανου στην Καβάλα μου φέρνει στο νου το δικό μου πατρικό σπίτι και την γιαγιά μου που δεν βρίσκεται στη ζωή με ένα μπρίκι στο χέρι...

Προσπαθώ να διαβάσω κι όχι να ταυτιστώ με αυτά που διαβάζω! Πάω παρακάτω...

Βλέπω πως ο ήρωας κάνει αναδρομές στο παρελθόν, στα χρόνια της αθωότητας...

Μου καρφώνεται στο μυαλό μια ανεξήγητη εμμονή... με την λέξη “αμπέχονο”. Δεν την έγραψε τυχαία η Μαρία Φαρμάκη! Κάτι θα λέει στην ίδια η παραπάνω λέξη... Προσπαθώ να καταλάβω το τι! Δεν κατέληξα πουθενά...

Μία ολόκληρη μέρα και δεν έχω ξεπεράσει την τριακοστή σελίδα!

Το alter ego του παρελθόντος μου έχει πάρει την σκυτάλη από τα χέρια μου και νομίζω πως ο Στέφανος του χθες, αλλά και του σήμερα με γνωρίζει...

“Δεν αρνήθηκα κανένα όνειρο και κανέναν ρομαντισμό. Αντιστέκομαι όσο μπορώ...” λέει ο ήρωάς της...

Η αλήθεια η δική μου λέει: “τι κρίμα πως δεν αντισταθήκαμε όσο θα μπορούσαμε να αντισταθούμε...”

Μια ολόκληρη γενιά θα ταυτίσει την ανάσα των ονείρων της με τα λόγια της Μαρίας...

Δεν είναι αυτό από μόνο του μια τεράστια επιτυχία για την συγγραφέα;

Μέγιστη η επιτυχία της, με το “κατηγορώ” του δεκαεπτάχρονου στην αρχή του βιβλίου! Κι αυτός ο δεκαεπτάχρονος νεαρός μας κατηγορεί όλους με τον δικό του μοναδικό τρόπο, χωρίς βέβαια να μας δείχνει με το δάκτυλο!

Κρύβομαι...

Βασανίζει τις ψυχές των ηρώων της σε παρόν και παρελθόν και εντάσσει με τέχνη την φιλοσοφική προσέγγιση και τις προεκτάσεις για τις οποίες έκανα μια νύξη πριν από λίγο... σε πάρα πολλά σημείου του βιβλίου. Όταν αναφέρει με απλότητα: “πείστηκες δηλαδή κι εσύ να το φιλοσοφήσεις, όπως βολεύει στο σύστημα!” σε αναγκάζει να σταματήσεις την ανάγνωση και να σκεφτείς...

Το βιβλίο δεν είναι πια δικό της...

Ο αναγνώστης ταυτίζεται με κομμάτια του, ο αναγνώστης βλέπει τις ευαισθησίες και τις λεπτές αποχρώσεις μια ιδεολογίας μέσα από τις σελίδες του...

Ακόμα μία επιτυχία για την κυρία Φαρμάκη!

Έχω πεισθεί πως η κάποια συγγένεια είναι ορατή! Ήξερε τι θα με συγκινούσε;

Μας συγκινεί, επειδή τα συναισθήματά της είναι καθαρά, συναισθήματα που δεν κρύβονται πίσω από τα συγγραφικά τεχνάσματα του ευπώλητου ποιοτικού ή του ευπώλητου εμπορικού μυθιστορήματος...

“Δεν την αντέχει άλλο την αυτοκριτική!” λέει παρακάτω... κι εγώ είναι αδύνατο να συνεχίσω με αυτόν τον τρόπο την ανάγνωση του βιβλίου κρατώντας σημειώσεις φιλολογικές και σημειώσεις ψυχής... γιατί η παρουσίαση μου θα είναι ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω στο βιβλίο “Αλήθειες παράλληλες”!

Θα αποστασιοποιηθώ και θα διαβάσω, σκέπτομαι...

Κι η καλοδουλεμένη ιστορία της Μαρίας κυλά με έναν μαγικό τρόπο!

Συμβιβάζομαι με την ιδέα να σταματώ και να ξανασταματώ...

Μου αρέσει αυτό το ταξίδι!

Η ιστορία του ενός μπλέκει με την ιστορία του άλλου και μέσα από τις ιδέες και τα συναισθήματα των ηρώων δημιουργείται ένα ψηφιδωτό, θέσεων, απόψεων, αντιλήψεων...

Θα μπορούσε η συγγραφέας να σταθεί σε έναν οριζόντιο άξονα, να σταματήσει τον χρόνο της αφήγησής της σε μήνες ή σε βδομάδες ενός έτους και να γράψει περισσότερα από ένα μυθιστορήματα... με το υλικό που φαίνεται πως κρύβει η σκέψη και η ψυχή της.

Αυτό το βιβλίο έχει υλικό για δέκα μυθιστορήματα!

Ήθελε να τα χωρέσει όλα αυτά μέσα σε ένα βιβλίο, το πρώτο της βιβλίο...

Λένε κάποιοι πως δεν πρέπει να κρίνεις ένας συγγραφέα από το πρώτο του βιβλίο, γιατί μερικοί σε αυτό τα έχουν πει όλα... Με την περίπτωση της Μαρίας Φαρμάκη φυσικά και δε συμβαίνει κάτι τέτοιο...

Οι ιστορίες της μεστές, ο λόγος της κατανοητός, το στυλ προσωπικό! Δε μιλώ βέβαια για την γλώσσα... Αυτή την θεωρώ δεδομένη από μία φιλόλογο με την δική της εμπειρία.

Η Μαρία Φαρμάκη δεν είναι μία συγγραφέας που ψάχνει στις σελίδες του διαδικτύου για να περιγράψει τον τόπο μιας σελίδας του μύθου της! Φαίνεται πως έχει περπατήσει με ξυπόλητα τα πόδια της ψυχής και του μυαλού στις καλοστημένες περιγραφές της...

Κι ο χρόνος της δεν κινείται μέσα στο ψέμα!

Αυτό που γράφει κυρίες και κύριοι, είναι λογοτεχνία!

Έχω πλήρη γνώση και συναίσθηση όσω λέω!

Δε γράφουν όλοι οι συγγραφείς του σήμερα λογοτεχνία, ούτε φυσικά διαβάζουν όλοι οι αναγνώστες του σήμερα λογοτεχνία! Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους... αυτή η γραφή είναι λογοτεχνική!

Εφευρίσκει τον μύθο και εντάσσει την πείρα της ιδεολογίας της μέσα σε αυτόν με έναν ανιδιοτελή τρόπο...

Δεν έχει σκοπό να σε ξαφνιάσει με περιττές ακρότητες, αλλά προσπαθεί να σε κάνει να σκεφτείς και ίσως να αναθεωρήσεις... Θέλει να μοιραστεί μαζί σου πράγματα από το παρελθόν και ίσως με τούτον τον τρόπο να προσπαθεί... να στηρίξει και να στηριχθεί!

Μερικές φράσεις από το οπισθόφυλλο!

“Ένας μικρόκοσμος από επτά διαφορετικούς ανθρώπους...”

“Για άλλους η μοναξιά είναι εκεί, για να την παλεύουν, όσο παλεύεται...”

“Παλεύουν για την ισορροπία με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά!”

Στο μυαλό μου όταν διαβάζω ένα λογοτεχνικό έργο βάζω πάντα ένα συρματόπλεγμα. Από την μία μεριά υπάρχει ο λόγος, αυτά που μας λέει ο γραφιάς... Η άλλη μεριά είναι η πορεία του γραφιά, η σκέψη που βγαίνει μέσα από τον λόγο, αλλά και η σκέψη που κρύβεται πίσω από τον λόγο!

Στο κείμενο που σας παρουσίασα έκανα ένα βήμα πιο πέρα... Η σκέψη της Μαρίας βάζει την άρνηση και την κατάφαση σε ορατά σημεία... Αυτό την κάνει να ξεχωρίζει από πολλούς... Γιατί αυτές οι αρνήσεις της, κυρίως οι αρνήσεις... της χαρίζουν την κρίση και την επιλογή...

Η μέγιστη επιτυχία για μένα...

Σας έδωσα σε γενικές γραμμές την γεύση που πήρα από τις αράδες της, τον αέρα που ανέπνευσα από την καθαρότητα μιας ουσίας ξεχασμένης από τους πολλούς...

Την ευχαριστώ!!

Ευχαριστώ τον Νικόλα και τον Γιάννη, επειδή επέλεξαν να εκδώσουν ένα τέτοιο βιβλίο!

Και κάτι τελευταίο!

Όσο και να φαίνεται περίεργο κι έρωτας έχει την δική του αξιοπρέπεια, την δική του ιδεολογία!

Δε θα πω τίποτα άλλο!

Σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας το βιβλίο “Αλήθειες παράλληλες” της Μαρίας Φαρμάκη!

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο αυτό το βιβλίο και περιμένω με χαρά το επόμενο!