Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου.

Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.

Το χιόνι, οι άστεγοι... κι εγώ σπίτι να διαλέγω κούπα για τον καφέ μου. Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.

Είμαστε περίεργα όντα! Θα μου πείτε: “τώρα το κατάλαβες εσύ;” Κι εγώ δε θα απαντήσω στο προβοκατόρικο ερώτημά σας...

Δευτέρα σήμερα... κι η Θεσσαλονίκη στα άσπρα. Άσπρη μέρα φαινομενικά... μέρα που ταράζει τις μουντές στιγμές της καθημερινότητάς μας. Αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, δρόμοι κλειστοί, άκρατος εκνευρισμός, καραμπόλες αρκετές. Τα ραδιόφωνα στα καλύτερά τους! Κι εγώ να προσπαθώ να καταπολεμήσω το άγχος μου...

Δεν τα πάω καλά με την οδήγηση...

Πηγαίνω από τις επτά και μισή στο σχολείο, κινδυνεύω να χάσω σε κάποια σημεία της διαδρομής τον έλεγχο του αυτοκινήτου μου εξαιτίας του παγετού και γύρω στις οκτώ αισθάνομαι και τυχερός καθώς...την γλυτώνω από το πέσιμο.

Μέχρι εδώ όλα καλά!

Δε χαίρομαι ούτε το χιόνι, ούτε το τοπίο...

Ποιο ήταν το λάθος μου;

Βάζω μια φωτογραφία στο facebook με το χιονισμένο τοπίο! Κι η φωτογραφία αυτή – τραβηγμένη από το παλαιάς τεχνολογίας κινητό μου τηλέφωνο - εκνευρίζει αφάνταστα αρκετούς ευαισθητοποιημένους διαδικτυακούς φίλους κι αρχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα – από ειρωνικά έως διδακτικά - στο imbox.

Να τους πω... πως τα διάβαζα πίνοντας καφέ στο σπίτι μου... καθώς σήμερα δεν κάναμε μάθημα!

Διάλεξα μία από τις κούπες που βλέπετε στη φωτογραφία... και κοίταζα έξω από το παράθυρο! Σκεπτόμουν θετικά! Έβαλα και μουσική... Έφαγα και κάτι τυρόπιτες... Τα ομολογώ όλα!

Η ώρα περνά, τα μηνύματα διαδέχονται το ένα το άλλο... αλλά στον “τοίχο” μου κανένας δεν εκφράζεται αρνητικά!

“Βαρεθήκαμε να βλέπουμε φωτογραφίες με χιόνι...”
Τι του απαντάς τώρα; Δεν είμαστε και Αλάσκα... ρε φίλε!

“Δε σκέπτεσαι πως υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους;”
Κι εγώ διερωτώμαι πως μια φωτογραφία με ένα χιονισμένο τοπίο μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες συνειρμικές σκέψεις!

“Άλλοι κάθονται αναπαυτικά στα σαλόνια τους κι άλλοι δεν έχουν έναν χώρο...”
Κρυφές κάμερες τοποθέτησαν στο σπίτι μου; Σκέφτηκα πως κάτι δεν κάνω καλά. Ξέρω πως υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης... ξέρω και τι θα πει εθελοντισμός. Τί θα πρέπει να κάνω για να δείχνω υπεύθυνος στα μάτια μερικών; Να φωτογραφίζομαι κάθε φορά που βοηθώ... και να το κοινοποιώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ανόητες σκέψεις! Ο καθένας από μας κάνει αυτό που θέλει και αυτό που μπορεί... όλες τις μέρες του χρόνου!

Δε λέμε δημόσια όσα κάνουμε! Υπάρχει και η πραγματική ζωή... η ζωή που δεν κατοικεί στις πολυκατοικίες του διαδικτύου. Δε βγαίνουμε φωτογραφίες μαζί με τους άστεγους για να δείξουμε πως είμαστε φιλάνθρωποι...

Γιατί άραγε να θυμηθώ τους άστεγους μόνο την μέρα που χιονίζει; Οι δήμοι της χώρας μας προνοούν για χώρους που οι άστεγοι μπορούν... Ευτυχώς! Να τα λέμε και τα καλά! Σας αναφέρω πράγματα που ξέρετε... και σας κουράζω!

Το ζητούμενο για μένα τούτη την ώρα είναι η “μετάφραση” της στάσης μερικών συνανθρώπων μου. Και δε θα μασήσω τα λόγια μου...

Μιζέρια!

Κατάθλιψη...

Δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δραπετεύσει έστω και για λίγο από τα δεσμά του και να χαρεί με ένταση τη στιγμή. Η ζωή μας είναι στιγμές! Όλοι μας έχουμε προβλήματα! Αυτά τα ξέρει η οικογένεια και οι φίλοι μας... Άνθρωποι που αισθάνονται άσχημα... όταν βλέπουν τους άλλους να χαίρονται θεωρώ πως έχουν μέγα πρόβλημα!

Να το κοιτάξετε, παίδες!

Δε σας απάντησα με μήνυμα... αλλά πιστεύω πως πήρατε απάντηση στα ερωτήματά σας. Αυτή την απάντηση έχω... Αν σας δω να βάζετε καμιά φωτογραφία σε ταβέρνα θα σας υπενθυμίσω γράφοντας στον “τοίχο” σας πως... υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε.