Το αεράκι και η καμινάδα

Ένα ακόμα παραμύθι πέταξε κοντά στις παιδικές μου μνήμες…

Οι εκδόσεις Σαΐτα απελευθέρωσαν το τρίτο κατά σειρά παραμύθι της Ευρυδίκης Αμανατίδου στην Καβάλα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Κι αυτό το ταξίδι λοιπόν ξεκινά από την Καβάλα μας!  

Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος που ένας νέος και τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου, απελευθερώνει συχνά πυκνά αξιόλογες δημιουργίες από τις εκδόσεις του.

Τελικά στα τόσο δύσκολα χρόνια που περνάμε τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια…

Δε θέλω να πιστέψω σε αυτό που μου σερβίρουν τόσο κυνικά, δε θέλω να συμπαραταχτώ με τη μιζέρια τους, δε θέλω να γίνω ένας από δαύτους…

Θυμάμαι τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, τότε που ο παππούς μου έφερνε στο σπίτι μας το περιοδικό «Ρομάντζο»… το άνοιγα και διάβαζα το παραμύθι…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς…

Κι εγώ τι θα ξεστομίσω στους αυριανούς μαθητές μου;

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαμε σε μια χώρα κοιμισμένη, μια χώρα του καναπέ…

Να φυσήξει ένας άλλος αέρας!

Στο παραμύθι της κυρίας Αμανατίδου όλοι το περιμένουν αυτό το χαρούμενο, δροσιστικό αεράκι. Λυτρωτικό θα το βάπτιζα εγώ… Να τρέξει προς όλες τις κατευθύνσεις, να πετάξει, να φυσήξει. Κι αυτό είναι αλήθεια πως βιάζεται πολύ. Τα όνειρα και τα ταξίδια το καλούν. Ώσπου… Εκείνη έχει φορεσιά κόκκινη με περίεργα σχέδια και ένα μαύρο τριγωνικό καπέλο. Μια καμινάδα πραγματικά ξεχωριστή. Όμορφη αλλά φαντασμένη. Συναντιούνται ή καλύτερα το αεράκι πέφτει επάνω της. Και τότε, όλα τα πράγματα αλλάζουν.

Κι εμείς το περιμένουμε το αεράκι…

Κάποτε μιλούσαν για τον αέρα της αλλαγής…

Οι λέξεις έχουν χάσει πια τα νοήματά τους!

Μπράβο στη συγγραφέα – δε θα σας κρύψω πως είναι καλή μου φίλη – για την τόσο τρυφερή της ιστορία. Μια ιστορία για τη φιλία, την προσφορά, τον σεβασμό και την αγάπη.

Αλλά και μια φανταστική αλληγορία για το διαφορετικό…

Ίσως ένας μικρός και αθόρυβος ύμνος προς το διαφορετικό…

Πόσο εύκολο είναι μία λέξη ή μία κίνηση να φέρει ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ…

Πολλά τα δάκρυα…

Παντού τα δάκρυα…

Θέλω να πιστεύω πως θα στερέψουν κάποτε τα δάκρυα.

Θέλω να ελπίζω πως θα περισσέψουν τα χαμόγελα…