Δυο λόγια για μικρούς και για μεγάλους!!!!!!!

 

Αλήθεια, εσείς πως θα αισθανόσασταν, αν σας δινόταν η δυνατότητα στα χρόνια της εφηβείας σας να καταθέσετε τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της ηλικίας σας σε μια λογοτεχνική εφημερίδα; Στην σκέψη των περισσοτέρων - και είναι απόλυτα λογικό - κάτι τέτοιο θα φάνταζε σαν κάτι το αδιανόητο! Στην εποχή όμως των μέσων μαζικής επικοινωνίας, στη σημερινή εποχή δηλαδή, τα όνειρα και οι ευχές - τουλάχιστον γύρω από τέτοια ζητήματα – μπορούν να πάρουν ευκολότερα σάρκα και οστά. Οι νέες τεχνολογίες έχουν κάνει τεράστια άλματα κι έχουν φέρει μέσα στα σπίτια μας την πληροφόρηση. Δεν είμαστε – έτσι τουλάχιστον αρέσκομαι να λέω - αδαείς και σε καμία περίπτωση εμείς δε πιστεύουμε πως ο κόσμος του διαδικτύου είναι ένας κόσμος "αγγέλων". Δεν είμαστε από αυτούς που θέλουν να πιστεύουν πως η πληροφόρηση δε μπορεί να φορέσει τη μάσκα της "παραπληροφόρησης". Η περίπτωση όμως για την οποία θα σας μιλήσω – παρόλο που δεν μπορώ να πω πως είμαι αντικειμενικός -  δε θα προσπαθήσει να σας περάσει μηνύματα, θέσεις και απόψεις συγκεκριμένης οπτικής γωνίας. "Χρησιμοποιούν" οι μαθητές μου τα «θετικά» του διαδικτύου και τα αποτελέσματά τους είναι εκπληκτικά! Στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.logotexniki.com μπορείτε να γνωρίσετε τους "μικρούς" συγγραφείς της πόλης μας, ίσως την μελλοντική γενιά του πνεύματος…  Μαθητές και μαθήτριες του Κολλεγίου "Ανατόλια", μαθητές μου και στην τάξη οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν τη δυνατότητα να εκθέτουν σε γραπτό λόγο απόψεις και συναισθήματα και τα γραπτά τους αυτά να τα σχολιάζουν  με αγάπη συγγραφείς - ποιητές και πεζογράφοι - από όλη την Ελλάδα! Κι η πρώτη σκέψη έρχεται με ταχύτητα στο μυαλό μου! Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να εκτίθεσαι! Δεν είναι απλό να λες αυτά που αισθάνεσαι και να δέχεσαι τα σχόλια –  καλοπροαίρετα και κακοπροαίρετα  - της μικρής σου κοινωνίας! Και δε μπορείς να τα αποφύγεις τα σχόλια… Είσαι μέλος αυτού του μικρόκοσμου και φυσικά… θέλεις να παραμείνεις στους κόλπους του! Το διαδίκτυο κατάφερε τελικά να ενώσει μέσα από τις ηλεκτρονικές του σελίδες συγγραφείς και μαθητές! Να γράφει κάποιος μαθητής που μένει στη Θεσσαλονίκη τις σκέψεις του λ.χ. γύρω από τη «φήμη» ή την «υστεροφημία» και κάποιος συγγραφέας από την Αθήνα να τις σχολιάζει και να καταθέτει την δική του ματιά. Δε νομίζετε πως αξίζουν πολλά συγχαρητήρια οι άνθρωποι που καταφέρνουν και ξεπερνούν τις συστολές και τις φοβίες τους, οι άνθρωποι που βλέπουν μπροστά  και υποστηρίζουν με θέρμη τις επιλογές τους;

Κι έρχομαι τώρα σε μας τους μεγάλους! Τους σοβαρούς… Τους έχοντες πείρα… Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου! Βλέπουμε να γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μας και εμείς δεν αντιδρούμε! Παθητικοί δέκτες οι περισσότεροι από εμάς, περιμένουμε υπομονετικά τα γεγονότα να μας προσπεράσουν, ψάχνοντας στο σήμερα μια καλή δικαιολογία για το αύριο! «Το είχα πει εγώ…» Κι είχες πει και το ένα και το άλλο! Είχες πει πολλά κι εσύ κι εγώ και ο γείτονας! Έχουμε χάσει την κοινή λογική με την υποχωρητικότητα και την αδράνεια των συναισθημάτων μας να έχει ξεπεράσει το όριο της επιφυλακής… Πέφτουν μπουνιές και χαστούκια στην τηλεόραση κι εμείς δε προσπαθούμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αιτιολογήσουμε το «τις πταίει», αλλά με μια αγελαία συμπεριφορά συρόμαστε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση! Τη μία μέρα – όταν μιλάμε με τον τάδε - μπορεί η ζυγαριά να γέρνει προς τη μία πλευρά και την άλλη – τότε που διαλεγόμαστε με τον δείνα - προς την αντίθετη… Κι αυτό λέγεται πλουραλισμός, έλλειψη στενομυαλιάς και δογματισμού, και… Λάστιχο κατάντησε η συνείδησή μας! Μήπως τελικά κάποιοι θέλουν να μας πουν πως πέθαναν οι ιδεολογίες; Αρνούμαι να δεχτώ την παραπάνω ερώτηση! Ας πάψουμε να προσπαθούμε να είμαστε "διαλλακτικοί" κι ας πάρουμε επιτέλους μια ξεκαθαρή θέση!  Με την κότα - άντε και με τον κόκκορα - είναι πασιφανές πως δεν μπορείς να οργώσεις ούτε το δικό σου το χωράφι, αλλά ούτε το χωράφι του γείτονα!

Πληροφορίες άρθρου: