Η «υπεράσπιση» της Δημουλίδου…

Κυρίες και κύριοι, διαβάστε προσεκτικά αυτά που θα παραθέσω στη συνέχεια. Μη προσπαθήσετε να αλλοιώσετε τα λεγόμενά μου και αποφύγετε τον σκόπελο… να βάλετε πράγματα στο στόμα μου… τα οποία δεν είπα ποτέ.

Όταν θέλω να πω κάτι το λέω!

Ακόμα δεν αρχίσαμε και σας έρχεται στο στόμα να σχολιάσετε το δασκαλίστικο και λιγάκι ειρωνικό ύφος μου!

Προσπεράστε το… ή σταματήστε την ανάγνωση!

Η κυρία Δημουλίδου λοιπόν – την οποία δε γνωρίζω προσωπικά - δήλωσε πως για αυτήν η συγγραφή είναι επάγγελμα και όχι χόμπι… Δικός της λογαριασμός! Είναι η άποψή της και τη δεχόμαστε όλοι εμείς οι χομπίστες…

Εκτός κι αν εσείς δεν είστε χομπίστες ή αν διαφωνείτε με τον παραπάνω διαχωρισμό;

Μπορείτε να κατατάξετε τον εαυτό σας όπου θέλετε! Δεν είναι αυτό το θέμα της κουβέντας μας!

Δε νομίζω όμως πως θα βγουν πολλοί συγγραφείς που θα δηλώσουν πως για αυτούς η συγγραφή είναι επάγγελμα!

Θα ήθελαν να είναι το επάγγελμα τους;

Θα ήθελαν να ζουν από τα ποσοστά που παίρνουν… ως συγγραφείς;

Για μένα και να ήθελα να ήταν επάγγελμα η συγγραφή… δε θα μπορούσα να ζήσω από τα ελάχιστα – μηδαμινά χρήματα των κερδών μου…

Πόσοι συγγραφείς στην Ελλάδα μπορούν να ζήσουν με τα χρήματα που παίρνουν από την πώληση των βιβλίων τους;

Ελάχιστοι…

Μονοψήφιος ο αριθμός!

Όλοι οι άλλοι που δεν ανήκουμε στην κατηγορία Δημουλίδου – οι χομπίστες δηλαδή της υπόθεσης  κατ’ εμέ –ήθελα να ξέρω αν μοιράζουμε τα βιβλία μας στις βιβλιοθήκες της ηλιόλουστης πατρίδας μας με το που θα εκδοθούν;

Ναι ήμουν ειρωνικός!

Μας δίνει ο εκδότης καμιά τριανταριά βιβλία… και γίνονται ανάρπαστα στο λεπτό!

Πρώτα στέλνουμε σε όλες τις βιβλιοθήκες… οι οποίες αγγίζουν τριψήφιο νούμερο!

Στη συνέχεια πας στη δουλειά σου, δίνεις στον ένα… και να μη δώσεις στον άλλο; Δεν είναι σωστό…

Θα στο ζητήσει η κομμώτρια, ο περιπτεράς, η τρίτη μακρινή σου ξαδέρφη και η ανεψιά της κουμπάρας σου…

Τι ακούς συνέχεια; «Σε μας πότε θα αφιερώσετε το καινούργιο σας βιβλίο;» «Καλά είσαι απαράδεκτος! Ακόμα να μου φέρεις το βιβλίο σου…»

Τελείωσαν τα βιβλία που πήρες τζάμπα από τον εκδότη…

Τι λέξη κι αυτή… τζάμπα!

Μα η όλη κουβέντα για το τζάμπα γίνεται!

Κι οι πάντες εξακολουθούν να ζητούν…

Για να δώσω θα πρέπει να αγοράσω από τον εκδοτικό μου οίκο στη μισή τιμή…

Θέλει κι μάνα σου να δώσει στις γειτόνισσες, θέλει κι η πεθερά να κάνει το κομμάτι της…

Κάτι σαν τις μπομπονιέρες... 

Το κάνεις μία, δύο…

Σταματάς!

Όποιος θέλει να πάει στο βιβλιοπωλείο και να το αγοράσει!

Κι εκεί αρχίζουν οι παρεξηγήσεις και τα μούτρα!

Ξύδι!

Ας είμαστε ειλικρινείς!

Πετάξτε τα προσωπεία του δήθεν και τη ξύλινη γλώσσα…

Κι έρχομαι τώρα - με μία απότομη μετάβαση - σε μας τους «καλούς και πονετικούς» που μοιράζουμε τα δωρεάν αντίτυπα από τον εκδότη… δεξιά και αριστερά!

Δίνουμε τα βιβλία μας στις διάφορες ομάδες του Facebook για να τα διαβάσει ο κόσμος… ή για να κάνουμε διαφήμιση του ονόματός μας;

Σκεπτόμαστε τη τσέπη των ανθρώπων ή τι δική μας προβολή;

Άλλο τι θα έπρεπε να κάνουμε κι άλλο τι πραγματικά κάνουμε!

Κι εγώ ο άσημος μπορεί να θέλω να προβληθώ για να ανεβάσω λιγάκι τις πωλήσεις μου… κι η Δημουλίδου που την ξέρουν πολλοί να μην έχει αυτή την ανάγκη…

Περίσσεψε η υποκρισία…

Μήπως εγώ τα κατάλαβα όλα αυτά λάθος;

Ένα κινηματογραφικό έργο κάνει ταυτόχρονη πρεμιέρα στις αίθουσες προβολής και στα βιντεοκλάμπ;  

Στο κινηματογράφο, στο θέατρο, στα κέντρα διασκέδασης, στις συναυλίες…  δε πληρώνουμε εισιτήριο;

Οι δημιουργοί δεν αμείβονται;

Κι αν ξέρεις κάποιον από τους πρωταγωνιστές του τάδε έργου σε βάζει δωρεάν μέσα;  

Πρέπει όλο το σόι, οι φίλοι και οι γνωστοί να έχουν ελεύθερη πρόσβαση;

Την κρίση την περνούν και οι συγγραφείς κι αυτοί που είναι πάνω από εμάς και οι άλλοι που είναι κάτω από εμάς κι οι παραδίπλα που είναι στην ίδια μοίρα με μας…

Στην άκρη οι τιμητές και οι σφετεριστές!  

Πολλοί θα θέλαμε να κάνουμε τις πωλήσεις της Δημουλίδου…   

Μη βγάζουμε έναν κομπλεξικό εαυτό απέναντι σε μία γυναίκα που ο κόσμος τόσα χρόνια τώρα αγοράζει τα βιβλία της…

Δε διάβασα κανένα βιβλίο της κυρίας Δημουλίδου!

Δεν αγόρασα βιβλίο της…

Δε δανείστηκα βιβλίο της…

Είτε σέβομαι, είτε δε σέβομαι την επιλογή του κόσμου τίποτα δεν αλλάζει!

Κλείνω…

Σας δίνω τροφή για κριτική…

Παρόλη την οικονομική κρίση, δύσκολα δανείζω τα βιβλία μου σε άλλους!

Συγνώμη που σας το λέω τόσο απροκάλυπτα… αλλά αυτή είναι η αλήθεια!

Ούτε σε μένα αρέσει αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου… είναι όμως αληθινό!

Δωρίζω βιβλία…

Τα δικά μου θέλω να τα κρατάω στα χέρια μου και να μου θυμίζουν πράγματα από το παρελθόν!

Κρατήστε την ουσία αυτών που είπε η κυρία Δημουλίδου και όχι το πως τα είπε!

Διαφωνώ με το πώς…

Εγώ προσπάθησα να σας τα πασάρω… κάπως διαφορετικά!

Αν δε μπορέσετε να τα χωνέψετε και τα δικά μου… μπορείτε να τα φτύσετε!

Μη ξεχνάτε όμως ποτέ την αρχή του «audiatur altera pars»…

Οι πάντες κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος!