"Πείνα" πλήρης συναισθημάτων και νοημάτων...

Κάθε φορά που προσεγγίζω με την σκέψη μου το κάθισμα ενός θεάτρου ο νους ταξιδεύει σε παραστάσεις του χθες και η αυτόματη παραβολή των θετικών και των αρνητικών σημείων και το πως ακριβώς αυτά επηρέασαν τον προσωπικό μου χρόνο - μιλώ πάντα για τον μετά την παράσταση χρόνο - κραυγάζουν.

Οι κραυγές αυτές είναι δογματικές...

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να επεξεργαστώ με τη λογική τη θέση μου και να καταρρίψω την αίσθηση του συναισθήματος το αποτέλεσμα πάντα οδηγούσε σε αδιέξοδο!

Σήμερα στις 9 βρέθηκα σε μια καρέκλα στο BlackBox...

Πρωταγωνιστής της παράστασης ο Πέρης Μιχαηλίδης.

Περπάτησα από το σπίτι μου μέχρι την οδό Φλέμινγκ με τα πόδια... κι ο σκοπός αυτής της σύντομης βόλτας καθαρός: ταξίδι στο χθες...

Σκέψεις...

Συγκρίσεις...
Σπάσιμο των εμμονικών σκέψεων!

Την περσινή χρονιά είχα δει τον Μιχαηλίδη στο θέατρο Αυλαία, στο "Μπετόν" του Μπέρνχαρντ και είχα δηλώσει σε φίλους και γνωστούς πως μου είχε αρέσει πάρα πολύ η σκηνοθετική ματιά της παράστασης!

Ο ήρωας του "Μπετόν" φορούσε κι αυτός ένα μαύρο μακρύ παλτό με τον...

Περίμενα πως η παράσταση που θα έβλεπα... θα μου θύμιζε...

Δεν μου θύμισε τίποτα! 

Στην παράσταση που απόλαυσα πριν από λίγες ώρες... με γοήτευσε αφάνταστα ο ήρωας.

Θαύμασα την υποκριτική του πρωταγωνιστή...

Έφυγα από την αίθουσα με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο... 

Η "Πείνα" του Νορβηγού Κνουτ Χάμσουν γράφτηκε το 1890.

Πολλά χρόνια πριν...

Δε θα ήθελα όμως να παρασυρθώ και να σας μιλήσω για τον συγγραφέα, για την εποχή του, για λογοτεχνικά ρεύματα...
Δε θέλω να πείσω κανέναν...
Ίσως και να μην με ενδιαφέρει να πείσω τον απέναντι με μια δομημένη επιχειρηματολογία για το συναίσθημά μου...
Μερικά πράγματα που αγγίζουν με την αύρα τους εμένα ίσως άλλους να τους αφήνουν παγερά αδιάφορους!
Μιλώ για μένα...  

Επιλέγω να κοινοποιήσω τις προσωπικές μου σκέψεις και εκείνα τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από την παράσταση.

Επιλέγω να κρατήσω τις αποστάσεις ασφαλείας από μια θεατρική κριτική.

Μακριά και από την θεατρική γνώμη...
Μετά το σκοτάδι... φως!

Άρωμα θεάτρου...

Μαγεία!

Καμία υπερβολή, καμία εμμονή, καμία ακρότητα...

Κι όμως...

Βλέπω έναν ήρωα που ακροβατεί, έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του.

Και την κρατά...

Δεν έχει τίποτα και έχει τα πάντα...

Ένας τύπος που δεν προσπαθεί να κερδίσει από τις συγκυρίες...

Το κρατώ αυτό!
Ρίχνω ματιές στο σήμερα... και γελώ!

Το βάρος της οντότητάς του χαμένο στον δικό του χρόνο...

Τον βλέπεις να κινείται γύρω από ένα παγκάκι κι αισθάνεσαι πως δε θα αντέξει για πολύ να σηκώσει την απολυτότητά του και πως αργά ή γρήγορα θα ψάξει... θα πιαστεί από κάπου και θα συμβιβαστεί.

Περιμένεις στην ανάσα, στο βλέμμα, στις κινήσεις, στη φωνή... τον συμβιβασμό.

Κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως ούτε καν η γυναικεία σάρκα μπορεί να τον κάνει έρμαιό της... σταματάς!

Θαυμασμός...
Πρώτα θαυμασμός... και μετά έκπληξη!

Τα ερωτηματικά κάθονται το ένα πάνω στο άλλο και ψάχνεις να βρεις ευρηματικούς ορισμούς για το ανθρώπινο!

Περιπλανιέται στους δρόμους της Χριστιάνιας χωρίς τροφή...

Βρίσκεται σε νεκροταφεία...

Μυρίζει το μαγειρεμένο κρέας έξω από εστιατόριο...

Κρυώνει - καθώς δίνει το γιλέκο του...
Αυτολογοκρίνομαι...

Δε θα μπω στον πειρασμό να αναλύσω το έργο!

Είδα μια φοβερή δύναμη στην ματιά του ήρωα!

Μια δογματική δύναμη στο μυαλό του!

Ίσως η δύναμη οφείλει να είναι δογματική...

Διέκρινα την επιμονή, την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά...

Λάτρεψα - και ζήλεψα λιγάκι - την σχέση με το μολύβι του...

Αντάμωσα ξαφνικά με την οργή και το ξέσπασμα του απέναντι στο θείο, αλλά με έναν αλλιώτικο τρόπο...

Νομίζω πως ο Πέρης Μιχαηλίδης θα πρέπει να είναι περήφανος για την συγκεκριμένη δουλειά του!

Έδωσε σάρκα και οστά σε ένα ρόλο!

Μιλώ συνέχεια για τον ήρωα και όχι για τον ηθοποιό...

Δεν είδα ούτε για μια στιγμή τον ηθοποιό...
Ταλέντο;
Ψυχή;
Εμπειρία;
Τέχνη;
Όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα...

Ξέχασα την υποκριτική τέχνη...

Εγώ έβλεπα έναν ήρωα...

Ένας άνθρωπο...

Μια ελεύθερη ψυχή...

Μπράβο!!!