Ο ήχος και ο απόηχος μιας βράβευσης...

 

Τετάρτη βράδυ σήμερα κι εγώ κάπως απογοητευμένος με όλα αυτά που συναντώ καθημερινά μπροστά μου... προσπαθώ να βάλω σε τάξη κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου.

Λογοκρίνω - χωρίς κάποιο μέτρο -  τους πάντες και τα πάντα που συναντώ στο διάβα μου και στη συνέχεια αυτολογοκρίνομαι!

Μάλλον βρίσκομαι πάλι σε εκείνη την άχαρη περίοδο της ζωής μου που θα απομακρύνω κάποια άτομα από το παρόν της σκέψης μου!

Τι κρίμα που δε θα δηλώσω πως είμαι ευτυχής με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου!

Τι κρίμα που δε μπορώ να αντλήσω την αισιοδοξία που αναζητώ επίμονα από τους άλλους ανθρώπους! 

Σκέψεις - ή αν το θέλετε πικρές διαπιστώσεις - της προηγούμενης βδομάδας, μαύρες και άραχνες σκέψεις αυτής της βδομάδας... θα ακολουθήσουν.

Την Παρασκευή στο ραδιόφωνο θα μιλήσω με την καλεσμένη και τον συμπαρουσιαστή των "Αιρετικών Μαθημάτων Πολιτισμού" για τον ήχο και τον απόηχο κάποιων πραγμάτων...

Το μυαλό καθώς προετοιμάζει την εκπομπή ταξιδεύει γύρω από τα χωρικά ύδατα αυτών των δύο λέξεων.

Ήχος!

Απόηχος...

Ο ήχος και ο απόηχος της δικής μου αισθητικής και ιδεολογικής προσέγγισης πάνω στα γεγονότα, ο ήχος και ο απόηχος μιας βράβευσης του υπουργείου της Παιδείας που δε μου άφησε γλυκιά γεύση στα χείλη...

Έχω να πω αρκετά.

Δε ξέρω, αν θα τα πω όλα!

Ποτέ δε λέμε όσα θέλουμε να πούμε! 

Μια περίεργη βράβευση...

Αρκετοί από αυτούς τους εκπαιδευτικούς που βραβεύτηκαν έλαβαν ταχυδρομικώς πριν από κάποιους μήνες και το χαρτί της διαθεσιμότητας.

Στο ένα τους χέρι κρατούσαν το χαρτί της βράβευσης και στο άλλο τον "προθάλαμο της απόλυσής" τους...

Τεράστιο και προκλητικό φαντάζει το οξύμωρο!

Και η Ελληνική κοινωνία για μια ακόμα φορά δείχνει σε μένα πως δεν ξέρει να αντιδρά...

Κι η αντίδραση του αδικημένου;

Μπήκαν στην αίθουσα της εκδήλωσης, φώναξαν πολιτισμένα και παρακολούθησαν την τελετή πολιτισμένα...

Αισθάνθηκα περίεργα!

Αν είχε συμβεί σε μένα κάτι τέτοιο δε θα τα κατάφερνα να αντιδράσω "πολιτισμένα"!

Μάλλον δε θα σκέπτομαι σωστά...

Μάλλον η προσωπική φιλοσοφία του συμπεριφορισμού μου θα θέλει το σουλούπωμα της...

Μάλλον ο σενσουαλισμός μου νίκησε τον πραγματισμό που μου έμεινε...

Και καθώς σκέπτομαι για την παραβατικότητα και τις συνέπειές της, τη στιγμή βέβαια που τα πράγματα είναι καλά για μένα, εκεί που δηλώνω στους άλλους οπαδός του καλού και της θετικής διάθεσης, αντιλαμβάνομαι πως φιλοσοφικά δύναται να έρθει απρόσκλητο το οποιοδήποτε κακό για να με ταράξει.

Μια απόλυση...

Μια απόρριψη...

Ένα προσωπείο...

Η απώλεια ενός προσώπου...

Κι απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος!

Το κακό μάς κρατά πάντα σε εγρήγορση, αφού δεν μας αφήνει να αδρανήσουμε;

Οι παλιοί έλεγαν πως οι χαρές και οι λύπες βρίσκονται μέσα στο ίδιο καζάνι...

Ανακατεύεις λοιπόν με την δική σου κουτάλα τον πάτο κι έρχεται να σε ανταμώσει μόνο η χαρά;

Κι η χαρά η δική μου μπορεί για τον άλλον να είναι λύπη... και η λύπη του άλλου δική μου χαρά;

Δε χαίρομαι ποτέ με την λύπη των άλλων!

Είπαμε πως σήμερα δε θα τα πούμε όλα...

Δεν θα λύσουμε τους γρίφους και τα ερωτηματικά που βασανίζουν τις συνειδήσεις μας!

Και το κερασάκι στην τούρτα του προβληματισμού προετοιμάζει την φωτογραφία που θα απαθανατίσει την "γιορτή"...

Κι ακούω το μεσημέρι από το ραδιόφωνο την στιγμή που οδηγώ πως σε κάποια κατάταξη... που είχαμε την εικοστή θέση - κάπου εκεί κοντά - πήγαμε τώρα στη τεσσαρακοστή...

Συγνώμη που δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς...

Σε πολλά πράγματα δεν τα πάω καλά, με πολλά πράγματα δεν τα πάω καλά... αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας!

Απέτυχε το εκπαιδευτικό μας σύστημα κι εμείς συνεχίζουμε...

Τεράστια η ύλη των μαθημάτων...

Πολλά τα μαθήματα στο ωρολόγιο πρόγραμμα...

Χαμένες ώρες διδασκαλίας...

Αποστήθιση και στείρα γνώση...

Παροχή εκπαίδευσης και όχι παιδείας...

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, στα χρόνια που τα παιδιά έρχονται φορτωμένα στα σχολεία μας, εμείς οφείλουμε να λειτουργήσουμε ως παιδαγωγοί και να προσπαθήσουμε να τους εμπνεύσουμε με την διδασκαλία μας...

Να μη μας ενδιαφέρει ένας βαθμός...

Να βλέπουμε την ουσία...

Μεγάλα λόγια... θα έλεγε κανείς...

Κι αυτούς που τους βραβεύεις για την καινοτομία... τους απολύεις;

Αυτή είναι η Ελληνική καινοτομία!

Κάποιος όμως πρέπει να φταίει για το χάλι μας αυτό!

Αν κάνω μάθημα σε μια τάξη και στην τάξη δεν με καταλαβαίνει ο μέσος όρος της, τότε θα "ρίξω το επίπεδο" του μαθήματός μου με σκοπό να τους πλησιάσω και στη συνέχεια, αφού θα τους έχω μάθει τα βασικά, θα προσπαθήσω να τους πάρω μαζί μου και να τους "ανεβάσω"...

Να τους ταξιδέψω!

Πόσοι από εμάς ταξιδεύουμε τους μαθητές μας;

Πόσοι ταξιδεύουμε με τους μαθητές μας;

Να ρίξω πάνω στις ψυχές τους την ανθρώπινή μου ματιά, να τους σεβαστώ και να με σεβαστούν...

Για να γίνουν όμως όλα αυτά θέλω ένα κράτος που να με εκτιμά και να με σέβεται!

Θέλω ένα κράτος που να μη με θεωρεί τεμπέλη...

Πολλά θέλω...

Ο ήχος του κράτους με αναγκάζει να αποστρέφω το πρόσωπό μου από την πραγματικότητα και να ζω μέσα στα στενά όρια του δικού μου κόσμου.

Ο ήχος αυτού του κράτους μου δημιουργεί πολλά προβλήματα συνείδησης...

Για τον απόηχο του ήχου... θα τα πω στο ραδιόφωνο!

Καλό μας βράδυ!