Το τέλος...

Το τέλος του φετινού καλοκαιριού, του καλοκαιριού του 2013,  τριγυρνάει συνέχεια μέσα στο απορημένο μυαλό μου...
Μετά;
Τι άλλο έχουμε να περιμένουμε από το 2014 και από το 2015;
Πόσο ακόμα θα αντέχουμε και θα πληρώνουμε αδρά για πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος;
Κάποιοι υπεραισιόδοξοι θα σταματήσουν σε τούτο το σημείο την ανάγνωση του "θερινού" κειμένου μου!
Δε θέλουνε τα δυσάρεστα οι άνθρωποι... "Δε βγαίνει τίποτα με την απαρίθμηση των δυσάρεστων", μονολογούν!
"Τι μας λέει πάλι ο άνθρωπος;" θα πούνε οι δύσπιστοι στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Ακούστε μια θέση μου που αντιτίθεται ολοφάνερα με τη λογική...
Οι μόνοι που θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν σε τούτη τη χώρα είναι οι πεθαμένοι!
Κυρίες και κύριοι, αυτοί που έφυγαν εδώ και χρόνια από τη ζωή είχαν ιδεολογία...
Αυτοί που έφυγαν ήξεραν τι θα πει συνδικαλισμός και εργατική πρωτομαγιά!
Θα πάω λοιπόν κι εγώ σε ένα κοιμητήριο και θα περιμένω μήπως και δω κάποιο φως...
Φως από τους ζωντανούς - πεθαμένους δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε στον ορίζοντα...
Ο λόγος και η σκέψη μου ταξιδεύουν με διάφορα μέσα μαζικής μεταφοράς με το ίδιο εισητήριο και ο καημός τους κινείται γύρω από τη λέξη τέλος!  
Το τέλος της χ κινηματογραφικής ταινίας και του ψ σήριαλ -  τουρκικού ή μη - δε με αποσχολεί διόλου...
Δείτε μετά μανίας τα τουρκικά σήριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης, αγοράστε με τα καρότσια τα γερμανικά προιόντα, φορέστε από την κορφή ως τα νύχια ιταλικά ρούχα και βγάλτε το άχτι σας στην κυρία που μίλησε για τον γνωστό πλέον συνωστισμό...
Το παράλογο δεν επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα μόνο εμένα, το παράλογο σκεπάζει από άκρη σε άκρη τον γαλανό ουρανό της πατρίδας μας!
Το τέλος μιας επιδερμικής φιλίας με κάνει περισσότερο πραγματιστή και λιγότερο αλτρουιστή...
Για το τέλος το δικό μου ίσως σας μιλήσω στο τέλος!
Μάλλον θα το αποφύγω!
Στη ζωή μάς συμβαίνουν τα ωραία και τα άσχημα που διαβάζετε στα μυθιστορήματα...
Δίνουμε εμείς οι ανασφαλείς γραφιάδες το τέλος που θέλουμε στα μυθιστορήματά μας!
Ίσως και να δίνουμε σε κάποιο μυθιστόρημα μας το τέλος που δε θα μπορούσαμε να δώσουμε στην πραγματική ζωή!
Κι οι δικοί μας άνθρωποι, οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μας ίσως και να μη μας διαβάζουν! 
Και μετά λένε πως μας ξέρουν...
Να βάλω λοιπόν κι εγώ μέσα στο επόμενό μου μυθιστόρημα μια επανάσταση που ξεκινά από το νεκροταφείο της Καβάλας!
Πόσοι από τους μελλοντικούς ήρωές μου βρίσκονται εκεί...
Θα προλάβω άραγε να τους γνωρίσω όλους στο πανελλήνιο;
Άσε τους μύθους και κοίτα την πραγματικότητα του 2013, με προστάζει μια εσωτερική φωνή!
Στα σημερινά περίεργα χρόνια υπάρχουν - οργανωμένα ή μη - συμφέροντα...
Οι άνθρωποι της διπλανής και της παραδιπλανής πόρτας γίνονται ολοένα και πιο άγριοι προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους, δίχως φυσικά να δίνουν δεκάρα για τον ταλαίπωρο συνάνθρωπο και τα συναισθήματά του!
Τι κόσμος είναι αυτός!
Το τέλος κάθεται απελπισμένο στη γωνία του περιθωρίου και παρατηρεί αμήχανο τους ανθρώπους!
"Φεύγουν τα καλύτερά σας χρόνια..."
Λες και δε ξέρουμε πως κάποια μέρα θα μας επισκεφτεί όλους μας αυτό το καταραμένο τέλος!
Γιατί μεταξύ μας κάνουμε σαν να μην υπάρχει; 
Μήπως η έννοια της αιωνιότητας μας έχει πσραπλανήσει...
Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις του παραπληγικού κανόνα και σε τούτη την περίπτωση!
Γιατί άραγε;
Οι άνθρωποι της εποχής μας είναι κομπλεξικοί...
Κι οι ήρωες των μυθιστορημάτων μου είναι... κομπλεξικοί!
Θέλουν να λειτουργούν οι άλλοι όπως θα περίμεναν...
Κάτι μου θυμίζει πάλι όλο αυτό το παραμύθι!
Θαύματα δυστυχώς δε γίνονται στην εποχή μας, φίλτατοι!
Και τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποτε και μερικά από τα άσχημα τελειώνουν και αυτά!
Και τα μυθιστορήματα μας έχουν ένα τέλος...
Το τέλος της υπομονής μας διαμαρτύρεται...
Το τέλος της νιότης θρηνεί...
Το τέλος των γηρατιών προβληματίζει...
Το τέλος ενός γραπτού λόγου φιλοξενεί στα πληθωρικά δωμάτιά του τον προφορικό και τον ενδιάθετο... 
Το τέλος του τέλους εντυπωσιάζει!
Δικαιούται ο γράφων να διατυπώσει μια φιλική συμβουλή;
Διατυπώνω τη συμβουλή...
"Να μη τραβάμε όλες τις καταστάσεις από τα μαλλιά, να μη θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας με το στανιό πράγματα τα οποία έχουν τελειώσει!"
Τι κρίμα που τέλειωσαν... αλλά τέλειωσαν!
Ο συναισθηματικός παράγοντας, όσο και να μας κόβει τη φόρα της δημιουργίας, δε θα πρέπει να περιορίζει την έκφραση των ουσιαστικών συναισθημάτων μας!
Πετάμε λοιπόν τα άχρηστα συναισθήματα στα σκουπίδια της γειτονιάς μας!
Στο καλάθι του μπάνιου, σε εκείνο με τα άπλυτα ρούχα... θα βάλουμε όλα αυτά που μοστράραμε κατά το παρελθόν στα βελούδινα σαλόνια μας!
Τέλος κι αυτού του κειμένου...
Ένα ακόμα κείμενο...