Μουριές

Μια φωτογραφία από την Πάντερμο...
Πάντερμο την έλεγε την πόλη που γεννήθηκε ο παππούς μου και όχι... Πάνορμο.
Στα 1905 έλεγε πως γεννήθηκε η ταυτότητά του. Η γιαγιά μου όμως μας έλεγε πως ήταν αρκετά μεγαλύτερος, αλλά δήλωσαν κι αυτός κι ο αδερφός του πιο μικροί το 1922... για να μη πάνε αμέσως οι άνθρωποι στρατιώτες!
Ποιος θα ζούσε την οικογένειά τους;
Μάνα και τρεις ανύπανδρες αδερφές περίμεναν...
Οι τούρκοι σήμερα την Πάντερμο του παππού μου την λένε... Bandirma...
Σήμερα θα είναι η μέρα των αποκαλύψεων...
Πριν δύο χρόνια ολοκλήρωσα ένα μυθιστόρημα που έχει σαν τόπο δράσης - μερικά μέρη της σημερινής Τουρκίας - και της Πάντερμο του παππού.
Για να το γράψω έψαξα αρκετά... και άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα μερικά πράγματα για εκείνον...
Η αυλή του σπιτιού μας στην Καβάλα μέχρι και σήμερα φιλοξενεί μια τεράστια μουριά.
Αυτή τη μουριά - η μισή έκανε μαύρα και άλλη μισή άσπρα μούρα - τη λάτρευε.
Τον θυμάμαι να κάθεται στον ήλιο, να διαβάζει την εφημερίδα του και να την κοιτά...
Τον θυμάμαι να ανεβαίνει να μαζέψει μούρα και να κάθεται με τις ώρες στα κλαδιά της!
Τον θυμάμαι να μιλά για τα μούρα!
Πολλά μου έρχονται στο νου!
Μακάρι να καταλάβαινα τότε...
Κατάλαβα πριν από δύο χρόνια ...
Στα τέλη του 19 αιώνα είχε πιάσει μεγάλη φωτιά στην Πάντερμο. Αφού μάζεψαν οι κάτοικοι τα καμμένα τους... προσπάθησαν να φτιάξουν την πόλη ομορφότερη...
Και τα κατάφεραν!
Ρυμοτομικό σχέδιο και μουριές...
Πολλές μουριές σε κάθε της γωνιά, σε κάθε γειτονιά...
Δε θα σας πω τίποτα άλλο...
Αυτό το μυθιστόρημα - που το αφιέφωσα στον παππού μου - δε θα το βγάλω στο φως τα επόμενα χρόνια.
Θέλω να βρω το κουράγιο να πάω κάποτε στη πατρίδα του και να δω από κοντά αυτές τις μουριές...
Οι ρίζες μου...
Να τις συγκρίνω με τη μουριά μας στην Καβάλα! 
Μετά βλέπουμε...