Ο χρόνος είναι ένα συναίσθημα...

Ο χρόνος λοιπόν είναι ένα συναίσθημα. Πως αισθάνεσαι την αγάπη και το μίσος, τον κορεσμό και την έλλειψη, τη ζήλεια και τη συμπόνια… έτσι αισθάνεσαι και το χρόνο με τα «πάνω» του και με τα «κάτω» του.
Πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο και οι παλιοί συμμαθητές μου στη Καβάλα οργάνωσαν μια μικρή γιορτή. Να βρεθούμε όλοι μαζί και να τιμήσουμε το χρόνο που πέρασε ή μήπως να κατανοήσουμε το προσωπικό μας χρόνο μέσα από τα αινιγματικά πρόσωπα των άλλων;
Δε το νομίζω… Απλώς μία γιορτή…
Περάσαμε καλά!
Κάποιοι δεν ήρθαν…
Κάποιους δε τους βρήκαν για να τους ειδοποιήσουν. Δεν ήξεραν τη διεύθυνσή τους!
Κάποιοι δε θα ήθελαν να δουν τα πρόσωπα των παλαιών τους συμμαθητών.
Κάποιοι δήλωσαν οικογενειακά προβλήματα.
Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν οι καθρέπτες… θα μπορούσαμε να πείσουμε τους γύρω πως  ο χρόνος και οι υποδιαιρέσεις του είναι συναισθήματα…
Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω πίσω!
Δε θέλω να αναπολώ τις στιγμές του χθες και να λέω: «τι ωραία που ήτανε τότε».
Θα το ξαναπώ και θα το ξαναγράψω! Ο άνθρωπος διαθέτει μια καταπληκτική ικανότητα. Ο άνθρωπος ωραιοποιεί το παρελθόν στις συζητήσεις και στις συναντήσεις του παρόντος.
Θέλω το παρόν, ζω για το παρόν και φυσικά μου αρέσει αφάνταστα το παρόν…
Κι όταν λέω «παρόν» βάζω μέσα και τις αναμνήσεις του κοντινού παρελθόντος… Μέσα στο δικό μου παρόν... και το βλέμμα που αγναντεύει τα σχέδια των επόμενων μηνών! Το δικό μου το παρόν – αυτό το αιρετικό παρόν - τα έχει βρει με τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μου και περνά την καλύτερη περίοδο του παρόντος του!
Με δυο λόγια… Περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου…
Αν με ρωτούσατε πριν από πέντε χρόνια τα ίδια θα σας έλεγα! Πριν από δέκα; Τα ίδια… Πριν από είκοσι; Τα ίδια… Δεν έχει να κάνει ούτε με την οικονομική κρίση ούτε με τίποτα… Είναι καθαρά φιλοσοφικό το ζήτημα...