Μήπως είστε μυθομανής;

Φυλαχτείτε από τους μυθομανείς! Σίγουρα κάποιοι από δαύτους θα
κυκλοφορούν ανάμεσα στα πόδια σας κι εσείς δεν το έχετε πάρει ακόμα
χαμπάρι. Είναι ιδιαίτερα ικανοί στο να αραδιάζουν δεξιά και αριστερά
τις αρρωστημένες ψευτιές τους και αρκετά πρόθυμοι... ώστε να σας κάνουν
μαλλιά κουβάρια με φίλους και γνωστούς.
Δεν είναι καθόλου σωστό να γενικεύουμε και να βάζουμε τους ανθρώπους,
τις συμπεριφορές και τις ιδέες τους σε καλούπια! Προσωπικά είμαι
απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή σαλαμοποίησης. Θα ρισκάρω όμως μια
σύντομη και διόλου αυθαίρετη κατ' εμέ αποτίμηση.
Η πρώτη διαπίστωση λοιπόν έρχεται αυθόρμητα να καθίσει δίπλα στην
εμπειρία μου και παίρνει τη θέση της πάνω στο χαρτί.
Αυτές οι διαταραγμένες προσωπικότητες είναι άνθρωποι γλυκομίλητοι και
συμπαθέστατοι! Γλυκύτατοι! Σε κερδίζουν αμέσως... Προσωπικά τους
συμπαθώ! Καταφέρνουν με τη πρώτη ματιά να τους αισθανθείς σαν δικούς
σου ανθρώπους. Εξωστρεφείς, κεφάτοι, με ωραίο χιούμορ... Η καρδιά της
παρέας σας!
Πολλές φορές κάθομαι και σκέπτομαι γιατί μερικοί άνθρωποι ενώ δε
συντρέχει κανένας απολύτως λόγος σου αραδιάζουν ένα κάρο ψέματα!
Μιλάμε για πολλά ψέματα... Μιλάμε για ψέματα χωρίς καμία ουσία! Βέβαια
πολλά από αυτά τα ψέματα είναι άκρως ευρηματικά και πανέξυπνα!
Παλιά είχα ένα γνωστό που μια φορά το μήνα πήγαινε ταξιδάκι στο
εξωτερικό. Όχι πολλές μέρες... Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή! Του
αρκούσε το τριήμερο... Και τη Δευτέρα κεφάτος και ομιλητικότατος... Που
πήγε, τι είδε... Να πω πως δεν το είχα πιστέψει; Μια χαρά το είχα φάει
το παραμύθι του; Τι ακριβώς έκανε ο συγκεκριμένος άνθρωπος για να μας
πείσει πως ταξίδευε στις μεγαλουπόλεις της Δυτικής Ευρώπης;
Κλειδωνόταν για τρεις ολόκληρες μέρες μέσα στο σπίτι του, έκλεινε
παντζούρια και πόρτες, δεν απαντούσε σε τηλέφωνα και εφοδιαζόταν με
χάρτες της πόλης που νοερά θα <<επισκεπτόταν>>. Και τη Δευτέρα το πρωί ο
πολυταξιδεμένος, ο τυχερός... προσγειωνόταν από τους πρώτους στον
εργασιακό του χώρο!
Τι κρίμα για τον χριστιανό που δεν υπήρχε τω καιρώ εκείνω το διαδίκτυο!
Ο μυθομανής ο δικός σας μπορεί να διαφέρει από τις δικές μου
περιπτώσεις και να κατέχει και υψηλό αξίωμα. Μην απορείτε καθόλου!
Συνηθίσαμε να λέμε πως οι πολιτικοί και οι δικηγόροι - συμπαθείς και
αντιπαθείς - είναι μυθομανείς! Μέγα λάθος... Οι παραπάνω αντιλαμβάνονται
πως κατανοούμε πλήρως τις μη εμπνευσμένες και άκομψες ψευτιές τους οι
νοήμονες κι απλώς συνεχίζουν να κελαηδούν για αυτούς που η νοημοσύνη
και η όλη τους παιδεία... δεν επιτρέπει να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το
ψέμα!
Το φαινόμενο του μυθομανούς μάλλον θα πρέπει να είναι παθολογικό! Ας
ασχοληθούν οι ειδικοί επιστήμονες με την σοβαρότητα της κατάστασής
τους. Τα ερωτήματά μου πάμπολλα, τα συμπεράσματά μου μετρημένα και με
πολλά ερωτηματικά! Καταλαβαίνουν οι κακόμοιροι πως εμείς από ένα
σημείο και μετά ξεσκεπάζουμε το όλο μυστήριο αυτής της ανοησίας τους
και πως εκθέτουμε στο φως του ήλιου τις ψευτιές τους;
Δε θέλει και πολύ μυαλό για να λειτουργήσεις. Άλλα έλεγε σε μένα το
παράδειγμά μας... άλλα σ' ένα φίλο μου... άλλα σ' ένα γνωστό μου. Στο
τέλος τα μπέρδευε και δεν ήξερε τι είχε πει και σε ποιον! Και προς
όλους... έκλεινε πάντα... με την ίδια προτροπή: <<μη πεις σε κανέναν αυτά
που συζητήσαμε...>>
Έλα όμως που στην Ελλάδα είμαστε λιγάκι κουτσομπόληδες και μιλάμε...
Ανοίγουν τα στοματάκια τους οι άνθρωποι κι οι <<ιερές>> ψευτιές αιωρούνται.
Λίγο δείχνει να τους απασχολεί το τι καταλαβαίνουμε και το τι λέμε
εμείς. Είναι τόσο παθιασμένοι που δε σταματούν με τίποτα!

Θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου <<Το κουζλούκι και
ο πάππος ο Τζότζος>> (Εκδόσεις Ωκεανός, Αθήνα 2009), όπου ένας
αγαπημένος μου ήρωας, ο Λαζαρής λέει τα δικά του...

Η Βαγγελούδα είχε τσιτώσει το σπίτι. Περίμενε το Λαζαρή με τη γυναίκα
του για φαγητό. Η τραπεζαρία περίμενε με τα αναμμένα κηροπήγια, τα
ακριβά σερβίτσια και τις περίτεχνα διπλωμένες χαρτοπετσέτες. Η μουσική
υπόκρουση απαλή, ίσα που να ακούγεται. Το δερμάτινο σαλόνι περίμενε να
δεχτεί τους επισκέπτες για να τους θυμίσει για μια ακόμα φορά πως αυτό
είναι καλύτερο από το δικό τους. Η Νάνα Μούσχουρη τραγουδούσε
γερμανικά. Ο Λαζαρής την έλεγε Μουσχουρή.
Το κουδούνι χτύπησε. Ο Λαζαρής και η γυναίκα του ήταν στην εξώθυρα. Ο
Στρατής περίμενε πάνω με τη Βαγγελούδα και το Μίλτο τον άντρα της,
συνταξιούχο αστυνομικό που έφυγε από τη χωροφυλακή μόλις έπεσε η
Βασίλισσα Φρειδερίκη.
<<Ελάτε, ελάτε, ανεβείτε!>>
<<Βαγγελούδα κορτσούδι μου, καλώς σας βρήκαμε! Ίδια είσαι... αθάνατη... αγέραστη...>>
<<Λάαζααρεεε!>> Τον σκούντηξε η γυναίκα του, μια κοκέτα που όταν
περπατούσε στα Ποταμούδια όλοι την πρόσεχαν!
Δε περίμενε κανείς τη σύγκρουση σε αυτή τη περίπτωση γι' αυτό και ο
Στρατής κόντεψε να πάθει έμφραγμα. Είχαν παρελθόν, έχουν παρόν και θα
έχουν μέλλον. Το πράγμα κύλησε νωχελικά και είχες την αίσθηση πως ήταν
προσχεδιασμένο. Μετά το φαγητό την ώρα του καφέ!
Υπήρχε παρελθόν κι ένα κοινό σημείο. Έφυγαν από την Ελλάδα χωρίς να το
θέλουν, χωρίς να το πολυσκεφτούν! Ο άντρας της υπηρετούσε στη βασιλική
χωροφυλακή και η βασίλισσά μας ήταν πια στο Λονδίνο.
Ο άντρας της κοκέτας ήταν αριστερός, δε μπορούσε να μείνει πίσω παρόλο
που δεν τον εξόρισαν! Το θεωρούσε ντροπή!
Σε όλους μιλούσε για εξορία, αλλά τα καλοκαιράκια που κατέβαινε στην
Ελλάδα έπινε τα ουζάκια του στη βεράντα του Βουλβουτζή!
Να είναι καλά αυτοί... καλά να είμαστε κι εμείς!