Κι η ανάμνηση δεν ήταν καθόλου δραματική...

Στις 15 Ιούλη - ένα πολύ ζεστό Κυριακάτικο βράδυ - με φιλοξένησε στην ωραία εκπομπή της "Για λίγο Ουρανό", από τη συχνότητα του Alpha News 95,5 fm, η καλή φίλη Νόπη Χατζηιγνατιάδου. Αφού την ευχαριστήσω για μία ακόμα φορά για τη ζεστή φιλοξενία της, αλλά και για τον άψογο τρόπο με τον οποίο παρουσίασε τα μυθιστορήματά μου "Το κουζλούκι και ο πάππος ο Τζότζος" και "Ψυχές που δε τις ζέστανε η αγάπη"  θα ήθελα να απευθυνθώ σε εσάς τους Δραμινούς και τις Δραμινές και να σας κάνω κοινωνούς των μεταμεσονύχτιων σκέψεων μου.

Σκέψεων που με συντρόφευαν καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας...

Μετά τη συνομιλία μας με την ποιήτρια της πόλης σας κάθισα στην αυλή του εξοχικού σπιτιού μου στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου και σκεφτόμουνα όλα αυτά που σας αράδιασα! Όλα αυτά που κάποτε έγραψα και κλήθηκα από τη Νόπη να τα σχολιάσω. Τα ερωτηματικά και τα ερωτήματα...βουνό!

Μας άκουσαν άραγε πολλοί άνθρωποι στη Δράμα; Τους άρεσαν αυτά που είπαμε ή μήπως τα βρήκαν βαρετά και παρωχημένα; Θα θελήσουν κάποιοι από αυτούς να αναζητήσουν τα τελευταίο μου μυθιστόρημα στα βιβλιοπωλεία της πόλης; Θα θελήσουν να με γνωρίσουν; Η μία σκέψη έδινε με χαρακτηριστική ευγένεια τη σειρά της στην άλλη... Είχα όλο το χρόνο δικό μου! Μοιραία η αναδρομή προς το παρελθόν - το δικό μου και της γενιάς μου - έγινε αυτόματα!

Πολλές είναι οι φορές που η σκέψη τρέχει γρήγορα...Ο χρόνος περνά γρήγορα... Τόσο απλό, τόσο κοινότυπο, τόσο καθημερινό, τόσο αληθινό! Διαπίστωση που την κάνουμε συχνά στις μεταξύ μας κουβέντες, χωρίς όμως να της αφιερώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να την συνειδητοποιήσουμε, χωρίς να κάτσουμε να την αναλύσουμε και πολύ...

Θυμάμαι πολύ καλά τη πόλη της Δράμας από παιδί! Την Αγία Βαρβάρα, το πάρκο... Το πανέμορφο αρχοντικό που συναντάς αμέσως μετά την μεγάλη ανηφόρα που σε οδηγεί προς την έξοδο σου από την πόλη. Θυμάμαι τη πόλη της Δράμας από τις διηγήσεις της μάνας μου και της θείας μου της Μαρίκας... "Εκείνο τον καιρό η Δράμα είχε δύο μαιευτικές κλινικές..." Στη Προσοτσάνη (που ποτέ δεν έμαθα πως γράφεται σωστά) εκείνα τα χρόνια είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα... Και το Δοξάτο και η Χωριστή και τα Κύργια... Σκόρπιες πληροφορίες που αρχικά μου φαινόντουσαν άχρηστες! Τους θυμάμαι... να κάθονται κατάχαμα και να περνούν τα φύλλα καπνού σε βελόνες. Περνούν φευγαλέα από τη μνήμη μου κάποιες εκδρομές που κάναμε με το σχολείο και οι ετήσιες καλοκαιρινές επισκέψεις με τους γονείς μου τόσο στην ίδια την πόλη όσο και στα κοντινά χωριά της.

Και τώρα η εξομολόγηση...

Στην Καβάλα πάντα λέγαμε πως οι Δραμινοί... δεν έχουν θάλασσα! Μεγάλη σοφία! Νομίζαμε πως υστερούν σε σύγκριση με μας τους Καβαλιώτες... Λέγαμε πως οι Δραμινοί έρχονται στη Καβάλα και δε χορταίνουν τη θάλασσά μας... Με το κουτάλι θέλουν να την πιούν οι αθεόφοβοι! Ούτε λίγο ούτε πολύ παρακατιανούς τους θεωρούσαμε τους ανθρώπους! Εμείς έχουμε μια πόλη που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, με το λιμάνι της, το φρούριο... Έχουμε τη Θάσο μας! Η θέα της Καβάλας μας δε συγκρινόταν στο μυαλό μου με την εικόνα της Δράμας! Κι είχα και τη συχωρεμένη τη γιαγιά μου όταν την ρωτούσαν για τη καταγωγή της νύφης της να απαντά με μισή καρδιά... "Από τη Δράμα κάναμε νύφη! Δε λέω...πολύ καλή κοπέλα! Αλλά... χάθηκαν οι κοπέλες από την Καβάλα μας βρε παιδί μου..."

Με τον καιρό κατάλαβα κι εγώ - όπως και πολλοί άλλοι - πως η Δράμα εδώ και χρόνια παράγει πολιτισμό. Στη Δράμα σας ανέκαθεν γινόντουσαν σπουδαία πράγματα, στη Δράμα σας γίνονται καταπληκτικά πράγματα...Τι κρίμα να μη μπορώ να πω... η Δράμα μας! Και να τώρα εγώ με περίπου μισό αιώνα ζωής στις πλάτες μου, να αναγκάζομαι από τις περιστάσεις - "το τυχαίο" συνηθίζω να το ονομάζω εγώ - να κοιτάξω πίσω και να φέρω στο νου αισθαντικές αναμνήσεις τους παρελθόντος!

Έλεγα στη Νόπη πως όσο και να περάσουν τα χρόνια, τα βιώματα που χαράχτηκαν στη μνήμη μας δε ξεθωριάζουν τόσο εύκολα και πως έτσι στα ξαφνικά, εκεί που δε τα περιμένεις, ξεφυτρώνουν από το πουθενά και σου κουνάνε το μαντίλι της νιότης.

Να μη μπορώ να σας πω πως χάρηκα πολύ που ακούστηκα από ένα ραδιοφωνικό σταθμό της Δράμας μας;

Μήπως κι έχω κάποιο πρόβλημα με τα κτητικά;

Το μαντήλι της εφηβείας λοιπόν μου φέρνει στο προσκήνιο των συναισθημάτων μου τις εικόνες αγαπημένων ανθρώπων, ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή... Αγαπημένες Ψυχές από τη Δράμα και την Καβάλα! Λατρεμένες Ψυχές... Ήταν ψυχές που - λόγω των κοινωνικών και των πολιτικοοικονομικών συνθηκών - δεν είχαν ζεσταθεί από την αγάπη των συνανθρώπων τους...Και τους αγαπούσα όλους τόσο πολύ!

Δεν είναι που δεν τους θυμάμαι συχνά! Είναι που χθες με επισκέφτηκαν όλοι μαζί...Μου έδιναν τα συγχαρητήρια για τη συνέντευξη και με ρωτούσαν για την

πόλη τους...

Μια χαρά είναι η πόλη σας!

Μια χαρά!

-----------------------------------------------------------------------------

Βιογραφικό:

Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος γεννήθηκε στην Κολωνία και μεγάλωσε στην Καβάλα, όπου τελείωσε το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο.

Αποφοίτησε από το Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μαθήματα ειδίκευσης από τους τομείς της Κλασικής Φιλολογίας και της Μεσαιωνικής και Νεότερης Ελληνικής Φιλολογίας.

Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ (Νεοελληνική Ποίηση, Νεοελληνική Πεζογραφία και Βυζαντινή Ιστορία). Δίδαξε για χρόνια σε φροντιστήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Είναι χαρούμενος για την έκδοση - από το 1994 - μιας "Λατινικής Γραμματικής" και των δύο μυθιστορημάτων του ( "Το κουζλούκι και ο πάππος ο Τζότζος" και "Ψυχές που δεν τις ζέστανε η Αγάπη") από τις εκδόσεις "Ωκεανός".

Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος στο Πρώτο Λύκειο του Αμερικανικού Κολεγίου "Ανατόλια", Έχει πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες (www.logotexniki.com /www.ac-cultural.com / www.tasosaggelidisgentzos.blogspot.com)