Η γοητεία μιας πόρτας...

Κάπου στο διαδίκτυο... είδα αυτό το όμορφο κολάζ. Πόρτες από το Αϊβαλί. Για λίγα λεπτά της ώρας έμεινα να τις χαζεύω χωρίς να κάνω την παραμικρή σκέψη.
Οι σκέψεις που ακολούθησαν την πρώτη μου εντύπωση σχεδόν κοινότυπες.
Πόρτες που τις χάραξε ο χρόνος!
Πόσοι άνθρωποι του χθες μπήκαν και βγήκαν από αυτές τις πόρτες χαρούμενοι, πόσοι πάλι λυπημένοι, πόσα τα μυστικά που κρύβουν στους κόλπους τους αυτές οι πόρτες;

Άφησα την "φιλοσοφία" της κλειδαρότρυπας για τα περιθώρια της ιστορικής έρευνας και προχώρησα...

Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουμε να κλείσουμε με μανία τις εύθραυστες  πόρτες της ψυχής μας και να αφήσουμε έξω από αυτές τα πρόσωπα κι εκείνες τις καταστάσεις που νομίζουμε πως δεν μας κάνουν καλό.
Κι όμως...
Σπάνια κατορθώνουμε να λειτουργήσουμε μόνο με το συναίσθημα. Ή μήπως είμαστε έρμαια των προσωπικών μας συναισθημάτων και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε;
Η λογική είναι αυτή που μας επαναφέρει σε μια κατάσταση όπου η ακατέργαστη σύμβαση θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ή το συναίσθημα;

Άφησα πίσω τα σοφιστικά ερωτήματα και προχώρησα ένα βήμα...

Τελείωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές και για μια ακόμα φορά οι ετερόκλητες σκέψεις του μυαλού προσπαθούν να τραβήξουν μια γραμμή κάτω από τα πεπραγμένα, να κάνουν κοινώς την σούμα... με απώτερο σκοπό να έρθει στο φως της ημέρας ένας ακόμα απολογισμός.
Μικρός ή μεγάλος... δεν έχει και τόση σημασία!
Ένας απολογισμός που θα μας αναγκάσει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω.
Δύσκολο το βλέπω να παραμένουμε ακίνητοι...

Και να πάλι οι πόρτες στο προσκήνιο!
Πόρτες που άνοιξαν χωρίς καμία δυσκολία από μόνες τους, πόρτες που έμειναν ορθάνοιχτες και κανείς δεν μπήκε μέσα, πόρτες που κλείδωσαν από έξω τους ενδιαφερόμενους.

Έχω αρκετά κακά στοιχεία στον χαρακτήρα μου, στοιχεία όμως που κάνουν κακό σε μένα και όχι στους άλλους.
Κάποιοι μου λένε πως ώρες ώρες λειτουργώ αυτοκαταστροφικά! Μπορεί να έχουν και δίκιο!
Ένα λοιπόν από αυτά τα στοιχεία... έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία του σπασμένου γυαλιού. Ενώ δηλαδή μπορώ να το κολλήσω και να μην φαίνεται τίποτα, εγώ αποφεύγω να το κάνω και κάθομαι και το κοιτάω σπασμένο.
Μερικές φορές εγώ είμαι αυτός... που έσπασε το γυαλί!
Τι μανία είναι κι αυτή!
Να κοιτάω νοσταλγικά το σπασμένο γυαλί και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τις αιτίες και τους σκοπούς των προθέσεων σε ένα διαφορετικό επίπεδο...
Μάταιος χρόνος, ίσως χάσιμο του προσωπικού μου χρόνου... όπως θέλετε μπορείτε να το πείτε!
Κάποτε βαριέμαι - κουράζομαι είναι το σωστό ρήμα - και γυρνάω απότομα την σελίδα.

Και τα ερωτήματα προκύπτουν αυτόματα!

Πόσες σελίδες θα γυρίσω ακόμα;

Πόσες πόρτες θα κλείσω;

Θα έχω το κουράγιο να ανοίξω άλλες πόρτες;

Κι αν ανοίξω άλλες, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα δεν θα φτάσω;

Τα σπασμένα γυαλιά στέκονται στο πάτωμα κι εγώ να προσπαθώ να μην τα πατήσω!

Και πολλά από αυτά να ξέρω πως είναι κομμάτια της ισορροπίας μου... Πολλά από αυτά φέρνουν στον νου πανέμορφες εικόνες του παρελθόντος!

Βλέπω τις πόρτες και το μυαλό μου βρίσκεται σε αδιέξοδο!

Δεν βλέπω να καταλήγω πουθενά!

Δεν είναι τυχαίο που στο κολάζ φιλοξενούνται μόνο εξώπορτες! Αυτές μάλλον ανοίγουν πιο εύκολα, διότι έχουν την πολυτέλεια να πετάξουν το μπαλάκι... στις εσωτερικές πόρτες!
Άρα που καταλήγουμε;
Συμπέρασμα αυθαίρετο, συμπέρασμα που δεν προκύπτει από προκείμενες... 
Δε χρειάζεται να πετάξεις την πόρτα...
Άλλαξέ της μια κλειδαριά...
Είναι κι αυτό μια προστασία!
Ένας συμβιβασμός που σου δίνει με το κιλό τις ψευδαισθήσεις...