Τα χαμόγελα της νίκης και της ήττας

Βλέπετε χρώματα;
Πάρα πολλά τα χρώματα!
Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο...
Χαρούμενα χρώματα!
Χαμόγελα μικρών Γερμανών... το 1971!
Καθώς κοίταζα τη συγκεκριμένη φωτογραφία - είμαι μέλος σε κάποιες γερμανικές ομάδες του Facebook - οι συνειρμοί με επισκεύτηκαν απρόσκλητοι.
Δεν τους έκλεισα την πόρτα...
Γύρισα πίσω τον χρόνο...
Το 1971 ήμουν 7 ετών και πήγαινα στην πρώτη τάξη του 11ου Δημοτικού Σχολείου της Καβάλας. Δηλαδή ήμουν περίπου στην ίδια ηλικία με τα παιδιά της φωτογραφίας.
Εμείς λοιπόν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου κι αυτοί οι χαμένοι...
Οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο! Ή μήπως δε θυμάμαι καλά; 
Εμείς να κάνουμε μάθημα σε μια τάξη με τσιμεντένιο δάπεδο, να καίμε τη ξυλόσομπα στο φουλ για να ζεσταθούμε και να τρώμε ξύλο με τη βέργα...
Και τα χαστούκια για την τήρηση της απόλυτης πειθαρχίας να πέφτουν βροχή...
Και φυσικά αποστήθιση! Πόσα ποιήματα είχαμε μάθει...
Και φυσικά διδασκαλία μιας μονόπλευρης ιστορίας!
Κι όταν δε καταλαβαίναμε τι έλεγε ο δάσκαλος δε τολμούσαμε να ρωτήσουμε!
Κι αυτοί - οι ηττημένοι του πολέμου - να κάθονται σε δάπεδο...
Να έχουν το ελεύθερο να χαμογελούν μπροστά στο δάσκαλό τους; 
Κι όλοι οι δάσκαλοί μας... φορούσαν γραβάτες!
Κανένα χρώμα στη ζωή μας.
Δε θυμάμαι να φόρεσα έντονο χρώμα... εκείνα τα μαύρα χρόνια.
Κι οι συμμαθητές μου δε φορούσαν έντονα χρώματα! 
Μας εκπαίδευσαν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην φέρνουμε αντιρρήσεις, να μη λέμε γνώμη αντίθετη με την κρατούσα άποψη.
Κι αν τη λέμε... απλώς να τη λέμε!
Ευτυχώς που στην πορεία κάποιοι βάλαμε μόνοι τα χρώματα στη ζωή μας!
Όσο και να το προσπαθήσουν οι άλλοι... δε θα καταφέρουν τώρα πια να μας ξεγελάσουν...
Μας αρέσει το πορτοκαλί και το κίτρινο...
Λατρεύουμε τις αποχρώσεις του πράσινου και του μπλέ.
Επιλέγουμε το κόκκινο...
Στους μίζερους πολιτικούς μας χαρίζουμε το μαύρο, το ροζ του παρελθόντος και εκείνο το καφέ - σκ@τί του μέλλοντός τους...