"Να μη ξεχάσουμε να ζήσουμε" είχα διαβάσει κάποτε σε έναν τοίχο...


Καιρό έχω να γράψω...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά καιρό έχω να γράψω σε τούτο το blog!
Τα πάντα στην σημερινή εποχή τα βιώνουμε μόνοι μας ή μαζί με άλλους - σε κάποια διάσταση διαφορετική - ως μεγιστοποιημένα και τραγικά.
Βλέπω και ακούω σχεδόν παντού αντιδράσεις υπερβολικές, γκρίνιες ατελείωτες, φωνές παράταιρες, παράπονα...
Όλοι θέλουν να τους καταλάβουν οι άλλοι και να τους αποδώσουν αμέσως όλα αυτά που τους αξίζουν...
Την υγεία μας να έχουμε, λέω εγώ!
Αν είμαστε γεροί κι όλα τα άλλα θα έρθουν να μας συναντήσουν!
Κι αν δεν έρθουν, δεν ήταν να έρθουν...
Οι πάντες περιμένουν λοιπόν να ακούσουν τον καλό τον λόγο από τα χείλη του άλλου - του φίλου, του γνωστού, του άγνωστου - και μάλλον καλό λόγο δεν ακούνε!
Περιμένουν καθημερινά να έρθει κάτι που δεν έρχεται...
Γιατί τα λέω όλα αυτά Παρασκευή πρωί;
Βαρέθηκα να χαμογελώ στους ανθρώπους που γκρινιάζουν στα προφίλ τα δικά τους και των άλλων... για τους ανθρώπους κι όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος κάνουν κι ένα like στην είδηση του θανάτου του!
Μερικές φορές και η χαρά είναι γκρίνια...
Αν η χαρά δεν είναι αληθινή...
Βαρέθηκα όλους αυτούς που θεωρούν πως αδικήθηκαν κατάφορα από την ζωή, όλους αυτούς που κραυγάζουν πως δεν τους δόθηκαν οι ευκαιρίες...
Βαρέθηκα εκείνους που βλέπουν γύρω τους συνομωσίες!
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που πιστεύουν πως είναι τόσο σημαντικοί, ώστε οι άλλοι να ασχολούνται συνέχεια μαζί τους!
Βαρέθηκα τους κόλακες και τους αποδέκτες των γραφομένων τους!
Σκέπτομαι αυτά με τα οποία καταπιάστηκα... και με όσα ακόμα θα ασχοληθώ μέσα στον Φεβρουάριο και καταλαβαίνω πως όλα - καλά και κακά - είναι δικές μου επιλογές...
Αν θέλω τα πραγματοποιώ κι αν πάλι δεν τα γουστάρω κάθομαι στο σπιτάκι μου και γράφω τις ιστορίες μου για το συρτάρι μου!
Κάθομαι στο σπιτάκι μου και είμαι μια χαρά, εφόσον τα έχω εγώ καλά με τον εαυτό μου... 
Δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν για να πάω μερικά βήματα παρακάτω!
Ας μην πάω και παρακάτω...
Και μια φωνή μέσα μου κραυγάζει πως ο χρόνος αντί να με μαλακώσει με το πέρασμά του μάλλον με κάνει περισσότερο κυνικό!
Κάνω αυτό που κάνω, επειδή με ευχαριστεί στην τάδε φάση της ζωής μου και όχι για να αρέσει στους άλλους...
Δεν κάνω κάτι για να μου σφίξουν οι άλλοι το χέρι και να πάρω τα συγχαρητήρια!
Δε βλέπω τι κάνουν οι άλλοι!
Δε ζηλεύω...
Αν αυτό που κάνω δεν αρέσει σε κάποιους - σε λίγους ή σε πολλούς... - το θεωρώ λογικό! Δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει καθόλου τι λένε οι άλλοι και... η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει.
Συγνώμη για το θράσος της σκέψης μου και για την προβολή του αυτονόητου, αλλά αυτή είναι η αλήθεια η δική μου μέσα στον παρόντα χρόνο!
Δεν θέλω να φιλοξενήσω στα λόγια μου τον διδακτισμό...
Αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι σκέψεις μου, να μην τις διαβάσει...
Κι εγώ δε διαβάζω πάρα πολλά...
Δεν θα καθίσω να γκρινιάζω ούτε για την κρίση του βιβλίου, ούτε θα λέω πως  ο τάδε συγγραφέας πούλησε περισσότερα από μένα επειδή τον προωθεί καλύτερα ο εκδοτικός του οίκος...
Κρίνουμε και κρινόμαστε!
Ζούμε...
"Να μην ξεχάσουμε να ζήσουμε" είχα διαβάσει κάποτε σε έναν τοίχο!
 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.