Αν δεν έχετε αντίρρηση, να αρχίσουμε την κουβέντα μας με το ροζ.
Παρεξηγημένο χρώμα το ροζ! «Δεν είναι
καθόλου σοβαρός ο κύριος εκείνος που φοράει… ροζ παντελόνι!» Δε ξέρω βέβαια αγαπητοί
μου, αν υπάρχουν στην εγχώρια παραπαίουσα αγορά ροζ παντελόνια. Σιγά – σιγά
όμως γίνονται αποδεκτά τα ροζ πουκαμισάκια και οι ροζ γραβάτες! Οι εποχές
αλλάζουν… κι εμείς ακολουθώντας τις πατημασιές τους, ρίξαμε νερό στο κρασί μας - όσο άντεχε ο καθένας - και αλλάζουμε μαζί
τους.
Το ροζ κυρίες και κύριοι, ταιριάζει σε κοριτσάκια… και σε κατάξανθες κούκλες!
Το ροζ φοριέται πλέον και από κύριο…
Το ροζ συντροφεύει τη σοβαρή κυρία… κάποιας ηλικίας!
Τα όνειρα των κοριτσιών σας είναι ροζ; Τα όνειρα τα δικά σας ήταν
αγαπητή κυρία, ήταν ροζ; Ο γάμος στην εκκλησία, το νυφικό με το πλούσιο πέπλο, τα
κουφέτα, το βασιλόπουλο… Παντρεύεται – με παπά και με κουμπάρο - το ροζ την
καθημερινότητα, τη ρουτίνα και το επαναλαμβανόμενο και αποχρωματίζεται με
σχετική ευκολία!
Το ανεξίτηλο χρώμα… που κατάντησε εξίτηλο!
Κι έρχονται τώρα στο προσκήνιο οι ροζ ιστορίες και τα ροζ σκάνδαλα των
λεγόμενων επώνυμων. Οι φίλτατοι «κίτρινοι» εκδότες των περιοδικών και των
εφημερίδων – οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον – είναι λάτρεις του ροζ… Προδότες!
Το κίτρινο να λατρεύει το ροζ; Κι εκδότες των λογοτεχνικών βιβλίων – εκδότες
είναι κι αυτοί - μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι! Μυρίστηκαν χρήμα ζεστό ή ζήλεψαν
τη δόξα των άλλων και προσπαθούν να πλασάρουν στη σκοτωμένη αγορά μια ροζ
λογοτεχνία για όσους αγαπούν το ροζ… Αλλά και λίγο πορτοκαλί να είναι αυτή η
λογοτεχνία… για όσους έχουν κάποια κρατήματα… και λίγο κόκκινη να ήταν δε θα
έβλαπτε… για κάποιους με ιδεολογικές ενστάσεις.
Ακούσατε για κίτρινη λογοτεχνία;
Βαφτίσια λοιπόν… και να
χαιρόμαστε όλοι τους νέους δημιουργούς και τους νονούς τους! Αυτό που ζητάει ο
κόσμος – χατίρια δε χαλάμε - του το δίνουμε τη στιγμή που μας το ζητά και
μάλιστα του προσφέρουμε και την υπέρτατη ικανοποίηση να εντάσσει αυτός το
προϊόν στα ιδεολογικά τετράγωνα της δικής του σκέψης.
Ο κόσμος ζητά έρωτα…
Ο κόσμος ζητά πλούτη…
Ο κόσμος ζητά ιστορίες με αίσιο τέλος…
Ο κόσμος όμως ζητά και αγάπη, ζητά και αφοσίωση, ζητά και κατανόηση.
Μη του παίρνετε τον αυτοσεβασμό που κατάκτησε με τόσους αγώνες, μη του
αφαιρείτε τη ταμπέλα του αγωνιστή της ζωής…
Οδοστρωτήρες τα βαφτιστήρια σας…
Αν δεν υπάρχει θέμα... θα το δημιουργήσω εγώ το θέμα κι αυτό θα είναι
ροζ…
Αυτή που περιμένει το βασιλόπουλο θα διαβάσει για τον μεγάλο έρωτα…
Αυτή που μένει με τον κύριο που ροχαλίζει δίπλα στο αυτί της… θα
ακούσει… και θα διαβάσει για τον μεγάλο
έρωτα…
Η χωρισμένη θα διαβάσει για τον μεγάλο έρωτα…
Κι η ερωτευμένη θα διαβάσει για τον μεγάλο έρωτα και θα κάνει τις αναγκαίες
συγκρίσεις…
Κι οι συγγραφείς του μαύρου τι ακριβώς θα κάνουν;
Αν εγώ θέλω να μιλήσω για το θάνατο, ποιος θα καθίσει να με διαβάσει,
τη στιγμή που η άλλη μιλά για ιδρωμένα κορμιά και για παθιασμένες νύχτες με
κεριά; Υπάρχει κι ο θάνατος στη ζωή μας, υπάρχει και το άσχημο πρόσωπο του τέλους
στη ζωή μας, υπάρχει κι αρρώστια κι η άσχημη κατάληξη στη ζωή μας…
Πολλά υπάρχουν… άλλα τα βλέπουμε περισσότερο, άλλα λιγότερο!
Αυτά που οι άνθρωποι έχουν στη ζωή, τα έχουν σκυλοβαρεθεί και δε θέλουν
να τα διαβάζουν…
Προσπαθούν να ξεφύγουν από τη
βαριά σκιά τους!
Ένα μέρος για να αναπνεύσουν…
Και βλέπω εγώ, ο συγγραφέας του μαύρου με τις ροζ αδρές γραμμούλες,
την κυρία τάδε να ξεπουλάει σαν τρελή την πραμάτεια του δικού της εκδοτικού
οίκου με μια «ιστορία της πλάκας» και μου τριγυρνούν στο μυαλό οι αιρετικές
σκέψεις!
«Γράψε κι εσύ ένα γιαούρτι… αλλά με τέτοιο τρόπο που να μη μπορούν να
σου το χαρακτηρίσουν ροζ. Οι ροζ αδρές γραμμές… να γίνουν μικροί ρόμβοι! Βάλε
μέσα άνθρωπέ μου και μπόλικο έρωτα να χορτάσει το μάτι των ανθρώπων!»
Μπόλικο έρωτα!
Μυθιστόρημα χωρίς έρωτα δεν πουλάει!
