“Ήθελα να ξορκίσω τον θάνατο”

Συνέντευξη και παρουσίαση στην εφημερίδα "Μακεδονία" - 12/6/2011

Της Κυριακής Τσολάκη

Για κάποιες “Ψυχές που δεν τις ζέστανε η αγάπη” γράφει ο Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος στο μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ωκεανός”. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα, που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Η Υπάτη, ένα παιδί αγνώστου πατρός, παρατημένο από τη μάνα του, μεγαλώνει χάρη στη συμπόνια κάποιων συγγενών. Όμως το αίσθημα του παρείσακτου, του παρία, δυναστεύει την ψυχή της έφηβης, που αναζητά συναισθηματική ασφάλεια στην αγκαλιά ενός πολύ μεγαλύτερού της άνδρα. Ο Γιώργος, ερωτευμένος μαζί της, θα της τάξει γάμο, όταν θα μείνει έγκυος, όμως θα της ομολογήσει πως είναι ήδη παντρεμένος… Θα παντρευτούν με ψεύτικα χαρτιά, αλλά η διγαμία θα αποκαλυφθεί με τον αιφνίδιο θάνατο του Γιώργου. Η Υπάτη, στο έλεος της εκδικητικής πεθεράς της, που θα της πάρει το παιδί που θα φέρει στον κόσμο, μπαίνει στη φυλακή. Δύο χρόνια αργότερα, ελεύθερη πια, θα συναντηθεί ξανά με τη μοίρα της. Θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του νεαρού Βασίλη, που όμως τη συνδέει μαζί του το αίμα του νεκρού άνδρα της…

Αυτός είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο στρέφεται η ιστορία που έπλασε ο Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος, ο οποίος περιέλαβε στο μυθιστόρημά του πάνω από τριάντα ήρωες. “Η πλειονότητα των χαρακτήρων αυτών ζει σε έναν κόσμο ιλουστρασιόν, που όμως στην ουσία υποκρίνεται. Μέσα από όλους αυτούς αναδεικνύεται η παρακμή μιας κοινωνίας και φαίνονται πολύ έντονα οι αντιφάσεις στο ανθρώπινο είδος”.

Η γυναικεία εκδίκηση

Η σύλληψη του βιβλίου, που εκδόθηκε στα μέσα Μαΐου, ξεκίνησε από την ανησυχία του συγγραφέα για τον θάνατο. “Ήθελα να τον ξορκίσω. Σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν κάποιος όταν πεθαίνει, να τελειώνει. Η ψυχή μένει. Αυτό δεν μπορούσα να το θεωρητικοποιήσω, έτσι το έδωσα μέσα από την ηρωίδα. Η ίδια πιστεύει ότι η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατό του περνά σε κάποιον άλλο άνθρωπο”.

Γράφει πάνω από είκοσι χρόνια κι έχει στο συρτάρι άλλα τέσσερα - πέντε ανέκδοτα μυθιστορήματα. “Είχα ανασφάλεια όμως να εκδώσω τα έργα μου. Το πρώτο μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2009. Όταν έφτασα στα 45, είπα πως αν δεν το έκανα τότε, δεν θα το έκανα ποτέ. Για μένα η συγγραφή είναι τεράστια εξουσία -γράφεις, σβήνεις, κάνεις ό,τι θέλεις, αλλάζεις το κείμενο- και πιστεύω ότι είναι και μια πολύ καλή ψυχοθεραπεία, δηλαδή με βοηθά να ισορροπώ”.

Το θεματικό μοτίβο του επόμενου βιβλίου είναι η γυναικεία εκδίκηση. “Θεωρώ ότι οι γυναίκες αισθάνονται εγκαταλελειμμένες από τους άνδρες, που στην εποχή μας θέλουν να κάνουν καριέρα. Η γυναίκα είναι παραμελημένη σε πολλούς τομείς. Ασχολούμαι με τέσσερις γυναίκες, τις μάνες τους, τέσσερις φιλενάδες τους και οκτώ πεθαμένες γυναίκες. Όλες ξεκινούν παράλληλες ιστορίες και προσπαθούν να εκδικηθούν τον άνδρα. Στο τέλος όμως δεν τα καταφέρνουν γιατί τελικά δεν θεωρώ ότι η γυναίκα μπορεί να κάνει κακό και να εκδικηθεί”.

ΠΗΓΗ