Ο τελευταίος απολογισμός.


















 Η λέξη τελευταίος... δε μου πολυαρέσει!
Το τελευταίο τσιγάρο μου πριν από περίπου ένα χρόνο... δε

 το θυμάμαι!
Και πάντα πίστευα πως θα το θυμάμαι...
Τελευταίος μαθητής δεν υπήρξα ποτέ!
Τη τελευταία φορά που την πάτησα... δε θέλω να τη θυμάμαι!
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους “φοβερούς” τύπους που 

όταν τους ρωτάς για τα ελαττώματά τους σου λένε στα 

σίγουρα... τα δύο παρακάτω;
Είμαι ευκολόπιστος...”
Είμαι τελειομανής!”
Ευτυχώς που δεν είμαι το ένα... και δοξάζω το Θεό που δε 

θέλω με τίποτε να γίνω το άλλο!
Και συνεχίζω...
Τα τελευταία λόγια των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά 

μου δεν τα θυμάμαι... ίσως γιατί δεν ήταν τα πιο σημαντικά!
Μου αρέσει όμως πολύ το τέλος, αφού αν δεν υπάρξει τέλος, 

δε θα υπάρξει και αρχή...
Είμαι για δέσιμο!
Μου αρέσει το τέλος και δε μου αρέσει το τελευταίος!
Θα μπορούσα να το αναλύσω, αυτά όμως τα έγραψα... και 

κάποιοι τα διαβάσατε...
Περί απολογισμών λοιπόν ο λόγος!
Να τους πραγματώσουμε παίδες και τους προσωπικούς μας 

απολογισμούς τούτες τις τελευταίες ώρες του χρόνου, τη 

στιγμή που ακόμα μια πληθωρική χρονιά έρχεται με φόρα 

κατά πάνω μας και το πλέον σίγουρο είναι πως η αφεντιά της 

θα αράξει επί μακρόν πάνω στις ανθεκτικές πλάτες μας.
Το 2013 έρχεται...
Κανείς δε μπορεί να το σταματήσει!
Κι εγώ - ο ουσιαστικά και φαινομενικά ανόητος, - αισιόδοξος 

από τη φύση μου, πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλά 

για μας και για την πατρίδα μας...
Δεν είναι κακό ο καθένας από εμάς να προσπαθεί - με τις 

προσωπικές του δυνάμεις, με το μυαλό που διαθέτει και με τις

εμπειρίες που του έλαχαν - να κατανοήσει μερικώς κάποια 

βασικά πράγματα για τον εαυτό του, ούτε είναι κακό να 

θελήσει να βελτιώσει το παρόν του παρόντος του!
Προσπάθειες λοιπόν...
Το 2012 μας κουνά με νόημα άσπρα και μαύρα μαντίλια... και 

μας αποχαιρετά...
Τα άσπρα μαντίλια είναι της μια χρήσης...
Τρέχω από πίσω του με το καλάθι των αχρήστων και μαζεύω 

τα πεταμένα... για να τα μεταμορφώσω κάποτε σε λόγο!
Τι συνέβη άραγε στον καθένα μας, τι ακριβώς σκέφτηκε, τι 

ουσιαστικό, πρωτόγνωρο ή δημιουργικό βίωσε τη χρονιά που 

σε λίγο θα κλειδώσουμε στα δωμάτια του παρελθόντος μας,

 που διαφοροποιήθηκε από τους υπόλοιπους θνητούς και σε 

τι, με ποιο τρόπο κατάφερε τελικά να ξεπεράσει τα ακάνθινα 

εμπόδια μέσα σε αυτή τη χρονιά... μόνο αυτός και η ματωμένη 

συνείδησή του θα το γνωρίζει.
Την ταλαιπωρούμε πολύ τη συνείδησή μας τούτες τις 

δύσκολες ώρες!
Άλλοι παντρευτήκατε μέσα στο δίσεκτο 2012, άλλοι πάλι χωρίσατε  

άλλοι ερωτευτήκατε...
Έρωτας με ανταπόκριση...
Έρωτας χωρίς ανταπόκριση!
Έρωτας με σήμερα...
Έρωτας με σήμερα και αύριο...
Έρωτας χωρίς σήμερα και χωρίς αύριο!
Όλα κατανοητά, όλα αποδεκτά!
Κι οι λογαριασμοί του σπιτιού και του εξοχικού απλήρωτοι!
Κι οι κοινωνικές διακρίσεις ακόμα πιο έντονες...
Αυτό με κάνει να χάνω τη λογική μου!
Κι η υποκρισία των περισσοτέρων να έχει κάθε βράδυ την 

τιμητική της!
Και τα κοπλιμέντα της ομάδας να παίρνουν και να δίνουν...
Το 2012 δεν ήθελα και – σε συνεννόηση πάντα με την 

εκδότριά μου - δεν έβγαλα κάποιο καινούργιο μυθιστόρημα.
Ήθελα να χαρώ αυτό που έβγαλα το 2011!
Να το διαβάσουν πολλοί και να αισθανθούν όλα εκείνα τα 

συναισθήματα που αισθάνθηκα εγώ...
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους αναγνώστες των “Ψυχών” μου!
Εσείς με ξέρετε περισσότερο...
Θα βγάλω λοιπόν για όλους εσάς το 2013 ένα μυθιστόρημα 

που θα μιλά για τη γυναικεία εκδίκηση...
Θα με ρωτήσετε...
Είναι η εκδίκηση “προνόμιο” των γυναικών;
Η εκδίκηση... είναι ένα συναίσθημα των αδυνάτων...
Δεν έγραψα τόσο όσο θα ήθελα μέσα στο 2012, σίγουρα δεν 

έκανα όλα αυτά που θα ήθελα...
Ποιος τα έκανε άλλωστε...
Καλή μας χρονιά!






















































































Τα πέτρινα Χριστούγεννα!!!

«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.
Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2012
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του συγγραφέα Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου. Δείτε το, διαβάστε το και κοινοποιήστε το στο προφίλ σας και ένας από εσάς, κερδίζει μια 2πλη πρόσκληση για θεατρική παράσταση επιλογής σας*
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.


Η Θεσσαλονίκη δεν είχε φορέσει τα καλά της ρούχα κι είχε αφήσει στη παλιά ντουλάπα της εκείνο το τεράστιο γιορτινό καπέλο με το μακρύ τούλι… από το φόβο μήπως προκαλέσει τα παιδιά και τα εγγόνια της. «Δεν ήταν ο καιρός για φιέστες», όπως έλεγαν με την πρώτη ευκαιρία οι σκυθρωποί και σκυμμένοι άνθρωποι των νοτισμένων δρόμων της.

Άλλος δεν είχε που να κοιμηθεί το βράδυ, κάποιον άλλον τον έδιωχναν χωρίς εξήγηση από τη δουλειά του κι άλλος πάλι δεν είχε να δώσει ούτε ένα ποτήρι γάλα στο παιδί του.

Σκεπτόταν η συμπρωτεύουσα όλες εκείνες τις «ταμπέλες» των παρελθόντων ετών και θλιβόταν αφάνταστα. Αυτή ήταν κάποτε η φτωχομάνα του βορρά, αυτή ήταν εκείνη που την αποκαλούσαν οι επισκέπτες της και… ερωτική. Και καθώς σκεπτόταν όλα αυτά τα τόσο στενάχωρα, τη στιγμή που έριχνε το βλέμμα της πάνω από το ερειπωμένο κέντρο της σκέφτηκε να δράσει και πράξει διαφορετικά…

Δραστηριοποιήθηκε λοιπόν η ευγενική κυρία μας. Το πρώτο της βήμα θα ήταν να ενημερωθεί επαρκώς γύρω από την τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση. Άρχισε λοιπόν να παίρνει στο τηλέφωνο κάποιες μικρές πόλεις και χωριά της Ευρώπης και να τους μιλά με τις ώρες… Ήθελε να μάθει από πρώτο χέρι για το τι συμβαίνει σε άλλους τόπους και ίσως βλέποντας τη συνολική κατάντια… να έπαιρνε κι αυτή λιγάκι από το θάρρος τους!

Ντράπηκε πολύ για τη σκέψη της...

Μια μικρή χιονισμένη πόλη στα περίχωρα του Όσλο, το διάσημο Holmenkollen, μια πόλη που είναι γνωστή για το μουσείο της… όχι μόνο σε ολόκληρη τη Νορβηγία, αλλά σε ολάκερη την Ευρώπη κι ακόμα πιο μακριά… της έδωσε την ιδέα.

Το πρώτο μουσείο γύρω από το σκι σε ολόκληρο τον κόσμο ανήκε στο Holmenkollen!

Εντυπωσιάστηκε η λυπημένη Θεσσαλονίκη με τη φιλοσοφία και τις ιδέες της νέας της φιλενάδας.

Μέσα σε όλα τα άλλα της ανέφερε πως εκείνη με νύχια και με δόντια κρατά ανοιχτό το ιστορικό χιονοδρομικό της κέντρο και πως οφείλει να κρατήσει γερά τις «ταμπέλες» τους παρελθόντος της και να μη τις παραχωρήσει με τη πρώτη ευκαιρία σε εκείνους τους τυχάρπαστους απατεωνίσκους που μάζευαν τώρα τελευταία τα κλειδιά από τις εισόδους των πόλεων.
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Ο καθένας τους λοιπόν έπρεπε πάση θυσία να κρατήσει τα δικά του κεκτημένα…

Τι θα κρατούσε άραγε η Θεσσαλονίκη μας;

Μα φυσικά θα προσπαθούσε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τη ερωτική και αγαπησιάρικη διάθεσή της, μιας που στο τελευταίο διάστημα δε θα μπορούσε να είναι και πολύ περήφανη για το φτωχομάνα…

Ύστερα από αρκετή σκέψη πλησίασε τυχαία έναν νεαρό γύρω στα είκοσι πέντε και του είπε…

-     Μικρέ, θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο.

-    Ποια είσαι εσύ, κυρά μου; Ούτε σε βλέπω, ούτε μπορώ να καταλάβω από πού έρχεται η φωνή σου…

-         Δεν έχει σημασία ποια είμαι. Τι θέλεις να σου δώσω για να γίνεις ευτυχισμένος;

-    Χρήματα…

-       Δε θέλεις δηλαδή να δυο χαρίσω την αγάπη;

-     Τι να την κάνω την αγάπη! Η αγάπη δεν τρώγεται…

-     Μπορώ να σου χαρίσω μόνο αγάπη…

-     Έχω κάνει εγώ τα κουμάντα και τους υπολογισμούς μου!


-         Εδώ και χρόνια έχω οργανώσει τη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να κάνω και φυσικά τι δεν πρέπει να κάνω!

-    Τα χρήματα καλέ μου, τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι…

-    Δε τη θέλω την αγάπη σου!
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Κι η Θεσσαλονίκη μας πείσμωσε… κι ερωτεύτηκε τον νέο.

Τον σκεπτόταν όλη μέρα, ήθελε να είναι συνέχεια από πάνω του, να παρατηρεί την κάθε του κίνηση…

Πόσο θα ήθελε να της ρίξει κι αυτός ένα ερωτικό βλέμμα!

Πως όμως να ερωτευθεί ένας «αέρας ύπαρξης» κάτι που είχε σάρκα και οστά;

Άρχισε να θυμώνει με τους ανθρώπους και να διαμαρτύρεται έντονα κατά τη στιγμή εκείνη που είχε κάτσει πάνω από τα Κάστρα της για να ξαποστάσει λιγάκι: «Καλά αυτοί οι άνθρωποι πάντα προτάσσουν τις ταμπέλες τους και δε μπορούν να ξεκολλήσουν ούτε για μια στιγμή από αυτές. Και σε μένα τη δόλια κόλλησαν δύο πράγματα οι παππούδες τους και είμαι τώρα υποχρεωμένη να αποδείξω στους τωρινούς ότι είμαι όλα αυτά που έχουν στην φαντασία τους .»

Ξαναπλησίασε με λαχτάρα που περίσσευε τον νεαρό. Δεν έλεγε να το βάλει κάτω…

-         Αν κάποτε με ερωτευτείς, θα σου δείξω άλλους δρόμους, θα πορευτούμε μαζί…

-         Δε θέλω…

-         Τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

-         Τίποτα δε με τρομάζει! Εγώ μπορώ να ερωτευτώ μόνο μια ωραία γυναίκα. Μια πλούσια και πανέμορφη γυναίκα με τέλειες αναλογίες!

-         Κι η ψυχή;

-         Η ψυχή δε γερνάει. Το σώμα είναι αυτό που θα γεράσει σε μερικά χρόνια!

-         Πόσο λάθος κάνεις…

Τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του…

Ήταν μια ακόμα βροχερή παραμονή Χριστουγέννων!

Το δένδρο τους είχε αρκετά δώρα από κάτω…

Το τηλέφωνό του χτυπούσε ασταμάτητα για τις συμβατικές και μη ευχές…

Το βλέμμα του ήταν χαμένο μέσα στους ήχους!

Τι κρίμα που δεν είχε επικοινωνία με τα δικά του πρόσωπα!
«Τα πέτρινα Χριστούγεννα» του Τάσου Αγγελίδη Γκέτζου. 1η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία των Συντακτών της Kulturosupas.

Ο καθένας τους καρφωμένος στον προσωπικό του χώρο, ο καθένας αφημένος στον κόσμο του, ο καθένας περίμενε να γιορταστούν τα Χριστούγεννα και να ξεμπερδεύει…

Να περάσουν αυτές οι μέρες και να ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους…

Να γίνουν όλα όπως πριν…

Μπήκε στο δωμάτιό του και στάθηκε δίπλα στο δάκρυ που κυλούσε από το κατακόκκινο μάγουλό του…

Το φύσηξε απαλά για να στεγνώσει…

- Εγώ σου είπα πως σ’ αγαπώ, αλλά εσύ δε με πίστεψες!

- Που είσαι;

- Χρόνια πολλά!

- Γιατί να μη σε βλέπω…

- Γιατί οι άνθρωποι δε μπορείτε να ξεφύγετε από τις αγκυλώσεις του μυαλού σας! Αν τα καταφέρεις και τις ξεπεράσεις κάποτε μικρέ, τότε θα με δεις…

- Θα το προσπαθήσω…

- Ποτέ μην υπόσχεσαι… Δεν είσαι καλός στα ψέματα!

Κι η Θεσσαλονίκη γύρισε στα λημέρια του αιθέρα και πήρε πάλι στο τηλέφωνο το Holmenkollen για να του ανακοινώσει την νέα της απόφαση. Θα κρατούσε για πάντα την «ταμπέλα» της φτωχομάνας. Αν οι πολίτες της ήταν με μισογεμάτο το στομάχι - που ξέρεις - μπορεί και κάποτε να έκαναν την υπέρβαση και να ερωτευόντουσαν παραβατικά…

Παραβατικά, αλλά άδολα και αληθινά…
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος.
Ο φιλόλογος - συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης - Γκέντζος και μαθητές του από τον Όμιλο Πολιτισμού του Αμερικανικού Κολεγίου "Ανατόλια" σχολιάζουν τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας.

Χρόνος

Για μια ακόμα φορά κάθομαι δίπλα στο αναμμένο τζάκι και κρατώντας στο χέρι μου μια κούπα με ζεστό κόκκινο κρασί προσπαθώ να λύσω τα δικά μου "προβλήματα πολυτελείας" και να συνηθίσω στην παρέα του χρόνου. Να εντάξω μέσα στον αγαπημένο μου χώρο την ύπαρξη και την ουσία του. Να συνηθίσω δηλαδή να στέκομαι δίπλα σε κάτι που με αναγκάζει να υποχωρώ και το οποίο με υποχρεώνει ευγενικά να συμπεριφέρομαι κατά τη δική του βούληση;
Μάλλον δε θα του κάνω τη χάρη...
Ποτέ δεν του έκανα το χατίρι  μέχρι σήμερα!
Κι όμως...
Ενώ τα έχω ξεκαθαρίσει τα πράγματα - παίρνοντας στα σοβαρά και το συναίσθημα και τη λογική - κι έχω πάρει εδώ και καιρό τις αποφάσεις μου... η νέα αμφιβολία παρεμβάλει τα αιχμηρά παράσιτά της για να δημιουργήσει στους θεατές την εντύπωση του μη κατακτημένου.
Κι έρχονται να με επισκεφτούν ο εγωισμός και η απαισιοδοξία...
Κι αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα της νοσηρής εφευρετικότητας κάποιων ανθρώπινων υπάρξεων δε μου δίνει και πολλά περιθώρια χρόνου... για να το απομυθοποιήσω.
Δε θέλω το χρόνο και αναζητώ τα περιθώριά του...
Κι εκεί που λες πως όλες οι σκέψεις σου είναι καταληκτικές - και φυσικά το καταληκτικό προσεγγίζει το καταπληκτικό - έρχονται τα πάνω κάτω και δημιουργείται ένας πανικός άνευ προηγουμένου μέσα στα σκοτεινά κελάρια της σκέψης.
Πότε είπαμε πως είναι αυτή η συντέλεια του κόσμου;
Πόσο καιρό έχω ακόμα για να κάνω μερικά πραγματάκια που θα ήθελα και δεν τα πρόφτασα;
Να πω δεν έχω τίποτα...
Όλους αυτούς που έχω δίπλα μου και τους αγαπώ... τους το λέω και τους το δείχνω καθημερινά!
Κι ο χρόνος λιώνει τις επιλογές μας για να μας εκδικηθεί...
Υποστηρίζει στους οπαδούς του πως τον σπαταλάμε...
"Τον ξοδεύουμε άδικα" λέει...
Είναι κι αυτό μια άποψη!
Η άποψη του χρόνου!

Σκέψεις


Η φιλοσοφική θεώρηση ενός δεδηλωμένου προβληματισμού για τα πράγματα που παραπέμπουν συνειρμικά σε ιδεολογίες και συναισθήματα είναι λογικό να θεωρεί πως συνωστίζεται σε χώρους μέσα στους οποίους κυριαρχεί μια πληθώρα από ετερογενείς ψευδαισθήσεις.
Το αληθινό φαντάζει ψεύτικο τις πιο πολλές φορές...
Το tertio comparationem της εκάστοτε αλήθειας δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το μέγεθος και την έκταση αυτής της τόσο γενναίας αισθαντικής υποκειμενικότητας, με αποτέλεσμα να οδηγείται νομοτελειακά σε πρόχειρες γενικεύσεις και σε γενικούς αφορισμούς, οι οποίοι το μόνο που κατορθώνουν είναι να βοηθούν πρόσκαιρα την δεδηλωμένη και ως εσωτερική προσωπική ηρεμία του ατόμου...
Το ψεύτικο κραυγάζει στις διαφορετικές αυλές των προσωπικών μας επιλογών με έναν τόσο αιρετικό και ανοίκειο τρόπο, προσπαθώντας εξαρχής να πείσει με τα πλούσια θέλγητρά του την παρουσιαζόμενη και ως αντικειμενικότητα της κριτικής θεώρησης, πως μεταφέρει στους ταλαιπωρημένους ώμους του το άχθος μιας άλλης καινής αλήθειας!
Θολώνει τα νερά το "αληθινό"...
Ταράζει τα νερά το μη "αληθινό"...
Πως είναι δυνατό να πορεύεται ο σύγχρονος άνθρωπος με ασφάλεια μέσα σε δρόμους τόσο γλιστερούς και επικίνδυνους, να αφουγκράζεται τους αστεϊσμούς του δήθεν θεωρητικού του υπόβαθρου και να μην έχει στο μυαλό του πως θα μπορούσε να συμβεί το παραπλήσιο τούτο ή απλώς το τοιούτον - ή μέρος αυτού - στον διπλανό ή στον παραδιπλανό του τριγυρινού!
Η απλούστευση και μετέπειτα η μερική κατανόηση όλων των θετικών και των αρνητικών σημείων μιας εμμονικής συμπεριφοράς προϋποθέτει την σταθερή ύπαρξη μίας νοητής δειγματοληπτικής αποθήκης ανάλυσης των εμπειριών, από την οποία θα αποκομίζει το άτομο εκείνα τα στοιχεία που θα είναι σε θέση στο συγκεκριμένο χωρόχρονο να του δημιουργούν τις ασφαλείς προϋποθέσεις της σωστής επιλογής, μιας επιλογής που θα κρίνεται φυσικά... με τα μέτρα και τα σταθμά της πολύ ιδιαίτερης προσωπικής στιγμής.
Η λεκτική φόρμουλα είναι δύσκολο να περιγράψει το σύνθετο του ανθρώπινου συναισθήματος καθώς τις πιο πολλές φορές οι απαιτήσεις της κοινής λογικής μας υποχρεώνουν να στραφούμε προς την αποδοχή μιας γενικευμένης αντίληψης μόνο και μόνο για να εντάξουμε τον εαυτό μας στο πολυπαθές σύνολο του συμβιβασμού ή σε μέρος αυτού!

Το αεράκι και η καμινάδα




Ένα ακόμα παραμύθι πέταξε κοντά στις παιδικές μου μνήμες…
Οι εκδόσεις Σαΐτα απελευθέρωσαν το τρίτο κατά σειρά παραμύθι της Ευρυδίκης Αμανατίδου στην Καβάλα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.
Κι αυτό το ταξίδι λοιπόν ξεκινά από την Καβάλα μας!  
Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος που ένας νέος και τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου, απελευθερώνει συχνά πυκνά αξιόλογες δημιουργίες από τις εκδόσεις του.
Τελικά στα τόσο δύσκολα χρόνια που περνάμε τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια…
Δε θέλω να πιστέψω σε αυτό που μου σερβίρουν τόσο κυνικά, δε θέλω να συμπαραταχτώ με τη μιζέρια τους, δε θέλω να γίνω ένας από δαύτους…
Θυμάμαι τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, τότε που ο παππούς μου έφερνε στο σπίτι μας το περιοδικό «Ρομάντζο»… το άνοιγα και διάβαζα το παραμύθι…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς…
Κι εγώ τι θα ξεστομίσω στους αυριανούς μαθητές μου;
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαμε σε μια χώρα κοιμισμένη, μια χώρα του καναπέ…
Να φυσήξει ένας άλλος αέρας!
Στο παραμύθι της κυρίας Αμανατίδου όλοι το περιμένουν αυτό το χαρούμενο, δροσιστικό αεράκι. Λυτρωτικό θα το βάπτιζα εγώ… Να τρέξει προς όλες τις κατευθύνσεις, να πετάξει, να φυσήξει. Κι αυτό είναι αλήθεια πως βιάζεται πολύ. Τα όνειρα και τα ταξίδια το καλούν. Ώσπου… Εκείνη έχει φορεσιά κόκκινη με περίεργα σχέδια και ένα μαύρο τριγωνικό καπέλο. Μια καμινάδα πραγματικά ξεχωριστή. Όμορφη αλλά φαντασμένη. Συναντιούνται ή καλύτερα το αεράκι πέφτει επάνω της. Και τότε, όλα τα πράγματα αλλάζουν.
Κι εμείς το περιμένουμε το αεράκι…
Κάποτε μιλούσαν για τον αέρα της αλλαγής…
Οι λέξεις έχουν χάσει πια τα νοήματά τους!
Μπράβο στη συγγραφέα – δε θα σας κρύψω πως είναι καλή μου φίλη – για την τόσο τρυφερή της ιστορία. Μια ιστορία για τη φιλία, την προσφορά, τον σεβασμό και την αγάπη.
Αλλά και μια φανταστική αλληγορία για το διαφορετικό…
Ίσως ένας μικρός και αθόρυβος ύμνος προς το διαφορετικό…
Πόσο εύκολο είναι μία λέξη ή μία κίνηση να φέρει ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ…
Πολλά τα δάκρυα…
Παντού τα δάκρυα…
Θέλω να πιστεύω πως θα στερέψουν κάποτε τα δάκρυα.
Θέλω να ελπίζω πως θα περισσέψουν τα χαμόγελα…